26 Οκτώβρη 1986
Ειδήσεις στο κρατικό κανάλι. Γήπεδο, κερκίδες, ανταριασμένο ανθρώπινο κύμα. Δεν είναι γκολ. Ούτε και λογοτεχνικό σχήμα. Είναι μνήμη. Η κάμερα ζουμάρει σ' ένα φορείο. Κι άλλο ζουμ. Νεκρός 29χρονος φίλαθλος.
Σαλόνι με μαύρα έπιπλα. Κλείνομαι. Το πρώτο μου ποίημα. Το πρώτο μου άνοιγμα. Όπως απλώνεις το χέρι να πιαστείς από κάπου. Όπως ανοίγεις την αγκαλιά να το σκάσει η μοναξιά.
26 Οκτώβρη 2000
Ο μεγάλος σου έρωτας γιορτάζει το όνομά του αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα ούτε πώς τον λένε, ούτε ότι υπάρχει. Όχι ακόμα. Σε λίγες μέρες, στο σπίτι του, θα σε ξυπνήσει με το "Όταν χαράζει".
26 Οκτώβρη 2006
Σταυρός του Νότου. Live του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει ζητήσει να δει αν γράφεις κάτι άλλο από σκωπτικά στιχάκια. Είναι ξάδελφος του νεκρού 29χρονου και είσαι εσύ τώρα 29 χρονών κοπέλα.
26 Οκτώβρη 2009
Σήμερα παρέδωσες το διδακτορικό σου. Στο Λονδίνο. Δυο καρέκλες και ένα στρώμα. Άδειο σπίτι. Ακόμα. Στην Αθήνα. Ξανά. Είσαι εργαζόμενη πια, είσαι μαμά πια, είσαι σύζυγος πια, είσαι επαναπατρισμένη πια. Αλλά ποια είσαι; Δεν είσαι ποιήτρια πια. Ποτέ δεν ήσουν. Ούτε εννιά χρονών πια. Ούτε είκοσι εννιά. Ποτέ δεν ήσουν. Είσαι κουρασμένη. Λες είμαι πτώμα. Αν και ποτέ δεν ήσουν.
