ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια
είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δε τα βλέπεις καθώς λένε με το πρώτο.

Τελώ υπό καθεστώς μονίμου ναυτίας.Πότε θα πιάσουμε λιμάνι, καπετάνιο; Σε ένα μήνα μου λέει. Ταξίδι σε υπερωκεάνιο. Με περνάει απέναντι, στην Μητρότητα. Η αγάπη είναι ζάλη, μου υπενθυμίζει. Η αγάπη για μια υποψία ανθρώπου που ούτε είδες, ούτε αντάμωσες, ούτε άκουσες, ούτε άγγιξες, ούτε φίλησες, ούτε αγκάλιασες και όμως νιώθεις πως τον αγαπάς ήδη. Βαθιά.

Για το Νίκο Καββαδία δε θα πω. Για τα παρελθόντα και τα σύγχρονα που με συγκλονίζουν έξω από τα συμβατικά πλαίσια, δε θα πω. Για τις συμπτώσεις που με μαγεύουν και την ίδια στιγμή ξυπνούν το σκεπτικιστή μέσα μου, δε θα πω.

Θα πω μόνο τα εύκολα. Έχω ναυτία γιατί είμαι έγκυος και νιώθω ήδη να με πλημμυρίζει η αγάπη για το ανθρωπάκι που με πάει απέναντι. Ούτε καν για την αγωνία, τον πανικό, τις μαύρες σκέψεις, πιο μαύρες από τον έρεβο του ορίζοντα νύχτα στο κατάστρωμα του πλοίου, δε θα πω. Και θα δοξάσω το προσωπικό μου eμερολόγιο που μου δίνει την ευκαιρία να εκφράζομαι ελεύθερα...