κομμάτια

Αν δε θέλεις να σου χαλάσω τη διάθεση μη διαβάσεις αυτό το κείμενο. Είναι από τις ελάχιστες φορές που γράφω ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά. Ακόμα και στα συγκινητικά, ακόμα και στα "καταγγελτικά" μου κείμενα, γράφω αρκετά νηφάλια. Τώρα θέλω να γράψω μια κραυγή. Δε με απασχολεί το σχήμα, μόνο το περιεχόμενο. Κι ούτε καν αυτό. Μόνο να φύγει από μέσα μου.

Έψαχνα πάρκιν το πρωί. Μετά από πόσες βόλτες στα τετράγωνα τριγύρω από τα νοσοκομεία παίδων, αποφάσισα να τρυπώσω σε έναν χώρο στάθμευσης που δεν είχε μεν μπάρα και θυρωρό αλλά που φανερά ανήκε σε κάποιο ίδρυμα. Υπέθεσα πως ήταν η πίσω αυλή της οδοντιατρικής σχολής. Πάρκαρα γνωρίζοντας ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό αλλά είχε πολλές ελεύθερες θέσεις πάρκιν, κι ήταν πειρασμός, ήμουν στα όρια της απελπισίας που δεν έβρισκα μια θέση, ήμουν αγχωμένη να μην καθυστερήσω άλλο στη δουλειά και τέλος μου αρέσει να κάνω σκανταλιές. Μα πρέπει να πω τόσες δικαιολογίες για να αποδείξω ότι δεν είμαι ο τυπικός έλληνας κάφρος οδηγός που παρκάρει όπου βρει; Ή μήπως θα πρέπει να δικαιολογηθώ που δε πήρα σήμερα συγκοινωνίες για να κατέβω στο κέντρο;

Στο σχόλασμα δε θυμόμουν σε ποιο δρόμο έχω παρκάρει. Θυμήθηκα αίφνης πως έχω τρυπώσει στον χώρο του πανεπιστημίου. Χαμογέλασα πονηρά για τη σκανταλιά αλλά ενστικτωδώς ένιωσα πως κάτι δε θα πάει καλά. Ή θα βρω την πύλη κλειστή, ή θα μου έχει κόψει κλήση η τροχαία, ή θα μου έχει πάρει το αμάξι γερανός και άλλα καταστροφολογικά. Όμως αυτό που συνέβη δε θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ.

Ένα πράσινο σκούρο αυτοκίνητο, σαράβαλο, που του κρεμόταν η μάσκα μπροστά και την οποία κρατούσαν κάτι χοντρές ταινίες, με είχε κλείσει. Έκανα κάποιες μανούβρες προσπαθώντας να ξεπαρκάρω αλλά ενώ το είχα φέρει ορθή γωνία δεν είχα περιθώριο να περάσω από δίπλα του γιατί υπήρχαν κάποια κολονάκια. Μα πρέπει να πω τόσες δικαιολογίες για αποδείξω πως δεν είμαι η αδέξια γυναίκα οδηγός; Μα γιατί πρέπει διαρκώς να απολογούμαστε ο ένας στον άλλο; Έτσι θα ξοδεύουμε τις ζωές μας;

Θύμωσα με τον άλλο που τόσο προκλητικά με είχε κλείσει. Το μήνυμα ήταν σαφές. Να μάθεις να μη παρκάρεις όπου νά' ναι. Τι να έκανα; Να αρχίσω να κορνάρω παραήταν αγενές, δεδομένου ότι είχα ήδη εισβάλλει σε ένα χώρο που δεν είχα δικαίωμα να σταθμεύω. Δεν υπήρχε ψυχή ζώσα τριγύρω να ρωτήσω. Κυριολεκτικά.

Βλέπω στο πλάι του αυτοκινήτου μια απαίσια γκρί σιδερένια πόρτα ανοιχτή. Όρμησα μέσα ελπίζοντας κάποιον να βρω να του ζητήσω βοήθεια. Ήταν ενα μεγάλο άδειο δωμάτιο, σκοτεινό, με φθαρμένο ψιλό μωσαϊκό. Στη μέση περίπου του δωματίου, δέσποζε διαγώνια ένας ατσάλινος πάγκος που έμοιαζε και με κρεβάτι με ρόδες. Ένα κρεβάτι όπως εκείνο που χρησιμοποιούν ως εξεταστήριο στα ιατρεία. Χωρίς στρώμα. Που κάποιος φαινόταν να το έχει χρησιμοποιήσει και το είχε σπρώξει έπειτα βιαστικά. Η επιφάνειά του είχε αίμα. Η όραση αποδείχτηκε πιο αργή στην επεξεργασία πληροφορίας από την όσφρηση. Αμέσως μετά το θέαμα μια φριχτή μυρωδιά έγδαρε τα τοιχώματα της μύτης μου και με ειδοποίησε να κάνω πίσω. Βγήκα έξω αμέσως. Τότε διάβασα μια χειρόγραφη ταμπέλα στην πόρτα που έγραφε με ψιλό μαρκαδόρο νεκροτομείο. Έγραφε κι άλλα πράγματα αλλά δεν άντεξα να τα διαβάσω.

Έτρεξα κατά τις σκάλες, σε μια άλλη γκρι πόρτα. Ήταν κλειδωμένη. Χτύπησα ένα κουδούνι. Μου άνοιξαν. Μια γραμματέας προσπάθησε να με επιπλήξει που πάρκαρα στον ιδιωτικό χώρο. Αλλά δεν το έκανε με θέρμη. Μάλλον θα πρόσεξε πως ήμουν κάτωχρη και μιλούσα όπως άνθρωπος που έχει υποστεί σοκ. Ποιο αυτοκίνητο σας εμποδίζει; Ένα Χιουντάι Άξεντ πράσινο. Μισό λεπτό να δω σε ποιον ανήκει. Πήρε κάποια τηλέφωνα. Στέκομαι στην πόρτα. Ακουμπώ στο κούφωμα να μην καταρρεύσω. Περνάει ένας κύριος με κουστούμι. Οπωσδήποτε γιατρός. Ιατροδικαστής μάλλον. Με κοιτάει από την κορυφή ως τα νύχια. Μου χαμογελάει συγκρατημένα. Δεν μπορώ να ανταποδώσω.

Εμφανίστηκε ο κάτοχος του αυτοκινήτου. Προχωράει μπροστά. Τον ακολουθώ σαν κατάδικος. Με βήμα βαρύ, σοκαρισμένη, απελπισμένη. Δε βγαίνει απ' το μυαλό μου η εικόνα του κρεβατιού με το αίμα. Περνώντας ξανά μπροστά από την ανοιχτή πόρτα νιώθω πως αναδύεται πιο έντονα η οσμή της φορμόλης, του πτώματος, του αίματος, των εντόσθιων. Κάτι με τραβάει να ξανακοιτάξω, αν όχι να ξαναμπώ στο νεκροτομείο. Γυρνάω και βλέπω έναν κάδο ξεχειλισμένο μέχρι ψηλά με σακούλες σκουπιδιών. Η ματιά μου εστιάζει, άθελά μου, στην κορυφή του βουνού από σκουπίδια: Τούφες μαύρα μαλλιά με ξεραμένο αίμα σε κομμάτια δέρματος κρανίου.

Το αντανακλαστικό του εμετού ενεργοποιείται. Πιάνομαι από το αυτοκίνητό μου. Νιώθω το βλέμμα και την παρουσία του άλλου πίσω μου. Δεν έχει μπει ακόμα στο χιουντάι. Μάλλον περιμένει να δει αν ξεράσω ή αν λιποθυμήσω. Συνεχίζει να βγαίνει εκείνος ο ήχος, ουγκ, σα να θέλει το στομάχι μου να αδειάσει το περιεχόμενο που αηδίασε το μυαλό μου. Γυρνάω και κοιτάω τον οδηγό του αυτοκινήτου που με έχει κλείσει. Χαμογελάει ειρωνικά. Ζαλίζομαι. Ξανά ουγκ, θα ξεράσω. Τελικά όχι. Κάποιο ένστικτο με βάζει στη θέση του οδηγού. Οδηγώ μηχανικά.

Δε φεύγει από τη μύτη μου η μπόχα του νεκροτομείου, δε φεύγουν από τα μάτια μου τα μαλλιά του. Μόνο οι άνθρωποι φεύγουν. Κατακρεουργημένοι σε ατσάλινα κρεβάτια. Κατακρεουργημένοι σε κάδους απορριμάτων. Όλα φεύγουν. Η μνήμη των αισθήσεων φεύγει με το χρόνο. Σε λίγο καιρό δε θα νιώθω τη σημερινή κραυγή των αισθήσεών μου. Όλα φεύγουν. Η αξιοπρέπεια του σώματος φεύγει μαζί με τον θάνατο. Πώς να μη σύρουν το άψυχο σώμα, που γεννήθηκε, που κολύμπησε, που χόρεψε, που έκανε έρωτα, που χαϊδεύτηκε, που ταξίδεψε, που φιλήθηκε, που ρίγησε, πώς να μη σύρουν το άψυχο σώμα σε ατσάλινα κρεβάτια, σε μαχαίρια, σε έναν υπάλληλο που σε κόβει με λιγότερο πόνο από εκείνον που κόβει ένα λουλούδι απ' το χώμα, που σε κομματιάζει χωρίς να αναλογιστεί πως αυτό το σώμα μπορεί να γεννήθηκε, να κολύμπησε, να έκανε έρωτα, να χαϊδεύτηκε, να ταξίδεψε, να φιλήθηκε, να ρίγησε; Και πώς να ζήσεις πια γνωρίζοντας πως κομμάτια απ' το κρανίο σου ίσως βρεθούν στην κορυφή μιας στίβας σκουπιδιών.

Είμαι κομμάτια. Τον φαντάζομαι. Ήταν άνδρας. Ήταν κοντές οι τούφες. Ήταν νέος. Είχε μαλλιά και τα μαλλιά αυτά δεν ήταν γκρίζα. Πέθανε με βίαιο τρόπο. Έγινε το νεκρό του σώμα αντικείμενο ιατροδικαστικής μελέτης. Είναι ένας ακόμη άνδρας που γνώρισα. Πλησιάζω στο σπίτι. Προσπαθώ να πιαστώ από την ομορφιά. Έχει ωραίο ουρανό μετά το πρωινό ψιλόβροχο. Έχει έρθει η άνοιξη. Έχει ωραίες μουσικές το ραδιόφωνο. Μάταια. Η μπόχα και η εικόνα με έχουν βιάσει. Αποφασίζω να πάρω νωρίτερα την κόρη μου από τον παιδικό σταθμό. Την αγκαλιάζω, τη μυρίζω, τη φιλάω, της μιλάω. Ούτε αυτό. Η μπόχα και η εικόνα με έχουν βιάσει. Ερχόμαστε σπίτι. Να βάλουμε να φάμε. Η κόρη μου τρώει με όρεξη. Μια μπουκιά από το χτες νοστιμότατο πατσίστιο μου φέρνει αναγούλα. Ο κιμάς. Κρέας. Το scalp. Κόβω σαλάτα. Τι όμορφη που'ναι η ντομάτα και το αγγουράκι ακόμα κι όταν τα κομματιάζεις. Ενώ ο άνθρωπος, είτε είναι κομμάτια το σώμα του, είτε η ψυχή του, είναι αποκρουστικός. Γι' αυτό δε θα δίνω πια κομμάτια σε κάτι που έχει ομορφιά μόνο ολόκληρο. Γι' αυτό σου λέω, να ζήσουμε στο ακέραιο.