17/2/09

Γράμμα

Ένας φίλος, ο Λ., είχε την Τύχη να βρεθεί κοντά στον Μεγάλο Ερωτικό. Από τα λίγα που μοιράστηκε μαζί μου, με γεναιοδωρία και με σύνεση, για κείνη τη γνωριμία ήταν πως ο Χατζιδάκις του έμαθε να πλένει τα πιάτα με ευλάβεια. Θα' ναι τώρα δύο και χρόνια που είδα αυτή τη φράση να γράφεται στην οθόνη του υπολογιστή μου, αφού εγώ ήμουν στο Λονδίνο και ο Λ. κάπου στην Ελλάδα. Αλλά την είδα να καταγράφεται για πάντα μέσα μου. Και θα' ναι και άλλα πόσα χρόνια πριν που περίμενα να γραφεί αυτό. "Μου έμαθε να πλένω τα πιάτα με ευλάβεια"...

Απόψε θα κάνω μπάνιο στο μωρό με ευλάβεια. Και για να ξεπλύνω λίγη απ' την ντροπή του χρόνου που δε σεβάστηκα. Που στη φούρια μου να ζήσω, να προλάβω, να ζήσω, μπορεί ενώ μιλώ στο ασύρματο, να συνομιλώ με κάποιον στο skype, να θηλάζω την κόρη μου και παράλληλα να έχω παράθυρα ανοιχτά σε πέντε και έξι σάιτ ώστε πουθενά να μην είμαι ολόκληρη. Αυτή τη λαιμαργία, αυτό το ξόδεμα, εγώ το λέω ντροπή μου.

Απόψε έβαλα ραδιόφωνο. Δεύτερο Πρόγραμμα. Έπαιζε κάτι ωραίο. Το άφησα. Ετοίμασα το μπάνιο με αγάπη. Χωρίς βιασύνη. Απόψε το μπανάκι της δε θα είναι μια υποχρέωση που με αγχώνει. Και ας μου μοιάζει κάθε βράδυ όχι ρουτίνα, άθλος, επειδή δεν έχω βοήθεια. Απόψε θέλω ιεροτελεστία. Το μπουρνουζάκι, το ζιπουνάκι, το πιτζαμάκι. Ντυμένη τα υποκοριστικά. Το αφρόλουτρο και το σφουγγάρι παραταγμένα στρατιωτάκια. Περιμένουν την έλευσή της. Το καθισματάκι για το μπάνιο - ή ας είμαι ειλικρινής- το ανάκλιντρο της αρχόντισσας στη θέση του. Η θερμοκρασία του νερού στο χέρι μου. Εγώ, η μαμά της. Στο δικό μου το χέρι καλό το νερό. Στο δικό της σώμα καλό το νερό. Αργό, απαλό, τρυφερό το σαπούνισμα. Βουτάω το σφουγγαράκι στο αφρόλουτρο και της το στραγγίζω στην κοιλίτσα. Σαν πηγή. Θέλει κι άλλο. Αφού χτυπάει χέρια πόδια δυνατά. Το βουτάω πάλι. Μου χαμογελάει.

Η μουσική που ακούω, με ίσες δόσεις νοσταλγίας και μελαγχολίας, με γαληνεύει. Ανάμεσα στα τραγούδια μιλάει μια ώριμη γυναίκα με βραχνή φωνή. Γνώριμη. Η Μαντάμ Σουσού. Μεγάλωσε. Ακούγεται να διαβάζει δυο τρεις αράδες ανάμεσα στα τραγούδια. Πώς μπορεί να λες τόσες κοινοτοπίες μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα λόγου που σου αντιστοιχούν, αναρωτιέμαι. Πώς μπορεί να έχεις ζήσει από και μέσα στην τέχνη και να έχεις να πεις μόνο βαρετές κοινοτοπίες, αναρωτιέμαι. Πώς μπορεί να διάλεξαν να γεμίσουν μια εκπομπή με βαρετές κοινοτοπίες οι τον σταθμό διοικούντες. Το τελευταίο ερώτημα είναι και το μόνο ρητορικό. Αφού όλοι ξέρουμε. Ποιοι έχουν τα μέσα για να διοικούν τα μέσα. Είναι ιερόσυλο να πεις "ο θάνατος του Μάνου Χατζιδάκι" , αφού είναι ολοζώντανος, αλλά όμως έχει νόημα η φράση εδώ, στο κρατικό ραδιόφωνο: Ο ραδιοφονικός θάνατος του Μάνου Χατζιδάκι.

Συγχωρώ όμως την κουλτουριάκη κενότητα άμα ακούω να παίζει τη Μάσα Σιδερομάσα. Τότε είναι που σε θυμήθηκα και αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα. Γιατί σε σένα; Γιατί είναι πρόκληση να υπερσκελίσω το δέος που μου προκαλείς. Από τι ασύλληπτο μάγμα είσαι φτιαγμένη... Συνήθως, θέλω να πω, γράφω σε φίλους με συγγενή ύλη. Εσύ δεν είσαι φίλη ούτε συγγενεύουν οι ουσίες μας. Ή μήπως όχι; Για φαντάσου. Να νιώθεις την ανάγκη να γράψεις σε κάποιον τόσο ξένο. Και τελικά να αχρηστεύονται οι όποιες συστολές σου και να του γράφεις. Και μάλιστα δημόσια. Αυτό είναι η δύναμη της μη ζωής; Ου ζω power.

Όμως, αν ο Λ. ήταν μια σειρά δεκαδικά ψηφία σε μια οθόνη υπολογιστή, άλλο τόσο ήταν εκείνη η φράση, "μου έμαθε να πλένω τα πιάτα με ευλάβεια" που ήρθε να καταγραφεί μέσα μου. Κι άλλο τόσο εσύ είσαι ένα ασπρόμαυρο ιστολόγιο με τη φωτογραφία μιας όμορφης γυναίκας- από-επιλογή και ξένη, κι άλλο τόσο οι κουβέντες μας, όλων εμάς, περνάν από μέσα μας σαν τέτοια: 010100010010. Και άλλο τόσο δεν έχει νόημα που απολαμβάνω διαβάζοντας όλους εκείνους τους εκλεκτούς που δε θα είχα πιθανοθεωρητικά την τύχη να συναντήσω σε ολόκληρη την πραγματική ζωή μου.

Πόσο βαρετές κοινοτοπίες θα ακούγονται όλα αυτά σε κάποιον άλλο, ίσως και σε σένα. Αλλά τι πειράζει; Στον χώρο και τον χρόνο μου δεν έτυχαν καρέκλες στις αυλές και στα πεζοδρόμια, κουβέντες στο πόδι, κουβέντες ολονύχτιες, στραγάλι, ελιά, καμιά τσικουδιά, παγωμένες μπύρες και οι αυγουστιάτικες νύχτες παρέα. Την ώρα που οι γειτονιές καλοπερνούσαν με το τίποτα, άλλοι δεν έκαναν κέφι και μ' όλα τα λεφτά του κόσμου. Εδώ κι εμείς με το τίποτα, κουβέντες στο πόδι, κουβέντες ολονύχτιες, ξεροσφύρι φτιάχνουμε κεφάλι και άλλοι με όλα τα μέσα του κόσμου τι να μας πούν και αυτοί απ' τη ζωή τους...Μόνο μια προφύλαξη σ' αυτό το επικοινωνιακό όργιο της μη ζωής. Με ευλάβεια.

Καληνύχτα Stassa.

15 σχόλια:

Παρατηρήτηριο Πυλαίας είπε...

Χαμογελάω για την ιεροτελεστία του μπάνιου με την Λιλιπούπολη... Αυτά και άλλα πολλά στη ζωή δεν χρειάζονται βιασύνες!
Τις καλημέρες μου και πολλά φιλιά και στις δυο σας.

Ανώνυμος είπε...

από σήμερα, θα πλένω κι εγώ τα πιάτα με ευλαβεια.

Nomad είπε...

Οπως διαβάζω εγω*, η διαχερίση των εαυτών, δηλ η συνειδητοποίηση της εσωτερικής πολλαπλότητας, είναι το μάθημα 1, της φάσης εαυτού που λεμε "τώρα". Το αυριανό μαθημα, τότε που η μπανιέρα θα έχει και παπακια και το νερο θα καταλήγει εξω απ αυτήν και τα γελια θα αντηχουν τριγύρω, οπότε η ιεροτελεστία θα είναι εξ αρχής δεδομένη, θα είναι η επίγνωση ότι κάθε κομμάτι εμπεριέχει το όλον και ο διαμοιρασμός δε συνιστά παρα ιδιότητα της πνευματικής ύλης κι όχι τιμαριοποίηση της. Η ευλάβεια βρίσκεται παντού, ιδίως στα πιάτα ναι, αλλα και στα πιξελ που σου φέρνουν σε επαφή με αυτο που λες επικοινωνιακό οργιο , αλλα εγω νομίζω πως έτσι ξεκινά, μα σύντομα καταλήγει σε διαμορφωση ενος ακόμα εαυτού και μιας ζωής μπαμπουσκας, εντός της μεγάλης ζωής.
Δυο ζωές ταυτόχρονα.

:)

(Παραληρείς συχνά τελευταία; Οπως διαπιστώνεις εγω ναι )

:ΡΡΡΡ


* Οφείλω παντως να σου πω ότι διαβάζω παραλογα, συνήθως



ΥΓΩραίο κείμενο.

Old Boy είπε...

Aυτό είναι ένα από τα καλύτερα ποστ που έχω διαβάσει ποτέ μου.

Καπετάνισσα είπε...

Και συναίσθημα και δύναμη και ψυχή.
Ωραίο γράμμα.
Λεβέντικο.
Ντόμπρο κι ακατέργαστο, σαν αλήθεια.

Φέρνω τσικουδιά.
Οι νύχτες μας, μεγάλες.
Κι ευλαβικές.

μ είπε...

Ρε Νίμαντ κάτι τέτοια γράφεις και κάνεις εμάς τους θετικούς - τάχα μου - επιστήμονες να νιώθουμε ένα απλό σκέτο DNA στον κάμπο όπως έλεγε και ένας καθηγητής μου...

athanasia είπε...

Πολύ καλό... :)

Ο άλλος είπε...

Σε διάβασα με...ευλάβεια. Μέσα απ τα πίξελ που γίνανε η σημερινή αυλή και οι καθημερινές κουβέντες. Ναι ίσως η αξία στα πράγματα να είναι ανάλογη της ευλάβειας που τους δείχνουμε. Ναι διάβασα αυτό που με πολύ ευλάβεια έγραψες. Ευχαριστω

lakis είπε...

Όμορφο γράμμα, για τα απλά της ζωής, για την καθημερινότητα που μπορεί, αν το θελήσουμε να μεταμορφωθεί σε ιεροτελεστία. Μέρα καλή

kioy είπε...

Πολύ ωραίο γράμμα...
Ξέρεις η μουσική κάποτε είχε το χρώμα της άνοιξης. Και έπειτα ποτισμένα με αίμα βιολιά σε κάποιο κονσέρτο. Μετά έγινε ραδιόφωνο. Για να ικανοποιεί τη λαιμαργία μας. Για να μην την αγγίζουμε.

Κάποτε η επικοινωνία ήταν βίωμα. Ήταν ματιά φλογισμένη. Ήταν ενδότερο σκίρτησμα. Τώρα είναι άψυχες λέψεις. Που πέφτουν στο άψυχο πάτωμα, όντας στραγγαλισμένες και οι ίδιες από χέρι που βαρυγκομεί και τρέχει. Άλλωστε όπως λες και εσύ, ότι λέμε δεν είναι παρά μια αντιστοιχεία 01010101 κ.ο.κ. Αυτό που αλλάζει νοηματικά την ακολουθία των συμβόλων(στην προκειμένη γραμμάτων) είανι ο χώρος που τους δίνουμε να σπαρταρίσουν στη θάλασσα της ψυχής μας.

Κάποτε η ζωή ήταν ταξίδι. Μια περιπλάνηση διαρκής και μια εξερεύνηση σε άσχημα και ωραία. Τώρα δεν είναι παρα΄ένα τρεχαντήρι. "Ώστε πουθενά να μην μπορούμε να είμαστε ολόκληροι".

Δεν είναι που με χτύπησε κάποιο τέρας νοσταλγίας. Όχι ποτέ τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα από σήμερα. Γιατί εμείς ποτέ δεν είμασταν ποτέ καλύτεροι. Είναι μόνο που σήμερα η εξέλιξη έχει ταυτιστεί με την αισχροκέρδια και με το νευρωτικό της υπερπαραγωγής. Ώστε σε τίποτα να μη δινόμαστε!

Πολύ ωραία η ανάρτηση σου...

Και εγώ σε διάβασα με ευλάβεια,
και με ευλάβεια θα σε ξαναδιαβάσω!

Πως να αφήσω μια ολοκληρή καλληνύχτα;;;
:)

Βάσκες είπε...

Ο χρόνος. Ο χρόνος είναι το μυστικό.

Τον τρώμε αδηφάγα και ποτέ δεν τον χαιρόμαστε. Δεν ζούμε με ευλάβεια.

Μου ήρθαν δάκρυα. Δεν ξέρω γιατί. Κάνει κρύο έξω, είναι ζεστά εδώ, αλλά η μελαγχολία κατάφερε και τρύπωσε.

Καλησπέρα.

Niemandsrose είπε...

Θέλω να πω σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια και τη συντροφιά. Θέλω να πω και πως με συγκινήσατε πολύ. Αλλά ντρέπομαι. Φοβάμαι μη φανώ κόλακας και δημοσιοσχετίστ(ρ)α. Αφήνω αυτά: ...


(Μα πού είναι αυτή; Κάθε μέρα ερχόταν και βεγγερίζαμε, τώρα που της έχω και γράμμα, χάθηκε...)

stassa είπε...

Γαμώτο. Εγώ είμαι γνωστή για τρία πράγματα στη ζωή μου: το ένα είναι οτι χάνομαι και ξαναεμφανίζομαι σε άσχετο χρόνο, όταν όλοι μ' έχουν ξεχάσει, λίγο αναμαλλιασμένη και με βλέμμα βλαμμένο. Έχω χόμπι τις βουτιές στην άβυσσο και ποτέ δεν ξέρω πόσο με κρατάει η ανάσα.

Εσύ άκουσες το Σιδερομάσα και σκέφτηκες εμένα. Εγώ διάβασα το γράμμα σου και σκέφτηκα την κόρη σου, μεγαλωμένη, μια όμορφη και δυνατή νεαρή γυναίκα. Κάποια στιγμή θα βρεθεί κι αυτή στη θέση σου, ίσως, να φέρει έναν καινούργιο άνθρωπο στον κοινό μας κόσμο και να βοηθήσει να γίνει λίγο καλύτερος.

Απλά Ελληνικά: συγγνώμη που άργησα τόσο. Σ' ευχαριστώ για το γράμμα σου. Μ' αρέσει πώς γράφεις :)

Faidwn είπε...

Οδοιπόρος της σιωπής ο εραστής της νύκτας

Niemandsrose είπε...

@stassa, :)

@Faidwn, ωραίο. :)