irreversible vision loss

Έχω λίγη μυωπία, λίγα ακίνητα και λίγες ρυτίδες. Όλα αυτά τα απέκτησα στην ενήλικη ζωή μου. Όμως ενώ την περιουσία και το άγγιγμα του χρόνου τα δέχθηκα στωικά, για τη μυωπία είχα μια πιο συνδικαλιστική εκδοχή . Η οπτική μου οξύτητα ήταν 10/10 λίγο πριν πιάσω δουλειά ως διορθώτρια σε εφημερίδα. Κι αφού η μυωπία μου προέκυψε αμέσως μετά, γιατί να μη ζω σε καμιά Σουηδία να ισχυριστώ πως πρόκειται για εργατική ασθένεια και να πάρω αποζημίωση; Ε; Κι επειδή η μυωπία μου προέκυψε αφού πλέον είχα ξεπεράσει τη φάση που ως παιδί ήθελα να φοράω γυαλάκια, φοράω σπάνια τα γυαλιά μου.

Ώσπου ένα βράδυ που έβλεπα ταινία με υπότιτλους, τα έβγαλα και τα άφησα πάνω στον καναπέ νυσταγμένη. Κι εκείνα, ενώ κοιμόμουν, πήγαν και χώθηκαν ανάμεσα στα μαξιλάρια, μέσα στη νύχτα. Μπορεί να κρύωναν, μπορεί με τόσα που έχουν δει να αποζητούσαν τη θαλπωρή, μπορεί να με έψαχναν ή μπορεί απλώς να γλίστρησαν. Τα είχα χάσει για μέρες. Ώσπου ήρθε ένας γίγαντας να δούμε ταινία. Κάθησε πάνω τους και χρατς, τα λύγισε. Το καλό νέο ήταν πως με το χρατς ξαναβρέθηκαν . Το κακό πως μου τα τσάκισε ο χοντρός.

Τα πήρα, τα καθάρισα, τα φόρεσα. Οι φακοί ήταν μια χαρά, ευτυχώς. Μόνο που φορώντας τα ένιωθα σαν τον Groucho από τους Marx brothers. Πλην του μυστακίου και του πούρου. Ήθελαν ίσιωμα.

Τα βάζω στο κουτάκι τους και τα πηγαίνω μετά από λίγες μέρες σε ένα υποκατάστημα της αλυσίδας οπτικών από όπου τα αγόρασα. Το υποκατάστημα είναι στο Camberwell που είναι μια πολύ υποβαθμισμένη περιοχή στο νότιο Λονδίνο.
Ένας Πακιστανός, μάλλον δεύτερης γενιάς αν κρίνω από την άπταιστη προφορά, ήταν πίσω από τους γυάλινους πάγκους.
"Θα ήθελα να μου φτιάξετε το σκελετό, αν γίνεται!" λέω εγώ χαρωπά και ευγενικά.
"Βεβαίως. Για να ρίξω μια ματιά..." αποκρίνεται ο υπάλληλος.
Τα περιεργάζεται για μια στιγμή και μου λέει πως σε ένα λεπτό θα είναι έτοιμα και εξαφανίζεται πίσω από μία κουρτίνα.
Χαρά εγώ που θα πάρω το γυαλάκια μου αμέσως!.. Πράγματι, σε λιγάκι γυρνάει ο τύπος με τα γυαλιά μου ανά χείρας και τα τοποθετεί βιαστικά στο κουτί τους.
"Πόσο κοστίζει;" τον ρωτώ.
"Δεν κάνει τίποτα", απαντά.
"Ω, ευχαριστώ πάρα πολύ!" του ανταπαντώ και φεύγω ικανοποιημένη, indeed.

Πηγαίνω να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι. Τώρα που έγιναν καλά τα γυαλάκια μου δε χρειάζεται πια να ρίχνω πασιέντζα για να μάθω ποιο λεωφορείο είναι αυτό που πλησιάζει. Τα φοράω ενθουσιασμένη και διαπιστώνω πως από το αριστερό μάτι ο φακός είναι θολός. Τα σκουπίζω, τα ξαναφοράω αλλά και πάλι δε μπορώ να δω καθαρά. Τα βγάζω, τα σηκώνω ψηλά προς το φως και διαπιστώνω πως ο αριστερός φακός είναι χαραγμένος ακριβώς στο κέντρο, εκεί που εστιάζει η κόρη του ματιού. Μια χαραγματιά σα δέκα αλληλοεφαπτόμενες τρίλιζες στα γυαλάκια μου! "Μα πώς έγινε αυτό; Αφού οι φακοί δεν είχαν πάθει ζημιά" , αναρωτιέμαι.

Και τότε, σαν το Irreversible του Gaspar Noé ξαναγυρνώ ως την πρώτη στιγμή που μπήκα στο κωλομάγαζο με τα οπτικά. Το γλοιώδικο βλέμμα και το ειρωνικό μειδίαμα του υπαλλήλου τώρα εξηγούνται. Που βιαστικά τα έβαλε στο κουτάκι χωρίς να με αφήσει να τα τσεκάρω όταν μου τα επέστρεψε, τώρα εξηγείται. Μου χάραξε τον φακό ο άκυρος! Ακριβώς στο κέντρο ώστε να μου είναι άχρηστα. Αυτός το έκανε. Μπορεί να είμαι μύωψ αλλά έχω αναδρομική παρατηρητικότητα. Τι λόγο είχε να το κάνει; Στην τσέπη του θα έμπαιναν τα λεφτά που θά 'δινα για να πάρω καινούργια; Όχι βέβαια. Υπάλληλος σε μια αλυσίδα καταστημάτων είναι. Τόση κακία, χωρίς λόγο. Σκατάνθρωποι, σκατοζωή και σκατοκοινωνία.