9 μήνες πηγαινοέρχομαι στο δημόσιο μαιευτήριο. Δεύτερη εγκυμοσύνη, επιλέγω ξανά να γεννήσω στη βρωμερή αγκαλιά του ΕΣΥ. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Έχω βίτσια. Μ' αρέσει να συναγελάζομαι με τη βαθιά την πλέμπα, τους ρομά και τους μετανάστες πρώτης γενιάς. Να περνάω κάποια πρωινά, ταλαιπωρούμενη, μέσα σε ελεεινά κτίρια, αγενείς και γραφειοκράτες υπαλλήλους, λαμόγια γιατρούς, τσίτα νεύρα ολόγυρα, και ανθρώπους της αβύσσου. Παριστάνω τον Τζακ Λόντον έγκυο. Μισό πτυχίο ΑΕΙ να έχεις, μισό μισθό να παίρνεις ως λευκή ιθαγενής, θα προτιμήσεις να γεννήσεις στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γιατί; Το γνωστό τροπάρι: "Ήταν εκεί ο γιατρός μου..." Αλλά κι οι αλβανοί που έχουν πια κονομηθεί προτιμούν τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μη θαρρείς πως δε θα συναντήσεις αλλοδαπούς.
Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.
Αίμα, τιμή.
Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι' αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.
Και όταν η γυναίκα σου επιλέξει να στείλει το τέκνο στη Γερμανική Σχολή, που λέει ο Τζιμάκος στο τραγούδι, θα συναινέσεις, τι να κάνεις; Για το καλό του παιδιού. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν, δε θα βλέπουμε τα παιδιά μας παρά στον ύπνο μας, αν μας επιτρέψουν οι τύψεις και δε μας τα φέρνουν μαχαιρωμένα στο REM, ώστε να μισθώνουμε ένα στρατό ιδιώτες (νταντάδες, παιδαγωγούς, παιδίατρους) και να αγοράζουμε ένα σκασμό σκατολοϊδια και ιδιωτικές ασφαλίσεις. Ιδιώτη τη συνείδησή σου δε θα την εξαγοράσεις, idiot.
Και όταν η γυναίκα σου κυοφορήσει, όταν η έρμη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού που πέρασε από τον πλανήτη, φουσκώσει και ταλαιπωρηθεί, ναι, και πρέπει να σπρώξει και να πονέσει για να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τότε εσύ θα τη συμπονέσεις, ο άνδρας ο προορισμένος να μην πονέσεις έτσι, και καθώς αυτός που συμπονά, πονά πιο πολύ από όποιον πραγματικά πονά, γιατί έτσι είναι η αγάπη, βουρδουλιές, γιατί φαντάζεσαι ανύποφορες τις ωδίνες, αλλά τελικά υποφέρονται, ξέρεις, θα τα σκάσεις να πάει η αγαπούλα σου στον ιδιώτη τον γιατρό "της". "O γιατρός μου", το αμάξι μου, το σπίτι μου, η κρέμα νυχτός μου. Όλα δικά σου μάτια μου. Και θα συμβάλλουμε λίγο ακόμα στην ιατρικοποίηση της ζωής μας, θα αυξήσουμε λίγο ακόμα τα ποσοστά των καισαρικών τομών, και θα υποστηρίξουμε λίγο ακόμα το επιχειρείν στο χώρο της υγείας, ψηφίζοντας έπειτα αντιμνημονιακά κόμματα και γεμίζοντας το wall και το timeline με αγανάκτηση. Εικονική. Εικονική είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Δυσαρεστήθηκες τώρα; Προτιμούσες να ανταλλάσουμε like, share και φιλοφρονήσεις και να κριτικάρουμε τους εντελώς απέναντι, τον Φώτη, τον Άδωνη, τον Αντώνη και τον Πάσχο; Κι εγώ, μη θαρρείς. Άλλη όρεξη δεν είχα απ΄το να στέκομαι στο άλλο απέναντι που έχει και μοναξιά. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα από το να καταπίνω αμάσητες τις αντιφάσεις μας. Θα παραφράσω αναίσχυντα και τον ποιητή για σένα: Εμείς δε γράφουμε ποστάκια για να κάνουμε φίλους, αλλά για να χάσουμε και αυτούς που έχουμε.
19 σχόλια:
Σε διαβάζω συστηματικά περίπου ένα χρόνο. Έχω διαβάσει πολλά σπουδαία κείμενά σου. Αλλά αυτή τη φορά: Συγχαρητήρια. Από την πρώτη λέξη έως την τελευταία.
Με μεγάλη δόση συναισθηματικής συστολής, λέω μπράβο
Καλή δύναμη!
Βαθειά το χώνεις το μαχαίρι...
και επειδή το'χω κι εγώ, από το παράλλο απέναντι, να σου γκρεμίζω είδωλα και να σε δυσαρεστώ που και που -και για να μην τ'ακούσει μόνο ο Μούτσης- σου δίνω και την πληροφορία για τον ορφανό από επθετικό προσδιορισμό Τριπολίτη. Πρόεδρος του ΔΣ της ΑΕΠΙ. Εδώ και χρόνια. Αναχωρητής κατ'επάγγελμα.
Κατά τ'αλλα, τίποτα λιγότερο από καίρια υπέροχη.
τόσο καλό το κείμενο που φοβήθηκα να το ποστάρω στη φίλη μου που γεννάει μεθαύριο και μου εξέθεσε τα επιχειρήματα περί του ιδιωτικού μαιευτηρίου. τελικά το πήρα το θάρρος.
Τις καλύτερες ευχές μου για τους μαχητές μαμά και γιο (νομίζω;).
Πριν χρόνια, αγαπημένη φίλη κατέστρωσε τη γέννα της στο σπίτι. Με μαμή μόνο. Όπως παλιά. Είχαμε πέσει όλοι να τη φάμε. Για το καλό της λέγαμε. Πόσο ανόητοι!
Άψογο ....
Τα συγχαρητήριά μου για το κείμενό σας.
Εξαιρετικό και άκρως αφυπνιστικο το κείμενο σου.
Εξαιρετικό και άκρως αφυπνιστικο το κείμενο σου.
Τα γενέθλια φέρνουν έμπνευση...
Όπως λέμε και στα ελληνικά, «ρησπέκτ».
Καλλη λευτεριά λέμε. Γενικώς, οχι μόνο για τον τοκετό. Καλή λευτεριά.
Και συνεχίζουμε να ανταλλάζουμε likes και shares, ακόμα και εδώ, ακόμα και σ' αυτό, γιατί ίσως κι αυτό να είναι ένας τρόπος από κάπου να πιαστείς και να δεχθείς το πλάσμα που έρχεται με αισιοδοξία..
Για την αποδοχή και την κατανόηση του να μην είσαι πλανιέσαι μόνος στα ΕΣΥ και στα εγώ..
Καλοτάξιδο σου εύχομαι..
Δεν κατάλαβα τίποτα. Εκτός ίσως από τη γνωστή παλιά ιστορία ότι οι φτωχοί και οι τίμιοι δεν πρέπει να ζητάνε πολλά, γιατί είναι λούσα.
Όχι ρε κοπελιά. Και το γιατρό μας θέλουμε και φρουφρού και γυαλισμένα πατώματα -αλλά δημόσια και χωρίς φακελάκι- και κρέμα μέρας και νύχτας με μαργαριτάρι, και μπλουζάκι 200€, και πολύ καλό σχολείο για τα παιδιά μας -και αυτό δημόσιο-, και χρόνο για να τα απολαύσουμε. Γιατί να τα απολαμβάνει η Γιάννα δηλαδή; Αυτή τα έφτιαξε. Όλα τα θέλουμε, χωρίς να δουλεύουμε νυχθημερόν για να τα έχουμε. Αλλά όλα τα θέλουμε. Και τα «άχρηστα», και τις «πολυτέλειες». Δικά μας είναι.
Άντε γιατί πολλά like και φιλοφρονήσεις έπεσαν εδώ πέρα ;)
ΥΓ. Αν σε παρερμηνεύω, ζητώ συγγνώμη.
@Sraosha, σας ευχαριστώ πολύ κύριε. Με τιμάτε με τα καλά σας λόγια. :)
@Spiral Architect, να' σαι καλά :)
@agrampelli, μακάρι να είχα αυτή την ικανότητα :)
@costinho, αφού ξέρεις πως ανάμεσα στα βίτσια μου είναι η αποδόμηση των ινδαλμάτων μου, αν και ο Τριπολίτης πολύ απέχει από τέτοιο ρόλο. ;)
@kostas.nik, κοίτα, κανένα από τα δυο settings δεν είναι ιδανικό. Νομίζω πως όσο κράζω το μεν, κράζω και το δε. Απλώς στάθηκα λίγο στην αντίφαση των αριστεριτζίδικων επιλογών μας ως προς την ψήφο σε αντιμνημονιακά κόμματα και από την άλλη τις επιλογές μας ως προς τη στήριξη ουσιαστικά του privatization στην υγεία.
@nefosis, τώρα έχει ξανάρθει στη μόδα αυτό με τις γέννες στο σπίτι μαζί και με άλλες διαστάσεις, τύπου να θηλάζουμε το παιδί μέχρι 3χρ, το co-sleeping, τα slings που φορούν οι αφρικανές για μάρσιπους, να μην κάνουν εμβόλια κλπ. Θα ασχοληθούμε και με αυτά σε ένα επόμενο επεισοδιακό ποστάκιον. :)
@Αγκάθι,ΕΥ
@Ανώνυμε/η,ΧΑ
@Polyanna,ΡΙ
@Ωκεανέ,ΣΤΩ
:)
@τσέλιγκας; δλδ;
@Κροτ, να' σαι καλά φιλενάδα!
@ανωνυμος β', you've a point.Πολύ μου άρεσε η τελευταία φράση. :)
@stelios, γι΄αυτό είναι τα σχόλια, για κουβέντα. Μη ζητάς συγνώμη ντε.
Δεν εννοώ καθόλου αυτά τα ξανθοπουλίστικα, την υποταγή της πλέμπας στη "μοίρα" της, ουσιαστικά, με έναν τρόπο χριστιανικό, οσιομαρτυρικό. Αυτό θα ήταν αντίθετο με οποιαδήποτε λογική διεκδίκησης. Το θέμα είναι τι διεκδικούμε; Το να διεκδικούμε έναν τοκετό που από φυσιολογική διαδικασία έχει μετατραπεί σε άκρως ιατρικοποιημένη και αδρά αμειβόμενη ιατρική πράξη, η οποια μάλιστα πρέπει να συνοδεύεται με καταναλωτικό όργιο, αυτό με βρίσκει σίγουρα αντίθετη. Το ίδιο και με το πώς ανατρέφουμε τελικά τα παιδιά μας. Το "πολύ καλό σχολείο", που αναφέρεις, δεν είναι κατ΄ανάγκη το πολυ ακριβό σχολείο, που τα δίδακτρά του κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη ακόμη και σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Και ας μην αυταπατώμαστε πως όλα αυτα τα "αγαθά" θα τα απολαύσουμε χωρίς να φτύσουμε αίμα, όχι μόνο δουλεύοντας εξαντλητικά ωράρια αλλά και κάνοντας ένα σωρό άλλες παραχωρήσεις και τελικά κυνηγώντας μια τεράστια φενάκη. Η καλή ζωή δεν είναι η ακριβή ζωή, να το πω έτσι.
Στην ίδια πλευρά είμαστε, αλλά διαφωνούμε.
Δε συμφωνώ κατ' αρχάς ότι στηρίζουμε την ιδιωτική υγεία όσες οικογένειες πάμε σε ιδιωτικά μαιευτήρια. Το δημόσιο υποβαθμίζεται από την επίσημη πολιτική που εφαρμόζεται σκόπιμα υπέρ του ιδιωτικού μαιευτηρίου. Είναι μία κατάσταση για την οποία δεν ευθυνόμαστε λόγω των ατομικών μας επιλογών, αλλά λόγω της συλλογικής μας στάσης απέναντι στο κράτος επί δεκαετίες. Φταίμε, αλλά όχι επειδή δεν πάμε στο δημόσιο. Φταίμε επειδή δεν αντιδρούμε οργανωμένα και συλλογικά όταν το κράτος δεν μας παρέχει τις υπηρεσίες που οφείλει. Αυτή η λογική της ατομικής ευθύνης με ηθικούς όρους είναι η ίδια που κρύβεται πίσω από το «μαζί τα φάγαμε».
Δεύτερον, για την ιατρικοποίηση μια φυσιολογικής διαδικασίας δεν είμαι απολύτως πεπεισμένος. Έχω όμως την αίσθηση ότι για τον άνθρωπο, η κύηση και η γέννα στη φύση είναι μία επικίνδυνη διαδικασία και ότι η ιατρικοποίηση έχει μειώσει πολύ τη βρεφική θνησιμότητα και τις σοβαρές επιπλοκές στη μητέρα. Σε χώρες, όπως η Βρετανία που λόγω νεοφιλελευθερισμού έγινε μόδα μετά τη Θάτσερ ο φυσικός τοκετός στο σπίτι και άλλες παραλλαγές του, η βρεφική θνησιμότητα ανέβηκε σοβαρά.
Τρίτον, το καλό είναι γενικά και ακριβό και απρόσιτο για τους μη έχοντες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το ακριβό είναι και πάντα καλό. Ειδικά το «ακριβό» που απευθύνεται στον φτωχό «για το καλό του παιδιού του», της υγείας του κ.λπ.
Συμφωνώ από όλες τις απόψεις -ταξικά, ιδεολογικά και αισθητικά- στην απέχθεια προς την εμπορευματικοποίηση.
Διαφωνώ, τέλος στην ιδέα ότι αυτά που αποκτάμε είναι ανάλογα προς την προσπάθειάς μας. Μου θυμίζει του «δούλεψε και θα ανταμειφθείς». Είναι το παραμύθιασμα που έχουν φάει χιλιάδες νέοι της γενιάς μου, σκύβοντας το κεφάλι και δουλεύοντας δεκάωρα για να βγάλουν λεφτά και δεν έβγαλαν φυσικά ποτέ τίποτα. Απλώς επιβίωσαν, όταν δεν τους πέταξαν στο δρόμο. Το πόσα θα βγάλεις δεν έχει να κάνει με το πόσο θα δουλέψεις. Ούτε έχεις τις περισσότερες φορές την επιλογή να δουλέψεις λιγότερο και να μείνει ικανοποιημένος με τα λιγότερα. Συνήθως για να επιβιώσεις πρέπει να ξεσκίζεσαι στη δουλειά.
Τέλος πάντων, όπως είπα στην ίδια πλευρά είμαστε και στην ουσία συμφωνούμε.
Καλή λευτεριά, καλή μητρότητα, όλα να είναι όμορφα, πολλές χαρές και γέλια και γκάφες και αγάπες.
Ο Στέλιος είμαι, αλλά για κάποιο λόγο αυτή τη φορά βγάζει το username που έχω στη wordpress.
Δημοσίευση σχολίου