τα γαλάζια παιδιά, τα γαλαζοαίματα παιδιά και τα μεγάλα παιδιά

Τα γαλάζια παιδιά

Τους γνώρισα τους ΔΑΠιτες. Κάτι μικρομέγαλοι από τα 20 τους, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα σιέλ καλοσιδερωμένο πουκάμισο, με μια ζελεδιασμένη χωρίστρα αλά Χατζηνικολάου, καλοξυρισμένοι και με άφτερ σέιβ, με χρυσό σταυρό πίσω από το μακό φανελάκι που δεν αποχωρίζονται από παιδιά- μη και αρπάξουν καμιά γρίπη και στεναχωρηθεί η Αγία Μητέρα, η αει-παρθένος, μη και τους τιμωρήσει ο Jesus' father.
Τους γνωρίζω από την όψη της ΝΔ την τρομερή, σφιχτοκώληδες που δεν αμφέβαλλαν και ποτέ για το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και δε τους συνάντησα ούτε σε παραλίες γυμνιστών, ούτε σε κάμπινγκ, ούτε σε υπόγεια μπαρ, ούτε σε ροκ συναυλίες, και ούτε βέβαια στο κρεβάτι μου.
Τους ξέρουμε δα τους ΔΑΠίτες, τους χειροκροτητές της παράταξης, του Αντώνη Ρέμου, του Προέδρου, που τους χαϊδεύει το μάγουλο ή τους κλείνει το μάτι και λιποθυμούν από συγκίνηση οι καραστρέιτ. Τους ξέρουμε από το σύνθημα των αναρχικών "δεν είναι οι ΔΑΠίτισσες ανοργασμικές είναι οι ΔΑΠίτες ανάξιοι εραστές." Με τη ξανθιά τη γκόμενα από δίπλα που πρέπει να είναι κυρία στο σαλόνι, νοικοκυρά στη κουζίνα και τσούλα στο κρεβάτι.
Μεγάλωσαν τα παιδιά, τέλειωσαν τη σχολή, με δικούς τους στα εκλεκτορικά, με καρφώματα, γλειψίματα, ακόμα και ζιγκολίκι και, λογικό είναι, μετά την απόκτηση του πτυχίου θέλησαν διορισμό στο δημόσιο. Ο φραπές του ΔΑΠίτη πίνεται μόνο σε δημόσια υπηρεσία, κερασμένος από τον Έλληνα φορολογούμενο. Γιατί έτσι γουστάρουν.

Τα γαλοζοαίματα παιδιά

Όσο έκπτωτος είναι ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, τόσο οι γαλαζοαίματοι γόνοι ζουν και βασιλεύουν ανά την επικράτεια. Ο νεποτισμός δεν εξαντλείται στον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τη Μπακογιάννη και το Μητσοτακέικο, τον Κεφαλογιάννη, τον Πάγκαλο, τον Βαρβιτσιώτη, εκτός και αν είσαι μύωπας βαριάς μορφής.
Ο νεποτισμός είναι μέσα στο γραφείο της μεγάλης έγκριτης εφημερίδας, της ιδιωτικής υπερ-επιχείρησης, της δισκογραφικής εταιρείας, του εκδοτικού οίκου, των δημοσίων έργων, που στέλνεις το CV σου υπαλληλάκι με μπαμπά τον Mr Nobody. Στέλνε CV με τα μεταπτυχιακά σου, τις δημοσιεύσεις σου, τις διακρίσεις σου, την εθελοντική εργασία σου, την προϋπηρεσία σου. Αλλά όσο σε λένε Miss or Mr Nobody, just like your father, you won't get this job. Sorry, mate.
Αν όμως ο μπαμπάς σου είναι βουλευτής - ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, δε βαριέσαι- αν ο μπαμπάς σου είναι γνωστός καλλιτέχνης, αν είναι μεγαλογιατρός, πανεπιστημιακός, μεγαλοδημοσιογράφος, εκδότης μιας τοπικής φυλλάδας, αν έχει μια επιχείρηση στο Χρηματιστήριο, mate, you 're born so fucking lucky.
Ούτε Πανελλήνιες εξετάσεις με την μπλέμπα, ούτε εξετάσεις ΑΣΕΠ, ούτε να στέλνεις CV σαν κακομοίρα. Είναι μανίκι βέβαια 3 χρόνια στην Αγγλία ή σε καμιά άλλη ξενερόχωρα χωρίς το αραλίκι στο ΝταΚάπο όταν ο ήλιος καίει και για μας τους gay, αλλά μετά; Ένα τηλέφωνο να κάνει ο μπαμπάς και καθάρισες. Γαλαζοαίματο παιδί όχι σκέτο γαλάζιο.

Τα μεγάλα παιδιά

Κι είναι και αυτοί, οι άλλοι. Κάτι παιδιά που δε μεγαλώνουν ποτέ, γιατί από μικρά τα έβγαζαν πέρα μόνα τους. Μια φορά μπορεί να είπαν "θα το πω στο μπαμπά μου" και μετά ένιωσαν όλη τη ντροπή του κόσμου να καίει στα μαγουλάκια τους. Και μπορεί να ακολούθησαν το επάγγελμα του καταξιωμένου μπαμπά μπορεί και όχι. Αλλά αν τους ρωτήσεις "ρε, είσαι ο γιος του τάδε;" μπορεί να χαμηλώσουν το βλέμμα και η κατάφασή τους να είναι τίγκα στη συστολή. Θα έχουν σκεφτεί και να αλλάξουν το επώνυμό τους. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να έχουν άλυτα οιδιπόδεια με τον γονιό που δε ξεπέρασαν ή πασχίζουν να υπερβούν. Ποιος ξέρει; Είναι όμως εξωτικά πουλιά, και σαν τέτοια, πώς διάολο να μη σε συγκινήσουν; Είναι κι αυτά τα παλιόπαιδα, που σε αφήνουν να τα κοιτάς σαν σπάνιο είδος.


Αρλέτα, δε ξέρω κι ούτε με νοιάζει ποιου κόρη είσαι, αλλά γίνε καλά γρήγορα. Ναι;