Στη μνήμη

Οι μεταλούδες. Περπατούσαν όλες μαζί, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, αλλά με περίπου ίδιο βήμα. Μεγάλος διασκελισμός, άγαρμπο περπάτημα, επιτηδευμένα τσαμπουκαλίδικο. Ένα μπουκέτο αυτοπεριθωριοποιημένα κορίτσια στην εφηβεία. Πολύ μακριά μαλλιά, στη μέση χωρίστρα και σκούρα ρούχα. Χίπισες που τους μαράθηκε το φλοράλ, κι άνθισε το πένθος. Μέταλ χάμμερ, ναι, αλλά με ρέγουλα. Πιο πολύ νοσταλγοί των 70s. Και απροσπέλαστες. Κυρίως απροσπέλαστες.

Όμως μία από κείνες, θες γιατί διατηρούσαμε μια φιλία από πριν, πριν γίνει μεταλού, θες γιατί καταλάβαινε πως αν και δεν θα γινόμουν μεταλού ποτέ, ωστόσο με διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα η Janis Joplin, με διέγειρε εγκεφαλικά ο Jim Morrison, δάκρυζα με Marianne Faithfull και Deep Purple, μου ξεβίδωναν το κεφάλι με το head banging οι Metallica, χοροπηδούσα στο live των Panx Romana, με έπαιρναν μαζί τους και μάθαινα πλάι τους το πανκ, το τάβλι, τις underground σκηνές της πόλης. Τόσο όσο.

Ούτε μπάφους έπιναν, ούτε κάπνιζαν, ούτε το παράκαναν με τα ξύδια, ούτε έκλεβαν, ούτε έσπαγαν. Να αφήσουμε τα στερεότυπα εκεί που βρίσκονται, στα σκουπίδια. Το παράκαναν με το διάβασμα και τη μουσική. Α, ίσως και με το χορό, σε καμιά συναυλία ή παρτυ. Δεν ήταν καν κακές μαθήτριες. Αντίθετα, σάρωναν τα αριστεία παρά το ότι ζούσαν αυτοεξόριστες μέσα στη σχολική κοινότητα. Στις καταλήψεις του ’90 χάρη σε κείνες μπόρεσα να παρεισφρύω, αν και ως γυμνασιάκι δεν θα μου επιτρεπόταν, στο κατειλημμένο κτίριο των λυκειόπαιδων. Ποιος τολμούσε να αρνηθεί την είσοδο σε μια προστατευόμενη των πιο σεβάσμιων προσωπικοτήτων των μαθητικών κινητοποιήσεων; Και ήταν σεβάσμιες μορφές με το σπαθί τους. Και της συγκρότησης και του metal.

Μετά, ήρθε η φοιτητική ζωή και σκόρπισε τα μαύρα ρόδα, τα ρόδα του Ισπαχάν στους πέντε ανέμους. Τις έχασα και μ’ έχασαν. Έμεινα πίσω με ό,τι μου χάρισαν. Και συνέχισα μόνη μου. Τις ξαναβρήκα κάποιο καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια στο Παρίσι, στο νεκροταφείο του Περ Λασαίζ. Ήταν αδιανόητα μικρός ο τάφος του Τζιμ Μόρρισον για να χωρέσει έναν τέτοιο θρύλο, την πιο εμβληματική μορφή της εφηβείας μου. Τις ήθελα εκεί μαζί μου οπωσδήποτε για να το σχολιάσουμε, για να τρολάρουμε τη συγκίνησή μας, για να τη μοιραστούμε έστω. Και τις έφερα. Με τη μνήμη. Με τον μόνο τρόπο που μένει κάτι  ζωντανό. Κάτι που αξίζει να μείνει ζωντανό.

Κάποιες πεταλούδες φτερούγισαν ανάμεσα στα μνήματα και τη μνήμη και χάθηκαν. Μπορεί και να’ ταν μεταλούδες. Αλλά πια τις συνόδευε ένα σαμπάχ. Γιατί στα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα γνώριζα μποέμ και ελευθεριακούς που θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως δεν πρόκειται για αποκριάτικη αμφίεση. Αλλά όσο ξέσκιζαν τις στολές για να αποδείξουν πως είναι αυθεντική φορεσιά, τόσο θα αποκαλυπτόταν η γύμνια τους. Και τίποτα δεν θα τους έσωνε από την ερεβώδη λήθη.

 Όσοι με γέλασαν,

όσοι με κέρασαν 

πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,

θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο

 από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες