στάση πληρωμών

Σήμερα συνειδητοποίησα πως ενώ έχω επαρκή ύπνο -ακολουθώντας τους κιρκαδιανούς ρυθμούς- ξυπνάω κουρασμένη. Για φαντάσου. Δημόσιος Υπάλληλος που δουλεύει και στο σπίτι, που κουράζεται πραγματικά. Όχι, δεν είμαι καμία ηρωίδα, δεν είμαι καμία εργασιομανής, δεν είμαι το κοροϊδάκι που χώνουν οι παλιότεροι για να τους βγάλει τη δουλειά, δεν εμφορούμαι καν από το προτεσταντικό work ethic. Κι εξάλλου, δεν είμαι η εξαίρεση. Στο νευραλγικό χώρο της υγείας, και δη ενός νοσοκομείου, και δη ενός νοσοκομείου παιδιών, ελάχιστοι στους τόσους που έχω συναντήσει "τα ξύνουν", κατά τη γνωστή χυδαία έκφραση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη βωμολοχία.Του Φίλιπ Ροθ, του Μπορίς Βιάν, του Χρόνη Μίσσιου, του Τζιμάκου και του Ηλία Πετρόπουλου, to name a few, το βρωμόστομα το λάτρεψα. Δεν είναι η έκφραση "ξύνει τα αρχίδια του" χυδαία. Είναι το ρίζωμά της στα μυαλά μας. Είναι το στερεότυπο για τον άλλο. Είναι που οι γνώμες μας μοιάζουν με κρεβάτι του Προκρούστη. Πρέπει οπωσδήποτε να ταιριάξει ο άλλος στην κονσέρβα που έχουμε στα κεφάλια μας. Είναι η άρνησή μας να αποδομήσουμε το ετοιματζίδικο. Κι έτσι, αν θέλει κάποιος μπορεί να φερθεί σα Πάγκαλος και πάγκακος μαζί και να τσουβαλιάσει τον κόσμο όλο που γαμιέται στη δουλειά -αυτό δεν είναι χυδαίο- στην έκφραση "κοπρίτες".

Λοιπόν εγώ, για να είμαι σήμερα μία εκ των κοπριτών, δεν έχω περάσει ούτε απ' έξω από βουλευτικό γραφείο για να ζητήσω οποιαδήποτε χάρη. Τέλειωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα, πήρα υποτροφία, έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό στο Λονδίνο, έχω ερευνητική, επαγγελματική και διδακτική προϋπηρεσία, δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, ανακοινώσεις σε συνέδρια και διορίστηκα μέσω ασεπ. Λοιπόν εγώ, δεν είμαι η εξαίρεση. Και οι άλλοι κοπρίτες, έχουν από δυο πτυχία ο καθένας, έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια, έχουν συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα, είναι στο τριπ της δια βίου εκπαίδευσης και διορίστηκαν με αξιοκρατικές διαδικασίες. Λοιπόν κι εγώ και οι άλλοι κοπρίτες κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με στάση πληρωμών, όπως κινδυνεύουν οι συνάδελφοι στο Αιγινήτειο και στο Αρεταίειο.

Όμως το τραγικό δε θα' ναι μόνο να μη σου καταβάλλουν στο τέλος του μήνα τα δεδουλευμένα. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ είμαι "μόνιμη", ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα νιώθει καλά να με φθονεί γιατί εκείνος είναι συμβασιούχος. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ δουλεύω 8ωρο, ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα νιώθει καλά να με φθονεί επειδή αυτός εκτελεί απλήρωτες υπερωρίες, δουλεύει αμισθί αργίες και σαββατοκύριακα. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ ως μητέρα έχω κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα που μου επιτρέπουν να μείνω κοντά στο παιδί μου τον πρώτο και πιο σημαντικό χρόνο της ζωής του, η υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα νιώθει καλά να με φθονεί που το αφεντικό εκβιαστικά θα της θέσει το δίλημμα ή απλώς παίρνεις μειωμένο ωράριο (σε καμιά περίπτωση 9μηνο άδειας ανατροφής τέκνου) ή παίρνεις τα παπούτσια στο χέρι. Το τραγικότερο όλων είναι το σαρδόνιο υπομειδίαμα του ιδιωτικού υπαλλήλου στην προοπτική στάσης πληρωμών, απολύσεων κλπ στο δημόσιο τομέα. Το τραγικότερο είναι που αντί για αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, καλλιεργείται ο ρεβανσισμός. Το τραγικότερο όλων, τελικά, δε θα' ναι αν αύριο δεν έχω να πληρώσω το φως. Είναι τα σκοτάδια που απλώνονται στα κεφάλια μας. Το τραγικότερο δε θα' ναι η στάση πληρωμών. Είναι που οι άλλοι περιμένουν να πληρώσω για κάτι που δεν έφταιξα. Αλλά αυτή η στάση πληρωμών είναι η μόνη που δε θα συντελεστεί.