Μητρική ανταπόκριση

Ξημερώματα Δευτέρας ένα ρυάκι ζεστό νερό ανάβλυσε από τα πόδια μου ανάμεσα ταξιδεύοντάς με μια για πάντα στην Μητρότητα....

Καλούμε ένα ραδιοταξί για το νοσοκομείο. Ευτυχώς ο γιατρός που με παρακολουθεί εφημερεύει. (Που θα πει πως επέλεξα να γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο όπου σε αναλαμβάνει ο μαιευτήρας που έχει βάρδια). Φοράει ένα πολύ αστείο σκουφί, μπλε με κάτι αρκουδάκια, που ταιριάζει με την μπλε του στολή. Παίρνει ένα ύφος παραπονιάρικο παρατηρώντας πως έχω να του τηλεφωνήσω από την Παρασκευή. Αμύνομαι με κάποιο νάζι πως δε θέλω να γίνομαι φορτική και γι' αυτό δεν επικοινωνούσα τόσο συχνά όσο μου είχε ζητήσει τα τελευταία 24ωρα. Ναι, αλλά αυτός ανησυχούσε. Η σχέση της εγκύου με την μαιευτήρα της μπορεί και πρέπει να είναι ερωτική. Αλλά συνήθως είναι εμπορική. Ας μη ξεχνιόμαστε. Είμαστε σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Μια ευτραφέστατη μαία συμπληρώνει τα στοιχεία μου, χωρίς να με έχει κοιτάξει στα μάτια, σε ένα επίσης ευτραφέστατο τετράδιο με σκληρό εξώφυλλο, το φετίχ του τυπικού νεοέλληνα γραφειοκράτη. Έχει κάθετες στήλες για τον αριθμό πρωτοκόλλου. Τι ηδονή! Μια άλλη μαία ,γηραιότερη, μου ζητάει να γδυθώ και μου προσφέρει μια ημιδιάφανη πράσινη ρόμπα να τη φορέσω, λέει, σαν πουκάμισο. Ένα πουκάμισο χωρίς κουμπιά βέβαια με δυο κορδόνια που υπό ΚΣ θα έδεναν μπροστά αλλά με μια κοιλιά εγκύου 40+ εβδομάδων, μάλλον τα μπράτσα και η πλάτη είναι τα μόνα σημεία που μπορούν να καλυφθούν. Ή μάλλον όχι. Καλύπτομαι μερικώς και από καλώδια: καρδιοτοκογράφος, πιεσόμετρο, καρδιογράφημα. Η γραφειοκράτισσα μαία έρχεται με 3 μπουκαλάκια που διψούν για αίμα. Της ζητώ να μου πάρει από το αριστερό χέρι που έχω καλή φλέβα αλλά έχοντας ήδη σταθεί εκ δεξιών επιμένει να ψηλαφεί το δεξί εσωτερικό του αγκώνα μου. Διότι οι θερμίδες κόποις κτώνται και θα ήταν μεγάλη σπατάλη να κινηθεί ως την αριστερή μου πλευρά. Με αποτέλεσμα να μου σπάσει τη δεξιά φλέβα και να αναγκαστεί να κάνει νέα αιμοληψία εξ αριστερών της εγκύου. Ευτυχώς την καλλιτεχνική μου φλέβα δεν την έβλαψε η ελεφαντίνα με τα μπλε. Θέλει κι εκείνη να κάνει μεταπτυχιακά στο εξωτερικό -κι ακόμα παραπέρα θα ευχόμουν- και με ρωτάει σχετικά. Και πάνω που θα της έδινα τα φώτα και τις ευχές που λέγαμε, της δίνει εντολή ο γιατρός μου να μου κάνει κολπική εξέταση. Σφίγγομαι και εκτινάσσω τη σπονδυλική μου στήλη ως άλλη γέφυρα του Γοργοπόταμου. Ενοχλείται που φανερά το ένστικτο της επιβίωσης μου δεν εμπιστεύεται την ιατρική εξέταση που θα μου έκανε αντ' αυτού. Με αυστηρό ύφος μου ζητάει να συνεργαστώ. Είμαι προδότρα: συνεργάστηκα. Έχω μηδενική διαστολή. Σαν την ανοχή της κυβέρνησης ΝΔ στη διαφθορά.

Με αφήνουν σε ένα κρεβάτι για 20' ώσπου να δώσει αποτελέσματα ο καρδιοτοκογράφος. Χαράματα, ανάσκελα, με μια κουρτίνα γύρω μου, καλωδιωμένη, γυμνή, ετοιμόγεννη, ακούω μια γυναίκα να βογκάει. Δεν αντέχω να την ακούω. Είναι σαν να θρηνεί. Βλέπω το γιατρό μου από μια χαραμάδα. Του φωνάζω. Είμαι αναστατωμένη πολύ. Με ρωτάει αν είμαι καλά. Του λέω πως δεν αντέχω να την ακούω... Μου λέει αρκετά στεναχωρημένος πως αυτό που ακούω δεν είναι μια φυσιολογική γέννα. Η γυναίκα αποβάλλει.

Λίγο μετά, τέσσερις περίπου το πρωί μου ζητούν να ξαναντυθώ και να πάω στην πτέρυγα της κλινικής. Γιατί ήμουν στην πτέρυγα του μαιευτηρίου, εις μάτην. Οι δυο πτέρυγες μαζί μας κάνουν τον πελαργό που φέρνει τα μωρά. Στην αίθουσα αναμονής συναντώ τους γονείς μου που έχουν ενημερωθεί από τον αγαπημένο μου και έχουν σπεύσει άγρια χαράματα επί τόπου. Είμαι χάλια ψυχολογικά. Δεν φεύγει από τα αυτιά μου ο τρόπος της γυναίκας που γεννούσε ένα παιδί νεκρό. Διώχνω τους γονείς μου. Στην κλινική μαθαίνω πως τα δωμάτια είναι πλήρη. Τη βγάζω σε ένα ράντζο στο διάδρομο. Φοράω πια πιζάμα και ipod. Ο σύντροφός μου δίπλα, σε μια καρέκλα που μάλλον έχει φλεγόμενο κάθισμα. Έχει μεγαλύτερη αγωνία από μένα αλλά αγωνίζεται και αγωνιά να την κρύψει. Ανεπιτυχώς μάλλον. Σε λίγο θα φέρω κάτι από το DNA σου στον κόσμο κι έχω δικαίωμα να σε αποκωδικοποιώ, μωρό μου...Κάνω μια προσπάθεια να κοιμηθώ.

Νωρίς το πρωί αρχίζουμε πάλι τις κολπικές εξετάσεις. Τις μισώ. Έτσι κάπως θα' ναι κι ο βιασμός. Τρέχει αίμα ποτάμι. Θέλουν να μου δώσουν χαπάκι για πρόκληση τοκετού. Αρνούμαι. Μου δίνουν ένα υπόθετο για να μαλακώσει ο τράχηλός μου που είναι σκληρός. Είμαι σκληροτράχηλο άτομο τελικά. Σε λίγο, έρχεται η μαμά μου να αντικαταστήσει τον καλό μου. Νιώθω ζεστή. Έχω 37.7 πυρετό. Δε θέλω να ενοχλήσω τον γιατρό μου και απευθύνομαι στην προϊσταμένη που, αν και αυστηρή και φωνακλού, για κάποιο λόγο δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια προς το πρόσωπό μου. Δεν ανησυχεί για τον πυρετό και νιώθω σαν καλό νήπιο όταν χαϊδεύοντάς με στο μάγουλο μου λέει καθησυχαστικά"το κόλλησαν βρε εδώ μέσα το κορίτσι μας;"... Τι με κόλλησαν κυρία; Μαγουλάδες; Ο πυρετός σκαρφαλώνει στο 38 και κάτι ψιλά αλλά ουδείς ανησυχεί.

Αργότερα γίνεται η ιατρική επίσκεψη. Το νοσηλευτικό προσωπικό αλαφιασμένο τρέχει από δωμάτιο σε δωμάτιο να διώξει τους συνοδούς γιατί "έρχονται οι γιατροί, έρχονται οι γιατροί!!" Αν ερχόταν ο Πάπας θα γινόταν λιγότερος σαματάς. Εμφανίζεται και στο ράντζο μου η ιατρική κομπανία. Ο ληστής με ντοκτορά ενημερώνεται για την περίπτωσή μου. Με κοιτάζει με το αδυσώπητο βλέμμα του συναδέλφου του Προκρούστη και μου ράβει κοστούμι: "να πάει για πρόκληση [τοκετού]". Του ανταποδίδω με βλέμμα τόσο αυθάδικα ιοβόλο που σαστίζει για ένα δευτερόλεπτο. Ρωτάει ποιος με παρακολουθούσε και με παραδίδει σε αυτόν. Ο Προκρούστης φοβήθηκε την πυρέσσουσα Μέδουσα. Χα!

(συνεχίζεται)