χωρίς χορό

Είχα ξυπνήσει νωρίς. Να ψωνίσω από το μανάβικο τα πιο νόστιμα λαχανικά. Μάταια. Τα λαχανικά στο Λονδίνο είναι άοσμα. Και σχεδόν άγευστα. Όσο organic και να σου μοστράρονται, όσες λίρες και να τους διαθέσεις, η ντομάτα ποτέ δε θα θα έχει τη γεύση και τη μυρωδιά που πρέπει, ώστε να λογαριάζεται ως ντομάτα. Και δε σαπίζει ποτέ. Όπως οι κακοί άνθρωποι μετά θάνατον, κατά την προκατάληψη της ελληνικής υπαίθρου. Η εν πολλαίς αμαρτιαίς περισούσα ντομάτα.

Είχα συγκεντρώσει όλα τα υλικά για το γεύμα. Θα καλούσα το μεσημέρι κάποιους φίλους με αφορμή την επάνοδό μας στο Λονδίνο. Ευκαιρία να ξανανταμώσουμε. Είχα αποφασίσει να φτιάξω μεξικάνικο μενού. Το εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με καμία από τις συνταγές, εκτός από το τσίλι κον κάρνε. Όμως τα καταφέραμε. Εγώ, το μωρό και ο μπαμπάς της. Η μικρή πρόβαλε εκείνη τη μέρα τις λιγότερες δυνατές απαιτήσεις. Ο πατέρας της έφτιαξε ωραία κοκτέιλ , γκουακαμόλε και τσίπς τορτίγιας. Κι εγώ όλα τα άλλα.

Είχα ετοιμάσει τα φαγητά, τα ποτά, το σπίτι, το μωρό, εμένα και όταν όλα ήταν έτοιμα, πανέτοιμα άρχισαν να έρχονται ένας-ένας. Ήρθαν όλοι. Περάσαμε πολύ όμορφα. Ή έτσι νομίζαμε.

Λίγες βδομάδες μετά, η γιαγιά της μικρής μας επισκέφθηκε στο Λονδίνο. Έτυχε να αναφερθούμε σ' εκείνο το τραπέζι. Της λέγαμε ότι περάσαμε πολύ όμορφα. Ότι ήρθαν οι φίλοι μας, φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε. Μας ρώτησε αν μετά βάλαμε μουσική να χορέψουμε. Κοιταχτήκαμε το ζευγάρι των οικοδεσποτών εκείνου του γεύματος. Αμήχανα. Σαν η μητέρα μας, αυτός ο κατά τα άλλα πολύ λογικός άνθρωπος, να είχε ξεστομίσει την πιο αναπάντεχη, την πιο παράταιρη, την πιο παλαβή ερώτηση. Μετά, της απάντησα, όπως απαντάς σε τρελό, νηφάλια και με συγκαλυμμένο το σοκ, πως όχι δε χορέψαμε, ενώ ο εξ αγχιστείας γιος της προτίμησε να την πειράξει λιγάκι για την κοτσάνα που εκτόξευσε.

Κι όμως οι γονείς μας, όλης μου της γενιάς οι γονείς, έχουν φωτογραφίες στα άλμπουμ τους που χορεύουν. Είναι γιατροί, είναι εκπαιδευτικοί, είναι νοικοκυρές κι εργάτες. Δεν έχει σημασία. Χορεύουν μπροστά σε κάτι παραπήγματα στην εξοχή της Πρωτομαγιάς, χορεύουν στο χώμα το νωπό στην ύπαιθρο της Καθαρής Δευτέρας, σε κάτι συρματοπλέγματα μπροστά σε ένα χωράφι της Ανάστασης, σε κάποια αρμυρίκια του Δεκαπενταύγουστου, σε κάποια σαλοτραπεζαρία της Πρωτοχρονιάς, σε κάποιο χορό εργαζομένων της Απόκριας. Είναι όλοι τους ερωτικοί, είναι όλοι όμορφοι, έχουν ωραία κορμιά, έχουν και παιδιά, δυο παιδιά τουλάχιστον κάθε οικογένεια, γελάνε διάπλατα, έχουν μάγουλα ροδαλά απ' το πιοτό, είναι ευχαριστημένοι από το φαγητό, έχουν τραπέζια στρωμένα στο πουθενά. Και χορεύουν. Κάθε σπίτι έχει μια μάνα που στη δεκαετία του '70 και του '80, χορεύει παραδοσιακούς χορούς και τσιφτετέλια. Η μάνα μας είναι cult με την καμμένη περμανάντ και την πουκαμίσα με τις βάτες, αλλά χόρεψε.

Σήμερα περπατούσα στον Τύρναβο. Μεσημέρι. Η πόλη σείονταν. Εκκωφαντικές μουσικές απ΄τα μεγάφωνα. Όλα προετοιμάζονταν για το αποκριάτικο καρναβάλι. Έβλεπα στους πάγκους όλα αυτά τα γλειφιτζούρια- φαλλούς και αναρωτιόμουν αν αυτό είναι που μας λείπει. Αν μας λείπει λίγο διονυσιακό πνεύμα. Αύριο, Καθαρή Δευτέρα, αν το επιτρέψει ο καιρός, μόνο οι μετανάστες ίσως χορέψουν κάπου υπαίθρια. Και οι γύφτοι. Στους καταυλισμούς. Εμείς που τα έχουμε όλα, όλα όμως υποθηκευμένα, θα κοιτάμε μόνο. Σαν σε ντοκιμαντέρ. Και θα σκουριάσουν τα σώματά μας αχόρευτα. Ήθελα σήμερα να ξεχυθώ στους αποκριάτικους δρόμους χορεύοντας. Αλλά έμεινα στο "θα ήθελα". Γιατί στη γενιά μου, ανήκω. Γιατί η δική μου η γενιά έχει μάθει μόνο να τη χορεύουν σε κάρβουνα αναμμένα.