5/5

Τέλος Οκτώβρη με τα παράθυρα ανοιχτά στη λιακάδα. Καλωσόρισα πίσω στον παράδεισο. Μεσοβδόμαδο κι αργία. Καλώς σας ξαναβρήκα στον παράδεισο.
Απ' τ' ανοιχτά πορτοπαράθυρα εισβάλλουν οι μυρωδιές από την κατσαρόλα της νοικοκυράς του κάτω ορόφου. Φαντασιώνομαι ένα μανταλάκι απ' τη μπουγάδα της νοικοκυράς του ακάλυπτου στη μύτη μου. Απ' το φασισμό της όσφρησης δεν απαλάσσεσαι με φαντασιώσεις. Αντιστέκομαι. Με συντρέχει η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου. Θυμήσου, είσαι στον παράδεισο. Ξεχνιέμαι.
Απ΄τ' ανοιχτά πορτοπαράθυρα εισβάλλουν παιδικοί αλλαλαγμοί. Όχι σαν αυτούς που ακούς τα μεσημέρια στις διακοπές. Τρομακτικοί.
Απ' τα ανοιχτά πορτοπαράθυρα, βγαίνω έξω και βλέπω ένα τσούρμο παραταγμένα σε δυάδες πιτσιρίκια με στολές. Σε λίγο ακούω στρατιωτικό βηματισμό, ταμπούρλα και εμβατήρια από φάλτσες τρομπέτες.
Ακουμπώ στο κάγκελο αφηρημένη. Μια ξεραμένη κουτσουλιά από το σύμβολο της ειρήνης. Χέσε μας κι εσύ ρε περιστέρι. Δεν ακούς τα ταμπούρλα, δε βλέπεις την παρέλαση, δεν οσφραίνεσαι το τσιγαρισμένο λάδι;
Επιστρέφω στη μήτρα. Βουλιάζω στο στρώμα. Κουκουλώνομαι. Καταπίνω το σάλιο μου λίγο πικρό.
Αν είχα και έκτη αίσθηση θα σου έλεγα τι γίνεται πίσω από το παραπέτασμα της παραδεισοκόλασης. Γιατί αν δε το πεις, δε το έχεις νιώσει. Για μας τα τζάνκια της επικοινωνίας που κρατάμε μια μέρα κλειστά τα σχόλια, για να γλιτώσουμε τα σχολιανά. Σχόλη σήμερα. Γιορτάζουμε το ΟΧΙ στο Τρίτο Μπλιάχ.

αλμανάκ

26 Οκτώβρη 1986
Ειδήσεις στο κρατικό κανάλι. Γήπεδο, κερκίδες, ανταριασμένο ανθρώπινο κύμα. Δεν είναι γκολ. Ούτε και λογοτεχνικό σχήμα. Είναι μνήμη. Η κάμερα ζουμάρει σ' ένα φορείο. Κι άλλο ζουμ. Νεκρός 29χρονος φίλαθλος.
Σαλόνι με μαύρα έπιπλα. Κλείνομαι. Το πρώτο μου ποίημα. Το πρώτο μου άνοιγμα. Όπως απλώνεις το χέρι να πιαστείς από κάπου. Όπως ανοίγεις την αγκαλιά να το σκάσει η μοναξιά.

26 Οκτώβρη 2000
Ο μεγάλος σου έρωτας γιορτάζει το όνομά του αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα ούτε πώς τον λένε, ούτε ότι υπάρχει. Όχι ακόμα. Σε λίγες μέρες, στο σπίτι του, θα σε ξυπνήσει με το "Όταν χαράζει".

26 Οκτώβρη 2006
Σταυρός του Νότου. Live του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει ζητήσει να δει αν γράφεις κάτι άλλο από σκωπτικά στιχάκια. Είναι ξάδελφος του νεκρού 29χρονου και είσαι εσύ τώρα 29 χρονών κοπέλα.

26 Οκτώβρη 2009
Σήμερα παρέδωσες το διδακτορικό σου. Στο Λονδίνο. Δυο καρέκλες και ένα στρώμα. Άδειο σπίτι. Ακόμα. Στην Αθήνα. Ξανά. Είσαι εργαζόμενη πια, είσαι μαμά πια, είσαι σύζυγος πια, είσαι επαναπατρισμένη πια. Αλλά ποια είσαι; Δεν είσαι ποιήτρια πια. Ποτέ δεν ήσουν. Ούτε εννιά χρονών πια. Ούτε είκοσι εννιά. Ποτέ δεν ήσουν. Είσαι κουρασμένη. Λες είμαι πτώμα. Αν και ποτέ δεν ήσουν.

bar gain

You know you are getting old when you don't look for a bar but for a bargain.

after

Grammar changes after motherhood:
She is fine
I am fine etc etc

Τα πάντα γκρι

Πώς λένε την αδελφή που' χει γκρίζα μαλλιά και ψάχνει γκόμενο;

























Σταχτοπούστρα.

Λες;

Το παιδί μου έχει αρρωστήσει και ξερνάει.
Λες να απέκτησε καμιά πολιτική συνείδηση ξαφνικά;

Moving to Athens (again)

Αθήνα και ποιότητα ζωής, έννοιες ασύμβατες;