27/2/08

της πόρνης

Ωραία μέρα. Ο γιατρός είχε βγει στην αυλή να ποτίσει τα γεράνια και τα σκυλάκια. Τα σκυλάκια δεν ήταν στη γλάστρα αλλά στο χώμα και κατούραγαν.

Την ίδια ώρα στο WC του ιατρείου μια 19χρονη Πολωνέζα σκουπίζει τις τελευταίες σταγόνες ούρων από το πολύτιμο εργαλείο της δουλειάς της. Το χαρτί υγείας μπορεί να είχε τελειώσει αλλά η εκπαίδευση των εποπτών υγείας μόλις είχε αρχίσει.

Πέμπτη σήμερα και ένα τσούρμο από δέκα ΤΕΙτζόνια έχουν έρθει για εκπαίδευση στο Ιατρείο Ιερόδουλων στην Ιερά Οδό. Την ίδια μέρα οι επαγγελματίες πόρνες έχουν στηθεί στην ουρά για την καθιερωμένη γυναικολογική εξέταση και την πολυπόθητη σφραγίδα ότι είναι καθαρές, δηλαδή ότι οι ιέρειες της Αφροδίτης δεν πάσχουν από αφροδίσια. Στους διαδρόμους του Ιατρείου γίνεται της πουτάνας.

Στο εσωτερικό του ιατρείου μία νεαρή συνεσταλμένη δερματολόγος κάνει την ειδίκευσή της. Έξω από το παράθυρο γαβγίζουν δυο σκυλάκια. Πίσω από την κλειστή πόρτα διαπληκτίζεται μία πελάτης με την υπάλληλο στο λεγόμενο γκισέ. Δύο ΤΕΙτζόνια καθήμενα εκ δεξιών της νεαρής γιατρίνας αγωνιούν να πνίξουν τα γέλια τους. Τα γεράνια έχουν πνιγεί από το πότισμα αλλά αδυνατούν να ειδοποιήσουν τον ιατρό-κηπουρό που συνομιλεί στο κινητό με τον φίλο του, τον "έλαρεμαλάκα".

Σκηνή Α'

Στο κέντρο της σκηνής μια ψηλή μελαχρινή γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας γδύνεται με κινήσεις αστραπή. Ρίχνει ένα διερευνητικό βλέμμα στον χώρο. "Ο γιατρός;" ρωτά με σχετική αγωνία τους τρεις ασπροντυμένους εκπαιδευόμενους. Η γιατρίνα, συμπληρώνοντας το πιστοποιητικό υγείας, την καθησυχάζει χαμηλόφωνα "απουσιάζει" με εκείνο το ζήτα το αθηναϊκό. Στην Αθήνα τα συριστικά σύμφωνα προφέρονται απαλά για να μη σπάσουν τα αυγά. Apoushiazhei. Τα υπόλοιπα οχτώ ΤΕΙτζόνια κακαρίζουν σαν κότες στην αυλή με τα σόκιν ανέκδοτα του γιατρού. Η μελαχρινή έχει ξαπλώσει στην γυναικολογική καρέκλα που έχει τα λουμπάγκα της. Η καρέκλα. Είναι μοντελάκι του '40 και όσο να' ναι δε σήκωσε και λίγες εκδιδόμενες στις πλάτες της. Τρίζει επικινδύνως. Testare pericolosamente. H μελαχρινή με τα ανασηκωμένα πόδια ανασηκώνει το ζωγραφιστό φρύδι προειδοποιώντας με βραχνή φωνή "προσοχή μόνο γιατί έχω βλεννογόνο".

Η δερματολόγος-υπό-συστολή προσπαθεί με κινήσεις μπαλαρίνας να διαστείλει τον κόλπο με το ανάλογο μαραφέτι. Η μελαχρινή κοιτάει το ταβάνι. Της ανταποδίδει το κοίταγμα ένας γερό -σοβάς με πολλαπλές ρωγμές. Είναι τίγκα στην υγρασία, τόσο που θα έλεγε κανείς πως εκσπερμάτιζε στη θέα κάθε γυμνού αιδοίου στα 50 χρόνια της ζωής του. Μάλιστα η επικίνδυνη κλίση του προς το πάτωμα θα πρόδιδε έναν πορνόγερο που αγωνιά να αγγίξει τα γυμνά κάλλη. Με τη συμβολή του Εγκέλαδου ίσως και να τα καταφέρει μια μέρα.

Αφού έχει τελειώσει η εξέταση και η μελαχρινή έχει φορέσει το στενό τζην και τη τσοπεράδικη ζώνη και αφού έχει σκύψει επικινδύνως επιδεικνύοντας το λεκανοπέδιό της για να φορέσει τις ψηλοτάκουνες γόβες της, εισβάλλει στο χώρο ο Ιατρός. Χαιρετιούνται σαν παλιοί γνώριμοι και του κλείνει το μάτι, όπως συνηθίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις, δηλαδή μεταξύ του εγώ και του ΕΣΥ. Γνωρίζει ονομαστικά και τις 500 νόμιμες ιερόδουλες του λεκανοπεδίου Αττικής. Είσαι μεγάλος ρε ΕΣΥ.

Μόλις αποχωρεί η πελάτης ο Ιατρός υποβάλλει σε Ιερά Εξέταση επί της Ιεράς Οδού την ειδικευόμενη Ιατρίνα με θέμα την Ιερόδουλο: "Προσέξατε κάτι το ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη κυρία;" Η ιατρός, once apousiologos for ever apousiologos, απαντά με τη σύνεση της καλοδιαβασμένης κόρης "Υποψία κονδυλωμάτων υποθέτω;" Μια έκφραση απογοήτευσης σχηματίζεται στο πρόσωπο του εξεταστή διευκρινίζοντας πως "δεν υπάρχει τέτοιο ιστορικό". Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, στρέφεται στα ΤΕΙτζόνια για τη λύση του κουίζ. "Εσείς; Παρατηρήσατε κάτι;" Τα ΤΕΙτζόνια που έχουν διαβάσει πέντε πράγματα για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα αλλά κυρίως έχουν δει όλες τις εκπομπές του Μυλώνα με τη Χειλουδάκη, απαντούν με πνιχτό γέλιο "Παρατηρήσαμε πως είναι τραβεστί". Ο εξεταστής επικροτεί τα ήσσονα πρόσωπα για τη λύση του δράματος. Πριν αποχωρήσει υπενθυμίζει στην εξετασμένη να ρωτάει κάθε ιερόδουλο αν εργάζεται πριν συμπληρώσει την καρτέλα της. Αυτό, όπως εξηγεί, θα τη βγάλει από τον κόπο να εξετάζει τις συνταξιοδοτημένες ιερόδουλες που όμως πρέπει να προσέρχονται 1 χρόνο μετά την απόσυρσή τους από το επάγγελμα για να παίρνουν τα απαραίτητα πιστοποιητικά υγείας. Έτσι εξηγείται η παρουσία της τσατσάς στο διάδρομο, γράφει το αόρατο συννεφάκι της σκέψης των δύο ΤΕΙτζονίων που κλείνουν το μάτι συνωμοτικά. Πίσω του κλείνει και ο γιατρός την πόρτα.

Σκηνή Β'

Στη σκηνή εισέρχεται μια 19χρονη Πολωνέζα. Γδύνεται με εξίσου ταχύτατες κινήσεις όπως η προηγούμενη αλλά παραδόξως όχι μόνο δε γδύνεται πίσω από το παραβάν αλλά αφαιρεί όλα της τα ρούχα, πράγμα καθόλου απαραίτητο. Μάλιστα για να κορυφώσει την παραδοξότητα κρίνει χρήσιμο να κρύψει πίσω από το παραβάν τη τσάντα της. Ξαπλώνει στην καρέκλα-μπάμπω, κοιτάει τον ετοιμόρροπο σοβά και μασάει πιο νευρικά την τσίχλα της. Η εξέταση έγινε από απόσταση ασφαλείας και μέσα σε δευτερόλεπτα. Εξάλλου το αιδοίο έλαμπε από καθαριότητα. Η Πολωνεζούλα ντύνεται το ίδιο ταχύτητα όπως γδύθηκε. Η ιατρός, προκειμένου να συμπληρώσει το πιστοποιητικό υγείας ενεργοποιεί τον αυτόματο πιλότο. Ρωτάει την Πολωνέζα με όλα τα αθηναϊκά συριστικά σύμφωνα εν πομπή και παρατάξει "Εργάζεσθε;" Η κοπέλα κολλάει. Κοιτάει τη δερματολόγο σαν ούφο και της απαντάει μάλλον σε τόνο επίπληξης "Όκι ντεν εργκάζομαι! Βίζιτα κάνω!". Πράγματι τα επόμενα λεπτά προσγειώθηκε ένας ιπτάμενος δίσκος και την πήρε και τη σήκωσε την ειδικευόμενη. Για βίζιτα είχε κατέβει κι αυτή στη Γη. Στον πλανήτη μπουρδέλο.

22/2/08

Νοσταλγία για το Νίκο Παπάζογλου

Η νοσταλγία είναι γι' αυτούς που δε ζουν στο παρόν. Ή όπως το είχε γράψει ο Μ. Κούντερα, στη δύση της διάλυσης όλα φωτίζονται από την αύρα της νοσταλγίας.

Μιλώ για τη διάλυση του λεγόμενου εντέχνου ή καλού λαϊκού τραγουδιού ή ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού. Αλλά πιο πολύ μιλώ για ένα παρελθόν καλλιτεχνών που δημιούργησαν με μια αίσθηση συλλογικότητας. Για ένα τραγούδι που περνούσε από τόσα χέρια για να φτάσει σε τόσα στόματα. Που ένιωθες πως μύριζε έρωτα, κρασί, καπνό, ανάσες, γέλια και κουβέντες, όχι κονσόλες, βίντεο-κλιπ και στουντιίλα. Νιώθω σα να μου λείπουν και νοσταλγώ παρέες όπως αυτές που έφτιαξαν την "εκδίκηση της γυφτιάς". Παρέες από ταλαντούχους φίλους σαν τον Ξυδάκη, τον Ρασούλη και το Νίκο Παπάζογλου και στον ευρύτερο κύκλο, τον Σαββόπουλο, το Βαγιόπουλο και όσους άλλους δεν έγιναν γνωστοί. Παρέες που δε με νοιάζει καθόλου αν διαλύθηκαν μετά, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις. Είναι προτιμότερη μια γόνιμη σύγκρουση, μια τίμια διάλυση παρά η διαιώνιση του μέτριου, η συντήρηση του γελοίου πάνω σε ένα υπόστρωμα καλών δημόσιων σχέσεων, αυτοπροβολής και καθεστωτικής αντίληψης για την καλλιτεχνία.




Νοσταλγώ το Νίκο Παπάζογλου. Όχι πια τη φωνή του που τσάκισε ο αμείλικτος χρόνος. Ούτε και το έργο του που έχει κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο. Νοσταλγώ το ήθος του. Το ήθος ενός ανθρώπου που άνοιξε το δρόμο για τόσους άλλους καλλιτέχνες. Θα έκλεισε βέβαια την πόρτα και σε δεκάδες άλλους, αλλά θέλω να ελπίζω πως δεν αδίκησε κανέναν από τους νέους καλλιτέχνες που τον πλησίασαν και που άφηνε πάντα το περιθώριο να τον προσεγγίζουν.



Ο Νίκος Παπάζογλου δημιούργησε άτυπα τη λεγόμενη "σχολή Θεσσαλονίκης" δίνοντας την ευκαιρία σε άσημους καλλιτέχνες, τότε, να μεταφέρουν το έργο τους στον κόσμο. Και διέθετε το "Αγροτικόν", το ιδιωτικό μουσικό του στούντιο, για τις ηχογραφήσεις και ακόμα την συμπαράσταση και την εμπειρία του, τις ανεκτίμητες. Από το κουκούλι του "Αγροτικόν", βγήκαν στο φως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά κ.α.



Τον νοσταλγώ για τη γενναιοδωρία, την καθαρότητα, τον ερωτισμό και το ήθος του. Γιατί είναι ο μόνος από το ελληνικό μουσικό στερέωμα που μου δίνει έντονα την αίσθηση πως είναι ψυχάρα. Γιατί έχω την αίσθηση πως έφτιαξε παρέες, όχι κλίκες, γιατί ανέδειξε τραγουδοποιούς, όχι υποτακτικούς, γιατί άνοιξε δρόμους για να περπατήσουν και άλλοι, δεν έστρωσε κόκκινο χαλί να περπατάει ο ίδιος σαν βασιλιάς. Τον νοσταλγώ γιατί είναι ωραίος.

18/2/08

Ποτέ στο Μποτέ

Η ασχήμια είχε καταργηθεί στο Μποτέ, μια περιοχή στο βόρειο ημισφαίριο που εποίκισαν πρώτοι Γάλλοι μόδιστροι, αισθητικοί, μακιγιέζ, στυλίστες, χειριστές Laser και πλαστικοί χειρουργοί. Η ανθρωπότητα έχει ζήσει χιλιάδες ετών με εναλλαγή προτύπων ομορφιάς αλλά και εναλλαγή πολλών άσχημων ανθρώπων από τη ζωή στο θάνατο. Ήταν πια καιρός να δοθεί ένα τέλος στην αδικία που θέλει εμάς τους όμορφους να αντικρύζουμε καθημερινά κακομούτσουνες, κακοσουλούπωτους, μυτόγκες, αυταράδες, στραβοδόντες, κοντοστούπηδες, αλογομούρες, χοντροκώλες, σταφιδιασμένες, γλόμπους, κοιλαράδες, κρεμανταλάδες και άβυζες. Και ήταν πια καιρός να πάψουμε να βρωμίζουμε τη γλώσσα μας με καθόλου σικ χαρακτηρισμούς προσπαθώντας να εκφραστούμε. Γιατί όσο η κάστα των άσχημων αναπαρήγαγε άσχημους εμείς δε θα μπορούσαμε να τυφλωθούμε για να μη τους βλέπουμε και ούτε να μουγκαθούμε για να μην τους αποδίδουμε τα επίθετα που τους αναλογούν. Ο φαύλος κύκλος της ασχήμιας.

Γι' αυτό οι πρόγονοί μας, οι πρώτοι έποικοι της πολιτείας, ξόδεψαν μια εκατονταετία προσπαθώντας να διορθώσουν τα αδιόρθωτα. Γιατί ό,τι αποτριχώσεις, επεμβάσεις, λιποαναρροφήσεις, μανικιούρ, μακιγιάζ, κομμώσεις, ρούχα και αξεσουάρ και να προσφέρεις στον άσχημο άνθρωπο, αυτός την ασχήμια του δε θα τη χάσει. Έκαναν ας πούμε complete make over στους άσχημους, μετατρέποντάς τους από ασχημόπαπα σε κύκνους. Σε ένα μήνα είχαν ξαναγίνει ασχημόπαπα. Η ομοιόσταση της ασχήμιας.

Τελικά οι πρόγονοί μας κατέληξαν στο εξής: οι άσχημοι είναι άσχημοι γιατί τα αξιωμένα βλέμματα, δηλαδή οι καθρέφτες μέσα στους οποίους μεγαλώνουν, βλέπουν τους απογόνους σαν άσχημους επειδή οι πρόγονοι αντανακλούν στα βλέμματά τους την ίδια τη δική τους ασχήμια. Οι αντικριστοί καθρέφτες της ασχήμιας.

Κι έτσι, επειδή τελικά όλες οι λύσεις ήταν προσωρινές, αποφασίσαμε εμείς οι σύγχρονοι να στραφούμε στην τεχνολογία.Δημιουργήσαμε μια ειδική συσκευή προβολής του ιδεατού εαυτού προς τους άλλους, έναν πομπό δηλαδή, αρκεί ο άλλος να είχε τον κατάλληλο δέκτη. Ο δέκτης ήταν ένα ζευγάρι φακοί επαφής. Και ο πομπός ήταν ένα τσιπάκι.

Έτσι ο άσχημος φορούσε το τσιπάκι και πρόβαλλε σε όλους τους άλλους την ιδανική του εικόνα, που είχε βέβαια συμφωνήσει με το ληξιαρχείο και την αστυνομία ώστε να μην έχουμε και πολυπροσωπία. Θα μπορούσες ας πούμε να είσαι 55χρονών κοντή, αγύμναστη με αραιά μαλλιά και κυτταρίτιδα παντού αλλά να εμφανίζεσαι ως 30χρονη ψηλή, με αλαβάστρινο κορμί, σφριγηλό στήθος και πλούσια κόμη. Αν ήθελες θα μπορούσες να προσθέσεις σταδιακά μια-δυο ρυτίδες έκφρασης που είναι και γοητευτικές.

Η ζωή στο Μποτέ κύλησε πολύ ομαλά για αρκετά χρόνια. Ήταν υπέροχο για όλους εμάς τους ωραίους να συναλλασσόμαστε με εξίσου όμορφους και να μη μας δημιουργεί λύπη, ενοχή, ντροπή, απέχθεια και οίκτο η ασχήμια. Περπατούσες στο δρόμο και έβλεπες μόνο ωραίους ανθρώπους. Τι καλά που ήταν!

Σύντομα όμως ο ωραίος μας κόσμος άρχισε να καταρρέει. Όχι γιατί οι φυσικά ωραίοι ήθελαν να φαίνονται πιο ωραίοι από τους τεχνητά ωραίους. Εξάλλου και οι φυσικά ωραίοι φορούσαμε τα τσιπάκια μας πλέον. Δεν υπήρχε κανένας περιορισμός στο πόσο ωραίος θα μπορούσες να γίνεις. Επομένως η μάχη της κατάκτησης, το φλερτ, η επιλογή συντρόφου γινόταν με βάση όχι την ομορφιά αλλά τη στιγμή. Τη στιγμή που ο άλλος θα μετακινούσε λίγο ένα σταχτοδοχείο, θα κοιτούσε αφηρημένα έξω από το παράθυρο, θα δάγκωνε τα νύχια του, θα έξυνε το αυτί του. Μια στιγμή που θα πρόδιδε ποιος πραγματικά είναι , ήταν ικανή να σε κάνει να δεθείς στα δεσμά του πόθου για κείνον ισοβίως.

Και αυτό ήταν η αρχή της καταστροφής του Μποτέ.

Η υπεραφθονία ωραίων κορμιών και προσώπων δημιούργησε σύγχυση έτσι ώστε για να ξεχωρίσουμε, να ερωτευτούμε, να επιλέξουμε παρτενέρ, έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο. Όλοι προσπάθησαν να επενδύσουν στη στιγμή. Δημιουργήθηκε μια φήμη πως η στιγμή είναι γέννημα της χημείας των εγκεφάλων δύο ανθρώπων. Κι όπως ο καθένας μπορεί να υποθέσει, οι κάτοικοι του Μποτέ στράφηκαν στην ομορφιά του μυαλού. Την αναζητούσαν παντού και προσπαθούσαν να την καλλιεργήσουν με κάθε τρόπο. Αυτό έπληξε την οικονομία της πολιτείας μας. Τα παραδοσιακά επαγγέλματα της εξωτερικής ομορφιάς εγκαταλείφθηκαν μια που με τα τσιπάκια οι άνθρωποι ξόδευαν μηδενικό χρόνο για την εξωτερική τους εμφάνιση. Και με τις νέες ανάγκες, οι αισθητικοί έγιναν βιβλιοπώλες, οι πλαστικοί χειρούργοι προφέσσορες φιλοσοφίας, οι στυλίστες υπάλληλοι μουσείων, οι κομμωτές γκαλλερίστες και πάει λέγοντας.

Ήταν όμορφη και αυτή η εποχή στην ιστορία του Μποτέ γιατί ήταν υπέροχο να βλέπεις έναν δίμετρο μελαχρινό θεό με τετρακέφαλους αγάλματος να σου αναλύει με την αισθαντική του φωνή την θεωρία του Μπιγκ Μπάνγκ και εύκολα να σε παρασέρνει σε μια κουβέντα γύρω από την κβαντική φυσική, μετά από ένα-δυο ποτάκια.

Στην αρχή που εκδηλώθηκε το φαινόμενο της εγκεφαλικής αποπλάνησης, όπως ονομάσθηκε τότε, το δεχθήκαμε όλοι με ενθουσιασμό. Ήμαστε μια κοινωνία αρχαίων Ελλήνων στο εκατονταπλάσιο. Μάλιστα τότε επινοήθηκε και ο όρος mind-building, που ήταν το ανάλογο του body-building, και ήταν η μόδα της εποχής.

Όμως ούτε η καλλιέργεια του πνεύματος, η τέχνη, η επιστήμη, η φιλοσοφία μπόρεσαν να κατευνάσουν τον πόθο των ερωτευμένων να κατακτήσουν και να αποδομήσουν το αντικείμενο του πόθου τους. Ναι, τη ζημιά στον πολιτισμό της ομορφιάς την προκάλεσε ο έρωτας, η ανάγκη του ερωτευμένου ανθρώπου να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον Άλλον.

Στην αρχή δειλά και μετά σαν κίνημα οι ερωτευμένοι άρχισαν να γκρεμίζουν ό,τι είχαμε φτιάξει προκειμένου να φτάσουν ως την ουσία των αγαπημένων τους. Κάποιοι παράφορα ερωτευμένοι κατέβηκαν στην αρχή σε καθιστική διαμαρτυρία έξω από το Δημαρχείο προσπαθώντας να διεκδικήσουν αφαίρεση των τσιπς και των φακών επαφής. Αυτό θεωρήθηκε σκάνδαλο. Φυλακίσθηκαν και υποβλήθηκαν σε πολλαπλές πλύσεις εγκεφάλου κατά της ασχήμιας και υπέρ της ισότητας που επέφερε η τεχνολογία των τσιπς και του mind building. Μπορεί αυτή η ομάδα να υποχώρησε αλλά τα νέα κρούσματα ήταν πιο σοβαρά. Δύο πολύ ερωτευμένοι κατέβηκαν σε απεργία έρωτος μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο διεκδικώντας την αληθινή τους εικόνα. Ήθελαν μ' αυτό τον τρόπο να βουτήξουν ως τα μύχια της ψυχής του άλλου και, αλήθεια, δε τους ένοιαζε μια στάλα αν ο άλλος ήταν φαφούτης, καραφλός ή κουτσός. Τελικά αυτό το ζευγάρι ποθοκτόνησε μέχρις εσχάτων και απεβίωσε αγκαλιασμένο.

Τότε πια όλοι καταλάβαμε πως τα πράγματα ήταν πολύ κρίσιμα. Τις επόμενες μέρες οι επιστήμονες αναγκάσθηκαν να αποκαλύψουν με ποιον τρόπο γίνεται η αφαίρεση των πομπών και των δεκτών της ομορφιάς. Αλλά ούτε αυτό δεν αρκούσε στο άγριο κίνημα των ψυχιστών, αυτών δηλαδή που ούτε για την ομορφιά της σάρκας ούτε για την ομορφιά του εγκεφάλου νοιάζονταν πια, παρά μόνο για την ομορφιά της ψυχής του άλλου. Και δυστυχώς κανείς δε μπορούσε να ορίσει τι ήταν πια ψυχικά όμορφο. Αυτό που θα μπορούσα να λατρέψω εγώ, εσύ μπορεί να το απεχθανόσουν. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Κανείς δεν ήξερε πια τι επεφύλασσε το μέλλον.Γι' αυτό εγκαταλείφθηκαν τα τσιπάκια, το mind building και όλα όσα κατάφερε να χτίσει ο πολιτισμός μας.

Και τι έμεινε; Μια πολιτεία γεμάτη κυνηγούς μιας χίμαιρας. Της ψυχής, της στιγμής, του έρωτα και της αλήθειας. Κάτι που ίσως να μην ερχόταν ποτέ στο Μποτέ. Ίσως και όχι.

16/2/08

irreversible vision loss

Έχω λίγη μυωπία, λίγα ακίνητα και λίγες ρυτίδες. Όλα αυτά τα απέκτησα στην ενήλικη ζωή μου. Όμως ενώ την περιουσία και το άγγιγμα του χρόνου τα δέχθηκα στωικά, για τη μυωπία είχα μια πιο συνδικαλιστική εκδοχή . Η οπτική μου οξύτητα ήταν 10/10 λίγο πριν πιάσω δουλειά ως διορθώτρια σε εφημερίδα. Κι αφού η μυωπία μου προέκυψε αμέσως μετά, γιατί να μη ζω σε καμιά Σουηδία να ισχυριστώ πως πρόκειται για εργατική ασθένεια και να πάρω αποζημίωση; Ε; Κι επειδή η μυωπία μου προέκυψε αφού πλέον είχα ξεπεράσει τη φάση που ως παιδί ήθελα να φοράω γυαλάκια, φοράω σπάνια τα γυαλιά μου.

Ώσπου ένα βράδυ που έβλεπα ταινία με υπότιτλους, τα έβγαλα και τα άφησα πάνω στον καναπέ νυσταγμένη. Κι εκείνα, ενώ κοιμόμουν, πήγαν και χώθηκαν ανάμεσα στα μαξιλάρια, μέσα στη νύχτα. Μπορεί να κρύωναν, μπορεί με τόσα που έχουν δει να αποζητούσαν τη θαλπωρή, μπορεί να με έψαχναν ή μπορεί απλώς να γλίστρησαν. Τα είχα χάσει για μέρες. Ώσπου ήρθε ένας γίγαντας να δούμε ταινία. Κάθησε πάνω τους και χρατς, τα λύγισε. Το καλό νέο ήταν πως με το χρατς ξαναβρέθηκαν . Το κακό πως μου τα τσάκισε ο χοντρός.

Τα πήρα, τα καθάρισα, τα φόρεσα. Οι φακοί ήταν μια χαρά, ευτυχώς. Μόνο που φορώντας τα ένιωθα σαν τον Groucho από τους Marx brothers. Πλην του μυστακίου και του πούρου. Ήθελαν ίσιωμα.

Τα βάζω στο κουτάκι τους και τα πηγαίνω μετά από λίγες μέρες σε ένα υποκατάστημα της αλυσίδας οπτικών από όπου τα αγόρασα. Το υποκατάστημα είναι στο Camberwell που είναι μια πολύ υποβαθμισμένη περιοχή στο νότιο Λονδίνο.
Ένας Πακιστανός, μάλλον δεύτερης γενιάς αν κρίνω από την άπταιστη προφορά, ήταν πίσω από τους γυάλινους πάγκους.
"Θα ήθελα να μου φτιάξετε το σκελετό, αν γίνεται!" λέω εγώ χαρωπά και ευγενικά.
"Βεβαίως. Για να ρίξω μια ματιά..." αποκρίνεται ο υπάλληλος.
Τα περιεργάζεται για μια στιγμή και μου λέει πως σε ένα λεπτό θα είναι έτοιμα και εξαφανίζεται πίσω από μία κουρτίνα.
Χαρά εγώ που θα πάρω το γυαλάκια μου αμέσως!.. Πράγματι, σε λιγάκι γυρνάει ο τύπος με τα γυαλιά μου ανά χείρας και τα τοποθετεί βιαστικά στο κουτί τους.
"Πόσο κοστίζει;" τον ρωτώ.
"Δεν κάνει τίποτα", απαντά.
"Ω, ευχαριστώ πάρα πολύ!" του ανταπαντώ και φεύγω ικανοποιημένη, indeed.

Πηγαίνω να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι. Τώρα που έγιναν καλά τα γυαλάκια μου δε χρειάζεται πια να ρίχνω πασιέντζα για να μάθω ποιο λεωφορείο είναι αυτό που πλησιάζει. Τα φοράω ενθουσιασμένη και διαπιστώνω πως από το αριστερό μάτι ο φακός είναι θολός. Τα σκουπίζω, τα ξαναφοράω αλλά και πάλι δε μπορώ να δω καθαρά. Τα βγάζω, τα σηκώνω ψηλά προς το φως και διαπιστώνω πως ο αριστερός φακός είναι χαραγμένος ακριβώς στο κέντρο, εκεί που εστιάζει η κόρη του ματιού. Μια χαραγματιά σα δέκα αλληλοεφαπτόμενες τρίλιζες στα γυαλάκια μου! "Μα πώς έγινε αυτό; Αφού οι φακοί δεν είχαν πάθει ζημιά" , αναρωτιέμαι.

Και τότε, σαν το Irreversible του Gaspar Noé ξαναγυρνώ ως την πρώτη στιγμή που μπήκα στο κωλομάγαζο με τα οπτικά. Το γλοιώδικο βλέμμα και το ειρωνικό μειδίαμα του υπαλλήλου τώρα εξηγούνται. Που βιαστικά τα έβαλε στο κουτάκι χωρίς να με αφήσει να τα τσεκάρω όταν μου τα επέστρεψε, τώρα εξηγείται. Μου χάραξε τον φακό ο άκυρος! Ακριβώς στο κέντρο ώστε να μου είναι άχρηστα. Αυτός το έκανε. Μπορεί να είμαι μύωψ αλλά έχω αναδρομική παρατηρητικότητα. Τι λόγο είχε να το κάνει; Στην τσέπη του θα έμπαιναν τα λεφτά που θά 'δινα για να πάρω καινούργια; Όχι βέβαια. Υπάλληλος σε μια αλυσίδα καταστημάτων είναι. Τόση κακία, χωρίς λόγο. Σκατάνθρωποι, σκατοζωή και σκατοκοινωνία.

15/2/08

μωράκι, πάμε για καφέ;

Την εξάρτηση την κρίνω το πρωί. Που βγαίνω από το όνειρο, όπως το βρέφος, αθώα, χωρίς κέλυφος και χωρίς λόγια, για να συναντήσω τις άγκυρές μου. Εκεί φαίνεται αν είμαι ερωτευμένη, αν χαίρομαι για τη μέρα που έρχεται, αν αποζητώ το τσιγάρο και την επικοινωνία. Αν είναι κάποια έξη που με δένει στο εδώ με αντάλλαγμα κάτι από την ελευθερία μου.

Λοιπόν, κάθε πρωί καταλαβαίνω πόσο εξαρτημένη είμαι από τον καφέ. Κι όχι τον κάθε τυχάρπαστο και τυχάλεστο καφέ, αλλά τον τούρκικο, όπως επέμενε να τον βαφτίζει ο Ηλίας Πετρόπουλος, και όπως μου αρέσει να τον παραγγέλνω έξω για να προγκάω τον εθνικισμό του σερβιτόρου που τον βλέπω να ξεροκαταπίνει μια βρισιά ενώ δέχεται την ανορθόδοξη παραγγελία.

Τα γκαρσόνια φτύνουν στις παραγγελίες κάπου-κάπου. Ό,τι πελατειακό τερτίπι καταπίνουν έξω, το φτύνουν κυριολεκτικά μέσα. Μια φίλη που δούλεψε -και- σε σουβλατζίδικο μου το εκμυστηρεύτηκε. Όποιος έκανε το λάθος να τηλεφωνήσει για ντελίβερυ γυρόπιτας λίγο πριν τις 12 που έκλεινε το κατάστημα, πολύ πιθανόν να μασαμπούκιαζε και τη σχετική χλέπα αργότερα, μου είπε με δικά της λόγια. Ελπίζω να μην έχω καταπιεί το σάλιο σου εθνίκι-γκαρσόνι για εσχάτη προδοσία. Εξάλλου τι Αθήνα τι Ανκάρα; Αφού ο Έλλην πρωθυπουργός της χώρας βγήκε από την 50χρονη λοχεία του μίσους και πέρασε τα σύνορα της Τουρκίας.Και δε νομίζω να πήγε ούτε για καφέ, ούτε για το Νόμπελ Ειρήνης.

Μια φορά, που συγκατοικούσα με έναν Τούρκο από την Ισταμπούλ, παρήγγειλα καφέ από ένα καφεκοπτείο της... Κωνσταντινούπολης μέσω ebay. To ebay αποτελεί επιχειρηματική ιδέα δύο συμφοιτητών του Έλληνος Πρωθυπουργού που βρέθηκε προσφάτως στην Τουρκία, και που κάποτε βρίσκονταν όλοι μαζί στο Πανεπιστήμιο Ταφτς. Ο τούρκικος καφές της Τουρκίας δε πινόταν. Σα χώμα ανακατεμένο με τσόφλια αραβικού χαρμανιού ήταν . Όπως τα καφεκοπτεία στην Πειραιώς, που πλημμυρίζουν το δρόμο τα ξημερώματα με μια απελπιστική φάρσα αρώματος καφέ. Και αφού έδεσε τις άγκυρές του το πλοίο από την Κρήτη, σε ενημερώνει ο ταξιτζής καθώς περνάς απέξω πως ο καφές που αλέθουν μέσα είναι ρεβύθια και κριθάρι. Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι.

Πάντως, όπου και αν βρέθηκα υπήρχαν τα σύνεργα kahve (καφές), fincan (φλιτζανάκι), ibrik (μπρίκι). Κι έμαθα να είμαι ο (η?) ταμπής (ο μερακλής ψήστης), και ο (η?) θεριακλής (ο ή η? μερακλής πότης) μαζί.

Και κάποτε, πριν 7 χρόνια περίπου, ήρθε στο inbox μου ένα chain email. Ψυχολογικό τεστ σε μορφή power point. Τότε δε με έκαναν ακόμα έξαλλη τα FW και τα άνοιγα. Έλεγε λοιπόν, μεταξύ άλλων, να γράψεις τον πρώτο συνειρμό που σου έρχεται στο μυαλό με τη λέξη καφές. Έγραψα, θυμάμαι, "για πάντα". Που ούτε για σένα, όσο ερωτευμένη κι αν είμαι, δε θα το έγραφα. Ο καφές στο συγκεκριμένο τεστ συμβόλιζε το σεξ. Addicted to sex, then. Όσο ζω μαθαίνω.

Μωρό μου, εσύ η κουκίδα που πήγες και σφηνώθηκες στα σωθικά μου, σε πειράζει να πίνω ένα τόσο δα φλιτζανάκι καφέ τη μέρα; Μόνο ένα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.


Κάποτε μωρό μου, κάποιος ερωτευμένος με τη μαμά, φιλοτέχνησε τους στίχους του Bob Dylan και τους κρέμασε στο δωμάτιό του. Ούτε που ήξερε για την εξάρτησή μου από τον καφέ.

Your loyalty is not to me
but to the stars above

Αυτό μόνο ήξερε. Κι εγώ ούτε που ήξερα πόσο ερωτευμένος ήταν. Κι εσύ δε ξέρεις τίποτα, μακάριο στην άγνοιά σου και έρμαιο της ανελευθερίας σου. Γι' αυτό, βάλε τα καλά σου και πάμε έξω στον ήλιο για καφέ. Πρωί είναι και καταλαβαίνω πως σ' αγαπώ.

14/2/08

τα γαλάζια παιδιά, τα γαλαζοαίματα παιδιά και τα μεγάλα παιδιά

Τα γαλάζια παιδιά

Τους γνώρισα τους ΔΑΠιτες. Κάτι μικρομέγαλοι από τα 20 τους, ταμπουρωμένοι πίσω από ένα σιέλ καλοσιδερωμένο πουκάμισο, με μια ζελεδιασμένη χωρίστρα αλά Χατζηνικολάου, καλοξυρισμένοι και με άφτερ σέιβ, με χρυσό σταυρό πίσω από το μακό φανελάκι που δεν αποχωρίζονται από παιδιά- μη και αρπάξουν καμιά γρίπη και στεναχωρηθεί η Αγία Μητέρα, η αει-παρθένος, μη και τους τιμωρήσει ο Jesus' father.
Τους γνωρίζω από την όψη της ΝΔ την τρομερή, σφιχτοκώληδες που δεν αμφέβαλλαν και ποτέ για το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και δε τους συνάντησα ούτε σε παραλίες γυμνιστών, ούτε σε κάμπινγκ, ούτε σε υπόγεια μπαρ, ούτε σε ροκ συναυλίες, και ούτε βέβαια στο κρεβάτι μου.
Τους ξέρουμε δα τους ΔΑΠίτες, τους χειροκροτητές της παράταξης, του Αντώνη Ρέμου, του Προέδρου, που τους χαϊδεύει το μάγουλο ή τους κλείνει το μάτι και λιποθυμούν από συγκίνηση οι καραστρέιτ. Τους ξέρουμε από το σύνθημα των αναρχικών "δεν είναι οι ΔΑΠίτισσες ανοργασμικές είναι οι ΔΑΠίτες ανάξιοι εραστές." Με τη ξανθιά τη γκόμενα από δίπλα που πρέπει να είναι κυρία στο σαλόνι, νοικοκυρά στη κουζίνα και τσούλα στο κρεβάτι.
Μεγάλωσαν τα παιδιά, τέλειωσαν τη σχολή, με δικούς τους στα εκλεκτορικά, με καρφώματα, γλειψίματα, ακόμα και ζιγκολίκι και, λογικό είναι, μετά την απόκτηση του πτυχίου θέλησαν διορισμό στο δημόσιο. Ο φραπές του ΔΑΠίτη πίνεται μόνο σε δημόσια υπηρεσία, κερασμένος από τον Έλληνα φορολογούμενο. Γιατί έτσι γουστάρουν.

Τα γαλοζοαίματα παιδιά

Όσο έκπτωτος είναι ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, τόσο οι γαλαζοαίματοι γόνοι ζουν και βασιλεύουν ανά την επικράτεια. Ο νεποτισμός δεν εξαντλείται στον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τη Μπακογιάννη και το Μητσοτακέικο, τον Κεφαλογιάννη, τον Πάγκαλο, τον Βαρβιτσιώτη, εκτός και αν είσαι μύωπας βαριάς μορφής.
Ο νεποτισμός είναι μέσα στο γραφείο της μεγάλης έγκριτης εφημερίδας, της ιδιωτικής υπερ-επιχείρησης, της δισκογραφικής εταιρείας, του εκδοτικού οίκου, των δημοσίων έργων, που στέλνεις το CV σου υπαλληλάκι με μπαμπά τον Mr Nobody. Στέλνε CV με τα μεταπτυχιακά σου, τις δημοσιεύσεις σου, τις διακρίσεις σου, την εθελοντική εργασία σου, την προϋπηρεσία σου. Αλλά όσο σε λένε Miss or Mr Nobody, just like your father, you won't get this job. Sorry, mate.
Αν όμως ο μπαμπάς σου είναι βουλευτής - ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, δε βαριέσαι- αν ο μπαμπάς σου είναι γνωστός καλλιτέχνης, αν είναι μεγαλογιατρός, πανεπιστημιακός, μεγαλοδημοσιογράφος, εκδότης μιας τοπικής φυλλάδας, αν έχει μια επιχείρηση στο Χρηματιστήριο, mate, you 're born so fucking lucky.
Ούτε Πανελλήνιες εξετάσεις με την μπλέμπα, ούτε εξετάσεις ΑΣΕΠ, ούτε να στέλνεις CV σαν κακομοίρα. Είναι μανίκι βέβαια 3 χρόνια στην Αγγλία ή σε καμιά άλλη ξενερόχωρα χωρίς το αραλίκι στο ΝταΚάπο όταν ο ήλιος καίει και για μας τους gay, αλλά μετά; Ένα τηλέφωνο να κάνει ο μπαμπάς και καθάρισες. Γαλαζοαίματο παιδί όχι σκέτο γαλάζιο.


Τα μεγάλα παιδιά

Κι είναι και αυτοί, οι άλλοι. Κάτι παιδιά που δε μεγαλώνουν ποτέ, γιατί από μικρά τα έβγαζαν πέρα μόνα τους. Μια φορά μπορεί να είπαν "θα το πω στο μπαμπά μου" και μετά ένιωσαν όλη τη ντροπή του κόσμου να καίει στα μαγουλάκια τους. Και μπορεί να ακολούθησαν το επάγγελμα του καταξιωμένου μπαμπά μπορεί και όχι. Αλλά αν τους ρωτήσεις "ρε, είσαι ο γιος του τάδε;" μπορεί να χαμηλώσουν το βλέμμα και η κατάφασή τους να είναι τίγκα στη συστολή. Θα έχουν σκεφτεί και να αλλάξουν το επώνυμό τους. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να έχουν άλυτα οιδιπόδεια με τον γονιό που δε ξεπέρασαν ή πασχίζουν να υπερβούν. Ποιος ξέρει; Είναι όμως εξωτικά πουλιά, και σαν τέτοια, πώς διάολο να μη σε συγκινήσουν; Είναι κι αυτά τα παλιόπαιδα, που σε αφήνουν να τα κοιτάς σαν σπάνιο είδος.


Αρλέτα, δε ξέρω κι ούτε με νοιάζει ποιου κόρη είσαι, αλλά γίνε καλά γρήγορα. Ναι;

11/2/08

Η όμορφη Ξένια, όμορφα καίγεται

"Oι μπλόγκερ δεν θέλουν να δουν το βίντεο του Ζαχόπουλου, οι μπλόγκερ απαιτούν δεντροφύτευση της Πάρνηθας τώρα, οι μπλόγκερ διεκδικούν εφαρμογή του διευρυμένου ωραρίου στο μετρό."
Μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα και δε τα ξέρεις και όλα, Ξένια μου! Προεκλογικά οι ακατανόμαστοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μπερδέψουν τα exit polls δίνοντας ψευδείς απαντήσεις! Μιλάμε έτριξαν τα θεμέλια του πολιτειακού συστήματος με τον χαβαλεδακτιβισμό. Μην απορείς που έβγαινε πρώτο κόμμα η Ένωση Κυνηγών στο έξιτ πολλ και τελικά ξανα-ορκίστηκε κυβέρνηση η ΝουΔου. Οι bloggers είχαν κάνει το θαύμα τους. Είδες που το ΕΣΥ έγινε περδίκι και δουλεύουν όλα ρολόι; Οι bloggers ας είν' καλά. Είδες που γκρεμίζονται ολόκληρα ξενοδοχειακά συγκροτήματα για να γίνει δεντροφύτευση; Οι bloggers είναι η αιτία. Γι' αυτο σου λέω, άλλος έχει τα γένια, κι άλλος έχει την Ξένια.

Ποιοι είναι λοιπόν οι μπλόγκερ με τα τόσο ανομοιογενή αιτήματα;
Είναι κάποιοι αποτυχημένοι, μωρέ, με άφθονο ελεύθερο χρόνο που ψάχνουν μια τελευταία διέξοδο να κερδίσουν λίγη αξίωση. Μη δίνεις σημασία, θα τους περάσει. Ωστόσο μη τους πεις τη λέξη κίνημα γιατί βγάζουν φλύκταινες! 'Αλλο βέβαια που τους αρέσει να λειτουργούν συλλογικά και σε κάθε ευκαιρία να συνδικαλίζουν μόλις τους επιτίθεται κανείς. Εσύ καλή ώρα. Το Πάσχα έχεις κανονίσει τίποτα; Δεν έχουμε βρει Ιούδα για το 2008 και μπορεί να κατέβεις προτεινόμενη.

"Κάθε εφημερίδα ή περιοδικό που σέβεται τον εαυτό του έχει ορισμένους ρεπόρτερ ή κριτικούς που διαθέτουν μπλογκ, αναμεσά τους, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο «Γκάρντιαν», το «Νιου Γιόρκερ» και φυσικά η «Καθημερινή»."
Δε καταλαβαίνω γιατί τσουβαλιάζετε την Καθημερινή με αυτές τις φυλλάδες του συρμού, αλλά ας είναι.

"Το ενδιαφέρον στοιχείο των μπλογκ είναι ο τρόπος γραφής, η αμεσότητα και οι νεολογισμοί, που προκύπτουν από την τεχνολογική αργκό."
Τα παραλές. Αλλά ελπίζω να αναφέρεσαι σε μπλογκζ του εξωτερικού και όχι στην ντόπια μπαναλαρία.

"Είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς τους μπλόγκερ"
Τι ανάγκη έχεις εσύ που έχεις φτάσει στην κορυφή;

"που επενδύουν τα γραπτά με μουσική υπόκρουση, βιντεάκια και links, τα οποία παραπέμπουν απευθείας τον χρήστη σε άλλες πηγές.
"
Έμαθε και η πλέμπα, Ξένια μου, να κάνει reference και έχουμε τρελαθεί να πηγαίνουμε από link σε link σαν το βατράχι στα νούφαρα της λίμνης. Quell ξεπεσμός!

"Οσο για το στυλ γραψίματος, είναι ελλειπτικό, χωρίς σημεία στίξης. Μοιάζει με προφορικό λόγο και τα συναισθήματα ενίοτε περιγράφονται με σύμβολα όπως :-) ή :-( (που υποδηλώνουν χαρά και λύπη αντίστοιχα)."
Μα δε τους κάνετε και εσείς δωρεά καμιά διορθώτρια; Εξάλλου σε τι σας χρειάζονται οι διορθωτές; Αφού τα κείμενά σας είναι αριστουργηματικά εν τη γενέσει τους. Είμαι βεβαία!

"Ορισμένες φορές οι μπλόγκερ δεν γράφουν πρωτότυπα πράγματα, λειτουργούν καπως σαν επιμελητές, επιλέγοντας αξιοπρόσεκτα κείμενα και προσθέτοντας πνευματώδη σχόλια. Συνήθως οι άνθρωποι που διαθέτουν μπλογκ προσπαθούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον και να συνδεθούν με όσο το δυνατόν περισσότερα μπλογκ."
Τι ασύστολα ψεύδη είναι αυτά που βάλθηκες να διαδώσεις, κόρη; Η μπλογκόσφαιρα είναι αμόλυντη από κάθε είδους ιδιοτέλεια. Όλα γίνονται για το κοινό καλό. Τώρα, άμα κερδίσουμε και λίγη φήμη τι να κάνουμε; Να βάλουμε μπούργκα για να μη μας αναγνωρίζουν στο δρόμο τα πλήθη των αναγνωστών;

"Για να κατακτήσουν λοιπόν τη δόξα στον κυβερνοχώρο,κάποιοι οι μπλόγκερ δοκιμάζουν τα πάντα, σκορπούν φήμες, διαδίδουν ψεύδη, δημιουργούν τεχνητές αντιπαραθέσεις, κατασκευάζουν ανύπαρκτα πρόσωπα και μεταδίδουν τα πλέον εξωφρενικά βίντεο"

Τώρα, αν η διορθώτρια σου πρόσθετε τη λέξη κάποιοι για να μην εκτίθεσαι και εσύ ότι δε πέρασες και τέλεια το Σαββοτοκύριακο και έχεις τα νεύρα σου, κινδύνευε με απόλυση ;


"διεκδικώντας επάξια τον τίτλο των ιερόδουλων του κυβερνοχώρου. "
Δε θέλω να σου καταρρίψω το μύθο που έχεις πλάσει για τα μπουρδέλα. Αλλά οι πουτάνες ούτε ψεύδη πληρωμένα διαδίδουν, ούτε debate και συγκρούσεις δημιουργούν, ούτε μεταποιούν ανύπαρκτες προσωπικότητες σε πολιτικούς, ούτε συγκαλύπτουν εξωφρενικά ψεύδη. Μάντεψε ποιες δηλωμένες πόρνες το κάνουν αυτό.

"Το 2005 μία πρώην κάλλιτεχνις του στριπ τιζ από τη Μινεσότα και δεινή μπλόγκερ έγραψε ένα επιτυχημένο βιβλίο. Φέτος, το σενάριο της ταινίας «Τζούνο», που παίζεται αυτές τις μέρες και στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. "
Αν δεν παραδίδεις ήδη μαθήματα δημοσιογραφίας, θα σου πρότεινα να αναλάβεις σύντομα. Η παραπάνω πρόταση θα αποτελέσει ένα κόσμημα για το CV σου.


UPDATE
Βρείτε τις ομοιότητες
του πονήματος της κας Κουναλάκη
με αυτό το άρθρο
και κερδίστε μια θέση στην εκτίμησή μου!

(ΥΓ: Ευχαριστώ το παιδάκι που με ενημέρωσε σχετικά)


Τι μου θυμίζει;;;

Reading blogs, it's pretty clear, is not like reading a newspaper article or a book. Blog readers jump around. They follow links. They move from blogs to news clips to videos on YouTube, and they do it more easily than you can turn a newspaper page. They are always getting carried away-somewhere. Bloggers thrive on fragmented attention and dole it out too-one-liners, samples of songs, summary news, and summary judgments. Sometimes they don't even stop to punctuate. And if they can't put quite the right inflection on a sentence, they'll often use an OMG (Oh my god!) or an emoticon, e.g., a smiley face :-) or a wink ;-) or a frown :-( instead of words. (Tilt your head to the left to see the emoticons here.)

Many bloggers really don't write much at all. They are more like impresarios, curators, or editors, picking and choosing things they find on line, occasionally slapping on a funny headline or adding a snarky (read: snotty and catty) comment. Some days, the only original writing you see on a blog is the equivalent of "Read this.... Take a look.... But, seriously, this is lame.... Can you believe it?

Now that fame and links are one and the same, there are bloggers out there who will do practically anything- start rumors, tell lies, pick fights, create fake personas, and post embarrassing videos-to get noticed and linked to. They are, in the parlance of the blogosphere, "link They are, in the parlance of the blogosphere, "link whores." And those who succeed are blog celebrities, or "blogebrities.whores." And those who succeed are blog celebrities, or "blogebrities."this?"


Λοιπόν, Ξένια, πολύ ωραίες μεταφράσεις κάνεις από τα αγγλικά. Ως μεταφράστρια είσαι (ή θα μπεις) στην ΕΣΗΕΑ;
Είθισται βέβαια να αναφέρουμε τον/την συγγραφέα του πρωτότυπο κειμένου, δλδ την Sara Boxer εν προκειμένω.
Μη μου πεις πως Σάρα Μπόξερ είναι το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο!
Επειδή γνωρίζω και εγώ δυο-τρία αγγλικά -επίπεδο Elementary, μη φανταστείς- να στείλω ένα μεϊλάκι στην Ms Boxter να χαρεί για την...αναπαραγωγή;
Δε πιστεύω να θεωρηθεί....πουτανιά!..
Αλλά και ρουφιανιά να θεωρηθεί, άλλος έχει το όνομα... ας έχει και τη χάρη.


ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια
είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δε τα βλέπεις καθώς λένε με το πρώτο.

Τελώ υπό καθεστώς μονίμου ναυτίας.Πότε θα πιάσουμε λιμάνι, καπετάνιο; Σε ένα μήνα μου λέει. Ταξίδι σε υπερωκεάνιο. Με περνάει απέναντι, στην Μητρότητα. Η αγάπη είναι ζάλη, μου υπενθυμίζει. Η αγάπη για μια υποψία ανθρώπου που ούτε είδες, ούτε αντάμωσες, ούτε άκουσες, ούτε άγγιξες, ούτε φίλησες, ούτε αγκάλιασες και όμως νιώθεις πως τον αγαπάς ήδη. Βαθιά.

Για το Νίκο Καββαδία δε θα πω. Για τα παρελθόντα και τα σύγχρονα που με συγκλονίζουν έξω από τα συμβατικά πλαίσια, δε θα πω. Για τις συμπτώσεις που με μαγεύουν και την ίδια στιγμή ξυπνούν το σκεπτικιστή μέσα μου, δε θα πω.

Θα πω μόνο τα εύκολα. Έχω ναυτία γιατί είμαι έγκυος και νιώθω ήδη να με πλημμυρίζει η αγάπη για το ανθρωπάκι που με πάει απέναντι. Ούτε καν για την αγωνία, τον πανικό, τις μαύρες σκέψεις, πιο μαύρες από τον έρεβο του ορίζοντα νύχτα στο κατάστρωμα του πλοίου, δε θα πω. Και θα δοξάσω το προσωπικό μου eμερολόγιο που μου δίνει την ευκαιρία να εκφράζομαι ελεύθερα...




10/2/08

Ο δρόμος με τα δέντρα- BAUMSTRASSE

Τρία τραγούδια αγαπημένα από το δίσκο Baumstrasse, που θα πει ο δρόμος με τα δέντρα. Ερμηνεύει η Μάρθα Φριντζήλα. Χωρίς αφορμή.


Ο Κουτεντές

Μες στης Αττάλειας τις απότομες κορφές
απέθαντος και μόνος γυρνάει ο Κουτεντές
εκεί που ανάβουνε οι άνθρωποι φωτιές
πάει κοντά, και ρίχνει ξύλα ο Κουτεντές.

Ρεφρέν
Αχ, πόσο χρόνων είμαι ο κακόμοιρος
ποτέ δε θα πεθάνω ο κακόμοιρος.

Σαν εύρη άνθρωπο μονάχο τον ρωτά
"τι μέρα έχουμε τι ώρα, ποια χρονιά;"
"Δύο χιλιάδες κάτι", ο άλλος του απαντά
κι εκείνος το μαντήλι στο κλάμα το βουτά.

Ρεφρέν
Αχ, πόσο χρόνων είμαι ο κακόμοιρος
ποτέ δε θα πεθάνω ο κακόμοιρος.

Έχει κατάρα να μη βρίσκει αναπαμό
γιατί ένα ράπισμα έχει δώσει στο Χριστό
κι ως τη Δευτέρα Παρουσία θα γυρνά
μες στης Αττάλειας τα ψηλά βουνά.

Ρεφρέν
Αχ πόσο χρόνων είσαι ρε κακόμοιρε
ποτέ δε θα πεθάνεις ρε κακόμοιρε.

Στίχοι, ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα
Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης

Ακούστε το εδώ.

Καστελλόριζο

Αν αρχινίσω και τα πω τα πάθη μου τραγούδι
η μαύρη γης μαραίνεται, δε βγάζει πια λουλούδι.

Και τα τραγούδια λόγια είναι, τα λένε οι πικραμένοι
παλεύουν να βγει το κακό, και το κακό δε βγαίνει.

Αντίκρυ μου ήρθες κι έκατσες σαν ήλιος σαν φεγγάρι
και ρούφηξες το αίμα μου σαν το ξερό σφουγγάρι.

Νά τον εκεί που πρόβαλε και κάντε του και τόπο
να λάμψει σαν Αυγερινός στη μέση των ανθρώπων.

Παραδοσιακό



Ο ερωτευμένος

Ποτήρι το ποτήρι τη θάλασσα μετρώ
σπυρί σπυρί την άμμο.
Κι απάνω πού' χω φθάσει σε λογαριασμό
όλα τα χάνω.

Πατάω όπου πατούσες και σ' ακολουθώ
μα σβήνονται τα χνάρια.
Σου δίνω ό,τι ζητούσες και σου τραγουδώ
στ 'απομεινάρια.

Ξυπνάω και κοιμάμαι κι όλο παρακαλώ
κι εσύ να με θυμάσαι.
Τα βράδια ξαγρυπνάω και σε νοσταλγώ
κι εσύ κοιμάσαι.

8/2/08

το σινάφι των Σαμουράι

Το θυμόσοφο νεοελληνικό απόφθεγμα περί ακρίβειας, i.e. "Ελβετία γίναμε", μπορεί και να αντικατασταθεί από το "Ουγγαρία γίναμε"για τις ανάγκες των ημερών. Οι ανάγκες των νοικοκυριών δεν άλλαξαν στο ελάχιστο. Αλλά η δεξιά, και κρυφο-ακροδεξιά, κυβέρνηση πιστή στο μότο της παρακμής, προσφέρει "άρτον και θεάματα" για το πόπολο. Κι επειδή μας σώθηκαν οι Ολυμπιακοί, η Γιουροβίζιον, το Γιούρο και Γιουρομπάσκετ, προβάλλει δωρεάν τη λαοφίλητη σαπουνόπερα Ζαχοπουλειάδα, ενώ άλλα ζητήματα πιχί περνούν στα μουγκά.

Σημειώνεται νέα τάση αυτοκτονίας. Aν οι τάσεις ήταν ηλεκτρικές (και μία, και δύο, και τρεις και τέσσερις) το ενδεχόμενο βραχυκλώματος δε θα απεσοβείτο. Αν το λατρευτό σινάφι αυλικών-δικηγόρων-δημοσιογράφων το πείραξε κανένα sushi και εμφάνισε επιδημία Σαμουράι, ας επιληφθεί το ΚΕΕΛΠΝΟ, το καλοταϊσμένο, να πάμε κι εμείς στις δουλειές μας.

Από την άλλη, οι επαναλαμβανόμενες τάσεις καταδεικνύουν τη φτωχή φαντασία του σεναριογράφου της σαπουνόπερας, ο οποίος πρέπει να είναι υπαρκτό πρόσωπο , στις φλέβες του οποίου μάλιστα κυλάει ουγγρικό αίμα- χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας στην Ευρώπη.

Ή μπορεί πίσω από τις επαναλαμβανόμενες τάσεις αυτοκτονίας να βρίσκεται ο δάκτυλος Μακάκας, ο λογοκεκριμμένος, που με λυτή την πάλλευκη κόμη του αλλά και το ζωνάρι για καυγά, εμφανίζεται ως Προφήτης κακών ειδήσεων δια στόματος της παντα-νέας αοιδού, κάνοντας το πιο δυναμικό come back of all times, εκδικούμενος την αντίπερα όχθη των διασκεδαστών.

Αν η έλλειψη επικοινωνίας μπορεί να φέρει την ελίτ στο απονενοημένο διάβημα, ας αναλάβει πια δράση και η κλαψομούνα πλέμπα. Κόψτε τους τα φαξ, τα τηλέφωνα και το ίντερνετ. Κι αφήστε τα καλώδια σε εμφανές σημείο.

Ο Νετσάγιεφ των ημερών σας.

(Για την αντιγραφή: Niemandsrose)

7/2/08

Αφού και Αφή: μια μικρή ιστορία απιστίας σε si ελάσσονα

Ένας χαρτοφύλακας που ήταν ακουμπισμένος δίπλα στην είσοδο ήταν του Αφού. Ο χαρτοφύλακας ήταν και φύλακας. Φύλαγε τη λογική, τα πλάνα στα χαρτιά, τα χαρτονομίσματα, τα "δε νομίζω", τα σουτ, τα σσσςςς, τα γκολ, τα βλέμματα, μια σαΐτα παιδική και κάτι κλισέ εκφράσεις. Όπως "πάλι τα ίδια θα λέμε;" Ήταν καλός φύλακας γιατί ήταν από δέρμα ζώου, γδαρμένου ζωντανού. Αφού αν έκανε κανένας ξένος την αποκοτιά να τον πλησιάσει γρύλιζε. Γκρρρ...

Το φουλάρι στο τρίποδο της άρπας απέναντι από την έξοδο ήταν της Αφής. Την άρπα πρώτα την λαχτάρησε, μετά την απέκτησε, έπειτα την κατέκτησε, αργότερα την βαρέθηκε, πιο ύστερα την εγκατέλειψε και μια μέρα την έδωσε σε έναν παλιατζή. Και έμεινε το τρίποδο για να κρεμιέται το φουλάρι. Το τρίποδο έμενε σπίτι και το φουλάρι ξεπόρτιζε. Φφφφφ....

Ο Αφού και η Αφή ζούσαν μες στη σιωπή και μες στη σκόνη. Τη σιωπή την ένιωθες με την αφή αφού περνούσαν οι ηλιαχτίδες μέσα από τη σκόνη.

Οι δυο τους όταν συναντήθηκαν είπαν: μοιάζουμε. Και έμοιαζαν. Αφ...

Μια νύχτα το φουλάρι γύρισε σπίτι με έναν ξένο. Ξένος στη δυτική πλευρά του σπιτιού. Μέσα της, εκεί που χαράζει, σε κάποιο ημισφαίριο του μυαλού της ήταν ήδη χαρτογραφημένος. Ξέρεις, πού είναι η πραγματικότητα; Ε, πιο προς τα πίσω όπως έρχεσαι, δεν είναι το όνειρο; Πριν από το όνειρο-με-τα-μάτια-ανοιχτά όπως στρίβεις δεξιά για τη φαντασίωση και ανεβαίνεις προς το ασύλληπτο, έχεις δει έναν τόπο; Ε, εκεί ήταν Αφτός, ο ξένος.

Ο ξένος μπήκε αθόρυβα στο σπίτι των Άφ ενώ ο χαρτοφύλακας ανοιγόκλεινε λυσσασμένος τη θήκη του. Όσο κι αν μας έδειχνε τα φερμουάρ του εμείς, η Αφή, Aφτός, εγώ, το φουλάρι και το τρίποδο δε δειλιάσαμε. Βάλαμε και τον ξένο και πήδηξε από πάνω του έτσι ώστε ο Αφού να αναρωτιέται τι είναι τελικά το ξενοπήδημα.

Το βράδυ Αφή και Αφτός έκαναν έρωτα. Aπό τον ρυθμό των κορμιών τους και καθώς εκείνη έλεγε "si, si, si!" ο άνεμος γρατζουνώντας τα κλαδιά των δέντρων, μπροστά στο παράθυρο, έφτιαξε ένα κονσέρτο σε σι ελάσσονα απιστίας μείζονος σημασίας.

6/2/08

first kid on the blog

Φίλοι της μαμάς, γεια σας.

Σήμερα έκανα την πρώτη μου φωτογράφιση. Μπορεί ο φωτογράφος μου να μην ήταν σαν το τεκνό (σα να μου φαίνεται πως ο μπαμπάς είχε Χ χρωμόσωμα, γι' αυτό μιλάω έτσι) στο Blow-Up του Αντονιόνι, αλλά ήταν ένας συμπαθέστατος Έλληνας γιατρός! Μα όλα τα κουλά σε μας θα τύχουν; (Πώς μιλάω έτσι ρε γαμώτο ακόμα δε γεννήθηκα!) Καθόταν η μαμά και διάβαζε το μυθιστόρημά της, δίπλα ο μπαμπάς λίγο σκεφτικός, όταν άκουσα την γραμματέα να μας ρωτάει "would you like to be seen by a Greek-speaking doctor?" και ένιωσα τη μαμά να αναπηδάει στη δερμάτινη καρέκλα του σκηνοθέτη "yes, please!". Κάτσε ρε μάνα, θα πουν πως δε μιλάμε κι αγγλικά έτσι που χαίρεσαι! Ο μπαμπάς ωστόσο αντί για Greek άκουσε group και συνοφρυώθηκε ρωτώντας "what would be the difference?" Όχι και γκρουπ αντρών να βλέπουν τη μαμά, ε, φάδερ; Καλά, κόντεψε να μου φύγει ο ομφάλιος λώρος από τα γέλια! Α, ρε μπαμπά! Πού είχες πάλι το μυαλό σου; Τελικά από τον Evangelos και τον Panayotes, μας είδε ο Evangelos which means good news.

Βέβαια άργησαν λίγο τα καλά νέα και η μαμά κόντεψε να τα κάνει πάνω της, μη σας πω πως κι ο μπαμπάς τα χρειάστηκε, γιατί στο εξωτερικό υπερηχογράφημα δε φάνηκα πουθενά! Μα πώς να φανώ εδώ πίσω που είμαι μόνο 10 χιλιοστά άνθρωπος; Τελικά της έκανε κολπικό ultrasound και.... κουκου! Να' μαι κι εγώ! Αμφας, προφιλ! Καλό είμαι; Ε; Ε; Κοιτάξτε και την καρδιά μου που χτυπάει ομαλά. Ωραία; Ησύχασες μαμά; Άντε γιατί με έχεις σκάσει τόσο καιρό με το άγχος σου. Και αν και δεν είναι σωστό να πω την ηλικία μου γιατί μπορεί να εξελιχθώ σε κορίτσι, θα την αποκαλύψω: είμαι 6 εβδομάδων! Αν όλα πάνε καλά θα γεννηθώ περίπου 26 του Σεπτέμβρη και θα ταιριάζω ζωδιακώς και με τους δύο μου γονείς. Λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα, παιδιά. Εδώ μέσα μόνο σταυρόλεξα που δεν άρχισα να λύνω από τη βαρεμάρα μου. Anyway.

Μετά, η μαμά και ο μπαμπάς πήγαν για καφέ και έφαγαν και από μισό ψημένο τόστ με μοτσαρέλα, λιαστές ντομάτες και σως πέστο που αρέσουν στη μαμά. Η μαμά ήπιε μόνο τρεις-τέσσερις γουλιές από τον σκέτο καπουτσίνο της γιατί ξέρει πως εμένα ο καφές δε μου αρέσει. Μετά ο μπαμπάς, από τη χαρά του, έκανε κάθε τρεις και λίγο στη μαμά "gimme five" ενώ εκείνη με το ελεύθερο χέρι έστελνε μηνύματα στην οικογένειά της, πάλι εκ μέρους μου, και έκλαψε μέσα στην καφετέρια. Μη κλαις, μωρέ μαμά, γιατί είμαστε ένα και συγκινούμαι κι εγώ. Άσε που δεν είναι και cool το κλάμα δημοσίως. Και με το γυαλί ηλίου μες στο καφέ κατά-καρφώθηκες! Καλύτερα να ξαναπάμε για ψώνια να πάρεις εκείνες τις μαύρες μπότες που σου άρεσαν. Πιο πολύ τα χαίρομαι κάτι τέτοια.

Φιλιά, φίλοι της μαμάς.

Το φασολάκι.

4/2/08

NHS: τα νεύρα μου, τα χάπια μου και μια πτήση να φύγω

Σήμερα θα πούμε για το fucked-up NHS. Το ΝΗS είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας που τον παίρνει και γέρνει. Αφήστε όλες τις προκαταλήψεις σας στον καλόγερο, δίπλα στην πόρτα, και καθίστε να ακούσετε μια ιστορία.


έγκυος ήδη 7 εβδομάδων

Τρίτη πρωί. Πάω να γραφτώ στον GP της γειτονιάς μου, δηλ. general practitioner, δηλ.γενικός ιατρός ( δηλ. λογιστής-γιατρός που του έχουν πει πως μέσα σε 10' πρέπει να έχει τελειώσει με κάθε επίσκεψη γιατί αλλιώς θα τον κάνει ντα ο μάνατζερ). Είναι τρεις κλώσες στη ρεσεψιόν που αφού έχουν σαβουρδίσει τα μπέικον και τα βούτυρα έχουν ναρκωθεί σαν βόες πρωί-πρωί. Περιμένω στο κατ' ευφημισμόν γκισέ. Ξυπνάτε! Εεεε! Έρχεται μία να με εξυπηρετήσει. Παίρνει τα στοιχεία μου: μια αίτηση συμπληρωμένη, απόδειξη κατοικίας, κάρτα NHS. Μου υπόσχεται πως αύριο κιόλας θα έχουν εγκρίνει την αίτησή μου και θα με εγγράψουν στο ιατρείο της γειτονιάς, μια και ο σύντροφός μου είναι ήδη στους καταλόγους του συγκεκριμένου ιατρείου.

Τετάρτη. Τηλεφωνώ το απόγευμα για να τσεκάρω αν έγινε αυτό που μου υποσχέθηκαν. Απαντάει μια Κινέζα. Της εξηγώ τι θέλω. Κοιτάζει στο σύστημα και δε με βρίσκει και με ενημερώνει, με αυτά τα κινέζικα αγγλικά που είναι σα να γαζώνουν 47 ραπτομηχανές συγχρόνως σε ένα δωμάτιο 40 τμ, ότι αυτές οι διαδικασίες κάνουν συνήθως 72 ώρες να ολοκληρωθούν, πως δε με βρίσκει στο σύστημα και γι' αυτό να ξαναπάρω την Παρασκευή.

Παρασκευή. Τηλεφωνώ για να δω αν προχώρησαν με την αίτησή μου. Άφαντο πάλι το όνομά μου. Γιατί έχουν καταχωρήσει λάθος ημ/νία γέννησης και δε μπορούν να με βρουν στο σύστημα. Επειδή οι αγγλαίουρες σνομπάρουν την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, έχουν φτιάξει τη δική τους. Σε καταχωρούν με βάση την ημ/νία γέννησής σου, αυτός είναι ο προσωπικός σου αριθμός στο NHS. Επειδή όμως είναι εντελώς ανίκανοι αντί να γράψουν 8/4/1977 γράφουν ένα 18/4/1977 και δεν υπάρχεις πουθενά μετά. Και στην Αγγλία όταν κολλήσει το σύστημα και το μυαλό τους κόλλησε. Χρειάζεσαι μετά τρεις ώρες να εξηγείς "παιδιά έγινε λάθος" και να επιμένουν πως όχι δεν έγινε. Όταν είδε η υπάλληλος ότι επέμενα, δέησε να μου ζητήσει το επώνυμο μου ώστε να με ψάξει. Με βρήκε. Είδες ηλίθια που στα έλεγα;Κλείσε μου τώρα ένα ραντεβού μην έρθω από κει να σας το κάνω Τέξας.
-Υπάρχει ένα ραντεβού για την μεθεπόμενη βδομάδα...
-Κοιτάξτε παρακαλώ γι' αυτή τη βδομάδα.
-Αυτή τη βδομάδα έχω ένα την Τρίτη. Είναι ΟΚ?
-ΟΚ
-Α, όχι. Έχω ένα τη Δευτέρα. Θα το θέλατε;
-Φυσικά. Το συντομότερο, το καλύτερο.
-Δευτέρα στις 9.20 με τον γιατρό Tade.



έγκυος ήδη 8 εβδομάδων


Δευτέρα, 9.20. Πάω στο ιατρείο.
-Γεια σας, έχω ραντεβού με τον Dr Tade.
-Ω, o Dr Tade δεν έρχεται στο ιατρείο μας τις Δευτέρες.
-Κι όμως μου έχουν κλείσει ραντεβού για σήμερα, δείτε τα αρχεία σας.
Μπαίνει η κλώσα στο σύστημα και βλέπει πως πράγματι μου έχει κλείσει η άλλη κλώσα ραντεβού αλλά για την άλλη Δευτέρα!!! Δευτέρα όμως. Όχι που δεν ερχόταν ο Tade τις Δευτέρες, πανηλίθια. Έχω κατεβάσει κάτι πρόχειρα γαμωσταυρίδια από μέσα μου και της λέω απέξω μου
-Κοίτα, είμαι 8 εβδομάδων έγκυος. Κλείστε μου ένα ραντεβού άμεσα!
Μου κλείνει για την επόμενη μέρα για τις 5 το απόγευμα. Καλώς.

Τρίτη 5.00μμ. Πάω (πάλι) στο ιατρείο.
Περιμένω στην αίθουσα αναμονής, ένα δωμάτιο που έχει να ανακαινιστεί από τη δεκαετία του '70, γιατί έχει την ίδια επίπλωση με κάτι παλιές ταινίες του Μάικ Λη. Και κάτι λάμπες σαν αυτές που έχουν στις κουκέτες των πλοίων που σε πιάνει ναυτία.
Ακούω το όνομά μου σε κάτι που έχει ανοιχτή ακρόαση. Η κλώσα στη ρεσεψιόν το επαναλαμβάνει. "Μπράβο ηλίθια, τα κατάφερες! Έλα τώρα να σου μάθω και το άσπρη πέτρα ξέξασπρη", σκέφτομαι από μέσα μου και της κάνω νόημα πως είμαι παρούσα.
Μου ζητάει να πάω στην... καμπίνα του γιατρού. "Πού είναι;" "Τέρμα διαδρόμου αριστερά, αριθμός 4." Με καλωσορίζει ένας γιατρός χωρίς την απαραίτητη άσπρη ιατρική μπλούζα. Τι να την κάνει; Αφού λογιστής είναι ο άνθρωπος.

-Γεια σου Νημαντζόγοζε.
-Γεια σου και σε σένα ντόκτωρ.
-Βλέπω ότι είναι η πρώτη σου φορά στο ιατρείο μας. Σε τι θα μπορούσα να βοηθήσω;
-Είμαι έγκυος και αυτή είναι η πρώτη μου επίσκεψη σε γιατρό.. στο UK, απαντώ όλο ειλικρίνεια.
-Πολύ ωραία.
Κάνει κάτι κινήσεις σαν μαριονέτα και γραπώνει δύο παραπεμπτικά. Χτυπάει το εσωτερικό τηλέφωνο και μου ζητάει συγνώμη που θα το απαντήσει. Από ό,τι καταλαβαίνω από τη συνδιάλεξη κάπου πάλι τα σκάτωσαν και προσπαθούν να τα μπαλώσουν, ενώ παράλληλα συμπληρώνει τα στοιχεία μου στα παραπεμπτικά. Μετά, με ρωτάει πότε είχα τελευταία φορά περίοδο. Μου παίρνει την πίεση με το αυτόματο πιεσόμετρο. Με βάζει να ζυγιστώ, όπου διαπιστώνω πως ήδη έχω βάλει 1.100 γρ. και γίνομαι ακόμα πιο χάλια ψυχολογικά.
Αφού συμπληρώνει και το βάρος μου με στέλνει στην ρεσεψιονίστ που θα μου έκλεινε όλα τα ραντεβού για από 'δώ και πέρα.
-Ποιος θα με παρακολουθεί;
-Η μαία θα σου κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, θα χρειαστεί να πας και στο νοσοκομείο κάποιες φορές και εγώ θα σε παρακολουθώ.
Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, στο κοτέτσι το ΕΣΥ...
Βιάζεται να με ξαποστείλει. Η επίσκεψη δεν κράτησε πάνω από 6' -8' μαζί με το τηλεφώνημά του κατά τη διάρκεια.
Δίνω τα χαρτιά στη ρεσεψιονίστ και στο μισοσκόταδο -κυριολεκτικά με αυτές τις λάμπες κολλημένες σα ντεπόν στο ταβάνι- τη ρωτώ:
-Πότε θα κάνω τις πρώτες εξετάσεις ;
- Θα στείλω τα χαρτιά στο νοσοκομείο και θα σου κλείσουν αυτοί.

-Και εγώ πώς θα ξέρω τα ραντεβού;
-Θα σου στείλουν γράμμα.
Γιατί δε βάζετε ρε μαλάκες και τηλέγραφο ή ταχυδρομικό περιστέρι; .
-Και πόσο καιρό παίρνουν αυτές οι διαδικασίες;
-I have no clue.
-?!
Πόσο μαλακισμένη είσαι; Πόσο;


έγκυος ήδη 9 εβδομάδων

Δευτέρα. Τηλεφωνούμε στο νοσοκομείο και διαπιστώνουμε ότι ακόμα δεν έχει γίνει η εγγραφή μου! Περιμένουν ακόμα από το τοπικό ιατρείο να τους στείλουν τα χαρτιά αλλά κάπου έχει κολλήσει κάτι και σόρρυ και δικαιολογίες. Και φυσικά αφού δε με έχουν εγγράψει στο νοσοκομείο, ούτε λόγος για ραντεβού προγεννητικού ελέγχου. Έχω φτάσει στην 9η βδομάδα και δεν έχω κάνει ούτε μία εξέταση!! Τηλεφωνούμε, μετά από επιμονή των δικών μου (γονιών και συντρόφου) που είναι πιο συνετοί άνθρωποι, σε ιδιωτική κλινική. Την Τετάρτη θα έχω το πρώτο μου υπερηχογράφημα έναντι 100 λιρών.


Ρεζουμέ

Υπάρχει ένα στερεότυπο που λέει πως η Αγγλία είναι πρότυπο στους τομείς της υγείας και πρόνοιας. Καλύτερα να αφήσουμε την πρόνοια και να πιάσουμε την υπόνοια. Τα στερεότυπα είναι το λίπος της σκέψης. Τα περιορίζουμε στα στοιχειώδη. Ο θατσερισµός είχε οδηγήσει σε οικτρή κατάσταση το NHS: οικονοµική ασφυξία, τεράστια έλλειψη προσωπικού και κυρίως γιατρών, πεπαλαιωµένος εξοπλισµός, άθλια κτίρια, αναµονή έως και δύο χρόνια για την απλούστερη εγχείριση.
O Jonathan Coe, στο εκπληκτικό "Τι ωραίο πλιάτσικο", ξεκινάει περιγράφοντας την περιπέτεια της κοπέλας του ήρωα που πέθανε νέα εξαιτίας του απαράδεκτου σύγχρονου NHS που με τις ασύλληπτες καθυστερήσεις, τους διαμεσολαβητές-γιατρούς, τις περικοπές των δαπανών, την μοιρασμένη ευθύνη- άρα καθόλου υπευθυνότητα- σε στέλνει εύκολα στον άλλο κόσμο.
Πρόσφατα, ο Michael Moore στο τελευταίο του ντοκιμαντέρ με τον τίτλο Sicko, αν και προσπάθησε να περιορίσει τις λαϊκιστικές κορώνες πολύ απέχει από το να τον πάρει κανείς στα σοβαρά. Προκειμένου να παρουσιάσει ως αδηφάγο τέρας το αμερικανικό ΕΣΥ, που εντάξει μπορεί και να είναι, εξωράισε ως γνήσιος λαϊκιστής το βρετανικό, το γαλλικό και το κουβανέζικο ΕΣΥ.
Θα ήθελα να γεννούσα στον Ανάρες αλλά επειδή μου πέφτει λίγο μακριά χωροχρονικά θα πρέπει να κινηθώ σαν γάτα, ψάχνοντας με τις πέντε-έξι αισθήσεις μου τι είναι ασφαλές για μένα και το μικρό μου. Κι όλα αυτά τα κατασκευάσματα, τύπου κράτος πρόνοιας, δημόσια δωρεάν περίθαλψη κλπ μόνο επιπλέον ναυτία και τάση προς έμετο μου προκαλούν.

3/2/08

"μωρή κοντή, γελοία"

Ο τίτλος του ποστ, και ατάκα από τους δέκα μικρούς Μήτσους, ίσως έχει σχέση με τα παρακάτω ίσως και όχι. Διάβαζα στο blog του old-boy κάποια αποσπάσματα από τους Κωμικούς Έρωτες (ή Γελοίους Έρωτες, σύμφωνα με την παλιότερη μετάφραση) του Μίλαν Κούντερα (που όσο εμμονική, προβλέψιμη, "κοσέρ" και αν είναι η γραφή του, παραμένει συμπαθής). Τυχαίνει να έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, απνευστί όπως κάθε άλλο έργο του Μ.Κ. Όμως ο τίτλος του βιβλίου δε μου κάθεται καλά. Και αντίθετα με τον τίτλο του ποστ, έχει σίγουρα σχέση με τα παρακάτω.

Δεν υπάρχουν κωμικοί και πολύ περισσότερο γελοίοι έρωτες. Γιατί οι επιθετικοί προσδιορισμοί τους διακρίνουν από τους υπόλοιπους έρωτες, κάνοντας ένα μεγάλο σφάλμα, αγνοώντας το "γελοίον" του έρωτος. Δηλαδή, το αναπόσπαστο, εγγενές χαρακτηριστικό του ερωτευμένου ανθρώπου: τη γελοιότητα. Ένας άνθρωπος με πονόδοντο και πρησμένο μάγουλο, ή ένας άνθρωπος που φταρνίζεται συναχωμένος με κόκκινη μύτη και καταρροή, δίνει ένα θέαμα αρκετά γελοίο. Η αρρώστια μας γελοιοποιεί και είμαστε ικανοί να το δούμε μόνο όταν είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι πως η θεραπεία της είναι υπόθεση ρουτίνας για την επιστήμη. Ο έρωτας έχει μία παθολογία και ίσως μετά από διακόσια χρόνια να έχει εξηγηθεί ο μηχανισμός του. Δε με απασχολεί. Σημασία έχει πως από τη γελοιoποίηση της παθολογίας του δε μπορείς εύκολα να δραπετεύσεις, ούτε βέβαια υπάρχει ειδικός να σε συντρέξει στην αιφνίδια και οξεία γελοιότητά σου.

Ερωτεύσου και μη ζηλέψεις, αν μπορείς. Και μη νιώσεις ένα ανθρωπάριο που διεκδικεί την κατοχή του Άλλου! Για φαντάσου... Πόσο μάταιο, πόσο ελεεινά γελοίο είναι να προβάλλω ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε έναν άλλον άνθρωπο. Κι όμως, είναι πολύ σπάνιο, τουλάχιστον με τον τρόπο που μεγαλώνουμε εμείς οι "δυτικοί", να ερωτευτούμε δεχόμενοι την αυτοδιάθεση του άλλου.
Ερωτεύσου και μην επαιτείς την προσοχή του άλλου, αν μπορείς. Μην κάθεσαι πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας να κουδουνίσει, ή πια, κοιτώντας μια οθόνη περιμένοντας να εμφανιστεί ο άλλος online. Μην περνάς κάτω από το σπίτι του να δεις αν είναι τα φώτα αναμμένα. Μπορείς;
Ερωτεύσου και μην πονέσεις, αν μπορείς. Μη γίνεις χώμα πίνοντας τον κώλο σου σε ξύδια. Μην κλάψεις ποτέ, μη δακρύσεις, μην γεμίσεις βαριά ουφ το χώρο σου, μη νιώσεις θύμα, κορόιδο που δε σου δίνεται όσο θα ήθελες, και μη νιώσεις ένα τίποτα μπροστά στη λατρεία που του έχεις. Μη σκίζεται η καρδιά σου στην απουσία του, μην ξυπνάς διαλυμένος που στο όνειρο ήσαστε όπως ήθελες να είστε.
Και πιο μετά, όταν πια ο έρωτας έχει κλείσει τον κύκλο του, σαν μια αρρώστια με απροσδόκητες υποτροπές, έλα και πες μου πόσο γελοίος φάνηκες, ένιωσες, ήσουν. Που θα πει πως ερωτεύτηκες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

1/2/08

syncαρητήρια!

Μόλις με ειδοποίησε ο ατζέντης μου πως βρίσκομαι ανάμεσα στα 100 δημοφιλέστερα ελληνόφωνα ιστολόγια. Νιώθω τόσο συγκινημένη! Σνιφφ... Το παιδικό μου όνειρο έγινε πια πραγματικότητα.
Ευχαριστώ τους αγαπητούς αναγνώστες μου και τους αξιότιμους συναδέλφους ιστογράφους που με στήριξαν σ' αυτό το δύσκολο έργο. Αν είχα δεχτεί και τις προτάσεις για μπλογκοπαίχνιδα θα ήμουν σε πιο περίοπτη θέση, αν και πρώτη φορά μου έρχεται να ευχαριστήσω την καλή μου τύχη που βρίσκομαι μακριά από την... πρέζα.
Ευχαριστώ επίσης τους μπάτσους που εισέβαλαν στο άβατο των Ζωνιανών, τον εμπνευστή των φριχτών διαφημίσεων του Τζάμπο, τον εκδότη του εντελώς free press LiFO και τον γνωστό κλεφτοποστά που μου έδωσαν την ευκαιρία να τα κάνω όλα μπάχαλο και να εξασφαλίσω παράλληλα μία θέση ανάμεσα στους 100.
Μου δίνω τα θερμά μου syncαρητήρια, ασπάζομαι το είδωλό μου στον καθρέφτη και εύχομαι να γράφω πιο τέλεια, πιο καταπληκτικά ώστε να εκτοξευτώ στο τοπ-τεν της αμερικανικής μπλογκόσφαιρας, να ανακαλύψει και η Όπρα τι ταλέντο είμαι και να βάλουμε μπρος όλες μαζί για την παγκόσμια επανάσταση, όπως αναμένεται.


το κίντερ κάνει το χαχα η το χαχα το κίντερ;

ανέκδοτο α

Τι λένε οι ανθρωποφάγοι όταν βλέπουν μια έγκυο γυναίκα;
Kinder- έκπληξη!


ανέκδοτο βου

Τι περιέχει το Kinder-έκπληξη στα Ζωνιανά;