ενός λεπτού σιγή

Κάπου σαράντα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρισκόταν αυτός. Ένας ορμίσκος απάνεμος, βράχια φρουρούς στη μια και την άλλη άκρη, ψιλό βοτσαλάκι, κλιμακωτά βαθιά γαλαζοπράσινα νερά με ελάχιστες πέτρες στο βυθό.
Πάνω του βρισκόταν αυτή. Μια τουριστική ανάπτυξη με ομπρέλες, σαίζ λόνγκ, ξύλινα παραπήγματα με πλαστικές καρέκλες, χλιδάτες καφετέριες με θέα το πέλαγος, αιρ κοντίσιον και ιδρωμένα γκαρσόνια με στολή, πολλά ντεσιμπέλ με νεοελληνική ποπ, ντουζιέρες, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και ρουμ του λετ, χημικοί καμπινέδες και έναν κουλουρτζή που πουλούσε ντόνατς.
Ανάμεσά τους, εκείνου και εκείνης, βρίσκονταν αυτοί. Δίποδα που αν και είναι φανερό πως δεν έχουν διαβεί ακόμα επιτυχώς τα στάδια της εξέλιξης έχουν πορτοφόλι, δίπλωμα οδήγησης και γνώμη. Κοινή μεν, γνώμη δε. Την τριχοφυΐα- κληρονομιά του μακρινού εξαδέλφου χιμπατζή- κοσμεί χρυσός σταυρός και χρυσή βέρα. Η αγριότητα του βλέμματος -κληρονομιά επίσης- έρχεται σε αγαστή συμφωνία με τη βαναυσότητα στη χρήση της μητρικής γλώσσας. Μητροκτόνοι μεν, πατεράδες δε. Οι υιοί και κόρες πλατσουρίζουν στα ρηχά με μπρατσάκια, σωσίβια και ό,τι τελοσπάντων μπορεί να κρατάει στην επιφάνεια το είδος. Αλλά παρά την έλλειψη βάθους οι πρόγονοι φωνασκούν ακαταπαύστως στους διαδόχους να εξέλθουν από τη ρηχότητα. Οι άρρενες συζητούν για: κινητά, ακίνητα, αυτοκίνητα. Οι θηλυκές αλείφονται με αντηλιακό. Προσέχοντας μη χαλάσει το μανικιούρ- πεντικιούρ ανοιγοκλείνουν καπάκια από τάπερ. Κεφτεδάκια, καρπούζια, πεπόνια εκλύουν σάλια και ελκύουν μύγες. Σάντουιτς σε σελοφάν και αλουμινόχαρτα βρίσκουν το δρόμο για την στοματική κοιλότητα των λουόμενων. Αλουμινένια κουτάκια μπύρας, μπουκάλες νερού, παγάκια εμφανίζονται από πλαστικό ψυγειάκι. Και εγένετο φραπές. Μητέρες στριγκλίζουν στα μικρά"βγες έξω", "έλα να φας", "μη μπαίνεις στα βαθιά", "μηηηηη!", "έλα να σου βάλω αντηλιακό", "άμα σε πιάσω θα δεις". Οι διάδοχοι ανταποδίδουν με άναρθρες κραυγές. Γοερά κλάματα από μαλλιοτραβήγματα, σκουντουφλήματα, κυνηγητά, κύματα και καμιά σοφή σφήκα.Τα ανδρικά χάχανα διαδέχονται οι βραχνές απειλές προς τους διαδόχους που διαδέχονται κουβέντες σε τόνους μη αναγκαία υψηλούς. Από τα μεγάφωνα της καφετέριας η υστερική, ανορεξική αοιδός που καταμαρτυρεί την επώδυνη απώλεια ενός αρσενικού σε τσιφτετελοειδές τέμπο.
Ώσπου ξάφνου εισβάλλουν στην πλαζ περίπου εβδομήντα άτομα διαφόρων ηλικιών. Δυο από αυτούς εισβάλλουν στο μεγαθήριο των καφέδων και κόβουν το καλώδιο του αναθεματισμένου cd player με τα καλοκαιρινά χιτ. Τα ντεσιμπέλ της παραλίας πέφτουν αισθητά. Κάποια από τα λουόμενα δίποδα απορημένα στρέφουν τις κεφαλές τους προς την καφετέρια που κρέμεται πλέον άναυδη πάνω από τα κεφάλια τους. Κάποια άλλα απομονωμένα στην δική τους εκκωφαντική ηλιθιότητα συνεχίζουν να τσιρίζουν άνευ λόγου και αιτίας. Τότε οι 70 σχηματίζοντας κλοιό γύρω από τα ξαπλωμένα δίποδα, παίρνουν το έναυσμα από τον γηραιότερο και εφορμούν συντονισμένα κολλώντας στα στόματα των λουομένων μονωτικές ταινίες.
Για μια στιγμή, μια τόση δα στιγμή, που την πήρε ο άνεμος και τη χάρισε στο κύμα που εκείνο την άπλωσε στα βότσαλα της ακροθαλασσιάς και την μοίρασαν στα βράχια και την είδε ο ουρανός που χρωματίζει πάντα τη θάλασσα, έγινε σιγή. Ενός λεπτού συναισθήματος σιγή. Όπως στις ακτές του χειμώνα. Που η σιωπή υποκλίνεται στην ομορφιά του κόσμου. Όμως ας μην πω κι εγώ τίποτε άλλο.