Ο εγκέφαλός μου γίνεται ένας παχουλός και πλαδαρός κυριούλης. Ευγνωμονώ δε σύσσωμο το σύμπαν επειδή είναι ακόμα κύριός μου, έστω και με υποκοριστικά.
Το mind building είναι όμοιο του body building. Αν σταματήσεις απότομα την άσκηση θα ξεφουσκώσεις σα σαμπρέλα. Ευγνωμονώ δε σύσσωμο το σύμπαν επειδή ο κυριούλης μου κρύβεται ανάμεσα στο σύμπλεγμα των κρανιακών μου οστών και δεν είναι ορατή η κατιούσα του.
Είναι απλό. Πρώτα πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι εξοντωμένη από την πιο μαύρη και περιφρονημένη εργασία του κόσμου, τα οικιακά. Την άλλη μέρα λες θα εξοικονομήσω χρόνο από το μαγείρεμα, συμμάζεμα, ξεσκάτισμα, ντάντεμα και δε ξέρω τι άλλα, για να διαβάσω, να απομονωθώ, να γράψω κάτι. Όμως η άλλη μέρα δεν έρχεται.
Γιατί κανένα χέρι βοηθείας δεν εμφανίζεται μαγικά απ' το πουθενά, γιατί οι ενοχές σου δε σου επιτρέπουν να παρκάρεις μωρό παιδί σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, γιατί το φιλότιμό σου δε σου επιτρέπει να τρως και να ταϊζεις το σύντροφό σου ετοιματζίδικα, γιατί τα οικονομικά σου δε σου επιτρέπουν οικιακή βοηθό, γιατί η γυναικεία σου φιλαρέσκεια δε σου επιτρέπει να ρημάξεις ως θηλυκό.
Στη χρονική κρίση που βιώνω δεν υπάρχουν δάνεια. Μόνο περικοπές. Πρώτα κόπηκε η ποίηση - ποιος κατάκοπος διαβάζει ποίηματα. Έπειτα κόπηκε η λογοτεχνία -ποια νυσταγμένα βλέφαρα στέκονται προσοχή στην ανάγνωση. Μετά κόπηκαν τα blogs -ποια στερημένη χρόνου οντότητα πηδάει σα βατράχι από νούφαρο σε νούφαρο την αχανή μπλογκόσφαιρα. Κατόπιν κόπηκαν οι εφημερίδες -πια τίποτα. Δε σε σε νοιάζει αν σφάζονται στη Γάζα- λες πάντα σφάζονταν-, ούτε αν υλοτομείται ο Αμαζόνιος - λες πάντα καταστρέφουμε τη φύση για να χτίσουμε.
Πρώτα στερείσαι το χρόνο, έπειτα το εγκεφαλικό ερέθισμα, μετά την ευαισθησία σου και τέλος ό,τι υπήρξες. Αποκτηνώνεσαι αργά και σταθερά ώστε να είσαι πια σίγουρη πως ο ύψιστος σκοπός στη ζωή της γυναίκας είναι να αναπαράγει το είδος. Το είδος των αποκτηνωμένων.
21 σχόλια:
Είναι μια πολύ καλή στιγμή να (ξανα)διαβάσεις το "Καταμερισμός της εργασίας."
Στο Σύμπαν –της έλα….!
.....Ονείρων ταξίδια….,
γλυκές ουτοπίες….,
σ’ υπέρβατη ‘’Τρέλα’’….,…..
κόσμοι ιδιόκτητοι….,
μ’ αυτόνε ασύμβατοι….,
στο Σύμπαν –της έλα….!
Ο δρόμος του Ονείρου σε προσμένει….,
‘’μόνο’’, το Όνειρο σ’ αυτόν τον κόσμο μένει….,
κι αν τ’ Όνειρο πονά…., πονά λιγότερο
απ’ την πραγματικότητα στον μαύρο τον παλιόκαιρο….!
Σε δρόμους ουράνιους….,
με Ήλιου περάτες….,
σωτήρες στην ‘’Τρέλα’’….,…..
νάνοι οι δράκοντες….,
αστέρες διάττοντες….,
στο Σύμπαν –της έλα….!.....
Γεια....: Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.alexandros-zivas.gr
....:.....αποκαλυπτικές
ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
όλων των αποκωδικοποιητέων.....
Αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω, ούσα άρτι μέλος αυτού του ζοφερού κλαμπ ;)
Τώρα να σου πω ότι διαφωνώ;
Πριν τρία χρόνια πήγα στη γυναικολόγο μου και τη ρώτησα. "Δεν μου λέτε, άμα δεν κάνω παιδιά, επιστημονικά, ιατρικά ρε παιδί μου, υπάρχει περίπτωση να πάθω υστερία;"
Αυτή γέλασε με κοίταξε και μου είπε "Δεν μου λες παιδί μου, τις μανάδες τις έχεις δει;"
Πάντως όλος ο κόσμος το λέει(εκτός από την γυναικολόγο μου απάρεντλυ), άμα δεν κάνεις παιδί δεν έχεις δει τίποτα, δεν καταλαβαίνεις, δεν έχεις νιώσει κτλ κτλ. Ε κάτι από όλ' αυτά ρε συ Νίεν θα είναι αλήθεια. Περίμενε κι εσύ.
Πήζεις ε; Καλά μού 'λεγε η μάνα μου, "τ' αγόρια πάνε φαντάροι, τα κορίτσια γίνονται μανάδες". Το τρέξιμο θα το φας, δεν το γλυτώνεις.
(εκτός αν είσαι Στάσσα... ;)
Ταρακούνημα. «Όμως η άλλη μέρα δεν έρχεται.» Τα κατάφερες πάλι και με έκανες να ανατριχιάσω. Πρώτα στην πλάτη - ύστερα ολόκληρος.
@Swell, μες στην καλοσύνη είναι η στιγμή. Τι να σου πω! Τρέχει ο χρόνος απ' τα μπατζάκια μου. :)
@Αλέξανδρε, έλα-έλα τ' αεροπλάνο πέφτει, έλα-έλα τ' αεροπλάνο πέφτει.
@Δώρα, έπεσα όχι από αλλά στα σύννεφα! Έγινες μανούλα!! Χαμπάρι δεν πήρα. Να σου ζήσει το μικρό σου σαν τα ψηλά βουνά. Σκάλιζα χτες όλο το μπλογκ σου για ένα στιγμιότυπο αλλά τίποτα. Να ξαναπροσπαθήσω ή να περιμένω; :)
@apologia pro sua vita, το κείμενο είναι ελαφρώς φρικαρισμένο. Έτερον εκάτερον από το πόσο μα πόσο απολαμβάνω το δώρο της μητρότητας.
Να γίνεις μαμά, apologia. (Τώρα σε έπεισα. Ξέρω...)
@stassa, θα ήθελα να έχουμε κάνει ένα παιδί μαζί πριν την αλλαγή και τώρα να σε έχω παρατήσει να το μεγαλώνεις μόνη σου. Να την πατήσεις από αμφότερα τα φύλα. :)
@wert01gf, ώρες ώρες με απογειώνεις μ' αυτά που λες...
Κάνε υπομονή, τα πρώτα χρόνια είναι δύσκολα. Μετά θα βρεις και χρόνο και ηρεμία. Δώσε χώρο στη σχέση σου με το παιδί και θα το πάρεις πίσω (ναι, ναι! το ξέρω! σαν παρηγορία στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του).
ώπα, με γειές.
@μανούλα, και λες δε θα είναι αργά μετά από 4-5 χρόνια να επανέλθω στο φυσιολογικό μου; :( Αλήθεια, πόσα χρόνια διαρκεί αυτό το τσίτωμα; Δώσε τίπς αβέρτα, mamma!
@apologia psv, ευχαριστούμε! Καλό το κουστουμάκι ή μάπα;
Νομίζω πως διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εγώ βρήκα ισορροπία όταν αποφάσισα να εφαρμόσω όσα είχα μάθει για να κάνω τον μικρό μου ένα άνθρωπο που θα σέβομαι. Κι έτσι μέρα με τη μέρα βλέπω κάτι από τις αξίες και τα ιδανικά μου μπροστά στα μάτια μου. Αυτό αξίζει πολλά.
υγ. το κουστουμάκι καλόοοοοοοοοο!
Όμως η άλλη μέρα ήρθε πριν 5 μέρες όταν έγραψες αυτό το ποστ. Αν και επιβεβαίωσε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου για το μέλλον.
υπεροχο κείμενο.
Μικρές απελπισίες. Δεν θα μασήσεις στο τέλος Νιεμαν. Δεν σε φοβάμαι.
Σε ζηλεύω και προσεύχομαι στον Πάβιτς.
Άλλωστε ήδη η ύπαρξη του κειμένου είναι μικρή αναίρεση των όσων νιώθεις. :)
Ελπίζω να μην σε τσάτισε αυτή η απάντηση.
κι όμως όλα αυτά εξηγούνται από τις ορμόνες.
@aniaris, μη φοβάσαι με προστάζει να σε προστάξω ο ντεκαντάνς εγκέφαλός μου. Το χειρότερο από όλα δεν είναι η στέρηση του χρόνου ούτε ακόμα και η αποκτήνωση. Είναι το να μη βλέπεις πώς αποκτηνώνεσαι.
@sylfaen, μα πόσο σάικο με περνάς για υποθέσεις πως μπορεί το γαμιστερό σου σχόλιο να με τσαντίσει; :))
@J95, μου θυμίζει η εμμονή σου με τις γυναικείες ορμόνες ένα ανέκδοτο (προειδοποιώ: δε ξέρω να λέω και πολύ περισσότερο να γράφω ανέκδοτα).
Ήταν ένας τύπος που είχε μεγάλο κόλλημα με το γυναικείο στήθος. Συσχέτιζε τα πάντα με αυτό. Πάει λοιπόν στο ψυχίατρο και του λέει "Γιατρέ, έχω πρόβλημα. Ό,τι και να βλέπω μπροστά μου, μου έρχονται στο νου βυζιά". "Λεμόνια" του λέει τότε ο ψυχίατρος. "Ωραία, στητά και μικρούλικα βυζάκια" απαντάει ο άλλος. "Καρπούζια" συνεχίζει ο ψ. "Μεγάλες, ζουμερές και χορταστικές βυζάρες" απαντάει ο άλλος. "Αναμενόμενο", σκέφτεται ο γιατρός, "τώρα θα του πω κάτι να τον αιφνιδιάσω να δούμε αν έχει πράγματι πρόβλημα". "Υαλοκαθαριστήρες" λέει ο γιατρός.
Και ο βυζάκιας φιλώντας στον αέρα μια αριστερά και μια δέξια , απαντάει "βυζάκια, βυζάκια".
Ποτέ δεν είναι αργά :)
(όπως αποδεικνύει το παρόν σχόλιο!)
Παίζει ο λύκος με τ'αρνί...
Με εκφράζει τόσο πολύ αυτό το ποστ! Το βρήκες πάντως, ο στόχος είναι η αποκτήνωση. Κάνεις οικογένεια, μαραίνεσαι, σωπαίνεις.
"Τα παιδιά είναι ευτυχία" η ανατροφή τους όχι.
Κουράγιο 1-2 χρόνια, μετά δεν θα είναι ποτέ αργά.
@Mambo Tango, απ' το στόμα σου και στου γεροξεκούτη του Θεού τ' αυτί.
Niemand στο πλαίσιο της αποκτήνωσης και ο καιρός των μπλογκς. Κατά τα άλλα, το νέο μέλος ήρθε καλοκαιριάτικα και είναι κόρη :)
Είναι πολύς ο δρόμος μου ακόμη. Εσύ τουλάχιστον το τέλειωσες το διδακτορικό. Για μένα θα είναι Γολγοθάς...
Κι ο δικός μου πλαδαρός κυριούλης τα ίδια αναρωτιέται. Δεν θα περάσει; Τώρα πια δε θα κάνουμε τίποτα για μας; Θα δείξει.....
Δημοσίευση σχολίου