Το μυστήριο και το μυστήριο

Πρόσφατα πραγματοποιήσαμε (το έμβρυο και η κυοφορούσα) επίσκεψη στην Αρχιεπισκοπή. Ο λόγος; Οι άδειες του γάμου μας. (Όπως είναι γνωστό τόσο η κόρη όσο και η μάνα θα παντρευτούν τον ίδιο άντρα). Ο χώρος; Καλογυαλισμένα μάρμαρα (εικάζω ότι βοηθά να γίνει η μετάβαση από τα εγκόσμια στα αλλοκόσμια ομαλά, κάτι σαν πατινάζ από μάρμαρο σε μάρμαρο). Γραφεία επανδρωμένα με γενειοφόρους ρασοφόρους. Το θέαμα; Πολύ αστείο. Οι τοίχοι διακοσμημένοι με αγιογραφίες. Με ξενίζει; Όχι. Τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα δικαστήρια και οι δημόσιες υπηρεσίες βρίθουν επίσης από αγιογραφίες. Με ξενίζει; Ναι.

Κι εγώ πρέπει να ξένισα σύσσωμο το παπαδαριό που πέρασε από μπροστά μου φουριόζικο ντεμέκ, διότι μου απηύθυναν ένα σύντομο απαξιωτικό βλέμμα και με προσπερνούσαν. Μα γιατί; Μια ευπρεπώς ενδεδυμένη έγκυος κοπέλα και να αντιμετωπίζεται ωσάν τη Μαγδαληνή στης Αρχιεπισκοπής τα μαρμαρένια αλώνια; Καθώς περίμενα υπομονετικά, σχεδόν στωικά, τη σειρά μου προσπαθούσα να ερμηνεύσω τη γενικότερη απαξίωση της Εκκλησίας της ίδιας στο πρόσωπό μου. Μήπως οι Ανθίμου ανοησίες περί προγαμιαίας πορνείας βρήκαν ενσάρκωση στο πανθομολογούμενα ωραίο πρόσωπό μου; Μήπως όταν προσέρχεσαι στην Αρχιεπισκοπή 6 μηνών έγκυος για να ζητήσεις άδειες γάμου είσαι καραμπαμπάμ πορνίδιο και κάτω από το φουστανάκι σου από τα Gap μεγαλώνει ο καρπός της αμαρτίας; Μήπως είμαι εκτός από ιερόδουλος του διαδικτύου (Ξένια πάντα επίκαιρη) και ιερόδουλος σκέτη;

Κι ενώ έχω επιδοθεί στην ανάλυση των δεδομένων της έρευνας πεδίου ροκανίζοντας παράλληλα το χρόνο αναμονής ώσπου ο αρμόδιος ιερωμένος να με καλέσει στα ενδότερα -με τα οποία αντίθετα με το Ιερό των Ιερών Ναών έχω οπτική επαφή καθώς η πόρτα είναι ορθάνοιχτη, ωσάν αυτή του Παραδείσου που αναμένει τους καλότατους υπαλλήλους της υπηρεσίας ταύτης- διαπιστώνω με έκπληξη πως ο ιερωμένος εγκαταλείπει αίφνης το γραφείο του! Με προσπερνάει δις χωρίς να στρέψει καν το βλέμμα του προς το μέρος μου και επιδίδεται σε κλασσικό δημοσιοϋπαλληλικό παπάρισμα (το παπάρισμα ετυμολογείται από τον παπά ή μπα; ) , ήτοι μπαινοβγαίνει σε γειτονικά γραφεία, συνομιλεί με συναδέλφους άλλοτε χαχανίζοντας και άλλοτε ψιθυρίζοντας πίσω από έγγραφα ως άλλος εισαγγελέας, κάνει κάποια τηλέφωνα, μπαίνει στο ασανσέρ, βγαίνει από την κουζίνα, επισκέπτεται το WC, σχηματίζει πηγαδάκια στους διαδρόμους και προπάντων αγνοεί επιδεικτικά την ουρά της ανακόντα που έχει αρχίσει πλέον να σχηματίζεται έξω από το γραφείο του. Η υπογράφουσα αποτελεί το κεφάλι της ανακόντα. Όλοι οι άλλοι έπονται.

Τελοσπάντων όταν επιτέλους επιστρέφει στο θεάρεστο πόστο του, καταπιάνεται με κάποια χαρτούρα στο κατά τα άλλα τακτοποιημένο γραφείο, και ουδεμία διάθεση δε δείχνει να καλέσει το κεφάλι της ανακόντα προς εξυπηρέτηση. Το κεφάλι αγανακτεί σιωπηλά και ύπουλα σα φίδι που είναι (στο Κινέζικο ωροσκόπιο). Ώσπου ένας κύριος με πολιτικά ρούχα από το πιο μέσα γραφείο-έπιπλο του γραφείου-δωματίου καλεί τον επόμενο παρακαλώ να περάσει μέσα. Γιατί βρε Χριστιανέ μου δε με καλούσες τόσην ώρα να τελειώνουμε; αναρωτιέται σιωπηλά η αγανακτισμένη κεφαλή του απογόνου του ενός εκ των τριών πρωταγωνιστών του γνωστού κωμειδυλλίου της Εδέμ.

Αφού κατέθεσα τα σχετικά δικαιολογητικά, πλήρωσα το κληρικόσημο που όμως έμαθα καλύπτει τα έξοδα του μυστηρίου και ένα παράβολο, μου ζητήθηκε να περάσω σε μία ώρα να παραλάβω τις σχετικές άδειες.

Στη μία ώρα που ακολούθησε, το μυστήριο ελύθη. Κοιτάζοντας το είδωλό μου (που ενίοτε λαρεύω ως γνήσια ειδωλολάτρης) καθρέφτη παρατήρησα πως είμαι ιδρωμένη. (Welcome to Greece! Welcome to maternity land!) Το τρικολόρε κολιέ που είχα αγοράσει από το Κάμπντεν Τάουν είχε ξεβάψει. Πιο συγκεκριμένα, τα κόκκινα κομμάτια του ξύλινου κολιέ που φορούσα πάνω από το ευπρεπέστατο φόρεμά μου, είχαν ξεβάψει από τον ιδρώτα βάφοντας το λαιμό και το στέρνο μου με κοκκινάδια. Ωσάν να πέρασα μία νύχτα ξέφρενου έρωτα και ο καλός μου να είχε ρουφήξει παθιασμένα τα συγκεκριμένα τμήματα του σώματός μου αφήνοντας τα ένοχα σημάδια στη θέα ολάκερης της Αρχιεπισκοπής. Καθαρίστηκα όπως όπως με κάτι υγρά μαντηλάκια και επέστρεψα στην Αρχιεπισκοπή από όπου τελικά παρέλαβα τις άδειες και κάποια έκπληκτα βλέμματα στο αθώο πλέον ντεκολτέ μου.

Το μυστήριο θα γίνει. Σε λίγες μέρες. Και δε θα λυθεί, αγαπημένε μου. Τα δικά μας χρώματα, μια αυταπάτη σαν χρώμα, θα είναι ανεξίτηλα. Θα δεις. Στα δικά μας μήκη κύματος.

Σ' αγαπώ σε παντρεύομαι,
σ' αγαπώ σ' ονειρεύομαι,
σ' αγαπώ είμαι παιδάκι σου
μια φωτιά στο καθρεφτάκι σου.