30/12/13

Βιβλιοκριτική για "Τα φώτα στο βάθος" από τον Στρατή Μπουρνάζο στις "Αναγνώσεις" της Αυγής

Ο τίτλος και ο υπότιτλος μας εισάγουν κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του τόμου: τόσο η εικόνα των φώτων που αχνοφέγγουν (ή τρεμοσβήνουν) στο βάθος, όσο και ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» μας υποβάλλουν μια αίσθηση κινηματογραφική. Αίσθηση η οποία επιβεβαιώνεται και από τα κείμενα: τα κοντινά πλάνα, οι ανόμοιες επιταχύνσεις της αφήγησης, οι εικόνες και τα χρώματα, οι «προσωπογραφίες» και οι «τοπιογραφίες» συντείνουν σε αυτήν.
Τα κείμενα του τόμου θα μπορούσαμε να τα πούμε «διηγήματα». Δεν ξέρω όμως αν αυτός -ο γραμματολογικά ακριβής- χαρακτηρισμός μας βοηθάει να συλλάβουμε τα ουσιώδη γνωρίσματα της γραφής της Niemands Rose. Πολύ πιο διαφωτιστικός, για να τα αντιληφθούμε είναι, πιστεύω, ο χαρακτηρισμός του Φοίβου Παναγιωτίδη (στην κριτική του για Τα φώτα στο βάθος, στοwww.bookpress.gr): "αυτομυθογραφίες ή αυτομυθοπλασίες" σε όλα τα κείμενα που συνθέτουν το βιβλίο υπάρχει αυτοαναφορικό έναυσμα». «Αυτομυθογραφίες», λοιπόν, και όχι αυτοβιογραφίες, αφού το αυτοαναφορικό έναυσμα δεν συνδέεται υποχρεωτικά με πραγματικά περιστατικά του βίου, αλλά μπορεί να απλώνεται σε γεγονότα και πράγματα που δεν ζήσαμε ποτέ, κι όμως μας είναι πιο πραγματικά, πιο οικεία και πιο δικά μας από τα δικά μας. Και αν πρέπει να διακρίνω, κατ' ανάγκην επιγραμματικά, μερικά από τα γνωρίσματα αυτών των «αυτομυθοπλασιών» θα διάλεγα τη δύναμη της εικόνας, τη λαϊκότητα, το μαύρο χιούμορ, το πάθος και τα πάθη, την αγάπη για το σκοτεινό και το μη κανονικό - ένα «αγγελικό και μαύρο φως» διαχέεται και φωτίζει όλα τα κείμενα του τόμου.
H Niemands Rose είναι μια από τις πιο γνωστές και καλές μπλόγκερ (διατηρεί το μπλογκ «Του κανενός το ρόδο»). Ο τόμος αυτός συνιστά, κατά τη γνώμη μου, ένα επιτυχημένο άλμα. Δεν το λέω επειδή πιστεύω ότι το χαρτί υπερέχει της οθόνης ούτε από κάποιον φετιχισμό του χαρτιού ή του βιβλίου – κάθε άλλο. Αλλά επειδή διαβάζοντάς τώρα όλα μαζί τα κείμενα, παλιά και νεότερα, μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι αντέχουν στον χρόνο (κάποια μετράνε ήδη μια πενταετία ζωής), τις λογοτεχνικές τους αρετές, να τοποθετήσει ως κομμάτια μιας δυνάμει ενιαίας αφήγησης. Και νομίζω ότι «Τα δώρα που σπάνε» ή τον «Επικήδειο αντίλογο» θα τα ζήλευαν αρκετοί λογοτέχνες. Όπως και την τελευταία περίοδο τελευταίες από το «Κυνήγι», με τη νεκρή κοπέλα στον πάγκο του νεκροτομείου: «Την ίδια στιγμή, ο τραυματιοφορέας, βαριεστημένος από τις έξαλλες φλυαρίες του καθηγητή, ένιωσε ένα γουργουρητό στο στομάχι του. Καθώς στεκόταν πάνω από το πτώμα, άρχισε να ξετυλίγει, ατάραχος και βλοσυρός, μέσα από αλουμινόχαρτο ένα σάντουιτς. Δάγκωσε λαίμαργα την πρώτη μπουκιά. Κάποια ψίχουλα έπεσαν στο άψυχο σώμα. Απ' το ανοιχτό παράθυρο όρμησε ένα σπουργιτάκι. Η ομορφιά που είχε μέσα της άρχισε να χύνεται στα φθαρμένα μωσαϊκά του νεκροτομείου, αλλά όλοι κυνηγούσαν αλλόφρονες να διώξουν το σπουργίτι» (σ. 31).
***
«Η φιλοδοξία του δεν ήταν να βγάζει ωραίες φωτογραφίες, αλλά μέσα από τις φωτογραφίες να γνωρίσει τη ζωή», είχε πει ο φωτογράφος και κριτικός Τζων Σαρκόφσκι για τον μεγάλο φωτογράφο Γκάρυ Βίνογκραντ. Θα έλεγα, λοιπόν, αντίστοιχα, ότι φιλοδοξία της Νίμαντς δεν ήταν να γράψει ωραία κείμενα, αλλά, μέσα από αυτά, να γνωρίσει τη ζωή και τους ανθρώπους, τον ψυχισμό και τα πάθη τους. Και, κάνοντάς το, μας χάρισε ωραία κείμενα.

29/12/13

"ένα γέλιο θα σας θάψει"

Την ώρα που το εορταστικό τουήτα λάμπει στολισμένο με ασημιές γιρλάντες και πορφυρά γκι, λανσάρει βέβηλα χάσταγκ ο ανίερος kanekos69, υπονομεύοντας το άγιο πνεύμα των ημερών. Αμέσως μετά, σπεύδουμε οι γνωστοί- άγνωστοι με ρίψεις RT και fav καθώς και εκτόξευση τουήτς, μετατρέποντας το κλίμα φιλαλληλίας Καμίνη, αγάπης Χρυσής Αυγής, φιλανθρωπίας Βαρδινογιάννη και θαλπωρής Ατενίστας σε πεδίο μάχης, αμαυρώνοντας την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης. Η καταδίκη θα είναι αμείλικτη. Κάνω ταμείο: 71 unfollow μέσα σε ένα 24ωρο. Σάρωσα! Πάρτα μωρή άρρωστη, λέω στον αρχιερέα της σοσιαλμηντιακής σάτιρας, φυσώντας αισθησιακά την κάνη του Καλάσνικοφ κι αποχωρώ θριαμβευτικά.
Πηγαίνω στο Ηράκλειο, τον Βόλο, τη Λαμία, την Πάτρα για βιβλιοπαρουσιάσεις. Ποιο ήταν το θέμα συζήτησης; Η Calypso Larah. Ακόμη και σε ταβερνείο στη φτωχογειτονιά του Χαλανδρίου, όπου καίνε οι άνθρωποι βερνικωμένα καρεκλοπόδαρα και παλιά adidas στα τζάκια για να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους στους μαχαλάδες των πέτρινων μονοκατοικιών ώστε δε μπορούσαμε να περπατήσουμε από τη μπόχα της αιθάλης, για την Calypso Larah με ρωτούσαν. Πηγαίνω στα Εξάρχεια να παραστήσω σοβαρή, κυρία, τη συντονίστρια πάνελ για τον Δημόσιο Λόγο. Με υποδέχεται γερόλυκος με ανθοδέσμη, λιώνω, λέω πόσο σταρ είσαι μαρή, και δεύτερη ατάκα του θείου «Πολύ το διασκεδάζω με αυτά που λέτε με τη φίλη σου την καλήψω στο φέισμπουκ». Αλλά ένας εσμός ηλιθίων θα συσπειρωθεί κάνοντας μαζικά ρηπόρτς στην θρυλική περσόνα και το προφίλ της καληψωλάρα στο φέισμπουκ θα τρώει αλλεπάλληλα μπλοκαρίσματα.
Η σάτιρα πρέπει να ενοχλεί. Γιατί η σάτιρα μπορεί να υπερβεί με αδιαπραγμάτευτη ασέβεια τα εσκαμμένα όρια της ευπρέπειας, να διεισδύσει ατρόμητη στα άβατα της πραγματικότητας και να αρθρώσει με ιερόσυλο και σπαρταριστό τρόπο τα άφατα των ταμπού. Η σάτιρα, όπως και η ποίηση, νομίζουν πολλοί πως είναι απερίφρακτο οικόπεδο όπου θα χτίσουν το τσαρδί τους με ευτελή υλικά. Βλέπεις ποιοι εκδίδουν ποιητικές συλλογές, ποιοι κάνουν stand-up comedy. Εμετούλης και ψοφούλης στα φαινόμενα. Φτηνά πετί μπουρζουά χωρατά ψημένα στα κάρβουνα το Πάσχα, κρύα ανέκδοτα κονσέρβα σερβιρισμένα με μαριναρισμένο κομιλφό την Πρωτοχρονιά. Αλλά a joke is a very serious thing, είπε κάποιος που δεν είχε καθόλου πλάκα.
Πάγωσε πολλάκις φέτος το γελάκι στα χείλη μου με τα αστειάκια για τους νεοναζί. Ρετροσπεκτίβα των χάιλαϊτς του γυμνασιακού χαβαλέ, χωρίς όμως την αθωότητα του νεανικού και την σπιρτάδα του χαβαλέ, δεν προτίθεμαι να κάνω. Θα επαναλάβω μόνο πως για να είναι πετυχημένη η σάτιρα στη Χ.Α., θα πρέπει οι υποστηρικτές της ναζιστικής ιδεολογίας να μη μπορούν να γελάσουν μ’ αυτή. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Κάποια άθλια δήθεν σατιρικά νουμεράκια, κάποιες κακότεχνες φωτοσοπιές αποδεικνύονται όχι απλώς αποτυχημένα αλλά και επικίνδυνα. Γιατί πέρα από την φρικαλέα αισθητική τους, αφαιρούν το πιο βασικό συστατικό της Χ.Α., την κτηνωδία, την εξανθρωπίζουν, κάνουν συμπαθητικούς τους χρυσαυγίτες, αναδεικνύοντάς τους τελικά σε σύμβολα pop κουλτούρας. Η σάτιρα στους ναζί πρέπει να είναι επώδυνη, σκληρή και ανελέητη. Ή να μη γίνεται καθόλου.
Κι ενώ χασκογελά το χριστεπώνυμο πλήθος με τα τιποτένια χωρατά στους ναζήδες, εξοργίζεται και αντιδρά επιβάλλοντας την αδυσώπητη τιμωρία του ανφρέντ και του ανφόλο στους βλάσφημους που έθιξαν τα αντανακλαστικά της πίστης. Τρέμουν μήπως η ιοβόλος ειρωνεία τρίξει τα θεμέλια του πανίσχυρου θρησκευτικού οικοδομήματος και δεν μπορέσει έπειτα ο Πειραιώς να απειλεί με αφορισμούς, η Εκκλησία να είναι απαλλαγμένη από φόρους, ο σκοταδισμός των Θρησκευτικών να αναπαράγεται από τη δημόσια εκπαίδευση, τα δικαστήρια να εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις για προσβολή ιερών συμβόλων και οι ναζί με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις να λογοκρίνουν την τέχνη και να απειλούν με λιντσαρίσματα τους καλλιτέχνες.
Έχω προαποφασίσει τίτλο στο κειμενάκι μου την αγαπημένη φράση «ένα γέλιο θα σας θάψει» και με την ευκαιρία την γκουγκλάρω για να μάθω πως έχει προκύψει από τους Μητροπολιτάνους Ινδιάνους, ένα αντεξουσιαστικό κίνημα στην Ιταλία των 70s και στη Γερμανία των 80s «που χρησιμοποίησαν την ειρωνεία, τον σαρκασμό και τις τεχνικές του ντανταϊσμού ως κύρια όπλα τους». Όμως το πρώτο αποτέλεσμα που μου βγάζει το Google είναι άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη με τον ίδιο τίτλο. Dafuck! Ο τύπος που τρολάρω ασύστολα και αδιάκοπα εδώ και έξι χρόνια γιατί τα γραπτά του αποτελούν την επιτομή του νεοφιλελευθερισμού αλά ελληνικά, μεταχειρίζεται αναρχικά τσιτάτα. Πλάκα μου κάνεις!
Και τελικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο την αθεΐα μου τη λέω καμιά φορά αγνωστικισμό είναι γιατί υποψιάζομαι πως κάποιος εκεί ψηλά πρέπει να γελάει με την ατέλειωτη φάρσα που ζούμε. Να ζήσουμε λοιπόν και να την απολαμβάνουμε μέχρι τέλους.
Ευτυχισμένο το 2014. Μουαχαχα! Λέμε και κάτι αστεία καμιά φορά…

(Για το popaganda

13/12/13

καμιά εποχή στη δυστοπία

Στη μεγάλη δυστοπία, δεν υπάρχει εποχή να αντέχεται. Ξέχνα την άνοιξη. Δεν είναι πια καιρός για έρωτες. Ο έρωτας είναι εσχάτη προδοσία. Τώρα, τρελή καψούρα με την επικράτηση. Μαίνεται η μάχη. Διάλεξες χαρακώματα, γυάλιζε την κάννη σου και στύλωσε τα μάτια στον εχθρό. Ώσπου να του μοιάσεις... Και τα φθινόπωρα είναι για τους ποιητές. Κομμένη η ποίηση. Μόνο στράτευση. Εν-δυο, εμπρός, μαρς. Αλτ τις ει; Δεν πάτε όλοι στο διάολο; Δεν γράφεται ποίηση έτσι. Και τα φθινόπωρα είναι για τα σχολεία. Και τα σχολεία θέλουν μπικικίνια πια. Διάβασε τα χείλη μου: fees.  Πρώτα δώσανε φωτοτυπίες στα παιδιά αντί βιβλία, μετά απολύσανε τους δασκάλους τους, μετά τους φύλακες. Πόσο πιο σαφές; Έχεις λεφτά; Μορφώσου. Δεν έχεις; Ψόφα από αγραμματοσύνη. 
Το καλοκαίρι, παγιδευμένος στην πόλη, χωρίς κλιματισμό, κοστίζει, ούτε ανοιχτά παράθυρα να τρυπώνει ο καύσωνας, ούτε κλειστά να λιώσεις. Κατεβασμένες γρίλιες καλοκαιριάτικα, να κλείνεις απέξω τον ήλιο. Να του λες πήγαινε αλλού να κάνεις τα καλοκαίρια σου, εδώ είναι μόνο τσιμέντα. Και πού να φύγεις να πας; Κι αλλού το λένε staycation, εκεί στον εκπάγλου καλλονής κόσμο που ευαγγελίζονται. Να πας να δεις μισή ταινία. Little Miss Sunshine. Μιζέρια με τη σέσουλα. 
Τον χειμώνα, αγάπη μου, αποδημητικό πουλί. Να φεύγεις για πιο εύκρατα κλίματα. Γιατί δεν αντέχεται ούτε ο χειμώνας σ’ αυτόν τον τόπο. Μαγκάλια  κι ευτυχισμένο το 2014. Να φεύγεις για άλλους τόπους. Κι ούτε ξέρω πού.
Κι αυτό που φαντασιώνονται σαν αναπτυγμένο κόσμο, το ζήσαμε. Τις είδαμε τις ευνομούμενες πολιτείες. Διαβάζαμε κάθε μέρα στα ταμπλόιντ να σφάζονται μεταξύ τους τα πιτσιρίκια στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Με σπασμένα μπουκάλια μπύρα και κατσαβίδια. Στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Έτσι τις λένε τώρα τις φτωχογειτονιές γιατί η φτώχεια, το poverty,  είναι η βρώμικη λέξη που επιφυλάσσεται αποκλειστικά και μόνο για τον τρίτο κόσμο. Τις υποβαθμισμένες περιοχές. Λες κι είναι κανα’ γκατζετάκι να τους πατήσεις update. Τις είδαμε τις μέρες της ευημερίας τους. Τα ταμπλόιντ που βρίσκαμε πάνω στα κατουρημένα καθίσματα, στα καθίσματα που βρώμαγαν ξερατό, γιατί μετά τη δουλειά, νύχτα σχολάνε οι άνθρωποι, ξεχύνονταν στις παμπ να πιούνε τα πάιντ τις μπύρες. Η ζυθοποιία της λήθης.
Η εποποιία του work ethic.  Ξέρεις, ήτανε προσβολή να σου πούνε το πρωί “you look tired”. Στον κόσμο που φαντασιώνονται, είχες όλα τα μέσα να δείχνεις φρέσκος και κεφάτος το πρωί στη δουλειά. Και ήσουν υποχρεωμένος να δείχνεις φρέσκος και κεφάτος. Για δουλειά πήγαινες, fuckin' moron. Παστουρώσου κρέμες, πιες υπνωτικά, φρόντισε να έχεις κοιμηθεί επαρκώς τον ύπνο του δικαίου, μερίμνησε για το πώς θα δείχνεις την επόμενη μέρα. Σκοτιστήκαμε για το μέσα σου. Αν έχεις λεφτά, if you can afford it, go the psychotherapist, fuckin’ bastard.

Ξέρεις, καμιά φορά, ακούω σαν αντίλαλο αυτή την κλισέ ερώτηση «σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου;» Σας έφερα στον καλύτερο δυνατό. Δε μου δόθηκε άλλη επιλογή. Κι ο Ανάρες, ο πλανήτης μας, μόνο στο μυαλό της Ούρσουλα Λεγκαίν υπήρξε. Αλλά κι εκεί ακόμη, μη θαρρείς πως ο Shevek καλοπέρασε. Δεν υπάρχει ιδανικός κόσμος. Τρέμω τους σωτήρες. Μόνη Σωτηρία η Μπέλλου.


Στη δυστοπία δεν υπάρχει ούτε χρόνος. Σαν απόκληρος...Κι η μόνη Σωτηρία, η Μπέλλου. Το ξανάπαμε.

11/12/13

το παιδί

Κι ενώ γράφω πολύ αφοσιωμένη το πόνημά μου,  ανοίγει η πόρτα του γραφείου αιφνιδίως. Ένα ανθρωπάκι ντυμένο σα χιονάνθρωπος, αλλά με κόκκινη μύτη από το κρύο κι ανάκατα μαλλιά από τον αέρα, εισβάλλει στον χώρο και με ρωτάει αποφασιστικά: "Χρόνια πολλά μου είπες σήμερα;" 
Την κοιτάω αποσβολωμένη, από φόβο μήπως με την παροιμιώδη πλέον αφηρημάδα μου ξέχασα τα γενέθλια ή τη γιορτή του παιδιού (μία από τις δύο έστω, γιατί υπήρξαμε από τους έξυπνους που πάνε και δίνουν στα παιδιά δυο-τρία ονόματα, ώσπου να δημιουργήσουμε χαρακτήρες σαν τα βιβλία του Μαρκές, και να γεμίζουμε σελίδες έτσι, ξεμπερδεύοντας νωρίτερα με τα πονήματα που μας αποσπούν από τον γονεϊκό ρόλο). 
Οι ερωτήσεις περνάνε αστραπιαία από το μυαλό μου. Πόσες του μήνα έχουμε; Τι μήνα; Πότε γιόρτασε τελευταία φορά; Έφτασαν Χριστούγεννα; Έχουμε καμιά επέτειο; Λέμε χρόνια πολλά σε εθνικές επετείους; Πώς με λένε; Με λένε κάτι άλλο εκτός από "μαμά"; Γιατί δεν με φώναζε η μάνα μου "μαμά", για να συνηθίσω από παιδί; Γιατί κανένας ό,τι κι αν λέει δεν μπορεί ποτέ να σε προετοιμάσει ούτε για το μέγεθος της ευθύνης, ούτε για το μέγεθος του θαύματος, που είναι να έχεις κάθε μα κάθε μέρα, κάθε μα κάθε νύχτα, να φροντίζεις, να αγαπάς και να αγαπιέσαι με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο;
Τελικά την ρωτάω όσο πιο συγκρατημένα μπορώ "Τι είναι σήμερα;" "Μαμά, είναι η παγκόσμια η μέρα του παιδιού!" μου απαντά με ύφος ελαφρά επιπληκτικό. Την αρπάζω στην αγκαλιά μου και αρχίζω να την φιλάω στο παγωμένο μουτράκι. Η ανάσα της μυρίζει σκόρδο. Πατάω τα γέλια. Η ζωή είναι μια ατέλειωτη φάρσα κι εμείς τη γιορτάζουμε κάθε μέρα. Μαζί τους.

10/12/13

Δια βίου απορρύθμιση

Ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας μεταβλήθηκε για τέταρτη φορά μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου. Στα μέσα του προηγούμενου μήνα ψηφίστηκε ο Νόμος 4210/2013 του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ρυθμίζει θέματα χορήγησης αδειών στον δημόσιο τομέα.
Αξίζει να επικεντρωθούμε στις μεταβολές που επήλθαν στις εκπαιδευτικές άδειες, οι οποίες καταδεικνύουν την εγγενή αντίφαση μεταξύ μεταρρυθμιστικής ρητορείας και... απορρυθμιστικής πρακτικής. Από τη μία, υποτίθεται η κυβέρνηση προάγει τη "διά βίου" εκπαίδευση και από την άλλη, όχι μόνο δεν δίνει κίνητρα, αλλά τροποποιεί έτσι τον νόμο, ώστε να αποτρέπει τους υπαλλήλους της από το συγκεκριμένο ζητούμενο.
Ως "εκπαιδευτικές άδειες" νοούνται, λοιπόν, αφενός οι άδειες που παρέχονται για υπηρεσιακή εκπαίδευση σε μεταπτυχιακό επίπεδο (άρθρο 4) και, αφετέρου, οι άδειες εξετάσεων (άρθρο 5). Αναλυτικότερα, οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνταν για συμμετοχή σε μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών ως υπηρεσιακή εκπαίδευση, ενώ οι άδειες εξετάσεων δίνονται προκειμένου να διευκολύνεται ο υπάλληλος στη λήψη πτυχίου ή και απολυτηρίου με το να διατίθεται μία μέρα άδειας για κάθε εξεταζόμενο μάθημα.
Και κάπου εδώ ξεκινάει ο παραλογισμός. Οι εκπαιδευτικές άδειες καταργούνται, ενώ οι άδειες εξεταστικής περικόπτονται. Ειδικότερα, οι μεν εκπαιδευτικές άδειες που έχουν χορηγηθεί μετά την 1η Σεπτέμβρη 2013 ανακαλούνται και αναστέλλεται οποιαδήποτε σχετική χορήγηση αδειών μέχρι το τέλος του 2014. Οι δε άδειες εξεταστικής μειώνονται σε 10 μέρες ανά έτος, έτσι ώστε δεν επαρκούν ούτε να καλύψουν την ανάγκη συμμετοχής στις εξετάσεις.
Σύμφωνα με τη μέχρι πρότινος ισχύουσα νομοθεσία (παρ. 2, άρθρο 60 του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα - Ν. 3528/2007), χορηγούνταν "στους υπαλλήλους που είναι μαθητές, σπουδαστές ή φοιτητές, προπτυχιακοί ή μεταπτυχιακοί" άδεια εξετάσεων μέχρι 20 εργάσιμες ημέρες κάθε έτος κατά την εξεταστική περίοδο.
Να διευκρινίσουμε ότι η άδεια δεν χορηγείται επ' άπειρον, αλλά όπως αναφέρει η ισχύουσα και η προηγούμενη διάταξη διατίθεται "για τον χρόνο φοίτησης και μέχρι δύο το πολύ εξάμηνα μετά τη λήξη του, εφόσον ο υπάλληλος εξακολουθεί να φοιτά". Δηλαδή, η ανώτατη διάρκεια ήταν ίση με τα έτη σπουδών του προγράμματος σπουδών της κάθε σχολής/τμήματος. Να επισημάνουμε επιπλέον πως για τη συγκεκριμένη άδεια ο υπάλληλος είναι και ήταν υποχρεωμένος να προσκομίζει τη σχετική βεβαίωση από το ίδρυμα όπου φοιτά. Αυτά, για να μη σπεύσει κάποιος να πει ότι ο νόμος εκτρέφει το φαινόμενο των "αιώνιων φοιτητών".
Έτσι, αν για παράδειγμα μία σχολή έχει περισσότερα από 5 μαθήματα ανά εξάμηνο, δηλαδή περισσότερα από 10 μαθήματα ανά έτος, τότε πολύ απλά ο υπάλληλος πρέπει να διαθέσει μέρες από την κανονική του άδεια για να συμμετάσχει στην εξεταστική. Δεν συζητάμε καν τη φοίτηση σε σχολές που έχουν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις - για το συγκεκριμένο θέμα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη. Επομένως, όχι μόνο δεν δίνεται κανένα κίνητρο για όσους επιθυμούν την επαγγελματική τους εξέλιξη, φοιτώντας σε ανώτερη βαθμίδα, αλλά αποτρέπονται ακόμη κι από τις εξετάσεις.
Θα είχε ενδιαφέρον, με την ευκαιρία, να μάθουμε με ποιον τρόπο αξιοποιούνται οι απόψεις που κατατίθενται στην ανοιχτή διαβούλευση, στον ιστότοπο της ανοιχτής διακυβέρνησης, το γνωστό opengov. Μια σύντομη ματιά, πάντως, στα όσα γράφτηκαν δίνει την εντύπωση πως οι ενδιαφερόμενοι ωρύονταν για την αδικία που θα υποστούν.
Δυστυχώς, η καθ' ύλην αρμόδια υπηρεσία, επιφορτισμένη και με την επεξεργασία των αποτελεσμάτων της διαβούλευσης, η Μονάδα Τεκμηρίωσης και Καινοτομιών του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης, αν και παρέχει πρόσβαση στο επιστημονικό της έργο για το κοινό, δεν προσφέρει σχετικές πληροφορίες στο «αποθετήριο μελετών». Τίθεται άρα άλλο ένα ερώτημα, βάσει ποιου σκεπτικού, ποιων δεδομένων κατέληξαν στη συγκεκριμένη απόφαση.
Συμπερασματικά, εστιάζοντας σε μια περίπτωση, μπορεί να διαπιστωθεί πώς η κυβερνητική ρητορεία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κυβερνητικό έργο, πως η διαβόητη μεταρρυθμιστική ατζέντα παράγει στην πράξη απορρύθμιση, πως η επαγγελία της "διά βίου εκπαίδευσης" καταστρατηγείται πρακτικά από την ίδια την κυβέρνηση.


9/12/13

Ο έρωτας στα χρόνια της φιλελέρας


Χρυσέ μου,

αποφάσισα να σου καταθέσω τις σκέψεις μου γιατί νιώθω πως δεν με υπολογίζεις πια. Δε θα αναλωθώ σε ανώφελες συζητήσεις. Ξέρεις ότι μετράω τα λόγια μου. Θα σου εκθέσω τα παράπονά μου και νομίζω ότι έχεις χρέος να με ακούσεις. Ως προς αυτό δε θα δεχτώ εκπτώσεις.
Ας μη χάνουμε καιρό: Εισπράττω από σένα μία διαρκή απαξίωση. Ξέρεις ότι έχω επενδύσει πολλά στη σχέση μας αλλά δε μπορώ να σπαταλάω τον χρόνο μου σε μια ιστορία που έχει τόσο μεγάλο ψυχικό κόστος χωρίς καμία ηθική ανταμοιβή. Χρειάζεται να γίνουν αμοιβαίες προσπάθειες για να βελτιωθεί η κατάσταση. Διαφορετικά, πάει χαμένος ο κόπος μου.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να λογαριαστούμε. Από τότε που με πούλησες, για να κερδίσεις τις εντυπώσεις στη γνωστή υπόθεση, δεν ξέρω αν έχω πλέον απόθεμα δυνάμεων να συνεχίσουμε. Μου έκανες μεγάλη ζημιά και μου χρωστάς μια συγνώμη αντί να ζητάς και τα ρέστα. Δε θα παζαρέψω την αξιοπρέπειά μου. Στο κάτω-κάτω, εγώ έχω αναλάβει το τίμημα να είμαστε μαζί παρά τα όσα συνέβησαν, αλλά δεν έχω σκοπό να ξοδέψω όλη μου τη ζωή με κάποιον που συνεχίζει να με υποτιμά. Ξέρεις, δεν το είχα στο πρόγραμμα να δεθώ τόσο μαζί σου. Αλλά ήταν τόσο πολύτιμα όσα ζήσαμε, έχω τόσο πλούσιες μνήμες από τις ιδιωτικές μας στιγμές...Ήταν πράγματα που με κέρδισαν ολοκληρωτικά. Αλλά δεν υπολόγισα τις συνέπειες. Και καταρρέουν όσα χτίσαμε.
Φαίνεται τσάμπα σου δόθηκα...Μέχρι σήμερα δεν ήξερα πού να αποδώσω τη συμπεριφορά σου. Επιτέλους εκτίμησα σωστά την κατάσταση: η άλλη σου έχει κλέψει την καρδιά. Και πάνω που έλεγα φθηνά τη γλιτώσαμε από το ψώνιο, τελικά μάλλον τα πάρε-δώσε μεταξύ σας δε σταμάτησαν αλλά αναπτύξατε στενή επαφή. Σε έχει κάνει κτήμα της.
Σου δίνω μια επιπλέον πίστωση χρόνου να σκεφτείς τι ζητάς από τη σχέση μας. Σου προσφέρω άλλη μια ευκαίρια γιατί μάλλον δεν αντέχω να σε χάσω. Όμως η επιλογή είναι δική σου. Έχε υπόψη πως δε θα επιχειρήσω να σε μεταπείσω γιατί με φθείρει αυτή η διαδικασία. Εκτιμώ την ικανότητά σου να διαχειρίζεσαι αποτελεσματικά τις καταστάσεις. Αν έχει κάποια αξία η σχέση μας στα μάτια σου, ακριβέ μου, αν νομίζεις πως έχεις να πάρεις πολλά ακόμα, τότε δε θα θελήσεις να το λήξουμε έτσι ανέξοδα.
Ελπίζω να εκτιμήσεις πως ποτέ δε ζήτησα να μου ανταποδώσεις το παραμικρό.
Ποντάρω πολλά στην απάντησή σου.
Δική σου,

Α. 

(Γραμμένο για το popaganda

4/12/13

"Τα φώτα στο βάθος" στην Πάτρα, το Σάββατο 7 Δεκέμβρη

Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ AREA 51,
ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ DISCOVER, 
ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 
ΤΩΝ ΑΦΗΓΗΣΕΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΗΣ

NIEMANDS ROSE | τα φώτα στο βάθος

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013, ΣΤΙΣ 5 μ.μ. 
ΣΤΟ BAR - ΠΟΛΥΧΩΡΟ GHETTO (ΕΥΜΗΛΟΥ 8)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΟΥΛΟΣ, συγγραφέας, ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΛΑΧΟΣ, μέλος ΔΣ του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Πατρέων και EΛΕΝΑ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΟΥ, blogger Missy Merida, via Skype




Με αφορμή την βιβλιοπαρουσίαση στην Πάτρα....

μία συνέντευξη στο dete.gr 

μία συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιούλο για το postin  

και μία ραδιοφωνική συνέντευξη στον Μιχάλη Παπαγεωργίου για τον MAX FM