Είδα έναν άντρα να σκαλίζει έναν κάδο απορριμάτων. Ήθελα να φρενάρω, να του ζητήσω συγνώμη που τον είδα. Αλλά προτίμησα να αυξήσω την ταχύτητα για να έρθω εδώ και να πω πως κι εγώ το κάνω αυτό: χώνω το κεφάλι μου μέσα στα σκουπίδια. Κάπως σαν στρουθοκάμηλος. Κυλιέμαι στις χωματερές. Κάπως σαν γουρούνι. Για να γίνω Άνθρωπος.
Ό,τι παρήλθε, ό,τι αχρηστεύτηκε, ό,τι νεκροζώντανο, ό,τι λησμονημένο είχα απλωνόταν στο ταβάνι της ψυχανάλυσης. Ο σκουπιδένιος ουρανός. Ύψωνα το χέρι μου να φτάσω τα αστέρια του. Άδικα. Τα βιωμένα δεν ξαναβιώνονται. Τελικά περίμενα να πέσει ένα αστέρι και να κάνω ευχή. Και έπεφτε! Λίγη αστερόσκονη: ξεραμένο αίμα από παλιά πληγή, αρμύρα από παλιό δάκρυ, στραγγισμένη μυρωδιά από παλιά εποχή, ανατριχίλα από παλιά συγκίνηση. Μετά, πλήρωνα τη συνεδρία και κατέβαινα πολύ γρήγορα τις σκάλες.
Στον ισόγειο δρόμο τίναζα από πάνω μου τις σκόνες του σκουπιδένιου ουρανού και περπατούσα σαν άνθρωπος. Με το κεφάλι έξω απ΄ τη λακκούβα, με το σώμα όρθιο πέρα από λάσπες. Ως την επόμενη φορά.
Τελικά. Τόσα πεφτάστερα, τόσα σκουπίδια. Κι όμως η ευχή μου δεν εκπληρώθηκε. Άνθρωπος δεν έγινα.
11 σχόλια:
Τελικά από τότε που ανακαλύφτηκαν οι σκουπιδοφάγοι, κανένας μας δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος.
mi masas. yperektimimenos einai o an8rwpas.
Τα βιωμένα δεν ξαναβιώνονται.
i ebiria kai i psixologia (na to kanw ligo pio epistimoniko) to antitheto mu leei... oti viwnontai ksana kai ksana, when they are triggered...
a.f.
@Βάσκες, και ποιοι είναι αυτοί στην περίπτωσή μας, συνάδελφε; :)
@darkwhisper, συμφωνώ 100% αλλά για να το δεις και να το πεις αυτό πρέπει να είσαι άνθρωπας.
@a.f., ίσως δε το είπα σωστά. Δε βιώνονται ξανά αλλά αναβιώνονται, ναι.
Νομίζω πως τίποτα δεν μπορεί να ξαναβιωθεί όσο η προβολή του στο μέλλον δεν μπορεί να αλλάξει.
Πώς το έλεγε ο Έκο στο τέλος του βιβλίου; Κάτι για το ρόδο, και το άρωμά του...
@enfant raté, χμμμ, ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Ισχύει και το αντίστροφο; Πως κάτι μπορεί να ξαναβιωθεί εφόσον η προβολή του στο μέλλον μπορεί να αλλάξει;
(Δεν αγαπούμε τον Έκο καθόλου και αγνοούμε το τέλος του Ονόματος του Ρόδου. Δυστυχώς).
Θα χρειαζόταν η μηχανή του χρόνου για κάτι τέτοιο, αγαπητή Niemandsrose. Και μια έστω μερική αμνησία, γιατί όσο έχουμε μνήμη ενός πράγματος, η προβολή του στο χρόνο έχει ήδη γίνει. Σαν να διπλοπατάς την ίδια γραμμή.
Το άχρηστο ερώτημα της ημέρας: Αν έμπαινες στη χρονομηχανή έχοντας διαγράψει τη μνήμη, είσαι βέβαιη ότι θα γινόταν καλύτερα, ή έστω διαφορετικά?
(Ούτε εγώ θυμάμαι πολύ καλά το τέλος του βιβλίου, αλλά θυμάμαι ότι έκλεινε με μια όμορφη φράση, την οποία θα αναζητήσω).
Τις καλημέρες μου :-)
Άνθρωπος δεν ξέρω αν γίνατε.
Γίνατε όμως πολλά διάσπαρτα ερωτηματικά.
Και τι θα ήταν η σκέψη χωρίς σημεία στίξης;
@enfant raté, απαντώντας με άχρηστη ερώτηση στο άχρηστο ερώτημα (όσο άχρηστη είναι εδώ που τα λέμε και η φιλοσοφία, η ψυχανάλυση και ό,τι θέτει ερωτήματα που δε βγάζουν χρήμα) : η διαγραφή της μνήμης σημαίνει κατ' ανάγκη και διαγραφή της συνείδησης και της γενετικής προδιάθεσης; Γιατί αν δε σημαίνει αυτό, τότε πιθανά η αναβίωση να γινόταν όχι πολύ διαφορετικά. Ε?
@Spy, η σκέψη χωρίς σημεία στίξης θα ήταν ένα βιβλίο του Σαραμάγκου! :)
@NIEMANDSROSE
Βλέπεις κανέναν Άνθρωπο με το φανάρι σου; Η λέξη άνθρωπος ευδοκιμεί μόνο στο μυαλό.
@enfant raté
Και όλοι θυμόμαστε πόσο αγαπάς τον Έκο. Κάποτε έκανες copy-paste όλο το δοκίμιό του για τον Αρσέν Λουπέν και το μοστράριζες για δικό σου, έτσι δεν είναι;
Ανώνυμε, μάλλον με κάποιον/α με μπερδεύεις. Ούτε καν ξέρω σε ποιο κείμενο αναφέρεσαι.
Αλλά άντε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, ειδικά αν κρίνω από το υφάκι.
Δημοσίευση σχολίου