είμαι

Ένας άνδρας, ντυμένος στα μαύρα, με ψηλό πλατύγυρο καπέλο, γενειάδα και μακριά σγουρή φαβορίτα, περνάει σκυφτός με γρήγορο βήμα έξω από το παράθυρό μου. Σκυφτός για να προφυλαχτεί από το ψιλόβροχο. Κρατάει στα χέρια μια ανθοδέσμη. Είναι Παρασκευή βράδυ και εκείνος είναι Ορθόδοξος Εβραίος. Αύριο είναι Σάββατο και αυτός θα είναι πάλι Εβραίος. Κι εγώ θα είμαι, όπως και χθες, βαφτισμένη Ορθόδοξη Χριστιανή. Αλλά δε θα' μαι. Και το σπίτι του θα είναι ήσυχο και τα λουλούδια στο βάζο. Το βράδυ η γυναίκα του θα ζυμώσει χαλλάλ, το δικό τους ψωμί, και θα πλημμυρίσει θαλπωρή από τη μυρωδιά του φούρνου η δική μας γειτονιά. Αλλά ίσως και νά' μαι εκεί.

Μια συμμαθήτρια στα χρόνια του σχολικού στρατοπεδισμού είχε πει "όσο πιο χοντρό κουμμούνι, τόσο πιο πολύ σαπούνι". Ο νονός της ήταν πολιτευτής του συντηρητικού κόμματος και ο πατέρας βαμμένος γαλάζιος. Ήταν όμως πολύ πολύ χοντρός ο νονός της, τώρα που το σκέφτομαι, και έσκασε η καρδιά του. Που πρέπει να υπήρξε κομμουνίστρια. Γιατί ο ίδιος αναπαρήγαγε την ατάκα που λέει "αν δεν ήσουν κομμουνιστής στα νιάτα σου δεν έχεις καρδιά, κι αν συνεχίσεις να είσαι μετά τα νιάτα σου δεν έχεις μυαλό". Θα είχε απομνημονεύσει κι άλλες ρήσεις, λαϊκές και μη, για κάθε περίσταση. Θα είχε βαφτίσει χριστιανούς κι άλλα παιδάκια. Και ήταν πολιτευτής της ελληνικής επαρχίας. Τι άλλο θα ήταν;

Έχω βγει περίπατο στην όμορφη εβραϊκή γειτονιά του Λονδίνου. Και βρίσκομαι έξω από ένα εβραϊκό νεκροταφείο με χαμηλά τείχη. Τόσο ώστε να απλώνεται όλη η θέα μπροστά μου. Θέα στο μηδέν οριζοντίως. Και είναι ένας παχουλός σκίουρος σε ένα δέντρο, κυπαρρίσι δηλαδή, που κρατάει στα μπροστινά του πόδια μια μεγάλη στρογγυλή τυρόπιτα και την καταβροχθίζει κοιτώντας με ατάραχος. Τρώει ο χοντρούλης μεγάλες μπουκιές γιατί δεν είναι κάστανο να την κρύψει στο χώμα. Τρώει λαίμαργα τώρα που μπορεί. Ίδιος με την αδηφάγα μου ματιά που καταπίνει τον κόσμο σχεδόν αμάσητο. Τώρα που μπορώ και δε με έχω κρύψει στο χώμα, γέλασα το πιο μυστήριο γέλιο μου μπροστά στο θέαμα. Εγώ θα κοιμάμαι μια μέρα αλλά όλο και κάποια ψίχουλα γέλιου θα με βρίσκουν εκεί που είμαι. Γιατί αφού τώρα είμαι, για πάντα είμαι. Χαχα.