άλλαξες μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξες

Ακούω, διαβάζω αυτά τα πλέρια δημοκρατικά, ξες κείνα τα "διεκδικώ την ελευθερία μου μέσα στην σχέση και παραχωρώ το αντίστοιχο", "ασφαλώς και χαίρομαι όταν βγαίνει με φίλους του/της", "το πολύ από κοντά σκοτώνει την καθημερινότητα", "το ξέρω πως φλερτάρει μα όλα με μέτρο και σεβασμό στο πρόσωπό μου", "εμείς είμαστε πρώτα φίλοι και μετά σύντροφοι και τα λέμε όλα" και γελάω και με μένα γελάω όταν λέω παρόμοια, πολύ γελάω με τα ψέματα, blue comedy blue tragedy εκ περιτροπής, θέατρο κανονικό. Θέατρο όχι σινεμά. Kάθε μισή αλήθεια -sic-  μέσα στην ιδιοτέλεια ή στην ασυναίσθητη αναισθησία της, μοναδική. Aνεπανάληπτη. No montage, no replay. Και σκέφτομαι τότε, που για κατούρημα πήγαινε ο άλλος και ως να γυρίσει δίπλα μας νομίζαμε πως ακινητοποιήθηκε, πάγωσε ο χρόνος και το αίμα στις φλέβες εκατό φορές. Ούτε με την σκιά του δεν είχε δικαίωμα να ασχοληθεί χωρίς να χρωστά απολογίες για το έγκλημά του. Λατρεμένοι φασισμοί.  

Πριν το "πεθαίνω για πάρτη σου" κουνήσει μαντηλάκι for ever κι εσύ επιβιβαστείς στον συρμό για κάποιον από  τους εναπομείναντες προορισμούς. Toυ συρμού. Προσοχή προσοχή, αναχωρούν οι αμαξοστοιχίες προς: Ανασφάλεια- Συνήθεια (express) /  Δεν πειράζει κι εμένα μου τέλειωσε  / Που να τρέχουμε σ΄αυτήν ηλικία / Τα παιδιά (με ενδιάμεσες στάσεις στα σόγια - στα λεφτά)  /  Περασμένα Ξεχασμένα / For ever να τσουλάει κι ας μην φτάσει πουθενά μόνο εκτροχιασμούς μην έχουμε. Προσοχή. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Σα να ΄σαι στο metro για Βικτώρια Πετράλωνα Σεπόλια Μεταξουργείο γαντζωμένος απ΄τις χειρολαβές, πατείς με πατώ σε, πάτος γενικώς και κάτι νύχτες γαμημένες, άγρυπνες, όταν κανείς δεν βλέπει, δεν ακούει, να τριγυρνάς από βαγόνι σε βαγόνι της εκμοντερνισμένης κλινάμαξας, να γράφεις χιλιόμετρα ακίνητος μες στα κλινοσκεπάσματα αναζητώντας τα σαλόνια του Orient Express και να απορείς που δεν τα βρίσκεις. Μόνο τα λεφτά σου πίσω μην ζητήσεις χαρά μου, διπλά θα πληγωθείς.  Δε φτάνει που οι ξενυχτισμένες διαδρομές πήγαν άδικα για να κλειστούν στα ρετιρέ και στα τρελλάδικα..  είναι και που  άλλαξες μέτρα και σταθμά καημό δεν άλλαξες. 

Eίναι σα να ψάχνεις το θετικό το μήνυμα στην αρρώστια. Nα μην οδύρεσαι, να μην ουρλιάζεις μου τρώει τα σωθικά, με ξεκάνει, να μην βρίζεις θεούς και δαίμονες, να μην αναρωτηθείς γιατί να μου τύχει αυτό; Να προτιμάς αυτά τα ωραία, τα αναλάφρα, τα νιουεϊτζάδικα, τα think positive, τα κάτι θέλει να σου πει το σύμπαν και σου στέλνει τον κακοήθη. Έχει όρεξη για κουβέντες ο γαλαξίας και θα σου γαμήσει το κέρατο. Αδρανοποίησε τους νευροδιαβιβαστές του πόνου. Και την ουτοπία της ιδιοκτησίας του Άλλου. 'Οπου ο Άλλος δεν ανήκει ούτε στον εαυτό του. Ο πόνος παραφυλάει. Αλλά στην οδύνη του έρωτα μπορείς να αντιταχθείς με ανέξοδη, λάιτ ελευθεριακότητα, λαϊφσταϊλάδικη, cheap. Που δεν είναι κάτι άλλο από τη συγκάλυψη της αδυναμίας να εμπλακείς στο παιχνίδι της ηδονής της οδύνης, του jouissance, που έλεγε ο Λακάν. Πάρε βαθιές ανάσες: Ο δικός σου άλλος έτρεμε σύγκορμος εκσπερματίζοντας στο κορμί της. Άλλο, κανείς δεν είναι κανενός, άλλο νερόβραστη καψούρα.

Βατά, ψύχραιμα, πολιτισμένα και το τσάϊ σερβιρισμένο στην ώρα του. Όλοι Aγγλοσάξωνες  και όλα love. Σύμφωνα με το πρόγραμμα τις παράστασης πράξεις και μονόλογοι μέχρι το τέλος, μόνο εκεί που προβλεπόταν η ρήτρα to be or not απέμεινε ολομόναχο το ερωτηματικό. Ποιες 42 ώρες και τι να ξέρεις να μας πεις  κι εσύ για το φονικό άμα το Σαιξπηρ το γράφεις ακόμη με αι και η. Μονολιθικέ. Πάει μπροστά ο κόσμος ρε που ΄χεις μείνει στα ματζούνια και στα λάβδανα. Όλα με ε, όλα με υ και σκευάσματα νέας γενιάς. Να δημιουργούν νεκροφάνεια κατά παραγγελία, για όσες νύχτες, χρόνια, για όσες ζωές κι αν απαιτηθεί. Εκεί να σταματήσει η πλοκή, στο δηλητήριο. Μαχαίρι μόνο μην χρειαστεί να πιάσει το χέρι κανενός κι ανάψουν απότομα και εκτυφλωτικά τα φώτα στην πλατεία. Στις πλατείες. Μη και σε δεις, σε θυμηθείς,  να τρως τα νύχια, τις σάρκες σου να τρως, να ανοίγεις τάφρους από το πήγαινε έλα, θεριό ανήμερο επειδή άργησε δύο λεπτά, μη και τον/την δεις στο διπλανό το κάθισμα να σου χαμογελά πιο βολεμένα κι από όσο τώρα του/της χαμογελάς, να σε ρωτάει αν θέλεις κάτι από το bar. Κάτι άλλο από αυτό που εκείνος/η θέλει. To μοναδικό που Θέλει απ΄ όσα ανέχεται, αντέχει, ανέχεσαι, αντέχετε. Να ανοίξει για μισό λεπτό το κινητό σαν τον κλέφτη, να γράψει "κι εγώ πεθαίνω, εδώ μαζί στην τσέπη μου μέσα σ΄έχω, αύριο.."  και να επιστρέψει μ΄ένα ice tea λιποδιαλυτικό στο χέρι το έργο για να συνεχιστεί. Νερό της λησμονιάς ούτε σήμερα βρήκε να σου φέρει.
Τραγωδία. Mίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ.. κατά Αριστοτέλη.  Άριστη μίμηση δίχως τέλος.  Η δημοκρατία ενίκησε, αλισβερίσια  ντόμπρα, αυτοδύναμα και τα βάρη ισοδύναμα μοιρασμένα. Την επόμενη φορά, θα πας εσύ στο bar.  

Άργησε κι αυτός ο αρχαίος σοφός, ο Ρασούλης, να το πει: "ζήλεια μου, με σένα η καρδιά μου είναι ζωντανή, μα φύγε όταν έρθει εκείνος να με βρει". Κάνε κατά 'κεί, ω, ζήλεια σαρκοφάγα, να του εμφανιστώ με βρετανικό φλέγμα, to be cool. Να μην το δικαιώσω το στερεότυπο περί μεσογειακού ταμπεραμέντου. Παγκοσμιοποίηση in love. Πολύ όμορφη αγγλίδα συμφοιτήτριά μου στο Λονδίνο: Kατεβαίνοντας απ' το υπνοδωμάτιο στο λιβινγκ γκρουμ, για να φτιάξει ένα τσάι, πετυχαίνει το boyfriend να φιλιέται περιπαθώς με μια φίλη της. Παίρνει το βραστήρα στα χέρια και τους ρωτάει τρέμοντας, προσπαθώντας να καθυποτάξει ό,τι κόχλαζε μέσα της, "tea anyone?" Ανεκδοτάκι. Γελάσαμε πάλι σήμερα. Σε μένα την Ήρα να συνέβαινε αυτό, να τον λούσω με το βραστό νερό και να την μεταμορφώσω σε κατσαρίδα, έτσι, για την αλητεία. Και να της ρίξω μετά και φλητ. Κι όμως. Το έζησα κάποτε κι αυτό στα πρώτα βήματα. Με παράτησε χωρίς λόγο. Έτσι νόμιζα. Οδυρμός, πένθος. Όχι πως τον είχα περί πολλού. Αλλά ήταν ο πρώτος σε συνθήκες σχέσης. Λόγος  τελικά υπήρχε αλλά δεν τον ήξερα ακόμη. Τα είχε φτιάξει με κάποια που του γνώρισα εγώ. Μου το ανακοίνωσε αυτή λίγο μετά που χωρίσαμε. Γέλασα, να τον χαίρεσαι και τέτοια. Σιγά μην κλάψω. Πρώτη και τελευταία φορά που μου έφαγε άλλη γυναίκα γκόμενο. Δεκαπέντε χρόνια μετά, καμία απολύτως επαφή εγώ με αυτούς, αφού τη χώρισε, έψαξε να με βρει. Ξαναγέλασα. Δεν θά' σαι καλά, αγόρι μου. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. "Ναι το ποτάμι δε στερεύει καθάριο τρέχει το νερό, ενώνει δε μεταναστεύει πηγή και γη με ωκεανό" θα ξαναπεί ο σοφός Ρασούλης. Αλλά όπως το έλεγε στο Συμπόσιο του Πλάτωνα ο Αλκιβιάδης για τη ζήλεια και την ερωτική προδοσία, στη μεταφορά με το δάγκωμα του φιδιού: μόνο όποιος το έχει ζήσει καταλαβαίνει. Δεν έχω γιατρευτεί κοντά δυο δεκαετίες μετά. Μετατραυματική διαταραχή. Βάλε λίγο τσάι, honey, να συζητήσουμε για την ερωμένη σου. Ή ακόμα καλύτερα, τον εραστή σου, καλέ μου. Πονούνε μωρέ τα παλικάρια;

Γραμμένο μαζί με την Moment in the wind