Κλεμμένο σώμα

Αντιγράφω το παρακάτω κείμενο από τον τοίχο στο FB του φίλου μου εκτός εισαγωγικών Mao Tse Tung (έχουμε ακούσει και καλύτερα ψευδώνυμα, δε λέω) γιατί είναι ό,τι πιο καίριο έχω διαβάσει για την υπόθεση του Κώστα Σακκά. Δεν χρειαζόμαστε άλλους νεκρούς ήρωες, χρειαζόμαστε ζωντανούς συντρόφους. Φτάνει πια με τη νεκροφιλία της Αριστεράς και την  οσιομαρτυρική λαγνεία. Πρέπει να σωθεί ο Κώστας Σακκάς γιατί έχει ήδη νικήσει.

επειδή αυτοί οι αδίστακτοι αληταράδες που έχουμε για κυβερνήτες δεν πρόκειται να κάνουν απολύτως τίποτα για τον Κώστα Σακκά, πέρα ίσως από το να απολαύσουν τον αργό του θάνατο, είναι άμεσα επιτακτικό να αρθρωθεί μια αφήγηση νίκης που να μην περιλαμβάνει το θάνατο του. γιατί μπορεί να μην έχει κερδίσει την ελευθερία που σύμφωνα με το γράμμα του νόμου δικαιούται, αλλά έχει καταφέρει μια νίκη ηθική και ανθρωπιστική, έχει πετύχει μια νίκη με όρους βιοπολιτικής: με την απεργία πείνας επανάκτησε το σώμα που η πολιτεία του έκλεψε, με το σώμα του και μόνο με αυτό έχει κερδίσει το νόμο και όλους εμάς μαζί, που αντικρίσαμε κατάματα το ακρωτηριασμένο σώμα της πολιτείας και του δικαίου, γνωρίσαμε τα νέα όρια μιας βάρβαρης διακυβέρνησης που βιάζει, μέσα από το σώμα του Σακκά, το σώμα της κοινωνίας.

ας ελπίσουμε ότι αύριο η δικαιοσύνη θα σταθεί, όχι στο ύψος της αλλά πρώτα από όλα, στα πόδια της και θα αποκαταστήσει μόνη της τον αντιδημοκρατικό ακρωτηριασμό, όχι με τεχνητά μέλη και πλαστικές επεμβάσεις αλλά δίκαια, δημοκρατικά και με ευθύτητα, επαναφέροντας στο βιολογικό σώμα του Σακκά την ιδιότητα του Πολίτη. διότι, το αν ο Σακκάς είναι ένοχος και για ποιά αδικήματα, είναι μια διαδικασία που απαιτεί ως προϋπόθεση την αποκάτασταση του ως πολίτη, την επιστροφή του σώματος του στον ίδιο με όρους ισονομίας και ισοπολιτείας.

αν όμως η δικαιοσύνη επιλέξει την υποδούλωση στη βαρβαρότητα και την υποταγή στην ναρκισσιστική απόλαυση του ακρωτηριασμού της, επιδεικνύοντας την κλοπή του σώματος του Σακκά ως λάφυρο της κυβέρνησης, αν επιλέξει να μην αντικρύσει τις πληγές της, όλοι εμείς οφείλουμε να επιστρέψουμε σε αυτόν τον άνθρωπο το κλεμμένο του σώμα. δεν πρέπει να το χαρίσουμε στο θάνατο, στο όνομα μιας αφήγησης νεκρών ηρώων αλλά να συγκροτήσουμε μια αφήγηση ζωντανών που δε φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τον ακρωτηριασμό τους ως κοινωνία. ο Σακκάς νίκησε ήδη, δε χρειάζεται να γίνει λείψανο για να το περιφέρουμε ναρκισσιστικά στις κουβέντες μας και τις διαμαρτυρίες μας. αν τον αφήσουμε να καταλήξει θα έχουμε με τη σειρά μας παίξει το ρόλο μας σε αυτό το παράλογο θέατρο της βαρβαρότητας.