Το εκδοτικό συγκρότημα Niemandsrose, στα ετήσια βραβεία του για την μοναδική κατηγορία
"Η πιο ανήθικη διαφήμιση της χρονιάς"
απονέμει αναδρομικά το βραβείο στη σακούλα του Τζάμπο για το έτος 2008. Οι εξηγήσεις είναι περιττές.
Φέτος, το βραβείο της πιο ανήθικης διαφήμισης κέρδιζει ο σιχαμένος λαστιχένιος αρκούδος των "παριζάκι Υφαντής".
Εφόσον τα αλλαντικά και καρκινογόνα να μην είναι για τα παιδιά -που είναι μάλλον- σίγουρα καλό δεν τους κάνουν, ποιος ο λόγος το target group να είναι η μπομπιροπιτσιρικαρία και μάλιστα με τον στάνταρ αττραξιόν, τον yummy tummy fucking lucky Gummy bear, οεο;
Ο όμιλος Niemandsrose προκηρύσσει υποτροφία μεταπτυχιακών σπουδών προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα που ταλανίζει την αφεντικίνα μας.
Καλές Χειμωνιάτικες Διακοπές, αγάπες και take care που λέμε στο χωριό.
Τα απογεύματα παίζει ένας τύπος στον Μελωδία ωραία πράματα. Αποφεύγω να μάθω το όνομά του για να μη γίνομαι local στην Αθήνα. Αριθμώ 14 μετακομίσεις στα 32 χρόνια μου, αρχής γενομένης στα 19. Είναι εύκολο να μείνεις και να ριζώσεις κάπου. Λένε. Είναι ακόμα πιο εύκολο να σαλτάρεις και να σαλπάρεις. Λέω εγώ. Όχι. Δεν περιφέρω με καμάρι το εγώ μου σαν κορώνα στο κεφάλι μου. Πια. Αφού χόρτασα δημοφιλία, εύσημα και εξουσία στα παιδικά μου χρόνια, ξεκαύλωσα (Κατά Ματθαίον. Γιωσαφάτ, υποθέτω). Τρομάζω με τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο μέσα από τον ομφαλό τους. Υou tube?
Που λες, όταν αναγκάζεσαι να συγκρίνεις τιμές και χαρακτηριστικά στα ηλεκτρικά και στα έπιπλα, είναι πιθανόν να κερδίσεις καμιά δεκάρα ευρώ. Ναι. Αλλά έχεις για τα καλά χαμένη τη μαγεία. Τους προηγούμενους δυο-τρεις μήνες, που οργάνωνα τη 14η μετακόμισή μου, κινδύνεψα από κακή ενηλικίωση να μου ανατείλουν οι φρονιμίτες που τόσα χρόνια δεν ανέτειλαν. Αναγκάστηκα να μάθω πόσες στροφές μπορεί να παίρνει ένα πλυντήριο πιάτων και πόσα κιλά χωρητικότητα έχει το των ρούχων. Δε σνομπάρω. Γηράσκω αεί διδασκόμενη. Αλλά να.
Όταν απόψε ο τύπος στο ραδιόφωνο έπαιξε Σιδηρόπουλο κινδύνεψε να γίνει βραχυκύκλωμα. Τα φωτάκια είναι πολύχρωμα κι αναβοσβήνουν. Το δέντρο έχει χρώμα ασημί. Τα φώτα στο σαλόνι είναι κλειστά και στο τζάμι έχουμε γράψει με σπρέυ ασημί επίσης "Ευτυχισμένο το 1990". Είμαι απίστευτα θλιμμένη και αισθάνομαι απίστευτα μόνη. Δεν ακολούθησα τους δικούς μου στο ρεβεγιόν. Έχω νεύρα. Δόντια βγάζω; Ναι. Μου φυτρώνει τραπεζίτης στο μυαλό. Αναρχικός τραπεζίτης. Έχω βουλιάξει σε μια πολυθρόνα με μαύρο ξύλο καρυδιάς και ξεχαρβαλωμένο σομιέ. Έχει κάλυμμα φολκλόρ ελληνικό. Κάποια δαντέλα δηλαδή, κάποιο κέντημα. Είμαι αγκαλιά σχεδόν με το κασετόφωνό μου. Ασημί κι αυτό. Όλα φουτουριστικά ασημιά στο παρελθόν. Παίζω κασέτες με Σιδηρόπουλο αδιάλειπτα. Μυρίζει αυτή η πολυθρόνα σκόνη της πολυχρησίας. Δε καταλαβαίνω και πολλά από όσα τραγουδάει ο Πρίγκιπας. Ούτε ξέρω και γιατί τον λένε Πρίγκιπα. Αλλά νιώθω.
Τώρα δε νιώθω πια τόσο πολύ. Καταλαβαίνω όμως γιατί τον λένε Πρίγκιπα και γιατί δε θέλω να στολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα. Και αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί έχουν βραχυκλώσει τα λαμπιόνια μου. Γιατί μπορεί να μη μου ανάβουν σε πρώτη ευκαιρία όλα τα γλομπάκια -πια- αλλά έχω ένα ζευγάρι σηματοδότες για τα πράγματα. Σαν "τι είναι Θεός, τι μη Θεός και τι τ'ανάμεσό τους". Και τώρα με συγχωρείτε. Βγάζω αριστερό φλας και φεύγω. Είναι βολικά πολύ νά 'σαι παρκαρισμένος στο παρελθόν. Αλλά έχουμε δρόμο μπροστά. Καλό δρόμο, ανάδελφοι.
Το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης δεν θα το κάνω. Γιατί δεν έχει ελεγχθεί επαρκώς. Έτσι λένε. Κι εγώ έτσι. Δε με νοιάζει να ξέρω πιο πολλά. Λέω χαζομάρα είναι έστω και 15' να χάσω σε μια αίθουσα αναμονής για να αποκτήσω την τεχνητή ανοσία. Καλύτερα να αρρωστήσω. Κι ας με πουν δε ξέρω πώς.
Όμως, αν υπήρχε εμβόλιο κατά της νέας λύπης, θα το έκανα; Της νέας λύπης, της λύπης που λες αν έρθει τώρα, που με έχουν λυγίσει άλλες λύπες χωρίς να αφήσουν φιλοδώρημα ανοσία καμιά, χάθηκα. Θα το έκανα; Ποτέ. Για τους ίδιους λόγους. Γιατί δεν έχει ελεγχθεί. Δια της ατόπου. Ένθα ούκ έστι πόνος, ου λύπη είναι θάνατος. Χαζομάρα είναι να χάσω όλη μου τη ζωή στη χαζοχαρουμενιά. Καλύτερα να αρρωσταίνω. Κι ας με πουν ξέρω πώς.
