σκαλί-σκαλί

Κατεβαίνω τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Απ΄την εξώπορτα ως το πεζοδρόμιο.
Τα 7 σκαλοπάτια που' χουν πλάτος κάπου 3 μέτρα.
Που σ' αυτά τα σκαλιά θα χώραγε να φωτογραφηθεί περιχαρές το μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα.
Κι όμως δε χώρεσε μια ράμπα από τη μια μεριά να ανεβαίνουν καροτσάκια με μωρά ή με ανάπηρους.
Και αναρωτιέμαι αν στη δεκαετία του '60 που πρέπει να χτίστηκε το κτίριο αυτό με τους 5 ορόφους και τα 7 διαμερίσματα σε κάθε όροφο, το όλον 40 διαμερίσματα, γιατί μετράει και το υπόγειο 5 διαμερίσματα, στα 60 χρόνια ζωής του, που θα το έχουν κατοικήσει τόσοι και τόσοι, δε βρέθηκε ένας διαμαρτυρηθεί που δεν έχουν ράμπα τα σκαλιά; Και αν διαμαρτυρήθηκε πού διαμαρτυρήθηκε; Υπήρχαν τη δεκαετία του 60, του 70 και του 80 ιστολόγια, να βγεις να πεις τον πόνο σου, να στηλιτεύσεις το έλλειμμα του πολιτισμού με μια ωραία μεταφορά όπως τα σκαλοπάτια;

Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε εδώ, ούτε αλλού έχεις δει ράμπα σε ελεεινές πολυκατοικίες της Αθήνας. Ο πολιτισμός δεν κατοικεί εδώ. Οι ανήμποροι, είτε είναι μαμάδες φορτωμένες με μωρά και ψώνια, είτε ΑΜΕΑ, να πάνε να ζήσουν στα Λονδίνα που υπάρχει κράτος πρόνοιας. Εκεί που' ναι ο καπιταλισμός και η ανάπτυξη εκεί είναι και η βαλβίδα που λέγεται κοινωνικό κράτος στη χύτρα που βράζει. Εδώ, μόνο αν φιλοτημηθεί κάνας Δήμαρχος με κοινωνικές ευαισθησίες και γάτος στα ΕΣΠΑ, μπορεί να δούμε καμιά ράμπα σε κανένα πεζοδρόμιο. Κατά τα άλλα σκατά στα μούτρα μας σε κάθε βήμα: ούτε ανάπτυξη υπάρχει, ούτε πρόνοια. Ούτε έγνοια, ούτε συμπόνοια. Μόνο η έγνοια για τα μούτρα μας υπάρχει.

Σκαλί- σκαλί προχωράμε προς την ανάπτυξη. Το λέει και το τραγούδι: "χάπι μπέρθντεϋ του γιου". Του γιου του Ανδρέα του Θαθατζή. Θα γίνουμε άνθρωποι μια μέρα. Και δεν θα περιμένουμε ούτε από τους δανειστές, ούτε από το κεφάλαιο, ούτε από το κράτος. Μέχρι να έρθει κάποιος να με βοηθήσει να κατεβάσω το καρότσι με το παιδί δεν θα πάω να διαδηλώσω για κανέναν.