τέλη Αυγούστου

Φοβάμαι ότι θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα δω τυχαία κάπου -σε κάποια βιτρίνα, σε κάποια οθόνη, σε ένα έντυπο- μια στολή καταδύσεων ή μια μπουκάλα οξυγόνου και θα αναλυθώ σε λυγμούς.

Φοβόμουν για χρόνια τα μακροβούτια, κι ίσως, ως αντίδραση στο απαγορευτικό του φόβου, ο πόθος ήταν να πάρω μαθήματα καταδύσεων. Ποτέ δεν έχω φτάσει στο βυθό. Κι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο εκμηδενίζονται οι πιθανότητες να πραγματώσω το εφηβικό μου όνειρο. Κι όσο με ξεφτιλίζουν, εμένα κι όλη μου τη γενιά, μειώνοντας τους μισθούς μας, τιμωρώντας μας για κάτι που δε φταίξαμε, τόσο η γνωριμία μου με τα κοράλια θα' ναι μια πολυτέλεια για την οποία δε θα μου επιτρέπεται καν να μιλήσω.

Τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, Δέσποινα, τις φαντάζομαι όπως το χώμα. Όπου φυτρώνουν και θεριεύουν οι νευρώσεις μας και το οποίο, συγχρόνως, μας υπενθυμίζει το θνητόν της ύπαρξής μας. Σ' αυτό το χώμα, πέφτουν, που λες, τα δάκρυά μας, και κάποτε ανθίζει ένα κομμάτι κείμενο ή μια συγκίνηση. Χωρίς αυτές τι θα'μαστε, Δέσποινα; Ένας υπάνθρωπος εστεμμένος με το λαμπερό χαμόγελο της επιτυχίας, ενδεδυμένος με ατσαλάκωτα υφάσματα, που αποπνέει ακριβό άρωμα και απονιά. Ξέρεις τι πάει να πει απονιά. Είναι από τις λέξεις που εξαφανίζονται. Όπως η λατέρνα και το φιλότιμο. Μόνο η φτώχεια επιστρέφει. Μέσα έξω. Αλλά εμείς έχουμε να καταβάλουμε πάλι τα τέλη Αυγούστου. Ένα καλοκαίρι πλουσιότεροι, ένα καλοκαίρι φτωχότεροι.