η μυρωδιά της απουσίας

Κυρίες και κύριοι,

είμαι η κυρία Λαμπροπούλου που είχα βγει στο Alter. Έχω το παιδάκι μου άρρωστο [...] Τρεις αναπτήρες, ένα ευρώ [...].

Η σχολική σεζόν ξεκινάει. Χωρίς βιβλία. Φωτοαντίγραφα σε φωτοτυπάδικα πλήρη ακτινοβολίας. Υπάλληλοι ημιαπασχολούμενοι συμβασιούχοι χωρίς επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Ανοίγουν καπάκια, ανοίγουν βιβλία, όπως οι πουτάνες ανοίγουν τα πόδια τους, μπρος- πίσω σκαννάρει το τζάμι της μηχανής, βγαίνουν οι Α4, όπως βγαίνει και πετιέται η χρησιμοποιημένη καπότα του πληρωμένου έρωτα. Οι φωτοτυπίες είναι μια ξεφτίλα που θα έπρεπε η ευτέλειά της να περιορίζεται σε ευτελή έγγραφα: δικόγραφα, τοπογραφικά, αστυνομικές ταυτότητες και φορολογικές δηλώσεις.

Τα βιβλία, κωθώνια των επιτροπών, έμμισθοι αυλοκόλακες, αγράμματοι συμβουλάτορες, επικίνδυνοι σφουγγοκωλάριοι, δε μπορούν να αντικατασταθούν με πατσαβουρόχαρτα.

Δεν υπάρχει διάβασμα από τις φωτοτυπίες. Όλα τα μαθήματα που μίσησα ήταν συρραμένες λευκές κόλλες φωτοτυπάδικου. Ό,τι θυμάμαι από το σχολείο ήταν η μυρωδιά του βιβλίου. Η λαχτάρα αλλά περισσότερο η αγωνία να τα βγάλεις πέρα μ' αυτό το τυπωμένο, εικονογραφημένο, τερατάκι με την κουκουβάγια.

Που άμα ήσουν από καμιά γειτονιά της επαρχίας και ο πατέρας σου ήταν λίγο αγρότης, λίγο εργάτης, και δεν ήταν ο πρώτος του χορού σε "μορφωτικό κεφάλαιο", που έλεγε ο γιος του ταχυδρόμου στην Αρμενία, ο Μπουρντιέ, μπορεί τα ίδια βιβλία να τα πετούσες στις φωτιές του Άη Γιάννη του Κλήδονα τέλος Ιούνη. Και να τα πήδαγες φλεγόμενα με ιαχές ζουλού, ξορκίζοντας μέσα από τη καύση τους το δαίμονα του θεσμού που κατάλαβες νωρίς, πως αργά ή γρήγορα θα σε λιώσει σα σκουληκάκι μεταφέροντας στο πέρασμά του το παιδί του ρετιρέ των δημοσίων υπαλλήλων, του άχρηστου κι ανάλγητου μέλους κάποιας επιτροπής, που στην αναμπουμπούλα χαίρεται σα λύκος, και τώρα προφασιζόμενος την κρίση αποφασίζει να σου στερήσει ακόμα και το σχολικό εγχειρίδιο.

Ώστε θα' ναι όλα ασπρόμαυρα. Στο μελάνι του φωτοτυπάδικου τα χρώματα κοστίζουν. Ώστε θα' ναι όλα ευτελή. Στη ξεφτιλισμένη χώρα όλα κοστίζουν για σένα που βύζαινες τη δωρεάν εκπαίδευση, τη δωρέαν περίθαλψη λες και το μητρικό γάλα δε θα'χε τέλος. Κι ούτε που ήταν δωρεάν. Την έχει πληρωμένη ο πατέρας σου ο ψηφοφόρος τους, ο φορολογούμενος, ο κάποτε φαντάρος, ο προσωρινά αγανακτισμένος, ο παντοτινά μαλάκας.

Κι εγώ που είμαι στο 6%, των παιδιών που μια μικρή κλωτσιά τους έριξε το apparatus, γιατί δε γινόταν αλλιώς, δε γινόταν να προχωράς χωρίς προέλευση, χωρίς ταξική συνείδηση, αλλά μετά συνέχισαν και συνεχίζουν, και μ' έλεγε η μάνα μου βιβλιοφάγο, και στις πανελλήνιες που έπεσε θέμα το βιβλίο έγραψα 18.25, και τ' αγάπησα για κάποιο λόγο τα βιβλία, και είναι η μόνη μου περιουσία, θα σου αγοράσω 3 αναπτήρες, 1 εύρω για να κάψεις μαζί με τις φωτοτυπίες κάθε αυταπάτη, πως αυτό το σχολείο, αυτού του κράτους, έχει μια θέση για σένα στο όχημα της κοινωνικής κινητικότητας, έχει μια στάλα παιδεία να σου προσφέρει. Άκου καλά. Τα εκπαιδευτήρια και τα κολλέγια ξεκίνησαν εγγραφές.

Στο απουσιολόγιο, αυτή την έντυπη ντροπή ενός σχολείου που επιβραβεύει τους άριστους χρήζοντάς τους παιδονόμους ομηλίκων, να σημειώσετε το κράτος. Δε το βρήκε η κυρία Λαμπροπούλου στη μυρωδιά του αντισηπτικού των νοσοκομείων και βγαίνει στα κανάλια και στη ζητιανιά. Δε το βρήκες κι εσύ στη μυρωδιά του βιβλίου και θα βγεις στα φωτοτυπάδικα. Θα το βρούμε στην μόνη μυρωδιά που θα το συμβολίζει: στα ασφυξιογόνα όσων μετράμε την απουσία του. Οι τρεις μυρωδιές του κράτους. Ξόφλησαν οι δυο σχεδόν χωρίς να πάρουμε μυρωδιά.