Μεσημέρι Καθαρής Δευτέρας στου Φιλοπάππου. Αγκαλιά με ένα ελληνόπουλο ενάμιση έτους. Του δείχνουμε τον Παρθενώνα. "Τι είναι αυτό;"τη ρωτάμε. Ο Παρθενώνας της απαντάμε οι ίδιοι. Έπειτα τη ρωτάμε "πού είναι ο Παρθενώνας;" Μας τον δείχνει.
Περπατάμε στο λόφο. Οι μετανάστες πολλοί. Μάλλον περισσότεροι από τους ντόπιους. Περπατάω και ακούω τη διαβάτισσα της αντίθετης κατεύθυνσης "...και μετά λένε πως αν τους δώσουν δικαίωμα ψήφου θα γίνουν Έλληνες..." Παρακολουθώ αντίστροφα τη νοερή πορεία της υπαινικτικά διατυπωμένηες δυσοίωνης πρόβλεψης της ελληνίδας θείτσας: από το βλέμμα της στην πηγή του κακού. Οι μετανάστες τρώνε χοτ ντογκ και σουβλάκια την πρώτη μέρα της σαρακοστής. Σα δε ντρέπονται.
Απόγευμα Καθαρής Δευτέρας στην παραλία Γλυφάδας. Στην ποδιά μου το εδώ και ενάμιση χρόνο ελληνόπουλο. Την ταϊζω μοσχαράκι με λαχανικά και τη ρωτάω "πού είναι ο Παρθενώνας;" Κοιτάει τριγύρω και μου δείχνει την πολυκατοικία απέναντι, στη Ποσειδώνος.
Φέρνω στο νου μου τη γιγαντοαφίσσα της Μελίνας στη στάση Ακρόπολη του μετρό. Ο Ζυλ Ντασσέν ήταν πιο Έλληνας κι από την ίδια, είχε πει, μολονότι εκείνη πρέπει να είχε τερματίσει το ελληνόμετρο. Αφού γεννήθηκε Ελληνίδα και έζησε ως τέτοια.
Τελικά γεννιέσαι Έλληνας ή γίνεσαι; Γίνεται να γίνεσαι αν γεννιέσαι Πακιστανός μπασκλασαρία και δε γεννιέσαι Γάλλος αστός; Τελικά μαλάκας εθνικιστής γεννιέσαι ή γίνεσαι; Πάντως ότι γίνεσαι, γίνεσαι. Το κακό έχει παραγίνει. Κι ο Παρθενώνας δεν είναι παρά ένα κτίριο στο βάθος του ορίζοντα μας λέει το γεννημένο ελληνόπουλο.