Μετά από 3 εβδομάδες αποκλειστικής απασχόλησης και απόλυτης αφοσίωσης στο βρέφος, βγήκαμε από το σπίτι για την πρώτη μας επίσκεψη στην παιδίατρο. Όπου έμελλε να βιώσω το πρώτο σοκ. Την πόρτα άνοιξε ένα αγοράκι κάπου 2-3 χρονών (ανιψάκι της παιδιάτρου που παρίστανει τον γιατρό) που μόλις είδε το παιδί μας στο τράβελερ αναφώνησε σε κατάσταση έξαλλου ενθουσιασμού : "ένα μικλό-μικλό μωλάκι!!! Τι μικλό που είναι!!!" Κι έπειτα στράφηκε στην ομήγυρη των τέκνων στην αίθουσα αναμονής καλώντας τους να δουν το άρτι αφιχθέν θέαμα: "ελάτε να δείτε ένα μικλό μωλάκι!!!"
Ένας μπόμπιρας που μου έφθανε ως το γόνατο είπε για το σύμπαν μου πως είναι μικλό. Μικρός που είναι ο κόσμος μου...
13 σχόλια:
Μικρούς μας έλεγε και η μάνα μου, μέχρι που άρχισε να μονολογεί "έκανα δυο γαϊδούρια..."
Πωπω...αυτός ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου θα σε τρελανει και σένα....
Ο κόσμος σου,,...
και που είσαι ακόμα - λεω εγώ ο και καλά παλιός! ;-)
Φιλιά!
αυτός ο κόσμος (σου), ο μικρός, ο μέγας!
:)))
Φιλί
(ένα σε κάθε πατουσάκι)
Μεγάλη αποτυχία το μικρό ποστάκι για τον μικρό τον κόσμο μου τον μέγα... :(
Παρέλειψα να πω πως, όπως καθόμουν αντικριστά με την μικρή στο τράβελερ και την παρατηρούσα, συνειδητοποίησα ξαφνικά (έπειτα από καμιά 20αριά συναπτά 24ωρα) ότι πράγματι δεν πρόκειται παρά για ένα μικρό μωράκι. Ένα τόσο δα παιδάκι που ξαφνικά (και πάλι) έγινε ο κόσμος όλος για μένα.
Διαβάζοντας το ποστ δε βγαίνει αυτό το συναίσθημα. Μαντάρα τα κάναμε,κόσμε μου...
Αχ, όλα αυτά τα post Σου...
Καθρεφτίζουν μια απέραντη χαρά, αυθεντική και γνήσια...
Πάντα έτσι να ευχηθώ!!!
Μικρομέγαλος κόσμος.
Και +1 στον Swell.
Ένας μπόμπιρας που μου έφθανε ως το γόνατο είπε για το σύμπαν μου πως είναι μικλό
Βούρκωσα ρε χαμένο...
Ακούς εκεί "Μεγάλη αποτυχία το μικρό ποστάκι για τον μικρό τον κόσμο μου τον μέγα".
Συγκεντρώσου!
Έχεις να γράψεις για το φασόλι... ουυυυυυ!!!! 1000 ημερολόγια δεν φτάνουν! Εξάλλου από πότε ο αριθμός των λέξεων προσδιορίζει πόσο μεγάλο ή μικρό είναι ένα συναίσθημα; "Τα ακριβά αρώματα" λέει η μάνα μου "χωράνε σε μικρά μπουκαλάκια". :)
Υ.Γ. Αυτός ο πιτσιρικάς μου έχει κάτσει στο μάτι... άμα αρχίσει να την εξετάζει κιόλας χώστου μια μπούφλα να συνέλθει! (φαντάσου να γίνω και μάνα... )
Φιλιά :)
Ε, ρε καψούρα...
Από μικλό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια για του κόσμου αυτού τις πιο μεγάλες ομορφιές.
Δυστυχώς τα παιδιά δεν μεγαλώνουν αλλά μικραίνουν. Μην ανησυχείς, είναι φυσιολογικό.
Γεννιούνται τεράστια (για αυτό και πονάει τόσο η γέννα) και καταλαμβάνουν αμέσως όλο τον χώρο σαν αέριο. Δεν αφήνουν κανέναν να πάρει ανάσα, ζητούν - και παίρνουν - ό,τι τους καπνίσει και γενικώς είναι κουμανταδόροι. Κάθε μέρα που περνάει όμως μικραίνουν αλλά τα ίδια είναι τόσο χαζά που δεν το καταλαβαίνουν. Νομίζουν πως μεγαλώνουν και πως πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν. Στην πραγματικότητα όμως όσο μικραίνουν τόσο περισσότερη και ενδελεχή προστασία χρειάζονται.
Αυτό το απλό γεγονός εξηγεί το χάσμα το γενεών.
Άντε πάλι την είπα την εξυπνάδα μου ;)
Υ.Γ. Κλέβω μια φρασούλα για τις ανάγκες ενός παιχνιδιού.
@swell, έξοχον! :))
@Δήμητρα,πιο τρελαμένη γίνεται; :)
@_st_,γίνεται μάλλον, για να το λέει ο παλιός. ;)
@νατασσάκι , εξακτμόν! :)
@NIEMANDSROSE, άσε μας κι εσύ με τις αυτοκριτικές σου.
@kioy, έτσι όπως το λες είναι.Με δυο λόγια νιώθω πως κάποιος μου έκανε αυτό το δώρο και πρέπει να του το προσέχω...
@wert01gf,μικρομέγαλος είσαι και δε φαίνεσαι! :bbb ;)
@mamma, ευαισθητούλα μου εσύ. Την άλλη φορά θα καρφιτσώσω χαρτομάντηλα στο ποστ. ;) Φιλί!
@Μαρία,αυτό φοβάμαι:πως όλο για το μωρό θα γράφω. :( Όσο για τον μπόμπιρα, εγώ κατά βάθος τον εκτιμώ λες και είναι επιστημονική ιδιοφυία: αποκάλυψε το πραγματικό μέγεθος του σύμπαντος κόσμου μου.
@Spy,τίγκα όμως. :)
@Λάκης Φουρουκλάς - Lakis Fourouklas, συμφωνώ.
@Βάσκες, αυτό δεν εξηγεί το χάσμα των γενεών αλλά το ερμηνευτικό χάσμα σου βρε μικρομπαμπά!:))
Δημοσίευση σχολίου