Μετέωρο

Κάπου στο λύκειο είχα επιτέλους εντοπίσει -μέσα στον σωρευόμενο τότε λεξιλογικό μου πλούτο- τη λέξη που με εξέφραζε: μετέωρη. Με άλλα λόγια είχα απομυθοποιήσει το ανήκειν και το to being popular και ένιωθα να κρέμομαι πάνω στο πουθενά, κρεμασμένη από το τίποτα. Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Μόνο που τώρα έχω και ένα παιδί. Πέραν τούτου, ουδέν. Στο πουθενά και από το τίποτα.

Όταν φέτος για πρώτη φορά αντίκρυσα τα Μετέωρα ένιωσα δέος και συγκίνηση. Όχι τόσο για το τοπίο, αλλά επειδή από την Καλαμπάκα έλκει την καταγωγή της η πρώτη και πιο αγαπημένη δασκάλα μου, η κυρία Ε. Οδήγησα σαν υπνωτισμένη ως την πόρτα του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης, που' χει τα χρώματα της ώχρας και του τιρκουάζ. (Τα λέω έτσι τα χρώματα γιατί στην κυρία δε θα άρεσε να τα πω μουσταρδί και οινοπνευματί). Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς την είσοδο του κτιρίου. Θέλησα να πάρω το τρένο, εικάζω τώρα, που θα με πήγαινε πίσω στον χρόνο. Εκεί, στο Α2, όπου η κυρία Ε. μου μάθαινε γραφή και ανάγνωση.

Κάπου έγινε το λάθος. Κάτι δεν έμαθα να συλλαβίζω, όπως έπρεπε, και γράφτηκε μέσα μου εκείνο το "μετέωρη" που μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Χωρίς λόγο ίσως. Ο λόγος, κυρία, με δυσκολεύει περισσότερο κι από τη ζωή.

Όταν για πρώτη φορά φέτος βρέθηκα να διδάσκω, ήμουν ξενυχτισμένη, τα μαλλιά μου μύριζαν τσιγαρίλα και το στομάχι μου γουργούριζε απ' τα πολλά κρασιά. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν με την τελευταία αγαπημένη μου παρέα στα Εξάρχεια. Πολύ περασμένα μεσάνυχτα, σχεδόν ξέγνοιαστοι, περπατούσαμε στους γύρω δρόμους και στο πάρκο Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο Α1, πιο χαρούμενος από ποτέ, σχεδόν ιπτάμενος, μας ξεναγούσε σε κάθε γωνιά της περιοχής. Ο Α2 με ρώτησε έξαφνα αν έχω προετοιμαστεί για το αυριανό μάθημα. Όχι δεν είχα. Παρόλο που είχα. Γιατί το ίδιο ξαφνικά κατάλαβα πως δεν είχα απάντηση για τίποτα. Κι αυτό είναι το μόνο που αληθινά μπορώ να προσφέρω στους δικούς μου μαθητές.