Μπουκάλια

Μποτίλιες στο πέλαγο τα ποστάκια. Και σε ποια χέρια θα πέσει το μήνυμά σου...

Όμως κοίτα, τη σπάω τη μποτίλια και στο διαβάζω το μήνυμα: Τη θεωρία των δύο άκρων συντηρούν αυτοί που αν δεν υποδαυλίζουν ήδη την εκτροπή του καθεστώτος, θα είναι οι πρώτοι που θα υποστηρίξουν ένα ναζιστικό καθεστώς με την ανοχή, τη συνενοχή ή τη συμμετοχή τους. Έχω και πιο μικρό μήνυμα, πιο εύληπτο: Η θεωρία των δύο άκρων αναπαράγεται από συγκαλυμμένα φασιστοειδή, που μεταξύ λαϊκής εξέγερσης και δικτατορίας, είναι ξεκάθαρο τι θα διάλεγαν.

Τα μπουκάλια μπύρας με το στουπί και τη βενζίνα έκαψαν βιτρίνες πολυκαταστημάτων, τράπεζες,  μπατσικά και ασφαλίτικα οχήματα, έκαψαν και κανέναν κάδο σκουπιδιών για προστασία από τα δακρυγόνα. Όσα δεν ήταν προβοκάτσιες.

Τα μπουκάλια της σπασμένης μπύρας που χαρακώνουν πρόσωπα παιδιών δεν είναι προβοκάτσια ποτέ. Δε χωράνε προβοκάτσιες στο οργανωμένο έγκλημα των νεοναζί. Δε μπορεί να παρεισφρύσει ανάμεσά τους ασφαλίτης, όπως συμβαίνει στο κομφούζιο των διαδηλώσεων που βγαίνει και τα σπάει  μεταμφιεσμένος μπαχαλάκιας για να τα χρεωθούν οι  μεγάλοι εχθροί του κράτους, οι τρομεροί "γνωστοί-άγνωστοι". Τα σπασμένα μπουκάλια είναι όπλο στα χέρια κανίβαλων που στρέφονται κατά  ανθρώπων και μάλιστα αδύναμων: καμιά γυναίκα, κανέναν πούστη, κανέναν επαίτη, κανένα πιτσιρίκι, κανέναν μετανάστη. Και πάντα πολλοί εναντίον ενός και πάντα πισώπλατα.

Αλλά μεταξύ ενός φλεγόμενου κάδου από μολότωφ και του άγρια χαρακωμένου προσώπου κάποιου πιτσιρικά μετανάστη, μάντεψε τι τους καίει πιο πολύ, μάντεψε για τι ωρύονται.