ο φανοποιός

Οι δρόμοι αυτοί που περπατώ ήταν αμπέλια και χρυσές ελιές, όταν εγώ δεν υπήρχα ούτε στον γενετικό κώδικα της γιαγιάς μου, αγέννητη καθώς ήταν. Τότε, τα χωράφια τα καλλιεργούσαν Τούρκοι αφεντικά και όχι Αλβανοί εργάτες. Μετά, οι Τούρκοι έγιναν μπουχός, τα χωράφια έγιναν μονοκατοικίες, τα "τούρκικα" σπίτια έγιναν ανταλλαγή, οι Μικρασιάτες πρόσφυγες έγιναν ιδιοκτήτες, και το μποστάνι με τις πορτοκαλιές έγινε οικόπεδο. Μετά, το οικόπεδο έγινε περιουσία του παππού μου και τέλος προικώον της μαμάς. Τότε έπρεπε κι εγώ να γεννηθώ και να ζήσω σ' αυτή τη γειτονιά, κατά πως φαίνεται. Και έτσι έγινε.

Περπατώ σπρώχνοντας σε ένα καρότσι το νόημα της ζωής.Το νόημα της ζωής, για όσους το αναζητούν, είναι τροφαντό, πρασινομάτικο, ψιλοκαραφλό και μυρίζει υπέροχα. Όπως υπέροχα μύριζε η λεμονιά στην πίσω αυλή της γειτόνισσας που μετά έγινε πλακάκια και αποθήκες με σκεπές από ελλενίτ. Και τη λένε ακάλυπτο. Όπως υπέροχα μύριζαν τα παιδικά χρόνια στις αλάνες και στους χωματόδρομους που μετά έγιναν χαοτική εφηβεία στους άσφαλτους δρόμους που με οδήγησαν με τέρμα τα γκάζια στο τώρα. Και το λένε μητρότητα. Σκέτο.

Εγώ και το Νόημα χανόμαστε τα απομεσήμερα στους δρόμους με τα προσφυγικά με τις ροδιές, τις μπουκαμβίλιες και τα γεράνια. Κοντοστέκομαι εγώ, η μάνα του νοήματος, και μουρμουρίζω στις γάτες που ήμουν μαμά και για κείνες. Και αντιστέκομαι εγώ, η πρώην μάνα, να τις χαϊδέψω. Κοντοστέκομαι στις αυλές και προσπαθώ να μαντέψω τη ζωή των ανθρώπων που ζουν πίσω απ' τα ξύλινα παντζούρια, την ξεχαρβαλωμένη καγκελόπορτα, τον φροντισμένο κήπο. Άλλοτε αφουγκράζομαι γεροντάκια άλαλα με μια τηλεόραση διαπασών και άλλοτε παιδιά φασαριόζικα να παίζουν κυνηγητό μετρώντας στα ρουμάνικα. Κάποτε, αφουγκράζομαι τη δική μου νοσταλγία για τα παιδιά και τη μελαγχολία για το γήρας. Και αντιστέκομαι να κοιτάζω τις πελώριες καινούργιες πολυκατοικίες με τα ανώφελα φινιστρίνια σε ένα αταξίδευτο κλιμακοστάσιο που φύτρωσαν στη γειτονιά σα μανιτάρια . Αφού τα στρουμφάκια που τις κατοικούν είναι νεόπλουτα, κακόγουστα, οδηγούν και προπαντός παρκάρουν αντιπαθητικά γιγαντιαία αυτοκίνητα. Και ενώ πολλές φορές τα στρουμφάκια είναι γαλάζια παιδιά, οι πυκνοκατοικίες τους είναι βαμμένες σάπιο μήλο και ώχρα, κι εγώ τα αγαπώ ως παιδιά λιγότερο απ' τις γάτες.

Οι δρόμος με έφερε μπροστά σε μια ταμπέλα με το όνομα του συμμαθητή με τα πολύ όμορφα μάτια που όμως δεν έμελλε να καταγραφεί ανάμεσα στους πολλούς παιδικούς μου έρωτες γιατί μ' αδίκησε. Δυο βήματα απ' το σπίτι μου, στο Δημοτικό, μαθαίναμε τη διαίρεση. Κι εγώ καθόμουν δίπλα του και ήθελα να μιλάμε. Αλλά αυτός δεν μου έδινε σημασία. Και βαριόμουν. Και χασμουρήθηκα και μου είπε "εσύ βαριέσαι τη ζωή σου". Αλλά αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμμα που έχω ακούσει. Τη ζωή μου είτε τη μισώ, είτε τη λατρεύω. Αλλά δεν τη βαρέθηκα ποτέ. Γι' αυτό κι εγώ δεν τον αγάπησα. Γιατί ήταν άδικος. Όμως και τα μαθηματικά που αγάπησα δεν ανταποκρίθηκαν. Κι αυτό ήταν άδικο. Και η ποίηση που αγάπησα για είκοσι τόσα χρόνια, μ' άφησε. Κι αυτό κι αν ήταν άδικο. Γιατί η ζωή είναι έτσι: άδικη. Όμως, ο ποιητής των πάντων, δικαίων και αδίκων, δε μ' άφησε. Η μια φάρσα μετά την άλλη. Παράπονο δεν έχω. Πολλά τα γελοία μας. Όπως χθες που κοντοστάθηκα να διαβάσω συλλαβιστά την ταμπέλα "Φανοποίειο" και πλάι το όνομα του συμμαθητή. Αλλά αν και fun ποιών, δε μου προκάλεσε το γέλιο. Ταντίθετο. Ένιωσα πάλι τύψεις που καθόμουν στο ίδιο θρανίο με τον ειρηνοποιό, τον χρονοποιό, τον βροχοποιό, αλλά ποτέ με τον φανοποιό. Μετά, αντιστάθηκα στα ερώτηματα, πήρα δρόμο με το νόημα πάντοτε μπροστά μου.