6/3/11

χωρίς χορό

Είχα ξυπνήσει νωρίς. Να ψωνίσω από το μανάβικο τα πιο νόστιμα λαχανικά. Μάταια. Τα λαχανικά στο Λονδίνο είναι άοσμα. Και σχεδόν άγευστα. Όσο organic και να σου μοστράρονται, όσες λίρες και να τους διαθέσεις, η ντομάτα ποτέ δε θα θα έχει τη γεύση και τη μυρωδιά που πρέπει, ώστε να λογαριάζεται ως ντομάτα. Και δε σαπίζει ποτέ. Όπως οι κακοί άνθρωποι μετά θάνατον, κατά την προκατάληψη της ελληνικής υπαίθρου. Η εν πολλαίς αμαρτιαίς περισούσα ντομάτα.

Είχα συγκεντρώσει όλα τα υλικά για το γεύμα. Θα καλούσα το μεσημέρι κάποιους φίλους με αφορμή την επάνοδό μας στο Λονδίνο. Ευκαιρία να ξανανταμώσουμε. Είχα αποφασίσει να φτιάξω μεξικάνικο μενού. Το εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με καμία από τις συνταγές, εκτός από το τσίλι κον κάρνε. Όμως τα καταφέραμε. Εγώ, το μωρό και ο μπαμπάς της. Η μικρή πρόβαλε εκείνη τη μέρα τις λιγότερες δυνατές απαιτήσεις. Ο πατέρας της έφτιαξε ωραία κοκτέιλ , γκουακαμόλε και τσίπς τορτίγιας. Κι εγώ όλα τα άλλα.

Είχα ετοιμάσει τα φαγητά, τα ποτά, το σπίτι, το μωρό, εμένα και όταν όλα ήταν έτοιμα, πανέτοιμα άρχισαν να έρχονται ένας-ένας. Ήρθαν όλοι. Περάσαμε πολύ όμορφα. Ή έτσι νομίζαμε.

Λίγες βδομάδες μετά, η γιαγιά της μικρής μας επισκέφθηκε στο Λονδίνο. Έτυχε να αναφερθούμε σ' εκείνο το τραπέζι. Της λέγαμε ότι περάσαμε πολύ όμορφα. Ότι ήρθαν οι φίλοι μας, φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε. Μας ρώτησε αν μετά βάλαμε μουσική να χορέψουμε. Κοιταχτήκαμε το ζευγάρι των οικοδεσποτών εκείνου του γεύματος. Αμήχανα. Σαν η μητέρα μας, αυτός ο κατά τα άλλα πολύ λογικός άνθρωπος, να είχε ξεστομίσει την πιο αναπάντεχη, την πιο παράταιρη, την πιο παλαβή ερώτηση. Μετά, της απάντησα, όπως απαντάς σε τρελό, νηφάλια και με συγκαλυμμένο το σοκ, πως όχι δε χορέψαμε, ενώ ο εξ αγχιστείας γιος της προτίμησε να την πειράξει λιγάκι για την κοτσάνα που εκτόξευσε.

Κι όμως οι γονείς μας, όλης μου της γενιάς οι γονείς, έχουν φωτογραφίες στα άλμπουμ τους που χορεύουν. Είναι γιατροί, είναι εκπαιδευτικοί, είναι νοικοκυρές κι εργάτες. Δεν έχει σημασία. Χορεύουν μπροστά σε κάτι παραπήγματα στην εξοχή της Πρωτομαγιάς, χορεύουν στο χώμα το νωπό στην ύπαιθρο της Καθαρής Δευτέρας, σε κάτι συρματοπλέγματα μπροστά σε ένα χωράφι της Ανάστασης, σε κάποια αρμυρίκια του Δεκαπενταύγουστου, σε κάποια σαλοτραπεζαρία της Πρωτοχρονιάς, σε κάποιο χορό εργαζομένων της Απόκριας. Είναι όλοι τους ερωτικοί, είναι όλοι όμορφοι, έχουν ωραία κορμιά, έχουν και παιδιά, δυο παιδιά τουλάχιστον κάθε οικογένεια, γελάνε διάπλατα, έχουν μάγουλα ροδαλά απ' το πιοτό, είναι ευχαριστημένοι από το φαγητό, έχουν τραπέζια στρωμένα στο πουθενά. Και χορεύουν. Κάθε σπίτι έχει μια μάνα που στη δεκαετία του '70 και του '80, χορεύει παραδοσιακούς χορούς και τσιφτετέλια. Η μάνα μας είναι cult με την καμμένη περμανάντ και την πουκαμίσα με τις βάτες, αλλά χόρεψε.

Σήμερα περπατούσα στον Τύρναβο. Μεσημέρι. Η πόλη σείονταν. Εκκωφαντικές μουσικές απ΄τα μεγάφωνα. Όλα προετοιμάζονταν για το αποκριάτικο καρναβάλι. Έβλεπα στους πάγκους όλα αυτά τα γλειφιτζούρια- φαλλούς και αναρωτιόμουν αν αυτό είναι που μας λείπει. Αν μας λείπει λίγο διονυσιακό πνεύμα. Αύριο, Καθαρή Δευτέρα, αν το επιτρέψει ο καιρός, μόνο οι μετανάστες ίσως χορέψουν κάπου υπαίθρια. Και οι γύφτοι. Στους καταυλισμούς. Εμείς που τα έχουμε όλα, όλα όμως υποθηκευμένα, θα κοιτάμε μόνο. Σαν σε ντοκιμαντέρ. Και θα σκουριάσουν τα σώματά μας αχόρευτα. Ήθελα σήμερα να ξεχυθώ στους αποκριάτικους δρόμους χορεύοντας. Αλλά έμεινα στο "θα ήθελα". Γιατί στη γενιά μου, ανήκω. Γιατί η δική μου η γενιά έχει μάθει μόνο να τη χορεύουν σε κάρβουνα αναμμένα.






21 σχόλια:

latecomer είπε...

Πόσο δίκιο έχεις για τις ντομάτες! Έφτασα στο σημείο να πανηγυρίσω μόλις βρήκα μερικές που μυρίζανε κάπως στο ντελι της γειτονιάς. Χάρηκα τόσο που φώναξα και τον συγκάτοικο να τις μυρίσει! Η γεύση βέβαια δεν ήτανε και τρομερή...

Και για τον χορό δίκιο έχεις. Αν και εμείς της επαρχίας τα έχουμε κάπως πιο εύκαιρα και συχνά τα κλαρίνα, δεν τα κατάφερνα ποτέ ιδιαίτερα.

Καλημέρα

VAD είπε...

Eδω να δεις λαχανικά νόμιστα,αγνα,με μόνο λιπασμα τη λασπη του Νειλου...

-Ξέχασες εμας,τα παιδιά των αγροτικών οικογενειών μιας αλλης εποχής,εκει να δεις γλεντια,παρά την ανεχεια,με το τίποτα,στο πι και φι,στρωνοτανε το γλεντι,έτσι,για να "ξεδώσουν" απ'το παιδεμα...

Καλημέρα από Χαρτούμ...

Sisyfina είπε...

Αυτός είναι κι εμένα ο καημός μου... το αχόρευτο σώμα.

"Πόσο χαμένη πήγε η μέρα που δεν χορέψαμε ούτε μία φορά. Πόσο ψεύτικη ήταν η αλήθεια που δεν μας χάρισε τουλάχιστον ένα ξέσπασμα γέλιου"
Νίτσε

Swell είπε...

Δεν μπορείς να πεις. Και ο χορός στο ταψί σε κρατά σε φόρμα. Και μερικές φορές σε καλύτερη.

Кроткая είπε...

συνέχισε να χαστουκίζεις, έτσι, μπράβο, μες στο πνεύμα το σαρακοστιανό.

[εγώ βρήκα λαχανικά της προκοπής στο Βέλγιο: bio από αγρόκτημα, μόνο φρούτα και λαχανικά εποχής, έχω πήξει στο παντζάρι τρεις βδομάδες τώρα, αλλά έχει γευση.]

Niemandsrose είπε...

@latecomer-ομοιοπαθή, όταν προς το τέλος της διαμονής μου στο Λονδίνο είχα ταξιδέψει στην Πορτογαλία συνειδητοποίησα πόσο χάρτινο φαϊ είχα γευτεί τόσα χρόνια στην Αγγλία. Αλλά είπα να μη σιχτιρίσω. Προτίμησα να σκεφτώ πως μόνο σ' αυτή την ευρωπαϊκή πόλη θα είχα δοκιμάσει τις κουζίνες του κόσμου.
Όσο για το χορό, εκείνη την μέρα του μεξικάνικου, ένας φίλος έτυχε να μας διηγηθεί μια ιστορία που μας έκανε να κλαίμε απ' τα γέλια. Κάποιοι έλληνες μέθυσαν σε κάποια φοιτητική εστία της Αγγλίας και άρχισαν να σπάνε τα μπουκάλια της μπύρας και να χορεύουν ζεϊμπέκικα. Η εικόνα της μπύρας να σπάει στις μοκέτες, που'ναι στρωμένες παντού, μου φάνηκε ξεκαρδιστική. Γέλασα με μια μικρή τόση δα ζήλια όμως.

@VAD, δεν μας ξέχασα, Χαρτουμινέ μας φίλε. Αφού λέω από γιατρούς μέχρι αγρότες. ;) Όλοι μέσα στο χορό.

@Mango_Tango, μα κι αυτοί οι πρίγκιπές μας, βρέθηκαν τελικά, είναι υπαρκτά πρόσωπα, αλλά δε μας ζήτησαν να πάμε για ένα χορό. Και δε θα χρειαστεί καν παλάτι. Και ένα οικοπεδάκι παραθαλάσσιο μας αρκεί. :) Ευχαριστώ πολύ για το quote του Νίτσε.

@swell, δε νομίζω.

@κροτ, κανόνισε να μη με καλέσεις στο χορό που διοργανώνεις οσονούπω και θα στο κάψω το βρυξελλοχώρι σου! χαχαχα. Αγρίεψα.

Niemandsrose είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=cEsZvLsWT0c&feature=related

Géo Gram είπε...

Μικρή μου είχαν πει πως για να "ανοίξουν" τους σκαντζόχοιρους από την μπάλα τους, τους βάζουν σε ένα ταψί κ οι δύσμοιροι από το θόρυβο που κάνουν τα αγκάθια τους στη λαμαρίνα τρομάζουν κ αποκαλύπτονται προσπαθώντας να φύγουν. Το δε φινάλε? Καταλήγουν στιφάδο, με ντόπια ξερά κρεμμυδάκια της περιοχής...
Από εκεί βγήκε κι ο "χορός του ταψιού".

Όσο για το χορό,ούτε σε μπαρ πια...:-((((
Τί να σου πώ???
Πως πήγαινα σε σπίτια φίλων κι έπαιζαν πλαίυ στέισιον??? Άντε καραόκε στην καλύτερη???
Διάολε το σώμα ζει, κι όχι μόνο τμηματικά, ή, να το θυμόμαστε στον ύπνο και τον έρωτα μόνο!!!
Ο χορός δίνει πολλές προσλαμβάνουσες, μηνύματα, απελευθέρωση, ζωή, ταυτότητα κτλ κτλ...
Αχ νά 'ξερες πόσο μου έχει λείψει στην Ελλάδα.
Όσο για το Βέλγιο, έχει όντως τις καλύτερες τομάτες θερμοκηπίου...
Καλή Καλούμπα σε όλους μας

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο. Το ζήλεψα.

Кроткая είπε...

ΕΣΕΝΑ δεν θα καλέσω? ΑΣΤΕΙΕΥΕΣΑΙ?
Αν δεν έχεις λάβει τίποτα ακόμα, είναι επειδή δεν έχουν βγει ακόμα οι προσκλήσεις: κολλήσαμε στο γραφίστα! :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Όλο το κείμενο, αλλά ειδικά αυτό το
"τα σώματά μας αχόρευτα"...
Θα αφήσω τρία μεγάλα θαυμαστικά κουνώντας το κεφάλι.

mamma είπε...

Από τα καλύτερα και πιό εμπνευσμένα σου. Λίγα λόγια (έστω αρκετά) και να πονάνε.

maya είπε...

πολύ όμορφο κείμενο!
:)))

stassa είπε...

Το Dance Dance Revolution, πιάνεται;

Οι ντομάτες όντως μούφα ρε γαμώτο, αλλά η ταραμασαλλάτα από το Waitrose είναι άλλο πράμα.

Niemandsrose είπε...

@yoyo, εντυπωσιάστηκα με την ερμηνεία της φράσης! Ώστε τρώγονται και οι σκαντζόχοιροι. Μόνο αυτή η γενιά που βγήκε πρόωρα στη σύνταξη δε τρώγεται με τίποτα. :)

@artfullyonsaturday, τιμή μας! :)

@Κροτ, χα! Αναμένω μετά περισσής αγωνίας. ;)

@Τσαλαπετεινός, δεν αφήνετε τα κουνήματα του κεφαλιού να πάμε να κουνήσουμε τις μεσούλες μας; :)

@mamma, την επόμενη φορά θα' χει και χορό το πρόγραμμα. ;)

@maya, ευχαριστώ πολύ! :)

@stassa, πιάνεται. ;)

μ είπε...

Πόσο αληθινό.

Η φωτογραφία που'χε ροδουλό μάγουλο από ποτό θα είχε και τη μάνα μου μέσα, είμαι σίγουρος.

Το ξέρεις ότι οι μανάδες μας διάβασαν το κείμενο μαζί ε;

Niemandsrose είπε...

@Μάνο, κάτι πήρε το αυτί μου...Ρε, εμείς πότε θα χορέψουμε; :(

μ είπε...

Όποτε θες! Είμαι πολύ ευκολοχόρευτος την τελευταία τριετία.

(τί είπα το Μπολσόι!)

TΣΟΥΡΤΗ ΟΛΓΑ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
TΣΟΥΡΤΗ ΟΛΓΑ είπε...

αναβιωσαν μνημες παιδικες!!!υπαρχουν εξαλλου και τα τεκμηρια σε κατι κιτρινισμενα αλμπουμ!!!

manos είπε...

Μια εικόνα μου ήρθε στο μυαλό … πριν 24 χρόνια στο χωράφι “λιβάδεια” σε ένα χωριό μακριά από το ηράκλειο Κρήτης να μαζεύουμε δίκταμο (έρωντα) φύλλο, φύλλο… ο ήλιος έντονος, να πηγαίνω στο δίπλα χωράφι να βουτώ μια ντομάτα να την βάζω κάτω από τον σιδερένιο σωλήνα που έτρεχε άφθονο παγωμένο νερό από το πηγάδι, να την βάζω στο στόμα μου να τρέχουν τα ζουμιά, η μυρωδιά να μην χάνετε στον ανοιχτό χώρο και τα χέρια μου να κολάν!! ,και έτσι να δροσίζομαι!!! Αν ήξερα ότι εκεί θα τελείωνε η ζωή της ντομάτας μπορεί και να μην την έτρωγα ποτέ!!! Κρίμα και τώρα που είμαι s.chef δεν μπορώ να φτιάξω μια απλή χωριάτικη όπως την έχω στην μνήμη μου!!!