12/4/11

στάση πληρωμών

Σήμερα συνειδητοποίησα πως ενώ έχω επαρκή ύπνο -ακολουθώντας τους κιρκαδιανούς ρυθμούς- ξυπνάω κουρασμένη. Για φαντάσου. Δημόσιος Υπάλληλος που δουλεύει και στο σπίτι, που κουράζεται πραγματικά. Όχι, δεν είμαι καμία ηρωίδα, δεν είμαι καμία εργασιομανής, δεν είμαι το κοροϊδάκι που χώνουν οι παλιότεροι για να τους βγάλει τη δουλειά, δεν εμφορούμαι καν από το προτεσταντικό work ethic. Κι εξάλλου, δεν είμαι η εξαίρεση. Στο νευραλγικό χώρο της υγείας, και δη ενός νοσοκομείου, και δη ενός νοσοκομείου παιδιών, ελάχιστοι στους τόσους που έχω συναντήσει "τα ξύνουν", κατά τη γνωστή χυδαία έκφραση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη βωμολοχία.Του Φίλιπ Ροθ, του Μπορίς Βιάν, του Χρόνη Μίσσιου, του Τζιμάκου και του Ηλία Πετρόπουλου, to name a few, το βρωμόστομα το λάτρεψα. Δεν είναι η έκφραση "ξύνει τα αρχίδια του" χυδαία. Είναι το ρίζωμά της στα μυαλά μας. Είναι το στερεότυπο για τον άλλο. Είναι που οι γνώμες μας μοιάζουν με κρεβάτι του Προκρούστη. Πρέπει οπωσδήποτε να ταιριάξει ο άλλος στην κονσέρβα που έχουμε στα κεφάλια μας. Είναι η άρνησή μας να αποδομήσουμε το ετοιματζίδικο. Κι έτσι, αν θέλει κάποιος μπορεί να φερθεί σα Πάγκαλος και πάγκακος μαζί και να τσουβαλιάσει τον κόσμο όλο που γαμιέται στη δουλειά -αυτό δεν είναι χυδαίο- στην έκφραση "κοπρίτες".

Λοιπόν εγώ, για να είμαι σήμερα μία εκ των κοπριτών, δεν έχω περάσει ούτε απ' έξω από βουλευτικό γραφείο για να ζητήσω οποιαδήποτε χάρη. Τέλειωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα, πήρα υποτροφία, έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό στο Λονδίνο, έχω ερευνητική, επαγγελματική και διδακτική προϋπηρεσία, δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, ανακοινώσεις σε συνέδρια και διορίστηκα μέσω ασεπ. Λοιπόν εγώ, δεν είμαι η εξαίρεση. Και οι άλλοι κοπρίτες, έχουν από δυο πτυχία ο καθένας, έχουν παρακολουθήσει σεμινάρια, έχουν συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα, είναι στο τριπ της δια βίου εκπαίδευσης και διορίστηκαν με αξιοκρατικές διαδικασίες. Λοιπόν κι εγώ και οι άλλοι κοπρίτες κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με στάση πληρωμών, όπως κινδυνεύουν οι συνάδελφοι στο Αιγινήτειο και στο Αρεταίειο.

Όμως το τραγικό δε θα' ναι μόνο να μη σου καταβάλλουν στο τέλος του μήνα τα δεδουλευμένα. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ είμαι "μόνιμη", ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα νιώθει καλά να με φθονεί γιατί εκείνος είναι συμβασιούχος. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ δουλεύω 8ωρο, ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα νιώθει καλά να με φθονεί επειδή αυτός εκτελεί απλήρωτες υπερωρίες, δουλεύει αμισθί αργίες και σαββατοκύριακα. Το τραγικό είναι που επειδή εγώ ως μητέρα έχω κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα που μου επιτρέπουν να μείνω κοντά στο παιδί μου τον πρώτο και πιο σημαντικό χρόνο της ζωής του, η υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα νιώθει καλά να με φθονεί που το αφεντικό εκβιαστικά θα της θέσει το δίλημμα ή απλώς παίρνεις μειωμένο ωράριο (σε καμιά περίπτωση 9μηνο άδειας ανατροφής τέκνου) ή παίρνεις τα παπούτσια στο χέρι. Το τραγικότερο όλων είναι το σαρδόνιο υπομειδίαμα του ιδιωτικού υπαλλήλου στην προοπτική στάσης πληρωμών, απολύσεων κλπ στο δημόσιο τομέα. Το τραγικότερο είναι που αντί για αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, καλλιεργείται ο ρεβανσισμός. Το τραγικότερο όλων, τελικά, δε θα' ναι αν αύριο δεν έχω να πληρώσω το φως. Είναι τα σκοτάδια που απλώνονται στα κεφάλια μας. Το τραγικότερο δε θα' ναι η στάση πληρωμών. Είναι που οι άλλοι περιμένουν να πληρώσω για κάτι που δεν έφταιξα. Αλλά αυτή η στάση πληρωμών είναι η μόνη που δε θα συντελεστεί.

23 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Εχμ, οι κιρκαδιανοί ρυθμοί τι είναι;
(ομοιοπαθής κατά κάποιο τρόπο)

Rodia είπε...

Δεν ξερω τί θα σχολιάσουν οι επόμενοι, πιθανόν να συμφωνήσουν με τα γραφόμενα, αλλά... δε νομίζω ότι ειναι χρήσιμο να "εικονοποιούνται" παρόμοιες συμπεριφορές καρμπόν πάνω σε ομάδες ανθρώπων...
Νομίζω ότι εξ αιτίας αυτής της γαμημένης κρίσης (όσο πραγματική ή όχι κι αν είναι) υπάρχει ένα κύμα εριστικότητας που διαχέεται γύρω μας. Ισως επειδή δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι ακριβώς συμβαίνει και δεν μας το εξηγούν ικανοποιητικά ή δεν προλαβαίνουμε να αποκτήσουμε τις γνώσεις για να καταλάβουμε...
Ας πούμε, πάω να ψωνίσω στο φούρνο και τη βλέπω να αναδύεται από τη συμπεριφορά της καλοπροαίρετης πωλήτριας.. στη λαϊκή υπάρχει ανάμεσα στα ζαρζαβατικά.. είναι σαν να ξεκουρδίζονται νεύρα που είχαν μάθει σε ένα ρυθμό χαλαρό, ευρωπαϊκό, και τώρα τους ζητούν να χορέψουν τσάμικο και μάλιστα υπό τους ήχους χαλασμένου γραμμοφώνου!
Πάρ'το κι έτσι λέμε! :))

Old Boy είπε...

Έτσι.

Swell είπε...

Oμαδοποιήσεις και γενικεύσεις μπορεί να βολεύουν πρόσκαιρα, οδηγούν όμως πάντοτε σε στρεβλή εικόνα.

Οι ξυσταρχίδηδες είναι μια κατηγορία που τη συναντάς παντού. Συμφωνώ με τη Rodia, ο τσαμπουκάς που έβγαινε επιλεκτικά, έχει γίνει τώρα μόνιμη εριστικότητα. Που εκδηλώνεται συνήθως στον αδύναμο.

Είχαμε πολλά πράγματα μπερδεμένα στο κεφάλι μας, ήρθε και η κρίση και τώρα στο κεφάλι μας επικρατεί το χάος.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Δύσκολο πράγμα οι κονσέρβες. Και το θέμα είναι τι κάνεις το κουτί αφού τις ανοίξεις...
(Μου άρεσε πολύ το κείμενο)

Кроткая είπε...

έτσι πρέπει να γράφονται πια οι προκηρύξεις του παροντος και του μέλλοντος, αν θέλουμε να αλλάξει λιγάκι αυτός ο κωλό-κοσμος. αυτά τα κείμενα πρέπει να μοιράζονται στους δρόμους και τα λεωφορεία.

Ροδιά και Swell, αυτός ο φθόνος που περιγράφει η Niemands υπήρχε και πριν την κρίση. Αυτή η συντεχνιακή αντιμετώπιση της ζωής και η πλήρης απουσία αλληλεγγύης, εγώ θυμάμαι να υπάρχει από την εποχή των φρικαλέων 90s.
Γιατί τελικά, ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, κι όσο είναι καλά και ασφαλής στην τρύπα του, όλα καλά. Κι ας γίνει ολοκαύτωμα ο διπλανός στη διπλανή τρύπα.

apologia pro sua vita είπε...

Μμμμ, είπε η γελάδα (εγώ δηλαδή)κι άρχισε να λέει τα δικά της.

Τις προάλλες έγινε η διαβούλευση για τις επιχορηγήσεις στο θέταρο και στον χορό. Χεστήκατε αλλά όσο κι αν φάινεται απίθανο έχει ς χέση.
Εγώ ανήκο-υποστηρίζω μια ομάδα δημιουργών που ονομάζεται Κίνηση Μαβίλλη και υποστηρίζει ότι η λογική των επιχορηγήσεων πρέπει να αλλάξει να καθοριστεί μια μακροπρόθεσμη πολιτιστική πολιτική κι όχι μια πελατειακή σχέση επιχειρήσεων-θεάτρων κτλ.

Τέλος πάντων. Μπήκαν στη διαβούλευση πολλοί που έγραφαν στα σχόλια "εδώ κόβουν τις συντάξεις των γονιών μας κι εσείς θα δώσετε λεφτά στο θέατρο;" "Κομμένα όλα", "Ούτε φράγκο" κτλ

Εγώ και η ομάδα μου, δεν είμαστε έτσι κι αλλιώς επιχορηγούμενοι, και να τα κόψουν όλα πάλι τα ίδια θα κάνουμε.
Είχα όμως την εντύπωση ότι ο λόγος που έγινε η ανοιχτή διαβούλευση ήταν ακριβώς αυτός. Για να γραφτούν αυτά τα σχόλια των αγανακτισμένων πολιτών και το υπουργείο να έχει κάθε λόγο αντί να κάνει ριζικές αλλαγές που θα δώσουν φτερά στον πολιτισμό, να ακολουθήσει ακριβώς την ίδια λογική κόβοντας απλώς το μπάτζετ.

Χαρακτηριστική είναι δε η δήλωση του Γερουλάνου όταν ξεκίνησε η διαβούλευση: " Δεν θέλουμε να δίνουμε πια λίγα σε πολλούς, αλλά πολλά σε λίγους"

Το οποίο φυσικά είναι για γέλια γιατί έτσι κι αλλιώς δίνανε πολλά σε λίγους αλλά στους ίδιους. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προυποθέσεις, χωρίς κριτήρια, χωρίς πολιτική.

(πάλι άσχετο σχόλιο έγραψα ρε πούστη)

Ανώνυμος είπε...

δεν είναι φθόνος των μεν προς τους δε, περισσότερο πλήρης αδιαφορία είναι με κερασάκι ένα "καλά να τους κάνουν", και δεν ξέρω τι απ' τα δυο ειναι χειρότερο

κι αυτό όμως ως σκέψη μετέωρη είναι, διάβαζα χτες -νομιζω στην Αυγή- ένα άρθρο σχετικά με τα τεκταινόμενα στα ΕΛΠΕ και ούτε να θυμώσω μπόρεσα, "απεργούν γιατί θέλουν να εργάζονται με ασφάλεια,το γεγονός ότι, την ίδια περίοδο, διεκδικούν την υπογραφή της νέας συλλογικής σύμβασης και προσπαθούν να αμυνθούν στην επιδίωξη κυβέρνησης και διοίκησης για δραστική μείωση των αποδοχών τους είναι εντελώς άσχετο με την απεργία" (οι τελευταίες 6 λέξεις δικές μου)

δεν ξέρω αν υπάρχει πιά κάτι σαν "κοινή γνώμη" και πόσο χυδαία πρετεντέρικο μπορεί να ακούγεται κάτι τέτοιο (όλοι μπορούν να μιλούν εξ ονόματός της) αλλά όσο κι αν αυτή διαμορφώνεται -πες το και "τσουβαλιάζεται"- από ανακρίβειες, ψεύδη και υψηλή προπαγάνδα, κάποιο άλλοθι πρέπει να της δώσουμε αν εκφράζεται θυμωμένη ή απόλυτη



ΚΚΜ

Ανώνυμος είπε...

δεν θα μπω στο ζουμί της ανάρτησης, θα αρκεστώ να πω, πως την λάτρεψα.

θα ξύσω όμως την επιφάνεια και θα πω ότι υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες που γαμιούνται στην δουλειά, γαμιούνται και στις υπερωρίες.

υπάρχουν όντως και άλλες που δεν ξέρουν τι να πρωτοξύσουν.

Μπαινοβγαίνω σε υπουργεία και υπηρεσίες και έχω δει και τα δύο.

Όμως πιστεύω ειλικρινά ότι αυτοί που τα ξύνουν είναι σαφώς λιγότεροι (αριθμητικά) αλλά υπάρχουν και βγάζουν το κακό όνομα...και επειδή στο κακό πάει το μάτι, μετά το πάει στο κρεβάτι.

agrampelli είπε...

Και εσείς γενικεύετε αγαπητή μου…όπως και οι απέναντι! Προφανώς την γνώμη των εργαζομένων (και όχι μόνο) στον ιδιωτικό τομέα για τους «άλλους» την έχουνε «κερδίσει» με την αξία τους, πολλοί (και ΦΥΣΙΚΑ όχι όλοι, το ξέρετε άλλωστε και σεις η ίδια) εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα…με την αλαζονεία τους, με την τεμπελιά τους, με την βλακεία τους…δυστυχώς εδώ που καταντήσαμε, ισχύει το εξής, για όλους μας... «κοντά στο ξερό, καίγεται και το χλωρό»…
το λάτρεψα φυσικά το κείμενό σας...

Ανώνυμος είπε...

Τη χάνουμε όλοι την μπάλα, μας παίρνει όλους η μπάλα,( μπάλα που κυλάει δε χορταριάζει κτλ...).
Λυπάμαι με την κατάντια μας, θλίβομαι κ οργίζομαι παρόλο που δεν μπαίνουμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Μα γαμώ το μου, στην ίδια χώρα ζούμε, αυτό είναι το παράπονό μου.

Χθες στη Ναυ. Νικοδήμου(Πλάκα)τσακωνόντουσαν οι αποκλεισμένοι οδηγοί με αυτόν που είχε κλείσει τον δρόμο.
Ο τελευταίος, μετά τη χρήση πολλών κοσμητικών επιθέτων, ξεφούρνισε στο τέλος κ την παρακάτω φράση :
-"εγώ τουλάχιστο είμαι δημόσιος υπάλληλος κ θα πάρω σύνταξη.Εσύ τί θα πάρεις?".
(το παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητό, ήταν υπηρεσιακό).
Τα συμπεράσματα, δικά σας.
Και να προσθέσω πως όσο ασχολούμαστε με το κοταυγό του Κολόμβου, ποτέ δε θα λύσουμε, ή, έστω λασκάρουμε, τη θηλιά που μας πνίγει.
(πολύ καλό το κείμενο Π.)
Scounx

Niemandsrose είπε...

@δύτη, για τους κιρκαδιανούς ρυθμούς. Ομοιπαθής εννοείς ΔΥ?

@Ροδιά, Swell,agrampelli, τηρώ θαρρώ ευλαβικά την 11η εντολή που ευθύς θα σας αποκαλύψω ποια είναι: Ου γενικεύσεις. :)
Για να μην τα ξαναλέω, δείτε και το σχόλιό μου στο buzz.

@Old Boy, έχεις φτάσει πια στο απόγειο του λακωνισμού. :)

@Γιώργο, τα είπαμε στο FB. ;)

@Κροτ, εγώ λέω σιγά-σιγά να αρχίζεις να μετριάζεις τις κριτικές σου προς το άτομό μου γιατί είμαι πια γρια γυναίκα (αν ήμουν στην Αρχαία Ελλάδα θα τα είχα πιθανόν κακαρώσει ήδη ή θα ήμουν φοβερό ραμόλι)και κινδυνεύω από τις συγκινήσεις... :)

@apsv, άσχετο αλλά ωραίο θέλω να σημειώσω. Πάντως, προσωπικά -χέστηκαν βέβαια οι ιθύνοντες για την προσωπική μου άποψη αλλά τι να κάνεις, αφού την έχω θα την πω- είναι πως μέσα στον ορυμαγδό των περικοπών η οικονομική στήριξη της τέχνης θα έπρεπε να περισωθεί. Δεν είναι luxury γμτ η τέχνη. Αυτό. :(

δύτης των νιπτήρων είπε...

Μερσί για τη διευκρίνιση (ώστε είμαι νυχτερινός τύπος. Τι λες βρε παιδί μου...)

Δεν είμαι ακριβώς ΔΥ. Είμαι σε μια ενδιάμεση κατηγορία, που λέγεται ΝΠΙΔ εποπτευόμενο από το κράτος, όπου χάνεις όλα τα καλά του δημόσιου τομέα (ασφάλιση, εφάπαξ, μονιμότητα κλπ.) και κερδίζεις περικοπές μισθού σε κάθε δυνατή ευκαιρία.

Niemandsrose είπε...

@ΚΚΜ, δες αν θέλεις το σχολιάκι μου στο μπαζζ. Δεν γενικεύω κι ούτε γενικολογώ. Μιλώ ως ΔΥ που συναλάσσεται με ανθρώπους από τον ιδιωτικό τομέα και που έχει εισπράξει αυτό το -συγκεκαλυμμένο πάντα- αίσθημα του "φθόνου". Θα μου πεις, μπορεί να είμαι παρανοϊκή, μπορεί να το φαντάστηκα. Αλλά και πάλι, δε νομίζω. Ο ρεβανσιμός (το "καλά τους κάνουν" που λες εσύ) δεν απέχει πολύ από τον φθόνο. Έπειτα θέλω για άλη μια φορά να πω ότι δε μιλώ για καμία κοινή γνώμη. Μιλώ για τον ένα προς τον άλλο. Γι' αυτό το α' πρόσωπο, γι' αυτό ο ενικός αριθμός.

@elasticrash, αυτό ήθελα κι εγώ να πω. Ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε διάκριση μεταξύ υπαλλήλων, υπηρεσιών κλπ κ' να μη σερβίρουμε τις κονσέρβες αβρόχοις ποσίν. ;)

@σκουνξ, φανταστικό το σκηνικό που περιέγραψες με την ατάκα του ΔΥ! Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Απλώς εγώ, ως ΔΥ και μιλώντας μέσα από το βίωμα μου, σε μια φάση που βάλλονται γενικά οι ΔΥ, είπα να γράψω δυο λόγια από τη συγκρεκριμένη προοπτική, στο συγκεκριμένο context. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ισχύει και πάλι: αντί να καλλιεργείται η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, καλλιεργείται ο ρεβανσιμός.

Ανώνυμος είπε...

και το είδα και το εμπάζαρα

για την κοινή γνώμη δεν μίλησες εσύ, σωστά
εγώ μίλησα αν και με ενοχλεί η απολυτότητά της πολλές φορές

κι όσο για το "ο ένας προς τον άλλον" δεν είναι προνόμιο μόνο των ΔΥ και ΙΥ, σε μεγάλο βαθμό είναι και εσωτερικό θέμα των ΔΥ, όταν ο κοινός εργοδότης όρισε παιδιά και αποπαίδια

κατά τα λοιπά σύμφωνος

ΚΚΜ

Takis X είπε...

Μια ταινία που λέγεται Ροζέτα την εχετε ακουστά?

Οπως και στην ταινία ετσι και στην αληθινή ζωή.

Ο θανατός μου είναι ο θανατός σου και τα λοιπά και τα λοιπά.

Niemandsrose είπε...

@ΚΚΜ, και για το ΔΥ vs ΔΥ έχομε το κατιτίς μας. ;)

@Takis X, κάθε σχόλιό σας και αναφορά σε ταινία.;) Να υποθέσω ότι είστε σινεφίλ; Πάντως και εσάς έχουμε κάτι να σας φιλέψουμε για το ο θανάτός σου η ζωή μου. :)

bwana είπε...

ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

"Σε κάθε περίπτωση νομίζω ισχύει και πάλι: αντί να καλλιεργείται η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, καλλιεργείται ο ρεβανσιμός."

ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Αυτός που έχει την εξουσία, για να την διατηρήσει, παντού και πάντοτε, δεν ενδιαφέρεται να καλλιεργήσει την αλληλεγγύει, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μέσα από τις αντιθέσεις, τα προνόμια ή τις αδικίες να συσπειρώνει ή να φέρνει απέναντι όποιους επιλέξει.
πολλές φορές γίνεται θελημένα από τους κρατούντες, πολλές συμβαίνει από μόνο του εξαιτίας της φύσης των ανθρώπων...
χαρακτηριστική είναι η ταινία "the lost valley", όχι οτι τα παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή υστερούν σε κάτι, απλά η ταινία αυτή δίνει την διαχρονική διάσταση του πράγματος.

το συγκεκαλυμμένο πάντα- αίσθημα του "φθόνου" που έχεις νιώσει από Ιδ.υπαλλήλους το έχω νιώσει από δημόσιους υπαλλήλους επειδή πήρα το δώρο Πάσχα σαν Ιδ.υπάλληλος κανονικά...χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς κατάφεραν να σείρουν την διχόνοια ανάμεσά μας
Βέβαια τώρα που εγώ είμαι απολυμένος δε νομίζω να με ζηλεύουν καθόλου, τουναντίον θα λένε και ευχαριστώ για όσα παίρνουν (έστω και μειωμένα)
και έτσι η ζωή θα συνεχίζεται μόνο που στο τέλος κάθε μικρού παραμυθιού που θα μας εξιστορούν οι κρατούντες θα μας λένε "και ζήσατε εσείς καλά και εμείς καλύτερα"

Nikos_Spa είπε...

"...Είναι τα σκοτάδια που απλώνονται στα κεφάλια μας..."

Δεν έχω φτάσει ακόμα στον τομέα της εργασίας, αλλά μπορώ να σε καταλάβω πλήρως.

Ιφιμέδεια είπε...

Hear, hear

Έχουμε πολύ παρόμοιο life story, με εκφράζουν απίστευτα όσα γράψατε.

Ανώνυμος είπε...

Ιφιμέδεια νομίζω οτι υπάρχουν πάρα πολλοί που εκφράζονται με αυτά που γράφονται εδώ...απλά δεν έχουν βρει το καταπληκτικό αυτό ιστολόγιο.

Niemandsrose είπε...

@bwana, εγώ ευχαριστώ...

@ανώνυμος, έτσι ακριβώς, μα ακριβώς! Όπως σε κοκορομαχίες. Μας έχουν βάλει να τρωγόμαστε μεταξύ μας κι αυτοί κάνουν χάζι και στο τέλος ταμείο...

@Nikos_Spa, αυτό θα πει πως έχεις καλλιεργημένη ενσυναίσθηση. Πόσο σπάνιο είναι αυτό...

@Ιφιμέδεια, αναμένω να διαβάσω το life story σας, δοσμένο με τον απολαυστικό σας τρόπο, όπως πάντα.

@ανώνυμος, τόσο όμορφα λόγια και να μη ξέρω ποιος τα λέει; :(