adieu

Κοιμάται δίπλα μου. Ανάμεσα σε μένα και τον πατέρα της. Έχει μια κάποια δυσκολία στον ύπνο. Σ' όλα τα άλλα έχει μια ευκολία. Στο να μιλάει, να αντιλαμβάνεται, να θυμάται, να τρώει, να γελάει, να τραγουδάει, να παίζει, να κάνει αστεία. Κάθε μέρα μου δίνει χαρά. Κάθε μα κάθε μέρα. Κι ευτυχία. Αλλά φοβάμαι να το ομολογήσω. Γι' αυτό, τις νύχτες που με εξοντώνει ώσπου να την κοιμίσω, που ξυπνάει μες στον ύπνο της και κλαίει, που απαιτεί με τον τρόπο της να χωθεί ανάμεσα στο ζευγάρι, χαίρομαι. Ακόμα και τότε χαίρομαι. Γιατί με ταλαιπωρεί επιτέλους. Για να μη σκάσω από ευτυχία. Για την ισορροπία.

Ξυπνάω δίπλα της και τη μυρίζω στο λαιμουδάκι. Της φιλάω το στρουμπουλό μάγουλο. Ξανατρυπώνω τη μύτη μου στο προγουλάκι ανάμεσα και στο στέρνο της, στη σχισμή που φυλάσσει την μοναδική μυρωδιά του μωρού. Όλα μπορεί κανένας να τα περιγράψει. Τη μυρωδιά των μωρών, ούτε ο Ζίσκιντ στο Άρωμα. Η απερίγραπτη μυρωδιά τους σε παραλύει. Όμως πρέπει να πάρω τα πόδια μου τα παραλυμένα και να σηκωθώ.

Ετοιμάζομαι για τη δουλειά. Φτάνω στο νοσοκομείο των παιδιών. Περπατώ βιαστική στους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Κοιτάζω κάπου-κάπου το είδωλό μου σε όσο καθρέφτισμα μου επιτρέπουν οι τζαμαρίες. Για να ελέγξω το μακιγιάζ, το μαλλί, ή από φιλαρέσκεια. Ποιος ξέρει.

Και τότε, η ματιά μου διαπερνά την αντανάκλασή μου σε κάποιο παράθυρο και καρφώνεται εκεί. Στη νεκροφόρα που περιμένει μ' ανοιχτή την πόρτα, 8 το πρωί, τον επιβάτη της. Ένα παιδί χτες ξεψύχησε στο χώρο που εγώ εργάζομαι. Εγώ εκεί εργάζομαι. Εκεί που χτες ξεψύχησε ένα παιδί. Ένα μωρό. Ποιος ξέρει. Κι αν ήταν στην εντατική, θα το άφησαν να σβήσει νύχτα. Χτες τη νύχτα. Τα παιδιά στα νοσοκομεία τους δεν τ' αφήνουν να πεθάνουν μέρα. Για να μη δημιουργείται αναστάτωση σε εμάς τους ζωντανούς. Έσκυψα πιο κοντά στο παράθυρο. Ήμουν τρεις ορόφους πιο ψηλά. Αλλά ένιωσα πως το μυρίζω. Αντίο παιδάκι. Κι αν βρεις το Θεό, πες του πως είναι μεγάλος μαλάκας.