αύριο στην χτεσινή πρωτεύουσα

Τριήμερο 25ης Μαρτίου. Στο Ναύπλιο. Εδώ η παλιά πρωτεύουσα. Εδώ το πρώτο φαρμακείο του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Εδώ το κελί που φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη. Εδώ το πρώτο γυμνάσιο του νεοελληνικού κράτους. Εδώ η πρώτη Βουλή των Ελλήνων. Εδώ κι ο θαλασσόπυργος που από φρούριο, τόπος εκτέλεσης θανατοποινιτών και τόπος κατοικίας των δημίων μετατράπηκε σε ιδιωτική τουριστική επιχείρηση και συναυλιακός χώρος.

Εδώ τίποτα δε μαρτυρά πως αυτή η χώρα διέρχεται οικονομικής κρίσης. Στα γραφικά σοκάκια γίνεται το αδιαχώρητο από τουρίστες, εκδρομείς και ντόπιους. Τα εμπορικά μαγαζάκια, με τα καλλιτεχνήματα, φαίνεται να έχουν αρκετή κίνηση. Τα καφέ είναι κατάμεστα. Στις ταβέρνες βρίσκεις δύσκολα άδειο τραπέζι. Πεντέξι ξενοδοχεία και πανσιόν που ρωτήσαμε αν έχουν διαθέσιμα δωμάτια, μας δήλωσαν πλήρη. Τα βαρκάκια που σε πάνε γύρω - γύρω από το Μπούρτζι είναι φίσκα. Στο πάρκιν στο λιμάνι και στο σχολείο δε βρίσκεις κενή θέση. Τη νύχτα πέφτουμε για ύπνο στο νοικιασμένο δωμάτιο. Από τις γρύλλιες ακούμε ζωντανή μουσική. "Θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί". Κάποιοι σιγοντάρουν. Θά ' θελα να ανοίξω την μπαλκονόπορτα και να δω τα πρόσωπα όσων εκφράζονται μέσα από αυτό το τραγούδι. Άραγε ανήκουν στη γενιά μου; Και αν ανήκουν, τραγουδάνε τα πουλάκια μου μέσα από τα κλουβιά τους;

Εδώ στην πρωτεύουσα. Εδώ οι ασπιρίνες για πληγωμένη αξιοπρέπεια. Αύριο πάλι θα δουλεύουμε αμισθί υπερωρίες και θα κάνουμε γαργάρα τις παράλογες απαιτήσεις του κάθε αφεντικού με το φόβο μιας επαπειλούμενης απόλυσης. Εδώ το φρούριο του ιδιωτικού μας βίου. Αύριο πάλι θα μας καταγράφουν κάμερες, θα συλλέγουν τα διαδικτυακά μας ίχνη, θα μας τηλεφωνούν μεσημεριάτικα οι τράπεζες στα σπίτια μας. Εδώ το σχολείο της ημιμάθειας. Αύριο πάλι θα ενημερωνόμαστε τυχάρπαστα από τα social media, θα διαβάσουμε ακόμα λιγότερη ποίηση, ακόμα λιγότερη Ιστορία, ακόμα λιγότερη λογοτεχνία. Εδώ το κελί της μη ζωής του κάθε facebook. Αύριο θα κρεμάμε τις φωτογραφίες μας στα μανταλάκια όχι του σκοτεινού δωματίου αλλά της ταράτσας: δε ψάχνουμε να εμφανίσουμε το είδωλό μας στο χαρτί, ψάχνουμε να εμφανιστούμε ως είδωλο σε χάρτινες σχέσεις. Εδώ η βουλή των Ελλήνων να περνάνε καλά τραγουδώντας θα ζήσω ελεύθερο πουλί. Αύριο πάλι θα υπομένουμε το ζυγό ενός ανυπόφορου συζύγου, αλλά θα λέμε πάλι καλά που δεν είμαστε μόνοι και θα'χουμε παράνομες σχέσεις, το ζυγό μιας ανυπόφορης δουλειάς, αλλά θα λέμε πάλι καλά που δεν είμαστε άνεργοι και θα φοροδιαφεύγουμε σκύβωντας τον αδούλωτο τράχηλο, το ζυγό μιας ανυπόφορης κοινωνικής ζωής, αλλά θα λέμε πάλι καλά που έχουμε φίλους και θα πλήττουμε ομαδικά. Εδώ η κατοικία του δήμιου. Αύριο θα ψάξουμε στα google maps πού ζουν οι εργοδότες κάθε εργατικού ατυχήματος, οι υπουργοί κάθε διασπαθισμένης δημόσιας περιουσίας, οι μπάτσοι κάθε μεμονωμένου περιστατικού ωμής βίας, οι επιχειρηματίες κάθε επικίνδυνης ουσίας στα προϊόντα που αγοράσαμε. Εδώ ο τόπος εκτέλεσης των βαρυποινιτών. Αύριο θα ψάξουμε να δούμε ποια ποινή εκτίει ο καθένας και τραγουδήσουμε μαζί σε πρώτη εκτέλεση το θα ζήσω ελεύθερο πουλί. Αύριο, πουλάκια μου. Σήμερα έχουμε πάρει αναβολή.

Σήμερα πίνουμε χύμα κόκκινο κρασί, τρώμε σαρδέλλες στη σχάρα, καπνίζουμε καρέλια, τρώμε αναπλιώτικο παγωτό χωνάκι, φιλιόμαστε στους δρόμους, περπατάμε αγκαλιά, παίρνουμε τα παιδιά μας απ' το χέρι, κοιτάμε τα αρχοντικά, κόβουμε ένα κλαδί βασιλικό, μυρίζουμε τη θαλασσινή αύρα, ανεβαίνουμε στο λόφο. Σήμερα βλέπουμε τον κόσμο από ψηλά, σαν έργο τέχνης, όπως του πρέπει.