Reading Festival 2007

Πέμπτη μεσημέρι. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι στην άλλη άκρη της γραμμής μια αγγλιδούλα που στραμπουλάει τη γλώσσα της προσπαθώντας να πει το ονοματεπώνυμο του συντρόφου μου για να μας ανακοινώσει πως κερδίσαμε εισιτήρια για το Reading Festival! Το απόγευμα της ίδιας μέρας, έρχεται στο σπίτι ο ντελιβεράς και μου παραδίδει τα εισιτήρια μέσα σε φάκελο. Υπάρχει συνοδευτικό γράμμα, "συγχαρητήρια κλπ αλλά θα πρέπει να πληρώσετε 25 λίρες ο καθένας - υποχρεωτική δωρεά σε φιλανθρωπική οργάνωση". Το σκεφτόμαστε για 30 δευτερόλεπτα και αποφασίζουμε πως εννοείται πως θα πάμε! 145 λίρες θα μας κόστιζε το κανονικό εισιτήριο 3 ημερών. Αφού έχουμε ξετρελαθεί από τη χαρά μας για την υπέρτατη κωλοφαρδία, αγοράζουμε wellies -γαλότσες ελληνιστί- κατεβάζουμε από το πατάρι σκηνή, υπνόσακους, φακό και λοιπά τα σύνεργα του κάμπινγκ, τσεκάρουμε δρομολόγια και κοιμόμαστε σαν πουλάκια. Το επόμενο πρωί παίρνουμε το τρένο από Paddington και σε μισή ώρα είμαστε στο Reading.

Ο συναυλιακός χώρος είναι κανένα 20λεπτο περπάτημα από τον κεντρικό σταθμό.Εκατοντάδες συνοδοιπόροι από τη μία και την άλλη μεριά του δρόμου, φορτωμένοι μπαγκάζια, σακούλες σούπερ μάρκετ, κούτες με μπύρες κλπ. Αυλές σπιτιών έχουνε μετατραπεί σε μικρομάγαζα που πουλάνε αναψυκτικά, ποτά, αναπτήρες, χαϊμαλιά κλπ.

Φθάνουμε στο φεστιβάλ. Μυρωδιά από λάσπη και πατημένο γκαζόν. Ο ουρανός βαμμένος σε αποχρώσεις του γκρι. Κάθομαι σε ένα κομμένο κορμό δέντρου να ξαποστάσω όσο ο Ν. έχει πάει για τα εισιτήρια. Δίπλα μου ένας άστεγος γύρω στα πενήντα. Με ακουμπάει στο χέρι και σκύβει προς το μέρος μου. "Από που έρχεσαι;" με ρωτάει. "Από το Λονδίνο" απαντώ και τον ρωτώ με τη σειρά μου "εσύ από πού έρχεσαι;" "Από δω" μου απαντά δείχνοντας με αργές κινήσεις το κεφάλι του, "από δω" δείχνοντας την καρδιά του, "κι από δω καμιά φορά", δείχνοντας το στομάχι του. O N. μου κάνει νόημα να πάω στο box office. Μου περνάνε στο χέρι το βραχιολάκι του φεστιβάλ. Έτοιμη!

Εθελοντές του Oxfam (μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που ακούστηκε πως συνάπτει ύποπτες συναλλαγές με τα Starbuck's κατά της Παλαιστίνης) και σεκιουριτάδες φοράνε φωσφοριζέ γιλέκα και μας δίνουν εντολές "keep right", "wait to be checked" και άλλες βλακείες. Κάποιοι με κίτρινες μπλούζες πουλάνε το πρόγραμμα για 8 λίρες (~12 ευρώ) διαλαλώντας " ο μόνος τρόπος να μάθετε πού και πότε παίζουν τα αγαπημένα σας συγκροτήματα". Διαφήμιση= Κοροϊδία. Μετά τον τρίτο έλεγχο στον καρπό των χεριών μας, μπαίνουμε στο κάμπινγκ των guests. Στήνουμε τη σκηνή και φεύγουμε για το main stage.

Πρώτοι βγαίνουν οι Gogol Bordello. Ξεκίνησαν από το πρώην ανατολικό μπλοκ και βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη να ηχογραφούν. Τσιγκάνικη μουσική με εμβόλιμο πανκ, ο στίχος εστιάζει στους μετανάστες με ξύπνιο και σατιρικό τρόπο. Τη ζουν την παράσταση. Τα σπάνε. Ο τραγουδιστής μοιάζει σαν πατέρας με γιο με τον κιθαρίστα. Ωστόσο, ο τελευταίος θυμίζει εκπληκτικά τον μπαμπά ενός φίλου μου που έμενε σε μια σπηλιά στη Γαύδο. Είμαστε ένα σόι, ως φαίνεται. Ακόμα και τα αγγλαιουράκια που χορεύουν ενθουσιασμένα.

Ακολουθούν οι The Gossip. Αμερικάνοι. Τους ήξερα από το "Standing in the way of control" που είναι πολύ δυνατό κομμάτι ειδικά στα live τους που η Beth, η τραγουδίστρια, τα δίνει όλα. Εμφανίσθηκε στη σκηνή με μια κολλητή μπλούζα και ένα μαύρο βρακί, 150 κιλά γυναίκα. Χαιρέτισε τον κόσμο παρουσιάζοντας τη μπάντα και συστήνοντας τον εαυτό της ως την κοκκαλιάρα (skinny) τραγουδίστρια. Χορεύει ασταμάτητα. Μεταξύ των τραγουδιών,κοροϊδεύει τη Μαντόνα, ρίχνει ένα ρεψιματάκι και παραφράζει το σουξέ What is love του Haddaway από "what is love? Baby don't hurt me, don't hurt me, no more" σε "where's the lunch?Baby, I'm hungry, I' m hungry, oh, oh". Σε κάποια φάση "απειλεί" να κατεβάσει να μας δείξει τον κώλο της. Δε το έκανε. Καλύτερα. 'Ηταν καλή περφόρμερ έτσι κι αλλιώς.

Μετά οι λατρεμένοι μου Interpol! Νεοϋορκέζοι, με φανερές επιρροές απο Joy Division, post-punk στυλ, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό ύφος. Κυκλοφόρησαν καινούργιο άλμπουμ "Our love to admire", 3 χρόνια μετά το Antics που τους καθιέρωσε. Ο τελευταίος δίσκος ξανοίγεται σε ευρύτερο κοινό και ως τέτοιος είναι πιο εμπορικός. To The Heinrich Maneuver πάει για χιτάκι. Είμαστε αρκετά μπροστά. Μια παρέα πιτσιρικάδες αρχίζουν και κάνουν σχιζοφρένεια (sic) τρώμε κι εμείς κανένα σμπρώξιμο. Πολλά γέλια. O Paul Banks, ο τραγουδιστής τους, είναι πολύ θέοπας. Καλά κι ο Daniel Kessler δε πάει πίσω. Τσιρίζω κι εγώ σαν τα πιτσιρίκια και έχω ξεσκιστεί στο χορό. Μια μικρούλα βρίσκει την ευκαιρία να την ψιλοπέσει στο Ν. Κάνω πως δε βλέπω. Interpol, I love you! Κι ας μη μας έριξε ένα χαμόγελο ο Daniel. Ροκ στάρ και να χαμογελάς; Σαν τον άλλο το σάικο το Robert Del Naja από τους Massive Attack που πέρυσι στη συναυλία στο Hyde Park δεν έσκασε το χειλάκι του ένα χαμόγελο. :b



Καιρός να κάνουμε καμια βόλτα. Ολόγυρα υπάρχουν καντίνες με φαγητό (κινέζικο, μεξικάνικο, μπέργκερ, καλαμπόκια, καρπούζι, πίτσα, jacket potatoes, πες μου τι τραβάει η όρεξή σου!)και μπαρ με μπύρα Carling μόνο! Η Carling ως σπόνσορας του φεστιβάλ εξασφάλισε το μονοπώλιο. Τώρα εξηγείται γιατί μου έλεγξαν τη τσάντα για αλκοόλ. Παίρνουμε δυο pints από το ξέπλυμα μπύρας αλλά κάργα παγωμένη και περιφερόμαστε ανάμεσα στον κόσμο.

Πιτσιρικαρία κυρίως, αναλογία λευκών προς άλλα χρώματα 8:2. Spiderman, Superman, καουμπόικα καπέλα, κουρσάροι, νεράιδες, μια αγελάδα, τσοπεράδες, μπράτσα κατάστικτα με τατουάζ, γκοθάδες, να κι ο Τζόκερ, μουρίτσες βαμμένες γάτες, μίνι φούστες, σορτσάκια, μαγιό, ένας κυκλοφορεί με το σώβρακο, πολύχρωμες γαλότσες, αφάνες, ράστα, πανκιά, δύο ντυμένοι nerds, δεκάδες Πάρις Χίλτον, Βικτόρια Μπέκαμ, ούτε ένας Έλβις.

....συνεχίζεται.

Διαμαρτυρία τύπου χηρεία

Η μορφή της αντίδρασης (σιωπηλή μαυροφορεμένη διαμαρτυρία απογευματιάτικα) σημειολογικά αναλύεται ως χηρεία. Η χήρα ντύνεται στα μαύρα και πενθεί παθητικά άλαλη κάτω από το βλέμα του θεού. Και δικαίως για κείνη. Ποιος αντιστοιχεί όμως στο θεό στην περίπτωσή μας; Η κλειστή (λόγω απογευματινής ώρας) και υπολειτουργούσα (λόγω εποχής) Βουλή.

Τώρα όσον αφορά στο περιεχόμενο της αντίδρασης θεωρώ πως γίνεται για λόγους εθιμοτυπικούς με μια δόση υποκρισίας και χαϊδέματος της οικολογικής συνείδησής μας. Γιατί όταν εκτελείς το χρέος σου προς το περιβάλλον 365 μέρες το χρόνο, όταν προσφέρεις εθελοντική βοήθεια σε αυτούς που τη χρειάζονται, όταν είσαι ενεργός και όχι παθητικός πολίτης καθημερινά τότε δεν έχεις ανάγκη να διαδηλώσεις με αυτή τη μορφή το περιεχόμενο της μέσα σου διαμαρτυρίας.

σημ.: Για άλλους διαφωνούντες με τη συγκεκριμένη διαμαρτυρία διαβάστε Νίκο Δήμου, Παραφωνιάδες, Καλτσόβρακο και προτείνετε κι άλλους, αν γνωρίζετε.

Φρούτο εποχής: εναλλακτική προπαγάνδα

Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ πως η προπαγάνδα ανθεί στη μπλογκόσφαιρα. Πάρα πολλοί bloggers από όσους φαινομενικά ανήκουν στον -ας πούμε- προοδευτικό χώρο προπαγανδίζουν κατά του δικομματισμού υποτίθεται, αλλά ουσιαστικά δε κάνoυν τίποτε άλλο από το να προσβάλλουν την αισθητική και να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου.

Ξεκαθαρίζω πως δεν υποστηρίζω κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα και πως αυτό το post δεν ασχολείται με το διαβόητο δικομματισμό αλλά με τη φρασεολογία όσων τάσσονται κατά του δικομματισμού ΑΛΛΑ ΚΑΙ κατά της αποχής, του λευκού και του άκυρου προτείνοντας ουσιαστικά να ψηφίσουμε τα μικρά κόμματα.

Σταχυολόγησα τρία ενδεικτικά παραδείγματα -από συμπαθείς κατά τα άλλα μπλογκεράδες- που δείχνουν τα εξής:

Α) Δεχόμαστε εντολές "KΑMIΑ ΨHΦOΣ ΣE NΔ KΑI ΠΑΣOK .
ΔIΑΛEΞE KΑI ΨHΦIΣE ΑΛΛO KOMMΑ.
OXI ΑKYΡΑ-ΛΕΥΚΑ" "ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΜΕ SMS KΑI E-MAIL
ΒΑΖΕ ΤΟ ΣΤΟ BLOG ΣΟΥ." ΤΩΡΑ (με κόκκινα και κεφαλαία γράμματα).

Β) Γινόμαστε αντικείμενα σάτιρας αν επιλέξουμε την αποχή, καθώς μας προτείνεται η χρήση δονητή και τσιρότου (!) .

Γ) Και δεχόμαστε και βρίσιμο ως "ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ" που πρέπει να " το πάρουμε χαμπάρι ότι λύση δεν είναι ούτε το ΛΕΥΚΟ, ούτε το ΑΚΥΡΟ, " σε περίπτωση που τολμήσαμε να σκεφτούμε να επιλέξουμε λευκό ή άκυρο.

Λυπάμαι, αλλά η μορφή και το περιεχόμενου του λόγου όσων προπαγανδίζουν κατά του δικομματισμού όχι μόνο δε με πείθουν, όχι μόνο με απωθούν, όχι μόνο με θίγουν αλλά μου δείχνουν πως ως πολίτες μιας βαθια διεφθαρμένης πολιτικής ζωής πάσχουν από όσα τώρα -δήθεν- στηλιτεύουν: το λαϊκισμό, την αλαζονεία, την ανευθυνότητα και κυρίως ότι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημοκρατικός διάλογος.

"Έκκληση για βοήθεια" Σάββατο 1 Σεπτέμβρη στο Περιστέρι

Η εθελοντική οργάνωση ‘‘έλληνες ενεργοι πολίτες ’’ το Σάββατο 1-9-2007, στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου, στο Περιστέρι Αττικής, στο τέρμα του σταθμού μετρό, από τις 10 το πρωί εως τις 9 το βράδυ, συγκεντρώνουμε ανθρωπιστική βοήθεια για τους πυρόπληκτους των πρόσφατων πυρκαγιών, βοήθεια η οποία την επόμενη ημέρα θα μοιραστεί στους πληγέντες ήρωες των Πελλοπονησιακών καταστροφών.

Συγκεντρώνουμε νερά, γάλατα, χυμούς, στερεά τροφή, κονσέρβες, ρούχα, παπούτσια, παιδικές κρέμες, παιδικά παιχνίδια, βιβλία και γραφική ύλη, και ότι άλλο μπορεί να προσφέρει αλλά και να σκεφτεί ο καθένας μας, ότι θα απαλύνει τον πόνο αυτών των ηρώων της ελληνικής επαρχίας.

Πιστεύουμε ότι οι συμπολίτες μας θα ανταποκριθούν σε αυτή την προσπάθεια, δείχνοντας τη μεγαλοσύνη και την αληλλεγγύη τους, όπως και στο παρελθόν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Σας ευχαριστούμε πολύ.

Πληροφορίες : Διομήδης Στάθης
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-5722034, 6972-259600
e-mail: stathisd@otenet.gr

Υ.Γ. Παρακαλούμε να δημοσιοποιήσετε την προσπάθεια με όποιον τρόπο μπορείτε, είτε Μ.Μ.Ε, είτε με e-mail, είτε με sms, είτε με προσωπικές επαφές ώστε να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι συμπολίτες μας που θα ήθελαν να βοηθήσουν.

Η γιαγιά θα ψηφίσει Αλαβάνο!

Η γιαγιά μου που παραδοσιακά ψήφιζε το ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, για πρώτη φορά αλλάζει πορεία πλεύσης και φέτος θα ψηφίσει Αλαβάνο!
Η γιαγιά που στο πρόσωπό της έβλεπα πάντα τον συντηρητισμό ενσαρκωμένο, θα ψηφίσει "προοδευτικό" κόμμα!
Η γιαγιά που ζεί σε ένα απομακρυσμένο χωριό της ξεχασμένης ελληνικής υπαίθρου, παρακολουθεί τα γεγονότα και θα αντιδράσει με τη ψήφο της!
Η γιαγιά, που μπορεί να τα έχει τετρακόσια αλλά δε παύει να είναι μια αγράμματη γυναίκα, θα ψηφίσει το κόμμα που έχει ταυτιστεί με τη διανόηση και τους εναλλακτικούς!

Το νέο έσκασε σαν ευχάριστη βροχούλα μετά από μια παρατεταμένη περίοδο δικομματισμού και διαφθοράς που έκαψαν, διάβρωσαν και κατέστρεψαν την πολιτική ζωή στον τόπο.

Άντε, με το καλό και ακτιβίστρια σαν τις Ευρωπαίες, γιαγιά!

Σιγά μη κλάψω- Γιάννης Αγγελάκας και Επισκέπτες

Σιγά μην κλάψω

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

"Το έθνος μας απειλείται" δοκιμασμένη συνταγή

Τη θλίψη μου για τις πυρκαγιές και τον άδικο θάνατο τόσων ανθρώπων διαδέχθηκε η οργή.

Η ατάκα περί "ασύμμετρης απειλής" είναι ξεκάθαρη προσπάθεια να επιτύχουν δύο πράγματα οι κυβερνώντες:

α) Να κάνουν προβολή ευθυνών σε κάποιον αόρατο εχθρό ώστε να αποποιηθούν τις ευθύνες που τους αναλογούν.

β) Να αναδειχθούν μέσα από το κλίμα κινδυνολογίας και πανικού οι εθνοσωτήρες εν όψει μάλιστα εκλογών.

Επομένως ο Βύρων Πολύδωρας έχει εντοπίσει κάποιο αόρατο εχθρό που ευθύνεται για την "ασύμμετρη απειλή". Μάλιστα, αυτός ο εχθρός που σκοπό έχει να πλήξει τη χώρα, το κράτος και βέβαια τη κυβέρνηση είχε μαντικές ικανότητες. Διαφορετικά πώς γνώριζε πως οι εκλογές θα ορίζονταν για το Σεπτέμβρη ώστε να εφαρμόσει οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης τώρα, στην προεκλογική περίοδο και να πλήξει το έργο της κυβέρνησης;

Η συνταγή "το έθνος απειλείται-η ασφάλεια του πολίτη κινδυνεύει- το κράτος σας προστατεύει- συνεργαστείτε" είναι γνωστή και εγγυημένη και εφαρμόζεται από την 11η Σεπτέμβρη 2001 και έπειτα σε όλες σχεδόν τις οικονομικά ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες της υφηλίου. Ο εχθρός άλλοτε θα παίρνει τη μορφή των φονταμενταλιστών ισλαμιστών (περίπτωση Μπους και Μπλερ σε ΗΠΑ και Μ.Βρετανία), άλλοτε των μεταναστών (περίπτωση Σαρκοζί στη Γαλλία), ακόμα και των εμπρηστών (περίπτωση Καραμανλής στην Ελλάδα).

Στο όνομα της ασφάλειας διαπράττονται σήμερα τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Κάμερες μας παρακολουθούν από παντού, οι ένστολοι έχουν διπλασιαστεί, οι προσαγωγές, οι εξακριβώσεις, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι δίκες παρωδίες, η ποινικοποίηση της άλλης άποψης έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, για να αναφέρω ελάχιστα παραδείγματα.

Ζούμε στην εποχή της τρομοϋστερίας και της αστυνομοκρατίας που μπορεί να φθάσει ως το έγκλημα. Το πνεύμα της εποχής εκμεταλλεύονται όσοι τώρα κρατούν υπουργικούς θώκους και αύριο θα εκβιάζουν τη ψήφο μας, λέγοντας πως το έθνος απειλείται. Αφού μπουζουριάσαν τη 17Ν, κάποιος άλλος εχθρός θα έπρεπε να επινοηθεί για να συσπειρώσει το λαό γύρω από τους "στιβαρούς πολιτικούς"(1). Ο εχθρός προχθές λεγόταν "γνωστοί-άγνωστοι", μετά "τρομοκρατικές οργανώσεις", έπειτα "λαθρομετανάστης", σήμερα "εμπρηστής". Αύριο τι; Αύριο....

"Και κάθε φορά που ακούω Κατερίνα τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον." Κατερίνα Γώγου

Όλοι καταδότες αύριο. Συνεργάτες του Βύρωνα και της συμμορίας του. Όλοι μαριονέτες αύριο. Όλοι γονατισμένοι από τον φόβο. Όλοι μαζί στο κυνήγι του αόρατου εχθρού που επιβουλεύεται τη χώρα. Όλοι στο πλευρό των εθνοσωτήρων....

Και θα νικήσουν. Γιατί αυτά πιάνουν τόπο. Γιατί δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι ούτε σκεπτόμενοι, ούτε με πρόσβαση στην εναλλακτική ενημέρωση, ούτε με λυμένα τα ζητήματα βιωτικής σημασίας...Η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη.




(1) Ο Σωτήρης Κούβελας ως Υπουργός Πολιτισμού στη κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε πει στο Έψιλον της Κυριακής "Οι πολιτικοί είναι στιβαροί άνδρες δε μπορεί να είναι λαπάδες. Αλλιώς θα ήταν ποιητές."

I'm off to the Reading Festival!!!!

I'm off to the Reading Festival, please leave your message after the tone: biiiiiiip!

Η κοινωνική υπεραξία του... κεραμιδιού

Μονοκατοικία, ρετιρέ, πατρικό, παραθαλάσσιο, τριώροφο, αυθαίρετο, δυαράκι, γκαρσονιέρα, μεζονέτα , ακίνητο, βίλα, εξ αδιαιρέτου, πολυκατοικία, οροφοδιαμέρισμα, διαμπερές, εξοχικό, νοικιασμένο, διπλοκατοικία, στέγη, κεραμίδι, έπαυλη, οικόπεδο, πετρόχτιστο, νεοκλασικό, νεόδμητο, αντιπαροχή, σπιτάκι, σπιταρώνα, χαμόσπιτο, κατοικία, στέγη, υπόγειο, ισόγειο.

Μάζεψα καμια τριανταριά ουσιαστικά (και ουσιαστικοποιημένα επίθετα) για να δείξω πόσο η έννοια της στέγης έχει παρεισφρύσει στον καθημερινό μας λόγο.
Πόσο τα μπετά έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης εκτοπίζοντας τα όμορφα, τα ουσιαστικά πράγματα του σύντομου περάσματός μας από τον πλανήτη.
Πόση αξία μπορεί να δώσει κανείς στα ντουβάρια, να χρεωθεί με στεγαστικά δάνεια και να ξεπληρώνει μια ζωή το μικροαστικό του όνειρο.
Πόσο κλεινόμαστε στους τέσσερις χρεωμένουν τοίχους, στερώντας μας την ευκαιρία να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε τον κόσμο.

Κάποτε, ζούσα στο νότιο Λονδίνο, σε μια περιοχή που ζούσε η εργατική τάξη κυρίως. Λόγω του γάτου μου, ενός πανέμορφου παλιοχαρακτήρα, είχα πιάσει φιλίες με τη γειτόνισσα που είχε μια θηλυκιά μαύρη γάτα (φωτό).

Η γειτόνισσα λοιπόν, που δε κέρδιζε καμια περιουσία από τη δουλειά της, φρόντιζε κάθε χρόνο (όχι απαραίτητα καλοκαίρι που είναι περίδος αιχμής) να ταξιδεύει. Είχε πάει Μαρόκο, Τουρκία, Κύπρο, Ελλάδα, Ταϋλάνδη, Ισπανία κλπ. Τότε για πρώτη φορά σκέφθηκα πως ίσως ο νεοέλληνας της μεσαίας τάξηςνα έχει ταξιδέψει λιγότερο από τον βρετανό της εργατικής τάξης. Εικασίες. Ίσως. Ξέρω, ξέρω. Στο εξωτερικό σου δίνονται μεγαλύτερες δυνατότητες να ταξιδέψεις με χαμηλό budget. Ξέρω, η Ελλάδα είναι ιδανικός τόπος διακοπών, πού να τρέχεις... Δικαιολογίες. Αν θέλεις να βρεις λεφτά να ταξιδέψεις, βρίσκεις. Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα όμορφη.

Ένας λόγος που μας κρατά δεμένους στη χώρα, είναι η υπεραξία του κεραμιδιού. Ο ρόλος που παίζει στη ζωή μας το ακίνητο. Όταν οι μισθός του μέσου έλληνα είναι χαμηλός, γιατί πρέπει να κτίσει σπιταρώνα, να την επιπλώσει με ακριβές κουμούτσες (που αύριο θα είναι ντεμοντέ); Γιατί θα πρέπει να χτίσει ένα ηλίθιο εξοχικό στην Χαλκιδική πχ, αντί να διαθέσει τα λεφτά του σε ταξίδια; Γιατί θα πρέπει όλη του η ζωή να περιστρέφεται γύρω από ένα δάνειο, μια κληρονομιά, μια αγορά, μια μεταβίβαση ή ακόμα και μια έχθρα -που μπορεί να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια- για τα λεγόμενα "περιουσιακά"; Κι όλα αυτά για ντουβάρια πάνω σε ένα έδαφος που κυβερνά ο μπαμπέσης ο Εγκέλαδος!...

Και έχω παρατηρήσει πως οι έλληνες που έχουν ζήσει στο εξωτερικό δεν αρνούνται την καλή συνήθεια να ταξιδεύουν, αφού επαναπατριστούν. Άρα είναι θέμα νοοτροπίας. Είναι θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Είναι θέμα αξιακού συστήματος.

Και τώρα, μπορείτε να ξεχάσετε τα περί κεραμιδιού και να ξαμοληθείτε στον θαυμαστό και καταραμένο μας πλανήτη!! Τι, ακόμα εδώ είστε;
:)

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Με αφορμή ένα post του Tzonakos.

Εκσυγχρονισμός Copy Paste

Τα τελευταία 33 χρόνια κυβερνούν τη χώρα οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές αλλά εκσυγχρονισμό δεν έχουμε δει για πολλούς και διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η διαφθορά, η οικογενειοκρατία, το πελατειακό σύστημα και άλλα φαινόμενα που έχουν διαβρώσει τον πολιτικό βίο.

Εδώ θα ασχοληθώ μόνο με μία μέθοδο που εφαρμόζουν στο εκσυγχρονιστικό ή μεταρρυθμιστικό τους έργο: το copy-paste που σοφά ο λαός ονομάζει άρπα-κόλλα. Την μέθοδο αυτή εφαρμόζουν κυρίως όταν πρόκειται να εισάγουν δυτικότροπες πολιτικές στο ιδιόμορφο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας.

Η μέθοδος είναι πολύ απλή και έχει εγγυημένα ποσοστά αποτυχίας. Πώς εφαρμόζεται; Απορροφούν οι εκσυγχρονιστές πολιτικοί ένα κοινοτικό κονδύλι ή δέχονται μία κοινοτική οδηγία που τους λέει θα εφαρμόσετε το X πολιτικό μέτρο - στο γνωστό πνεύμα σύγκλισης. Αυτό το Χ μέτρο συνήθως πρόκειται για μία πολιτική που ενώ εφαρμόζεται για πολλές δεκαετίες στη δυτική Ευρώπη, για την Ελλάδα θα ονομαστεί παραδόξως "καινοτόμος πρωτοβουλία". Που βέβαια ούτε πρωτοβουλία που προήλθε από την αξιολόγηση των αναγκών της κοινωνίας είναι, είναι ούτε και καινοτομεί, μια που είναι περσινά ξυνά σταφύλια για τους εταίρους.

Έτσι λοιπόν οι πολιτικοί παραλαμβάνουν τα ευρωπαϊκά πακέτα που είτε φέρνουν ζεστό παραδάκι στη χώρα είτε απειλούν με ποινές σε περίπτωση μή εφαρμογής της οδηγίας. Άρα πάση τη θυσία πρέπει να μελετηθούν και να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα.

Επειδή όμως οι πολιτικοί αυτού του τόπου είναι απασχολημένοι με μίζες, ρουσφέτια, ψηφοθηρία, κουμπαριές, εκκλησιασμούς, διαπλοκές, κρουαζιέρες με εφοπλιστές, τηλεοπτικά παράθυρα και άλλα που δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας, και επειδή η μέρα 24 ώρες έχει όλες κι όλες, δεν τους απομένει χρόνος να κάτσουν να μελετήσουν τις οδηγίες της Ε.Ε. Λογικό.

Βάζουν λοιπόν τους αυλικούς να μελετήσουν τα ευρωπαϊκά πακέτα και να κανονίσουν το θέμα. Οι αυλικοί ως ευρωπαιο- ή αμερικανό-θρεμμένοι διαβάζουν σα καλά παιδιά τα πακέτα και μετά σχεδιάζουν την κατα παραγγελία εκσυγχρονιστική πολιτική, την οποία ο Υπουργός απλά υπογράφει.

Για παράδειγμα, κάπου πήρε το αυτί τους πως το σύγχρονο εκπαιδευτικό μοντέλο δε μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά σε ένα σχολικό εγχειρίδιο [για την πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση] ή ένα ακαδημαϊκό σύγγραμα [για την τριτοβαθμια εκπαίδευση]. Διότι στο εξωτερικό και γενικά στα οικονομικά ανεπτυγμένα κράτη ο μαθητής και ο φοιτητής πρέπει να κατακτήσουν τη γνώση μέσα από μία συνθετική διαδικασία, ανατρέχοντας σε πολλές πηγές και τελικά γράφοντας ένα essay ή παρουσιάζοντας ένα project. Επειδή για να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα χρειάζονται εξοπλισμένες βιβλιοθήκες, πολυμέσα, υπολογιστές και πάνω από όλα ο εκπαιδευτικός να γίνει συντονιστής αντί μεταλαμπαδευτής της γνώσης, οι αυλικοί με τους άρχοντες το ερμήνευσαν αλά ελληνικά το όλο concept.

Σου λέει, το ελληνικό δαιμόνιο: "θα δώσουμε από ένα βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου δωρέαν στον κάθε μαθητή, θα πάρουμε και μία τρελή προμήθεια από τον εκδοτικό οίκο για να βγάλουμε και εμείς το κάτι τι μας, θα κατευνάσουμε και τους δυσαρεστημένους από το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, θα κερδίσουμε και καμια ψήφο για την πρωτοβουλία μας, και θα πούμε και στους ευρωπαίους εταίρους πως συμμορφωθήκαμε προς την οδηγία τους για να εισπράξουμε το πακέτο ή να μη φάμε το πρόστιμο".

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα αρπακολλατζίδικης πολιτικής ανάμεσα στα δεκάδες που έχω εντοπίσει και φαντάζομαι θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς.

Τώρα, αν ήθελαν πράγματι όλοι αυτοί οι υπερασπιστές του εκσυγχρονισμού ή μεταρρύθμισης [το ίδιο πράγμα είναι μόνο που τον πρώτο όρο τον χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ και τον δεύτερο η ΝΔ] να αλλάξει κάτι σ'αυτό τον τόπο θα έπρεπε να δράσουν διαφορετικά. Θα μπορούσαν να εφοδιάσουν τα σχολεία με βιβλιοθήκες και να προωθήσουν παράλληλα τον δανεισμό-αντί να βάζουν λουκέτα σε όσες τυχόν βιβλιοθήκες υπάρχουν. Θα έπρεπε να εξοπλίσουν τα σχολεία με υπολογιστές που να λειτουργούν και να έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ, θα έπρεπε σιγά-σιγά οι εκπαιδευτικοί να εκπαιδευτούν στα προοδευτικά εκπαιδευτικά μοντέλα, οι μαθητές να αρχίσουν να χρησιμοποιούν πολλές πηγές και όχι ένα εγχειρίδιο και να οργανωθούν ολοήμερα σχολεία, ώστε να υπάρχει χρόνος για όλα αυτά τα ευρωπαϊκά κόλπα να εφαρμοστούν.

Το συμπέρασμα όμως είναι πως είναι τόσο διεφθαρμένη η πολιτική ζωή που ακόμα και αυτοί που παρουσιάζουν εαυτούς αναφανδόν υπέρ του οικονομικά ανεπτυγμένου κόσμου, στην πράξη αρνούνται αυτό που πρεσβεύουν, γιατί δε μπορούν ανταποκριθούν στις συνέπειες του ευρωπαϊκού τους οράματος. Και είναι τόσο βαθιά η ανομία στην ελληνική κοινωνία που ακόμα και τα υψηλά κλιμάκια στα κέντρα λήψης αποφάσεων δε διστάζουν να εξαπατήσουν τις ευρωπαϊκές αγελάδες που τους ταϊζουν γάλα. Μόνο που, για να είμαστε δίκαιοι, το γάλα αυτό το έχουμε χρυσοπληρωμένο.

Το λάθος

Καλοκαίρι, τέλη της δεκαετίας του 80. Σάββατο απόγευμα στη Gonzaga, ένα μικρό χωριό της Βραζιλίας. Ο μικρός Ζαν Τσάρλς γυρνάει από το χωράφι κουρασμένος και βρώμικος σέρνοντας ένα δεμάτι σανό.

Ο πατέρας, λίγο πιο πίσω, φοράει ψάθινο καπέλο και έχει στους ώμους μια τσάπα και μια γκράνα χιαστί. Πάντα, όταν τελειώνει μια δουλειά χτυπά τον μικρό στην πλάτη και του λέει "να ζήσεις Ζαν Τσάρλς!" χαμογελώντας με καμάρι. Όταν μετά ο μικρός προχωράει μπροστά ο πατέρας σκύβει το κεφάλι και φτύνει στο χώμα ψελλίζοντας κάποια βρισιά για τη μοίρα που θέλει αυτόν και το γιο του να ζουν στη φτώχεια.

Η μητέρα, εκείνη την ώρα, έχει μαγειρέψει τη σπεσιαλιτέ της, frango recheado, για βραδινό. Φτιάχνει πουτίγκα καραμέλα για τον μικρό. Ζεσταίνει νερό για το μπάνιο και ετοιμάζει τα καλά τους ρούχα. Γιορτή απόψε της Παναγίας στο διπλανό χωριό και θα πήγαιναν οικογενειακώς στο πανηγύρι. Σκέφτεται πόσο ψήλωσε ο Ζαν Τσαρλς από το προηγούμενο καλοκαίρι καθώς του σιδερώνει το υφασμάτινο παντελόνι και δακρύζει από συγκίνηση για το μικράκι της που γίνεται άνδρας.

Ίσα που τα φέρνουν βόλτα στο σπίτι. Οι γονείς δουλεύουν όλη την εβδομάδα στο εργοστάσιο και τα σαββατοκύριακα στα χωράφια. Έχουν όμως τον αληθινό πλούτο στα χέρια τους όπως έλεγε ο παππούς Ζαν Τσαρλς, την υγεία και την αγάπη τους.

Αφού δείπνησαν στην αυλή του σπιτιού με τα κεραμίδια, η μητέρα μάζεψε βιαστικά τα πιάτα και έδωσε το παράγγελμα στους άνδρες να ετοιμαστούν. Ο Ζαν Τσαρλς κατέβασε τα μούτρα και τύλιξε τα χέρια γύρω από το στήθος λέγοντας αποφασιστικά "εγώ δεν έρχομαι".
Οι μεγάλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι. Δεν ήταν συνηθισμένοι να τους φέρνει αντίρρηση ο μικρός. Όμως ο Ζαν Τσαρλς δεν αστειευόταν. Στο πανηγύρι της Παναγίας δε θα πήγαινε-πάει και τελείωσε. Δε του έφεραν αντίρρηση. "Να προσέχεις, ναι; Μην ανάψεις καμιά φωτιά! Μη βγάλεις νερό από το πηγάδι! Και μη βάλεις τίποτα καλώδια στη χαλασμένη πρίζα!" είπε με μια φωνή η μάνα του καθώς τον αποχαιρετούσε για πρώτη φορά στα δώδεκα χρόνια του...Μετά σκέφθηκε που ο Ζαν Τσάρλς δεν ήταν πια παιδί και πόσο ανώφελες ήταν οι συμβουλές της και σκούπισε βιαστικά άλλο ένα δάκρυ.

Ο Ζαν Τσάρλς ήταν χαρούμενος που για πρώτη φορά έμενε μόνος στο σπιτικό τους, αλλά ένιωθε κι ένοχος που δεν ακολούθησε τους γονείς. Οι τύψεις δε κράτησαν για πολύ. Στη τηλεόραση είχε εκπομπή-αφιέρωμα στους Beatles και ξετρελάθηκε από τη χαρά του. Η αγάπη για τους Beatles και ό,τι έχει να κάνει με τη βρετανική κουλτούρα ήταν επιρροή του θείου Fabio που αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία, στη τρίτη στρατιωτική δικτατορία (1964-1985). Κι ο Ζαν Τσάρλς το είχε όνειρο να ταξιδέψει κάποτε στο Λονδίνο.

Κι ενώ ήταν χαμένος ανάμεσα στο ονειροπόλημα και στο ντοκιμαντέρ για τους Beatles, ξαφνικά η οθόνη της ασπρόμαυρης τηλεόρασης κάνει νερά και αρχίζει να βουίζει σα δώδεκα χιλιάδες μέλισσες μαζί. Της ρίχνει μια καρπαζιά μπας και συνέλθει, αλλά τίποτα. Τότε αποφασίζει να εφαρμόσει όσα είχε διαβάσει στα βιβλία Ηλεκτρονικής που του είχε χαρίσει ένας ξάδερφος. Παιδεύτηκε αρκετά, ώσπου ο Ζανίτο κατάφερε και επιδιόρθωσε προσωρινά την σαραβαλιασμένη τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ πήρε απόφαση να γίνει ηλεκτρονικός και να ταξιδέψει στην Αγγλία των ονείρων του. Στους γονείς δεν είπε τίποτα. Κοιμόταν σαν αγγελούδι όταν γύρισαν.

Το μυστήριο της επισκευασμένης τηλεόρασης λύθηκε όταν λίγο καιρό αργότερα ο Ζαν Τσάρλς κατασκεύασε ένα ραδιόφωνο-παιχνίδι με υλικά που πήρε από τα παιχνίδια του. Πήρε ένα κουτάκι και σχεδίασε μερικά κουμπιά και ένα πίνακα ελέγχου που θα μπορούσε να μοιάζει σαν αληθινό ραδιόφωνο. Μετά, έκανε μια τρύπα στην κορυφή του κουτιού και έβαλε δυο ξυλαράκια για κεραία. Αφού ήταν όλα έτοιμα, έβαλε ένα σκαθάρι μέσα στο κουτί και το καημένο έκανε θορύβους σαν τα παράσιτα των FM. Όλη η γειτονιά διασκέδασε με την κατασκευή του μικρού. Τώρα κατάλαβαν οι γονείς ποιος έφτιαξε τη χαλασμένη τηλεόραση.

Το μεθεπόμενο καλοκαίρι, ο Ζαν Τσαρλς, 14 χρονών πια, αποχαιρετούσε την οικογένειά του για να πάει στο Belo Horizonte να σπουδάσει Ηλεκτρονική και από κει μετά στο Sao Paulo για να δουλέψει.

Τα χρόνια πέρναγαν δύσκολα στην πρωτεύουσα, ώσπου ο Ζαν Τσάρλς πήρε τη μεγάλη απόφαση. Θα μετανάστευε Αμερική ή Αγγλία. H φτώχεια, η εξαθλίωση, η καθημερινή βία στους δρόμους του Sao Paulo. Δε πήγαινε άλλο. Είχε ταλέντο, αγαπούσε τη δουλειά του και στη Βραζιλία ίσα που κέρδιζε πενταροδεκάρες. Έκανε αιτήσεις για βίζα. Εγκρίθηκε η αίτηση για Μ.Βρετανία. Ο Ζαν Τσάρλς ήταν πολύ ευτυχισμένος. Το όνειρό του θα γινόταν πραγματικότητα και θα αποχαιρετούσε τη μιζέρια της χώρας του.

Στο Νότιο Λονδίνο τον περίμεναν τα ξαδέρφια του. Συγκατοίκησαν και οι τρεις μαζί σε δυάρι βικτωριανής εποχής, κάπου στο Stockwell. Ο Ζαν Τσάρλς βρήκε δουλειά σχεδόν αμέσως. Τρία χρόνια κύλησαν στο Λονδίνο σα νερό μέσα από τα χέρια του, τα μπλεγμένα σε καλώδια, λυχνίες και πυρίτιο. Τα ξαδέρφια και οι φίλοι του τον πείραζαν που καμιά φορά έμοιαζε με ρομπότ έτσι όπως τα σύνεργα της δουλειά του ξεχύνονταν από τις τσέπες των ρούχων του.

Στις 22 Ιουλίου 2005 ο Ζαν Τσαρλς ξύπνησε κακοδιάθετος. Εκείνες τις μέρες το Λονδίνο πενθούσε τα θύματα από τη βομβιστική επίθεση στο μετρό, ο κόσμος φοβόταν για νέο τρομοκρατικό χτύπημα. Θλίψη και φόβος είχαν απλωθεί στην άλλοτε πολύβουη μητρόπολη. Ήπιε καφέ και πήρε το λεωφορείο για τη δουλειά. Κάποιοι άγνωστοι άνδρες με πολιτικά ρούχα τον ακολούθησαν και επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο. Ο Ζαν Τσαρλς κατέβηκε στο Brixton και αφού είδε πως ο σταθμός ήταν κλειστός παίρνει άλλο λεωφορείο. Οι άνδρες των ακολουθούσαν. Ο Ζαν Τσάρλς τηλεφωνεί στο συνάδελφό του ότι θα αργήσει. Στις 10 το πρωί ο Ζαν Τσαρλς μπαίνει σε άλλο σταθμό του μετρό, παίρνει μια δωρεάν εφημερίδα, χτυπάει το εισιτήριό του και κατεβαίνει από την κυλιόμενη σκάλα. Μπαίνει στο βαγόνι του τρένου. Τότε τρείς άγνωστοι άνδρες περικύκλωσαν τον Ζαν. Ένας από αυτούς φώναξε "αυτός είναι!" Τον ακινητοποίησαν, ουρλιάζοντας "αστυνομία", τον έριξαν στο πάτωμα και του κάρφωσαν εφτά σφαίρες στο κεφάλι. Ήταν αστυνομικοί της Metropolitan Police που στο πρόσωπό του είδαν έναν τρομοκράτη.

Καλοκαίρι, του 2005. Σάββατο απόγευμα στη Gonzaga. Οι γονείς του Ζαν Τσαρλς έχουν κηδεύσει το γιο τους στα 28 του χρόνια.

Η αστυνομία παραδέχεται το λάθος της και πρόσφερε στην οικογένεια του Ζαν Τσαρλς 500.000 λίρες αποζημίωση. Την αρνήθηκαν. Ο πλούτος στη Βραζιλία λογαριάζεται αλλιώς, μαλάκες.



Αφιερωμένο στη μνήμη του Ζαν Τσάρλς Ντε Μενέζ.

Ελλάς Ελλήνων... Εκλογών

Απρίλης μήνας του 1990 και η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη αναμπουμπούλα, όπως σωστά παρατήρησε η γιαγιά η Φιλιώ στο χωριό. Το Διακονοχώρι κανονικά ήταν ένα χωριό απομακρυσμένο, σχεδόν ερηπωμένο, με τρείς γέρους, ένα παπά, εφτά γριες και δύο φίδια. Αυτή την Κυριακή έβαλε τα προεκλογικά του. Κατακλύσθηκε από πρωτοφανή κοσμοσυρροή, κόντεψε να βουλιάξει από το αυτοκινητομάνι, γέμισε σημαίες, αφίσσες, κορναρίσματα, φωνές, χάχανα και αναζωπύρωση των καυγάδων. Το δημοκράτικο Διακονοχώρι ασκούσε το δικαίωμα του εκλέγειν.

Η γιαγιά η Φιλιώ είχε ψηφίσει ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές αλλά ντροπιάστηκε όταν ο αρχηγός ερωτεύθηκε την ξανθιά αεροσυνοδό. Το είχε πάρει πολύ προσωπικά. Ποιος ξέρει γιατί; Μήπως απλά βρήκε μια καλή δικαιολογία για να ψηφίσει ΝΔ που ταίριαζε πιο πολύ στο τρίπτυχο της ζωής της "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια"; Ή μήπως επειδή την προηγούμενη τετραετία έκανε χάρη στο γιο της και ψήφισε τον Παπατζή -χαϊδευτικό της οικογένειας Παπανδρέου by Filitsa- αυτή τη φορά έπρεπε να κάνει τη χάρη στη βαμμένη δεξιά κόρη της και να δώσει ψήφο στον οικογενειάρχη ψηλό; Ή μήπως επειδή η Φιλιώ με τον Παπατζή ήταν περίπου συνομίληκοι το είδε τεράστια ντροπή να γκομενίζει στα γεροντάματά του;

Άβυσσος η εκλογική κρίση της γιαγιάς. Όλοι σχεδόν είχαν ψυλλιαστεί πού θα ρίξει την ψήφο η γρια, εκτός βέβαια από τον άνδρα της που δεν ήθελε να σκέφτεται πως θα ψηφίσει κάτι άλλο εκτός από το Κόμμα. Αμ δε! Μόνο ΚΚΕ που δεν επρόκειτο να ψηφίσει η κυρά Φιλίτσα παρόλη τη λατρεία που είχε στον άντρα της. Έταζε βέβαια και στον παππού, δεν είναι πως δεν έταζε. Μέσα σε όλα αυτά, είχε και τον αναρχικό εγγονό να την πιλατεύει.

"Μη πας ρε γιαγιά να ψηφίσεις! Γράψτους όλους κανονικά. Αυτοί θα σου πουν τι θα κάνεις;" της έλεγε γελώντας.
"Κουζουλάθηκες μωρέ που δε θα πάω στς εκλογές να με βάλει στο στόμα του το χωριό;" ανταπαντούσε σχεδόν προσβεβλημένη η γιαγιά που της πρότεινε να απουσιάσει από το μεγάλο κοινωνικό γεγονός.
"Σιγά! Δε θα το καταλάβουν πως δε πήγες έτσι κοντή-κοντή που είσαι!" συνέχιζε ο υπομονομευτής.
"Ε, να χαρώ εγώ τσι ανοστιές σου!" τον απόπαιρνε η ψηφοφόρος και συνέχιζε να καθαρίζει πατάτες.

Θα έφτιαχνε ψητό γουρουνόπουλο στο φούρνο με πατάτες σα να ήταν γιορτή. Βλέπεις, και τα δυο της παιδιά είχαν έρθει στο χωριό για τις εκλογές. Λόγοι τιμής δεν επέτρεπαν να μεταφέρουν τα εκλογικά δικαιώματα στην πρωτεύουσα όπου κατοικούσαν. Καθώς ο αναρχοαυτόνομος πιτσιρικάς βουτάει ένα λουκουμάκι στο νερό τη ρωτάει με περισπούδαστο ύφος:

-Ρε γιαγιά, έχεις διαβάσει το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ;
-Ίντα 'ναι τούτο να;
-Το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας αν βγει κυβέρνηση. Πώς λες εσύ πιχί "αύριο θα σηκωθώ 5 η ώρα να κόψω κολοκύθια και μελιτζάνες από το περιβόλι να μαγειρέψω, θα πάω στο κοτέτσι να δω αν κάμανε οι όρνιθες κανένα αυγό"; Έτσι και ο Μητσοτάκης σού 'χει πρόγραμμα.
-Ίντα πρόγραμμα μωρέ μού 'χει βγάλει εμένα ο Μητσοτάκης; Ετροζάθηκες;
- Σε όλες τις γριες εχει βγάλει! Όχι μόνο εσένα! Θα σας δώσει λέει 1 χιλιάρικο το μήνα αύξηση στη σύνταξη.
-Είδες; Όχι ο Παπατζής που δεν μας έδωκε πράμα.
-Ναι, αλλά μετά θα πρέπει και σεις να του επιστρέφετε 6 χιλιάρικα κάθε τρίμηνο για να πάει καλά η οικονομία. Κατάλαβες;
-Ε, άμα είναι να πάει καλά η οικονομία να του τα γυρίζουμε, παιδί μου.
-Μα τότε θα σου παίρνει πίσω το χιλιάρικο που σού 'δωσε και θα σου παίρνει κι άλλο ένα κάθε μήνα.
-Άφησε με ήσυχη και μη με τριβελίζεις. Εδά μού 'πες πως θα μας κάμει την αύξηση και ύστερα μου λες πως θα μας την παίρνει οπίσω;
-Και θα του δίνετε κι άλλο ένα χιλιάρικο από πάνω!
-Ο πατέρας σου σε έβαλε να μου τα λες ετουτανά να με τουμπάρεις να ψηφίσω το ΠΑΣΟΚ; Δε τουμπαίρνομαι εγώ να του πεις! Δεν τονε ψηφίζω τον μπουρδελιάρη για όλο του τον κόσμο.
- Δε σε βλέπω ενημερωμένη κυρά Φιλίτσα και αγχώνομαι, τη στρίμωξε με απροσδόκητο τάκλιν ο εγγονός.
-Ίντα ενημερωμένη; τσίμπησε η γρια.
-Ο υιός σου δε θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ φέτος γιατί του τάξανε οι άλλοι άδεια για ταξί και πήγε με το μέρος τους.
-Ποιο ταξί μωρέ; Δε δουλεύει στο εργοστάσιο;
-Ναι, αλλά άμα κονομήσει την άδεια θα το γυρίσει σε ελεύθερος επαγγελματίας ο γιόκας σου. Κατάλαβες τώρα Φιλιώ μου ή να κάνω και κακά;

Η Φιλιώ είχε καταλάβει. Αυτό το τελευταίο με τα κακά δε το έπιασε αλλά δεν είχε και τόση σημασία. Ώστε ξεστραβώθηκε επιτέλους ο γιος της και είδε πού είναι το συμφέρον του, σκεφτόταν καθαρίζοντας πατάτες με μεγαλύτερη όρεξη. Σε κάποια στιγμή που πετάχτηκε ο εγγονός προς νερού του, βρήκε η γιαγιά την ευκαιρία να κάνει το σταυρό της και να ευχαριστήσει τον Κύριο που έβαλε το χέρι του και σε αυτές τις εκλογές.

Τρείς φορές έστρωσε τραπέζι η γιαγιά προκειμένου να τους καλοκαρδίσει όλους που δεν επρόκειτο να φάνε όλοι μαζί με καμία κυβέρνηση! Το πρώτο τραπέζι ήταν για τους Πασόκους που κατέφθασαν σα βρεγμένες γάτες και ίσα που είχαν όρεξη να τσιμπήσουν καμιά πατάτα. Το δεύτερο για τους δεξιούς που ήταν οι πολυπληθέστεροι, αλλά και ως οι πιο σίγουροι για τη νίκη και τους εαυτούς τους, έφαγαν τον άμπακα. Το τελευταίο τραπέζι μοιράστηκαν ο γέρος κομμουνιστής και ο νεαρός αναρχικός που μεταξύ τύρου και αχλάδου εκτόξευαν κυνικές παρατηρήσεις για τα δυο μεγάλα κόμματα και τους οπαδούς τους.

Πριν τη δύση του ηλίου, έφθασε η γριούλα στο δημοτικό σχολείο Διακονοχωρίου που είχε μεταμφιεστεί σε εκλογικό κέντρο για τις ανάγκες της ημέρας. Μπαίνει στο παραβάν και ετοιμάζεται ως μία από την μεγάλη μετακινούμενη μάζα να ρίξει τη ψήφο που θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Την ώρα εκείνη, η Δέσποινα, η νύφη της κυρά Φιλίτσας που τη συνόδευε στο εκλογικό κέντρο περίμενε απέξω έχοντας πιάσει τη κουβέντα με την εφορευτική επιτροπή. Ο Νικολακόπουλος με τα exit poll του και εμείς με τα δικά μας προγνωστικά.

-Και πώς τη βλέπετε εσείς από δω πέρα τη δουλειά; ρωτάει η Δέσποινα όλο νόημα και ελπίδα την συντρόφισσα Κατερίνα που σήμερα έχει ντυθεί εφορευτική επίτροπος.
-Άστα καημένη μου. Έχουν λυσσάξει οι νεοδημοκράτες. Πριν μια ώρα ήρθε η οικογένεια του Βαλουχοδημητράκη και φέρανε σηκωτή τη θειά τους τη Χαρίκλεια, 150 χρονώ γυναίκα να ψηφίσει μή και χάσουν τη ψήφο. Εγώ θαρρούσα πως η γρια ήταν ποθαμένη και μόλις την είδα μπροστά μου επήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη.

Την ώρα που οι δυο κρυφοπασόκες είχαν ξεσπάσει σε γέλια με τα κόλπα των δεξιών που έμελλε όμως να γίνουν κυβέρνηση την επόμενη μέρα, ξεπροβάλλει το κεφάλι της γριας μέσα από το παραβάν, κρατώντας τη κουρτίνα πάνω της λες και είναι γυμνή. Ρίχνει ένα βλέμα απελπισίας στο χώρο και μετά αρχίζει να φωνάζει γεμάτη αγωνία "μπρέ συ Δέσποινα! Τα γυαλιά μου μπρε συ, τα γυαλιά μου!"

Δεν μπορούσε η έρμη η εκλογεύς με την πρεσβυωπία στο φουλ να διακρίνει το σωστό το ψηφοδέλτιο. Βλέπεις, οι υποστηρικτές των τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων και κατά σύμπτωσή οικογένειά της, είχαν φροντίσει να χώσουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια στις τσέπες της ποδιάς της...

Τελικά βρέθηκαν τα γυαλιά της κυρά Φιλίτσας, ψήφισε, εκλέχθηκε κυβέρνηση η ΝΔ. Λίγο καιρό μετά, το εργοστάσιο που δούλευε ο γιος της χαρακτηρίσθηκε "προβληματική επιχείρηση" και έκλεισε αφήνοντάς τον άνεργο με δυο παιδιά. Άδεια για ταξί ποτέ δε του χορηγήθηκε παρά τις υποσχέσεις. Και τον εγγονό της τον σπάσανε στο ξύλο κάτι ΔΑΠίτες μέσα στο σχολείο του, τότε στις μεγάλες καταλήψεις του '91. Αλλά τι σημασία είχε πια; Εκείνη την Κυριακή όλοι έλπιζαν σε ένα καλύτερο αύριο.

Αληθινά χαράματα

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Γι' αυτό, όταν ο ποταμός Amstel ξέβρασε στις όχθες του ένα πτώμα, οι δημοσιογράφοι έτριβαν τα χέρια τους για την είδηση που κονόμησαν. Οι πρωινές εφημερίδες του Αυγούστου εξασφάλισαν πρωτοσέλιδη φωτογραφία: ένα πτώμα μέσα σε μια μαύρη σακούλα ανασύρεται από το θολά νερά του ποταμού.

O Bastiaan είχε ξυπνήσει πάλι από τα χαράματα για να δει το ξήμερωμα να απλώνεται στα νερά του καναλιού. Καθόταν στο κατάστρωμα της ποταμόβαρκας και έστριβε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας ρουφώντας πικρό καφέ. Τέσσερα χρόνια τώρα, από τότε που παράτησε τη θέση του ερευνητή στο Ινστιτούτο του Leiden, ξυπνούσε σαν από έθιμο να δει την ανατολή του ήλιου. Πούλησε το διαμέρισμά του και αγόρασε μια βάρκα. Του άρεσε η ιδέα ότι τα ποτάμια προχωράνε μόνο μπροστά και αποφάσισε να κάνει το σπίτι του όστρακο και να ξεχυθεί στα ολλανδέζικα κανάλια. Να μη γυρίζει πίσω σε τίποτα.

Ο θόρυβος στην πόλη είχε αρχίσει να κοπάζει. Τα τελευταία coffee shops και κλαμπάκια κατέβαζαν τα στόρια. Μια παρέα βρετανών ούρλιαζαν κάτι ακατάληπτα γυρνώντας προς το hostel. Τα κορίτσια στη Red District τραβούσαν τις κουρτίνες για να ξαπλώσουν πια μόνες τους. Τα σκουπιδιάρικα είχαν πάρει να σβήνουν τα απομεινάρια από το διονυσιακό πνεύμα. Ένας άστεγος χάιδευε το σκυλί του προσπαθώντας να αποκοιμηθεί ένα στενό πίσω από το Μουσείο του Σεξ.

Είχαν περάσει ώρες με το Bastiaan σχεδόν ακίνητο να ατενίζει τον ορίζοντα. Σκεφτόταν τη μικρή που κοιμόταν στη καμπίνα. Είχε κολλήσει μαζί της. Δυο χρόνια τώρα είχε αγκυροβολήσει λίγο πιο κάτω από τη γέφυρα που την πρωτοείδε.

Μια ορκισμένη κλοσάρ, ζούσε στο Amsterdam πουλώντας χειροποίητα κοσμήματα. Μιλούσε σπαστά ολλανδικά αν και συνήθως δε μιλούσε καθόλου. Μια απίθανη φυσιογνωμία- η πιο μυστήρια γυναίκα που είχε γνωρίσει. Την πολιορκούσε καιρό, ώσπου ένα βράδυ την πήρε σηκωτή στη βάρκα. Έμεινε μαζί του. Πέτρωσε η ζωή του δυο κανάλια βορειοανατολικά μιας παλιάς πέτρινης γέφυρας, περιμένοντάς τη κάθε βράδυ να μαζέψει το πανί με τα κοσμήματα που είχε απλώσει στο έδαφος και να γυρίσει στη φωλιά τους. Αλλά δε περνούσαν οι ώρες. Θυμήθηκε το ταλέντο του στη ζωγραφική. Αγόρασε τα σχετικά σύνεργα και στήθηκε απέναντί της φτιάχνοντας καρικατούρες. Η δουλειά του πήγαινε καλά. Όχι πως τον ένοιαζε το χρήμα. Ο πατέρας του, τυρέμπορας στο επάγγελμα, του είχε εξασφαλίσει τα προς το ζην με συχνά εμβάσματα στην τράπεζα. Το ευ ζην το είχε εξασφαλίσει ζώντας πλάι στην Αλίθια.

Σηκώθηκε από την αιώρα περασμένες 7. Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε και τίναξε από πάνω του τα ζουζούνια του βάλτου. Μπήκε στη καμπίνα αθόρυβα για να μην την ξυπνήσει. Πήρε το πορτοφόλι και το ποδήλατό του και βγήκε στο δρόμο.

Το προηγούμενο βράδυ είχε την έμπνευση να της ξυρίσει για πρώτη φορά το αιδοίο. Ήθελε να τη δει απαλλαγμένη ακόμα και από το τριχωτό του εφηβαίου της. Περίπου όπως γεννήθηκε. Βρήκε ένα σωρό ξυράφια, από τον καιρό της μετακόμισης στο ποτάμι, αλλά όχι αφρό. Είχε να ξυριστεί περίπου τέσσερα χρόνια. Λογικό. Το άφησαν για μια άλλη φορά. Όμως η ανυπομονησία του Bastiaan να τη δει γυμνή, χωρίς το φυσικό φύλλο συκής, δε χωρούσε άλλη αναβολή. Ήδη περιπλανιόταν στην πόλη ψάχνοντας ανοιχτό σούπερ μάρκετ. Αγόρασε τελικά ένα μπουκάλι αφρό ξυρίσματος, καπνό και πρωινές εφημερίδες και γύρισε στο πλωτό του σπίτι.

Βρήκε την Αλίθια σφαγμένη στο πάτωμα. Ήταν λουσμένη στο αίμα με χαρακιές σ' όλο της το κορμί. Η πιο βαθειά στην καρωτίδα. Ξεψυχούσε. Άκουσε τον φριχτό επιθανάτιο ρόγχο της. Και μετά τέλος.

Δεν ήξερε τι να κάνει. Πήγε στο μπάνιο και έπλυνε τα χέρια του. Στεκόταν και τη κοιτούσε νεκρή. Όταν βράδιασε την έχωσε σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Έλυσε τα σχοινιά, άναψε την μηχανή, λίγα μέτρα μετά την πέταξε στο νερό και έφυγε με ταχύτητα μπροστά.

Την επόμενη βδομάδα οι ντόπιοι μιλούσαν για το μυστηριώδες έγκλημα. Οι τουρίστες δεν είχαν ακούσει τίποτα. Ο Bastiaan δε γύρισε πια πίσω. Πίσω είχε μείνει η Αλίθια σφαγμένη. Μπροστά απλωνόταν το μέλλον, ο ορίζοντας και ο εραστής. Με ή χωρίς την Αλίθια. Συνέχισε να βλέπει την ανατολή του ήλιου ώσπου, γέρο πια, τον βρήκε η εγγονή του να κοιμάται τον αιώνιο ύπνο στο κρεβάτι του, περασμένες 10.