Ναι, βέβαια. Όλοι περάσαμε από σχολεία και ξέρουμε. Είχαμε τύχει και αγράμματα ντουγάνια, με ένα βασικό πτυχίο, κτηθέν προπολεμικά και καμία επιμόρφωση, καμία μόρφωση, που είχαν και την αξίωση να τους αποκαλούμε καταχρηστικά Καθηγητές. Είχαμε τύχει και αρτηριοσκληρωτικούς τυπολάτρες,ψυχαναγκαστικούς γραφειοκράτες, σφραγιδολάτρες, κάτι ακροδεξιά γίδια. Είχαμε τύχει και κλάιν μάιν και πέρα βρέχει λουφαδόρους, το ωραριάκι τους, τα επιδοματάκια τους, η συντεχνία τους, και να πέφτει ο μισθουλάκος κάθε δεκαπέντε, μουστάκι, πρέφα, καφενείο και το γεράνι για πρόφαση. Είχαμε τύχει και κάτι αετονύχηδες που είχαν κάνει την κύρια απασχόληση πάρεργο και πήγαινε το ιδιαίτερο σύννεφο.
Ναι, βέβαια. Δεν έχουμε πια καμία αμφιβολία πως το σχολείο ως κοινωνικός θεσμός αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες, είναι η μεγάλη φυγόκεντρος δύναμη των κάθε λογής αδύναμων, εχθρεύεται και εξοντώνει τις μπασκλασαρίες φορτώνοντάς τους από την κούνια με το στίγμα της ταξικής προέλευσης. Δεν μάθαμε σήμερα πως είναι ο μηχανισμός που θα επιβάλλει τις αξίες της αστικής τάξης ως κυρίαρχες και αναμφισβήτητες με το "κρυφό" και "φανερό" πρόγραμμα, δεν ανακαλύψαμε σήμερα πως ανάμεσα στους στόχους του είναι να ευνουχίσει κάθε κριτική μας ικανότητα με τα εθνικιστικά και θρησκευτικά σύμβολα που διατρέχουν όλη του τη λειτουργία. Από τον Paulo Freire και τον Henry Giroux της Κριτικής Παιδαγωγικής μέχρι τον Ivan Illich του αφοριστικού "Deschooling Society" και τους Pink Floyd του μεγαλειώδους "The wall", δεν τρέφει πια κανείς αυταπάτες για το τι εξυπηρετεί το σχολείο ως θεσμός.
μόνο που
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση με ένα ψευτοεπιχείρημα για τις πανελλήνιες λαϊκίζει ασύστολα προτάσσοντας το "καλό" των μαθητών, λες και μια καθυστέρηση στις εξετάσεις θα είναι ο Αρμαγεδδών.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που προασπίζονται την παιδεία ως δημόσιο αγαθό.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει σκοπό τη διάλυση του δημόσιου τομέα (υγεία, παιδεία, πολιτισμός, έρευνα κλπ) με μόνη εξαίρεση την καταστολή.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφαρμόζει μέτρα ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού και άρα δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο από την ιδιωτικοποίηση των μέχρι τώρα δημόσιων αγαθών.
Η απεργία των εκπαιδευτικών είναι αναφαίρετο δικαίωμα που καταστρατηγείται βάναυσα με την επίταξη.
Το δικαίωμα στην απεργία δεν αποκτήθηκε αναίμακτα και αποτελεί τρανό σύμβολο του περάσματος στη νεωτερική εποχή και του πολιτισμού.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση ελέγχει τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που εκφασίζεται καθημερινά, χρησιμοποιεί σαν πειραματόζωο (και) τους εκπαιδευτικούς για τις πιο αυταρχικές επιβολές.
Το διακύβευμα δεν είναι να σωθεί το καλό εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν υφίσταται, αλλά να διασωθεί η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών.
Το ζητούμενο τώρα είναι να δηλωθεί ηχηρά η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη όλων μας στον απεργιακό αγώνα των ανθρώπων στους οποίους εμπιστευόμαστε την καλλιέργεια των παιδιών μας, οι τα πρότυπά τους, που θα τους εμπνεύσουν, θα τους κάνουν παρόλαυτα να αγαπήσουν τη γνώση. Αυτοί είναι πάντοτε εκείνοι που αγωνίζονται με κόστος πια όχι τα ημερομίσθια αλλά την ανεργία τους.
Ναι, βέβαια. Δεν έχουμε πια καμία αμφιβολία πως το σχολείο ως κοινωνικός θεσμός αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες, είναι η μεγάλη φυγόκεντρος δύναμη των κάθε λογής αδύναμων, εχθρεύεται και εξοντώνει τις μπασκλασαρίες φορτώνοντάς τους από την κούνια με το στίγμα της ταξικής προέλευσης. Δεν μάθαμε σήμερα πως είναι ο μηχανισμός που θα επιβάλλει τις αξίες της αστικής τάξης ως κυρίαρχες και αναμφισβήτητες με το "κρυφό" και "φανερό" πρόγραμμα, δεν ανακαλύψαμε σήμερα πως ανάμεσα στους στόχους του είναι να ευνουχίσει κάθε κριτική μας ικανότητα με τα εθνικιστικά και θρησκευτικά σύμβολα που διατρέχουν όλη του τη λειτουργία. Από τον Paulo Freire και τον Henry Giroux της Κριτικής Παιδαγωγικής μέχρι τον Ivan Illich του αφοριστικού "Deschooling Society" και τους Pink Floyd του μεγαλειώδους "The wall", δεν τρέφει πια κανείς αυταπάτες για το τι εξυπηρετεί το σχολείο ως θεσμός.
μόνο που
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση με ένα ψευτοεπιχείρημα για τις πανελλήνιες λαϊκίζει ασύστολα προτάσσοντας το "καλό" των μαθητών, λες και μια καθυστέρηση στις εξετάσεις θα είναι ο Αρμαγεδδών.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που προασπίζονται την παιδεία ως δημόσιο αγαθό.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει σκοπό τη διάλυση του δημόσιου τομέα (υγεία, παιδεία, πολιτισμός, έρευνα κλπ) με μόνη εξαίρεση την καταστολή.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφαρμόζει μέτρα ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού και άρα δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο από την ιδιωτικοποίηση των μέχρι τώρα δημόσιων αγαθών.
Η απεργία των εκπαιδευτικών είναι αναφαίρετο δικαίωμα που καταστρατηγείται βάναυσα με την επίταξη.
Το δικαίωμα στην απεργία δεν αποκτήθηκε αναίμακτα και αποτελεί τρανό σύμβολο του περάσματος στη νεωτερική εποχή και του πολιτισμού.
Η συγκεκριμένη κυβέρνηση ελέγχει τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που εκφασίζεται καθημερινά, χρησιμοποιεί σαν πειραματόζωο (και) τους εκπαιδευτικούς για τις πιο αυταρχικές επιβολές.
Το διακύβευμα δεν είναι να σωθεί το καλό εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί δεν υφίσταται, αλλά να διασωθεί η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών.
Το ζητούμενο τώρα είναι να δηλωθεί ηχηρά η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη όλων μας στον απεργιακό αγώνα των ανθρώπων στους οποίους εμπιστευόμαστε την καλλιέργεια των παιδιών μας, οι τα πρότυπά τους, που θα τους εμπνεύσουν, θα τους κάνουν παρόλαυτα να αγαπήσουν τη γνώση. Αυτοί είναι πάντοτε εκείνοι που αγωνίζονται με κόστος πια όχι τα ημερομίσθια αλλά την ανεργία τους.
3 σχόλια:
Πάντως, είμαι πολύ περίεργη να γνωρίσω τον μελλοντικό μου συνάδελφο, αυτόν που θα μοιραστεί το γραφείο μου σε πέντε χρόνια από τώρα, φρέσκος από ένα Πανεπιστήμιο που τον δέχτηκε μετά από τις εξετάσεις που θα αρχίσουν αύριο. Πόσο χώρο για να ακουστεί η φωνή του θα του έχουν αφήσει όχι μόνο οι δικές μου ενέργειες και πράξεις, αλλά μιας ευρύτερης κοινωνίας που προσπαθεί κάθε μέρα και περισσότερο να μας πνίξει με τα ζιζάνια που δεν φυτρώνουν πλέον μόνα τους αλλά τα σπέρνουν όλοι γύρω μας; Θα έχει φωνή; Θα μπορεί να ακουστεί παραπέρα από το δικό μου αφτί; Οι δικοί μου καθηγητές, μου κάναν χώρο να πατήσω και να αφήσω το δικό μου ίχνος στην παραλία της εκπαίδευσης και προσπαθώ με τα βήματά μου, να κεντήσω διαδρομές.
Ο μελλοντικός μου συνάδελφος, θα βρει άμμο να αφήσει και αυτός τα βήματά του, ή θα βρει μια παραλία χτισμένη, γεμάτη τσιμέντο;
Όλη η πρεμούρα της κυβέρνησης είναι να μην χάσουν τα παιδιά τις εξετάσεις, ενώ η κοινωνία έχει αποτύχει επανειλημμένα σε πολύ σημαντικότερες εξετάσεις αλληλεγγύης και προάσπισης κοινωνικών δικαιωμάτων.
Έχετε πάρα πολλά μίλια μπροστά σας για να μπορείτε να ξεχωρίσετε εργάτες (σαν τους μεταλλωρύχους των Σκουριών που απαιτείτε να μείνουν στο δρόμο) από όργανα του κράτους (σαν τους καθηγητές) και να μη γράφετε αηδίες περί αναφαίρετων δικαιωμάτων αποκαλύπτοντας το cargo cult και την παιδική χαρά για ενηλίκους που ήταν η μεταπολίτευση, η εποχή που ψοφάει μαζί με όλες τις βεβαιότητές σας.
Δημοσίευση σχολίου