Είναι έγκλημα να είσαι ξένος

Τον Φλεβάρη του 2006 μία συμμορία δολοφόνησε τον μικρό Άλεξ στη Βέροια. Μετανάστευσε μαζί με την μητέρα του από την πρώην Σοβιετική Ένωση στη Βέροια. Η μητέρα του, Νατέλα, για χρόνια παρέδιδε μαθήματα αξιοπρέπειας και ήθους μέσα από την πιο βαθιά οδύνη που μπορεί να γνωρίσει άνθρωπος, να χάσει το παιδί του. Η υπόθεση δεν έχει ακόμα εξιχνιαστεί πλήρως.

Τον Μάη του 2008, δολοφονείται ο Νικόλας Σακελλίων, φοιτητής 24 χρόνων από την Τασκένδη. Ένας αυτόπτης μάρτυρας καταγράφει τη σκηνή. Τέσσερις ειδικοί φρουροί τον ακινητοποιούν με χειροπέδες πισθάγκωνα, τον ρίχνουν στα γόνατα κι ενώ ο ένας του έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα οι άλλοι δύο τον χτυπούν στο κεφάλι. Πέφτει σε κώμα από τα χτυπήματα ενώ το βίντεο του μάρτυρα δείχνει πως να τον εγκαταλείπουν αφού βγάζουν τελικά τις χειροπέδες. Ο αυτόπτης μάρτυρας δηλώνει ότι τον έσυραν περίπου οχτώ μέτρα, τον γύρισαν ανάσκελα και τον άφησαν. Οι 4 κατηγορούμενοι σήμερα κρίθηκαν αθώοι. 

Τον Ιούλη του 2008 μπράβοι νυχτερινού μαγαζιού στην Μύκονο ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Ντουζόν Ζάμιτ, έναν άνθρωπο είκοσι χρονών. Ήταν τουρίστας από την Αυστραλία. Ο πατέρας του, δώρισε τα όργανα του γιου του σε ανθρώπους που ζουν στον τόπο όπου δολοφονήθηκε το παιδί του.

Τον Γενάρη του 2013 δυο έλληνες μαχαίρωσαν και σκότωσαν στα 33 του χρόνια τον Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα. Είχε μεταναστεύσει από το Πακιστάν και δούλευε σε λαϊκές αγορές εδώ κι έξι χρόνια. Ζούσε από τα μεροκάματά του τα οχτώ αδέρφια του. 

Η λίστα δεν έχει τέλος. 

Όλοι ήταν αθώοι.  Κι ο Άλεξ, κι ο Σαχτζάτ, κι ο Νικόλας, κι ο Ντουζόν. Κι όμως δολοφονήθηκαν άγρια. Κι ο Άλεξ, κι ο Σαχτζάτ, κι ο Νικόλας, κι ο Ντουζόν. Γιατί είναι έγκλημα να είσαι ξένος σ' αυτόν τον τόπο. Και κάθε μέρα, όταν δεν είσαι δικός τους, είσαι όλο και πιο ξένος. Ώσπου να βρεθείς στη θέση του Άλεξ, του Σαχτζάτ, του Νικόλα, του Ντουζόν.

Βιβλιοπαρουσίαση στο Ηράκλειο Κρήτης

Η Niemands Rose γράφει μικρά κείμενα στο blog της, που ονομάζεται «Τα φώτα στο βάθος». Σκέψεις, παρατηρήσεις, προτροπές λιγόλογα σαν μια ανάσα. 

Ξάφνου αυτά τα σύντομα γραπτά αρέσουν, διαδίδονται, συζητιούνται. Είναι η ώρα να τυπωθούν σε βιβλίο. Οι εκδόσεις Απόπειρα προσφέρουν το βήμα στην νεαρή συγγραφέα να δοκιμάσει τις «αντοχές» της στα βιβλιοπωλεία. Έτσι σήμερα οι βιβλιόφιλοι έχουν  την χαρά να ξεφυλλίζουν το κομψό βιβλίο με τον ίδιο τίτλο και υπότιτλο «αφηγήσεις μικρού μήκους».    

Τα κείμενα της Niemands Rose είναι πυκνά, χωρίς λεκτικές υπερβολές και πομπώδεις εκφράσεις. Είναι κουβέντες σε μια φιλική συντροφιά, που συχνά συγκινούν αλλά δεν αγχώνονται να μας πείσουν για την αλήθεια τους. Η πολιτική παρεισφρέει στις λέξεις, αλλά δεν υπάρχουν μανιφέστα. Τα πρόσωπα είναι άξια σεβασμού για τον αγώνα τους, για τα λάθη τους, για την τόλμη τους, αλλά και για την αποτυχία τους. Έτσι κι αλλιώς οι περιστάσεις συχνά μας ξεπερνούν, οι προσπάθειες μας δεν αποδίδουν πάντα καρπούς.       

Άμστερνταμ, Κρήτη, Λονδίνο, Δουβλίνο, Βραζιλία, Αθήνα. Η συγγραφέας μας ταξιδεύει παντού, ίσως για να διαπιστώσουμε πως τα βάσανα του ανθρώπου είναι παντού τα ίδια και πολλά. Η μάνα, όμως, που με το μωρό της στην αγκαλιά ατενίζει το νυχτερινό ορίζοντα, κάπου στη νότια Κρήτη,  με την επιθυμία να δει κάποια φώτα στο βάθος, μήπως είναι η ελπίδα;                                                

Η συντοπίτισσα μας Niemands Rose θα βρεθεί την Τετάρτη το απόγευμα στις 7.30 στο βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, για να διαβάσει κείμενα και να συζητήσει με τους φίλους-αναγνώστες της για το βιβλίο της, για την περιπέτεια της γραφής, για τις περιπέτειες των απλών ανθρώπων. Τη συγγραφέα και το έργο της θα παρουσιάσει ο Λευτέρης Γιαννακουδάκης. 

Θα παίξουν μουσική η Κάλλια Σπυριδάκη  και η Χριστίνα Πολυκάρπου.

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Τηλ. 2810 282303

Πηγη: Crete.Plus.gr

εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Ρώτησαν κάποτε τον Μίλτο Σαχτούρη ποια είναι η μεγαλύτερη αδικία του Θεού αλλά η ερώτηση ήταν στη βάση της λάθος, γιατί προϋπέθετε την αποδοχή της ύπαρξης του υπέρτατου όντος, ενώ αυτά τα οντολογικά τα έχει απαντήσει προ πολλού η Βίκυ Μοσχολιού:

Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ

εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ.

Εδώ είναι όλα. Σ’ αυτό που είναι μέσα σου, σ’ αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου. Σ' αυτό που λένε τα μάτια σου.

Κι απάντησε ο ποιητής πως είναι ο θάνατος η μεγαλύτερη αδικία. Αλλά η σωστή απάντηση, είναι η επίγνωση του θανάτου, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω μια ορδή μυρμηγκιών να λιτανεύουν το πτώμα ενός από δαύτα, οδηγώντας το στο λαγούμι τους όπου θα γίνει λουκούλειο γεύμα, ο αποθανών μέρμηγκας, άκλαυτος.

Τι σαδιστική χαρά παίρνουν τα μικρά παιδιά ακρωτηριάζοντας και σκοτώνοντας έντομα. Οι κατσαρίδες, για τους πιο ατρόμητους από μας, είτε εξοντώνονταν μια κι έξω με μια παντοφλιά, είτε απολαμβάναμε να τις βλέπουμε τ’ ανάσκελα με τα πόδια όρθια να αργοπεθαίνουν δηλητηριασμένες από τα εντομοκτόνα καθώς τραγουδούσαμε, όπως οι ναζί τον Βάγκνερ τους, εξοντώνοντας εβραίους, μια κατσαριδούλα, η μικρή Τερέζα...

Στα τζιτζίκια επιφυλάσσαμε πιο μαρτυρικό τέλος. Πρώτα κάναμε τη χούφτα τζιτζικοπαγίδα και κλαπ αιχμαλωτίζαμε το λαϊκό τραγουδιστή. Μετά μπορείς να του αφαιρέσεις πρώτα τα φτερά, για να μη δραπετεύσει, κι έπειτα να του βγάλεις ένα-ένα τα ποδάρια, να τον στραγγαλίσεις γυρνώντας το κεφάλι του ή, αν δε σιχαίνεσαι, να τον ζουλήξεις, και χράαατς να χυθούν τα εντόσθιά του. Αηδίασες, ε; Κι όμως αυτό είναι το παιχνίδι του Παντοκράτορα. Θα δεχτώ την ύπαρξη του Θεού, εάν αποδειχτεί πως είναι ένα μικρό κωλοπαίδι που σκορπάει το θάνατο με την ίδια αμεριμνησία που σκορπάει τη χαρά.

Κι έπειτα, συμπλήρωσε ο αγαπημένος ποιητής, που ακριβώς γιατί είναι αγαπημένος μπορώ να διαφωνώ μαζί του όσο θέλω, πως η μεγαλύτερη αδικία είναι που υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες. Γυναίκες, όχι άνθρωποι.

Οι άνδρες είναι σαν τα μυρμήγκια. Όλοι ίδιοι. Όλοι δυνάμει ερωτεύσιμοι. Δεν αγαπήσαμε εμείς χοντρούληδες και καραφλούς; Δεν αγαπήσαμε μυτόγκες και κρεμανταλάδες; Δεν αγαπήσαμε μύωπες και κοντοστούπηδες; Αλλά όταν τους ερωτευτήκαμε δεν έμοιαζαν πρίγκιπες; Πρίγκιπες, όπως αυτούς τους ευειδείς στα εικονογραφημένα παραμύθια της κόρης μου, που δε σακατεύει έντομα- πού να τα βρει μες στο διαμέρισμα; Αν δεν υπάρχει ο πειρασμός, δεν υπάρχει αμάρτημα.

Κι η ομορφιά δεν είναι πέντε χαρακτηριστικά σωστά παραταγμένα και σε σωστό μέγεθος στο πρόσωπο. Η ομορφιά αναβλύζει από μέσα μας. Η αδικία, αγαπημένε μου Σαχτούρη, είναι να υπάρχουν άσχημες και όμορφες ψυχές. Την μορφή την συγκαθορίζει το περιεχόμενο. Η αδικία, ακόμα χειρότερα, είναι να αφήνεις την ψυχή σου να σαπίζει εν ζωή. Η αδικία είναι να σου γίνονται εμμονή τα χαρακτηριστικά που δε συμβαδίζουν με το ναζιστικό μοντέλο της ομορφιάς, της απόλυτης ομοιομορφίας. Η αδικία είναι να έχεις μπει εθελοντικά στο πρόγραμμα ευθανασίας Τ-4 της ναζιστικής ευγονικής, μόνο γιατί έχεις δυο πεταχτά αυτιά ή μια μεγάλη μύτη ή ένα ζευγάρι λεπτά χείλη ή στραβά δόντια.

Η ασχήμια αναβλύζει από μέσα μας ασυγκράτητη. Βλέπεις τα χαμόγελα του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της δούκισσας Κέιτ, που μάλιστα μόλις έγιναν γονείς, και παγώνει το αίμα σου. Και να πεις δεν έχουν καλοπληρωμένους image makers να τους μάθουν να χαμογελούν πιο πειστικά; Αλλά πώς;

Το χαμόγελο είναι αντανάκλαση από μέσα. Αν δε λάμπουν τα μάτια σου όταν χαμογελάς, αν δε φωτίζεται το πρόσωπό σου, ανώφελο να τραβάς τις άκρες των χειλιών σου, σαν σε ενσταντανέ στα κοσμικά ιλουστρασιόν περιοδικών. Η αδικία είναι νά’ σαι ανήμπορος να χαμογελάσεις και να γελάσεις σαν άνθρωπος. Η αδικία είναι να παίρνεις πολύ σοβαρά τον εαυτό σου, ώσπου να έρθει το Μεγάλο Παιδί και χρααατς να σε συνθλίψει.

Τα όπλα και τα "άκρα"

Πριν από λίγες μέρες, σε συνεδρίαση μελών της Χρυσής Αυγής στην Πάτρα, βγήκαν τα όπλα. Χρυσαυγίτες πιάστηκαν στα χέρια μεταξύ τους κι ένας από αυτούς τράβηξε πιστόλι. Εγινε κάποια σύλληψη; Σχηματίστηκε δικογραφία; Προφυλακίστηκε κανείς; Εγινε κάποια αστυνομική έρευνα για τυχόν εντοπισμό άλλων όπλων;

Ας ανατρέξουμε σε κάποιες ειδήσεις του τελευταίου χρόνου που σχετίζονται με οπλοκατοχή μελών της Χρυσής Αυγής. Επειτα ας παραστήσουμε για λίγο τους ανόητους, ώστε να εφαρμόσουμε τη θεωρία των «δύο άκρων» και να δούμε πώς αυτή μεταφράζεται στην πράξη από τον κατασταλτικό μηχανισμό και την ελληνική δικαιοσύνη.

Στις 5 Φεβρουαρίου δύο μέλη της Χ.Α. συνελήφθησαν για οπλοφορία ύστερα από τυχαίο αστυνομικό έλεγχο στην Ιερά Οδό. Στην κατοχή τους βρέθηκαν ένα πιστόλι με τέσσερα φυσίγγια, κλομπ και σουγιάς. Προφυλακίστηκαν άραγε;

Στις 11 Μαρτίου, ύστερα από οργανωμένη αστυνομική επιχείρηση, εντοπίστηκαν οπλοστάσια (δύο περίστροφα, δύο τουφέκια, γεμιστήρες, φυσίγγια κ.λπ.) στη Σπάρτη και τη Μάνη σε σπίτια που ανήκουν σε ακροδεξιό βουλευτή. Σχηματίστηκε δικογραφία;

Στις 21 Μαρτίου τρεις άνδρες τοποθέτησαν βόμβες μολότοφ και αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς σε τράπεζα στον Βόλο, τους συνέλαβε η αστυνομία και, σε έρευνα που έγινε, βρέθηκαν στην κατοχή τους σιδερογροθιές, ρόπαλα, κουκούλες, ναζιστικά φυλλάδια, μπλούζες και κασκόλ της Χ.Α. Τα δύο εξάσφαιρα περίστροφα και το δίκαννο που κατείχε ο ένας απ' αυτούς επιχείρησαν να τα κρύψουν οι γονείς του, ανεπιτυχώς. Προφυλακίστηκε κανένας από τους τρεις;

Στις 2 Μαΐου ο βουλευτής της Χ.Α. Π. Γερμενής προσπάθησε να γρονθοκοπήσει το δήμαρχο της Αθήνας αλλά και να τραβήξει όπλο εναντίον του, σύμφωνα με καταγγελία του τελευταίου. Οπως είδαμε στις τηλεοπτικές κάμερες, οι υπάλληλοι της ασφάλειας του δημάρχου επιχείρησαν να αφαιρέσουν το όπλο από τον συγκεκριμένο βουλευτή, αλλά αυτός πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Σύμφωνα με ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου, αναμένεται να σχηματιστεί δικογραφία.

Στο τέλος του ίδιου μήνα, στις 31 Μαΐου, εκπυρσοκρότησε το όπλο του βουλευτή της Χ.Α. Αντώνη Γρέγου, μέρα μεσημέρι, μες στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όπου από τύχη δεν χτυπήθηκε κάποιος από αδέσποτη σφαίρα. Υπήρξε διαβεβαίωση από τους αστυνομικούς του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» ότι θα σχηματιστεί δικογραφία.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, τον Ιούνιο του 2012, αποκαλύφθηκε η ύπαρξη πολυμελούς εγκληματικής οργάνωσης στην Καβάλα που συνδέεται με τη Χ.Α. Στα μέλη της περιλαμβάνονταν πρώην καταδρομείς, εκπαιδευμένοι στη χρήση βαρέος οπλισμού. Στην κατοχή τους βρέθηκαν αλεξίσφαιρα γιλέκα (που τους τα προμήθευε ειδικός φρουρός που υπηρετεί στην Αθήνα και ο οποίος έχει καταγραφεί σε συνομιλίες για μελλοντικό χτύπημα στην Αθήνα), 19 όπλα (4 καλάσνικοφ, 1 οπλοπολυβόλο, 6 καραμπίνες και 6 πιστόλια), χειροβομβίδα, πυροκροτητές και φανέλες με το σήμα της Χ.Α. Ακόμη εντοπίστηκαν και κατασχέθηκαν 266.000 ευρώ και 3.000 δολάρια. Οι χρηματοδότες αναζητούνται; Εχει εξαρθρωθεί η συμμορία; Εχουν προφυλακιστεί μεν οι 13 από τους 24 συλληφθέντες, αλλά βαρύνονται με σωρεία αδικημάτων (ληστείες, παραχάραξη, εμπορία ναρκωτικών κ.λπ.). Είναι ακόμη προφυλακισμένα τα 13 μέλη της συμμορίας; Οι υπόλοιποι αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.

Δυο μήνες μετά, στις 31 Αυγούστου, μέλος της Χ.Α. επιχείρησε να τοποθετήσει βόμβα στο κέντρο της Σπάρτης, η οποία όμως έσκασε στα χέρια του, τραυματίστηκε βαριά και πέθανε λίγες μέρες αργότερα. Ο συνεργός του και μέλος της Χ.Α., αν και φέρεται ότι βρέθηκε με κατοχή 60(!) αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Η λίστα των περιστατικών που παραθέτω είναι ενδεικτική και όχι εξαντλητική. Ας μην αναφερθούμε, δε, καθόλου στα ποσοστά που συγκέντρωσε η Χ.Α. στα αστυνομικά τμήματα και στις ένοπλες δυνάμεις. Ας παραστήσουμε τους βλάκες προχωρώντας αμέσως στη θεωρία των δύο άκρων και εξισώνοντας το ναζισμό με τον αναρχισμό.

Η θεωρία των δύο άκρων, όπως τόνισε πριν από λίγους μήνες σε σχετική διάλεξή του ο Μαρκ Μαζάουερ, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, προέρχεται από την ψυχροπολεμική θεωρία του ολοκληρωτισμού που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, με σκοπό να ταυτίσει το ναζισμό με τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Πάμε τώρα στο υποτιθέμενο άλλο άκρο, τον αναρχισμό, και τη σχέση του με τον ένοπλο αγώνα. Απ' όσο γνωρίζουμε όλοι, δεν υπάρχει κάποια είδηση που να αναφέρει ότι αντεξουσιαστές τράβηξαν πιστόλι, αντίθετα με όλα τα προηγούμενα που ήδη αναφέρθηκαν.

Υπάρχει μία περίπτωση:

Ο Κώστας Σακκάς συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2010 με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη οργάνωση και της οπλοκατοχής. Τα όπλα που εντοπίστηκαν είναι αχρησιμοποίητα, σύμφωνα με τα αστυνομικά ρεπορτάζ. Παράδεχτηκε αμέσως ότι ανήκει στον αναρχικό χώρο. Δεν τα μάσησε, όπως οι χρυσαυγίτες. Προφυλακίστηκε. Αφού συμπλήρωσε το ανώτατο όριο προφυλάκισης, που είναι 18 μήνες, του ασκήθηκε νέα δίωξη. Προφυλακίστηκε ξανά. Αφού συμπλήρωσε και το 12μηνο προφυλάκισης, δηλαδή και πάλι το ανώτατο όριο, συνέχισε να κρατείται παράνομα, δηλαδή συνολικά 30 μήνες.

Ετσι, ξεκίνησε απεργία πείνας και, μόλις στην 38η μέρα, λίγο πριν δηλαδή από τη φυσική του εξόντωση, το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε επιτέλους την αποφυλάκισή του, επιβάλλοντάς του όμως την εξοντωτική εγγύηση των 30.000 ευρώ, που τώρα πασχίζουν να συγκεντρώσουν με συναυλίες και το κουτί οικονομικής ενίσχυσης στο ΒΟΞ, με μόνο όπλο την αλληλεγγύη.

Ελευθεροτυπία, 20/7/2013

αναρωτήσου, ηλίθιε

Αγαπητέ ηλίθιε συμπολίτη, που στο ημιθανές σώμα ενός απεργού πείνας, μας κάνεις επίδειξη νομιμοφροσύνης, αναλογίσου με το λιγοστό μυαλό σου τα εξής:

Αν πρόκειται για κράτος που εξαντλεί το λυσσαλέο μένος του, καταργώντας ακόμη και τη νομιμότητα, σε έναν κρατούμενο 29 χρ που αργοπεθαίνει, τη στιγμή που δεν έχει πάρει μισή πρωτοβουλία να διερευνήσει τη διείσδυση της Χ.Α. στο στρατό και στην αστυνομία.

Αναλογίσου αν η πυγμή των θρασύδειλων διατρανώνεται σε ένα άτομο, ενώ εθελοτυφλούν, αν όχι ενθαρρύνουν τη διάβρωση των σωμάτων ασφαλείας από μια εγκληματική οργάνωση που αν δεν ληφθεί σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία να ελεγχθεί -πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο- θα οδηγηθούμε σε αυτό που όλοι τρέμουν να προφέρουν: σε πραξικόπημα.

Αγαπητέ ηλίθιε εφησυχασμένε συμπολίτη, αναρωτήσου πόσα σιδερικά έχουν παράνομα στην κατοχή τους οι μπράβοι των μαφιόζων που συγκροτούν την ΧΑ και πόσες φορές έχουν συλληφθεί μέλη της για οπλοκατοχή.

Κλεμμένο σώμα

Αντιγράφω το παρακάτω κείμενο από τον τοίχο στο FB του φίλου μου εκτός εισαγωγικών Mao Tse Tung (έχουμε ακούσει και καλύτερα ψευδώνυμα, δε λέω) γιατί είναι ό,τι πιο καίριο έχω διαβάσει για την υπόθεση του Κώστα Σακκά. Δεν χρειαζόμαστε άλλους νεκρούς ήρωες, χρειαζόμαστε ζωντανούς συντρόφους. Φτάνει πια με τη νεκροφιλία της Αριστεράς και την  οσιομαρτυρική λαγνεία. Πρέπει να σωθεί ο Κώστας Σακκάς γιατί έχει ήδη νικήσει.

επειδή αυτοί οι αδίστακτοι αληταράδες που έχουμε για κυβερνήτες δεν πρόκειται να κάνουν απολύτως τίποτα για τον Κώστα Σακκά, πέρα ίσως από το να απολαύσουν τον αργό του θάνατο, είναι άμεσα επιτακτικό να αρθρωθεί μια αφήγηση νίκης που να μην περιλαμβάνει το θάνατο του. γιατί μπορεί να μην έχει κερδίσει την ελευθερία που σύμφωνα με το γράμμα του νόμου δικαιούται, αλλά έχει καταφέρει μια νίκη ηθική και ανθρωπιστική, έχει πετύχει μια νίκη με όρους βιοπολιτικής: με την απεργία πείνας επανάκτησε το σώμα που η πολιτεία του έκλεψε, με το σώμα του και μόνο με αυτό έχει κερδίσει το νόμο και όλους εμάς μαζί, που αντικρίσαμε κατάματα το ακρωτηριασμένο σώμα της πολιτείας και του δικαίου, γνωρίσαμε τα νέα όρια μιας βάρβαρης διακυβέρνησης που βιάζει, μέσα από το σώμα του Σακκά, το σώμα της κοινωνίας.

ας ελπίσουμε ότι αύριο η δικαιοσύνη θα σταθεί, όχι στο ύψος της αλλά πρώτα από όλα, στα πόδια της και θα αποκαταστήσει μόνη της τον αντιδημοκρατικό ακρωτηριασμό, όχι με τεχνητά μέλη και πλαστικές επεμβάσεις αλλά δίκαια, δημοκρατικά και με ευθύτητα, επαναφέροντας στο βιολογικό σώμα του Σακκά την ιδιότητα του Πολίτη. διότι, το αν ο Σακκάς είναι ένοχος και για ποιά αδικήματα, είναι μια διαδικασία που απαιτεί ως προϋπόθεση την αποκάτασταση του ως πολίτη, την επιστροφή του σώματος του στον ίδιο με όρους ισονομίας και ισοπολιτείας.

αν όμως η δικαιοσύνη επιλέξει την υποδούλωση στη βαρβαρότητα και την υποταγή στην ναρκισσιστική απόλαυση του ακρωτηριασμού της, επιδεικνύοντας την κλοπή του σώματος του Σακκά ως λάφυρο της κυβέρνησης, αν επιλέξει να μην αντικρύσει τις πληγές της, όλοι εμείς οφείλουμε να επιστρέψουμε σε αυτόν τον άνθρωπο το κλεμμένο του σώμα. δεν πρέπει να το χαρίσουμε στο θάνατο, στο όνομα μιας αφήγησης νεκρών ηρώων αλλά να συγκροτήσουμε μια αφήγηση ζωντανών που δε φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τον ακρωτηριασμό τους ως κοινωνία. ο Σακκάς νίκησε ήδη, δε χρειάζεται να γίνει λείψανο για να το περιφέρουμε ναρκισσιστικά στις κουβέντες μας και τις διαμαρτυρίες μας. αν τον αφήσουμε να καταλήξει θα έχουμε με τη σειρά μας παίξει το ρόλο μας σε αυτό το παράλογο θέατρο της βαρβαρότητας.

Στη μνήμη

Οι μεταλούδες. Περπατούσαν όλες μαζί, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, αλλά με περίπου ίδιο βήμα. Μεγάλος διασκελισμός, άγαρμπο περπάτημα, επιτηδευμένα τσαμπουκαλίδικο. Ένα μπουκέτο αυτοπεριθωριοποιημένα κορίτσια στην εφηβεία. Πολύ μακριά μαλλιά, στη μέση χωρίστρα και σκούρα ρούχα. Χίπισες που τους μαράθηκε το φλοράλ, κι άνθισε το πένθος. Μέταλ χάμμερ, ναι, αλλά με ρέγουλα. Πιο πολύ νοσταλγοί των 70s. Και απροσπέλαστες. Κυρίως απροσπέλαστες.

Όμως μία από κείνες, θες γιατί διατηρούσαμε μια φιλία από πριν, πριν γίνει μεταλού, θες γιατί καταλάβαινε πως αν και δεν θα γινόμουν μεταλού ποτέ, ωστόσο με διαπερνούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα η Janis Joplin, με διέγειρε εγκεφαλικά ο Jim Morrison, δάκρυζα με Marianne Faithfull και Deep Purple, μου ξεβίδωναν το κεφάλι με το head banging οι Metallica, χοροπηδούσα στο live των Panx Romana, με έπαιρναν μαζί τους και μάθαινα πλάι τους το πανκ, το τάβλι, τις underground σκηνές της πόλης. Τόσο όσο.

Ούτε μπάφους έπιναν, ούτε κάπνιζαν, ούτε το παράκαναν με τα ξύδια, ούτε έκλεβαν, ούτε έσπαγαν. Να αφήσουμε τα στερεότυπα εκεί που βρίσκονται, στα σκουπίδια. Το παράκαναν με το διάβασμα και τη μουσική. Α, ίσως και με το χορό, σε καμιά συναυλία ή παρτυ. Δεν ήταν καν κακές μαθήτριες. Αντίθετα, σάρωναν τα αριστεία παρά το ότι ζούσαν αυτοεξόριστες μέσα στη σχολική κοινότητα. Στις καταλήψεις του ’90 χάρη σε κείνες μπόρεσα να παρεισφρύω, αν και ως γυμνασιάκι δεν θα μου επιτρεπόταν, στο κατειλημμένο κτίριο των λυκειόπαιδων. Ποιος τολμούσε να αρνηθεί την είσοδο σε μια προστατευόμενη των πιο σεβάσμιων προσωπικοτήτων των μαθητικών κινητοποιήσεων; Και ήταν σεβάσμιες μορφές με το σπαθί τους. Και της συγκρότησης και του metal.

Μετά, ήρθε η φοιτητική ζωή και σκόρπισε τα μαύρα ρόδα, τα ρόδα του Ισπαχάν στους πέντε ανέμους. Τις έχασα και μ’ έχασαν. Έμεινα πίσω με ό,τι μου χάρισαν. Και συνέχισα μόνη μου. Τις ξαναβρήκα κάποιο καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια στο Παρίσι, στο νεκροταφείο του Περ Λασαίζ. Ήταν αδιανόητα μικρός ο τάφος του Τζιμ Μόρρισον για να χωρέσει έναν τέτοιο θρύλο, την πιο εμβληματική μορφή της εφηβείας μου. Τις ήθελα εκεί μαζί μου οπωσδήποτε για να το σχολιάσουμε, για να τρολάρουμε τη συγκίνησή μας, για να τη μοιραστούμε έστω. Και τις έφερα. Με τη μνήμη. Με τον μόνο τρόπο που μένει κάτι  ζωντανό. Κάτι που αξίζει να μείνει ζωντανό.

Κάποιες πεταλούδες φτερούγισαν ανάμεσα στα μνήματα και τη μνήμη και χάθηκαν. Μπορεί και να’ ταν μεταλούδες. Αλλά πια τις συνόδευε ένα σαμπάχ. Γιατί στα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα γνώριζα μποέμ και ελευθεριακούς που θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως δεν πρόκειται για αποκριάτικη αμφίεση. Αλλά όσο ξέσκιζαν τις στολές για να αποδείξουν πως είναι αυθεντική φορεσιά, τόσο θα αποκαλυπτόταν η γύμνια τους. Και τίποτα δεν θα τους έσωνε από την ερεβώδη λήθη.

 Όσοι με γέλασαν,

όσοι με κέρασαν 

πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,

θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο

 από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες