Παιδικός φίλος του άντρα μου. Καλό παιδί. Τον γνώρισα πρόσφατα που πήρε μετάθεση εδώ. Είχε έρθει σπίτι να κουβεντιάσουν γιατί χώρισε με την κοπέλα του και ήθελε κάπου να τα πει. Με φώναξαν να τους πω τη γνώμη μου. Τον άκουσα προσεκτικά -και ξέρεις πώς οι ερωτευμένοι περιγράφουν γλαφυρά όλη την ιστορία τους, όπως ο άρρωστος άνθρωπος το ιστορικό του στο γιατρό - και κατάλαβα πως τα ζητήματά του είναι η ερωτική ζήλεια που ένιωθε ο ίδιος και η εμπιστοσύνη του που είχε κλονιστεί, μάλλον δίκαια, όπως νόμιζε. Του εξήγησα πώς η ζήλεια είναι κάτι που περνάει, πως την είχα βιώσει κι εγώ για δυο χρόνια περίπου με τον φίλο του και τώρα δεν υπάρχει ίχνος και όσο για την εμπιστοσύνη χτίζεται με τον χρόνο.
Το σημαντικό στις σχέσεις, εμπειρικά μιλώντας, είναι να τοποθετείσαι με όμοιο τρόπο με τον άνθρωπό σου απέναντι σε σημαντικά θέματα της ζωής -να έχεις όμοιο αξιακό σύστημα ήθελα να πω αλλά δεν ήθελα να αρχίσω τα πρυτανικά. Του εξήγησα πως εγώ και ο φίλος του είμαστε μαζί, παρ' όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν λόγω συμβίωσης επειδή στεκόμαστε με όμοιο τρόπο απέναντι στα βασικά: οικογένεια, θρησκεία, φίλοι, πατρίδα, ψυχαγωγία, κουλτούρα, καριέρα, λεφτά κλπ. Τον ρώτησα αν είχε σκεφτεί πώς τα πήγαιναν με την κοπέλα του σ΄αυτά τα θέματα. Κι εκεί άρχισε να ξεδιπλώνεται η παράνοια.
Το έχει ρίξει στο Χριστιανισμό, μας είπε αρχικά. Πως αποφάσισε να νηστεύει Δευτέρα και Τετάρτη και να πηγαίνει πιο τακτικά στην Εκκλησία. "Πάς καλά ρε;" ήταν η αναμενόμενη αντίδρασή μας, γελώντας. Και εκεί πια βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω τι ψήφισε στις εκλογές. Και όταν απάντησε "Χρυσή Αυγή", κι ενώ το περίμενα, χτύπησε δυνατά και γρήγορα η καρδιά μου όπως αν μου ανακοίνωνε ο εραστής μου πως με πρόδωσε κάνοντας έρωτα με άλλη γυναίκα. Και τότε έμελλε να γίνουμε μάρτυρες της πλήρους διαστρέβλωσης της Ιστορίας και της πραγματικότητας μέσα από τις θέσεις του χρυσαυγίτη φίλου μας. Πέρασε μιάμιση μέρα για να συνέλθω, να μπορώ να μιλήσω δηλαδή χωρίς να έχω ένα βαρύ ψυχοπλάκωμα και να γελάσω και λίγο να ξεχαστώ.
Ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται να μας κηρύξουν πόλεμο πολύ σύντομα.
Μα δεν καταλαβαίνεις πως επειδή είσαι στρατιωτικός τα βλέπεις όλα αυτά κοντόφθαλμα, πως είναι κάτι σαν επαγγελματική διαστροφή να αναπαράγετε το μύθο ενός επικείμενου πολέμου; Είναι σαν ένας σχολαστικός φιλόλογος να ακούει να μιλάμε και να επισημαίνει τα λάθη μας, ένας ψυχίατρος να μας ακούει να μιλάμε και να αναγνωρίζει ψυχοπαθολογίες. Για να δικαιολογείτε το μισθό σας διαιωνίζετε την απειλή του οθωμανού εχθρού.
'Οτι το Αιγαίο είναι γεμάτο πετρέλαιο και πως αυτός δε θέλει να κατεβάσει τα βρακιά να μας τα πάρουν όλα οι Τούρκοι και προτιμά να σκοτωθεί στον πόλεμο προκειμένου να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Τα πετρέλαια είναι η πατρίδα σου; Τα πετρέλαια, όπως και τα χρυσωρυχεία, όπως και ό,τι αποφέρει πλούτο θα είναι του Νιάρχου, του Αλαφούζου, του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του Κόκκαλη κλπ και των πολυεθνικών. Στην τσέπη σου θα μπούνε ρε τα λεφτά που θα προκύψουν από την εξόρυξη πετρελαίου, αν υπάρχουν πράγματι κοιτάσματα, και δε σας τα λένε έτσι, εσάς των μισθοφόρων και δεν κουβαλάτε ένα άδειο κιβώτιο όπως το μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου; Κάπως έτσι του απαντήσαμε, με δικά του λόγια, με λόγια απλά και που να μην τον εξοργίζουν. Δεν θέλαμε να τσακωθούμε μαζί του αλλά να τον μεταπείσουμε.
Ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν υπήρξαν ουδεπώποτε ομοφυλόφιλοι.
Του θυμίζω στο Συμπόσιο του Πλάτωνος τη σκηνή που εισβάλλει τρεκλίζοντας στον χώρο ο Αλκιβιάδης, ο γκόμενος και μαθητής του Σωκράτη, και μεθυσμένος καθώς είναι κάνει σκηνή ζηλοτυπίας στο Σωκράτη, που τον είχε καλέσει σπίτι του, κοιμήθηκε δίπλα του και δεν κάνανε έρωτα και πόσο ταπεινωτικό ήταν αυτό για τον πανέμορφο νέο που ήταν ερωτευμένος μαζί του. Με αμφισβήτησε. Λες να θυμάμαι λάθος; Το διάβασα το '93. Κατεβάζω το βιβλίο, βρίσκω ένα τυχαίο απόσπασμα που είχα σημειωμένο. Του το διαβάζω μεταφρασμένο. Αμφισβητεί την μετάφραση, πως τάχα την έχει κάνει κάποιος "συριζαίος" που προσπαθεί να βγάλει πούστηδες τους προγόνους μας. Του διαβάζω το πρωτότυπο. Μέχρι και ο άντρας μου, που είναι των θετικών επιστημών, καταλαβαίνει τι λέει το αρχαίο κείμενο. Σημείωσε ο φίλος μας ο ψηφοφόρος της ΧΑ τον στίχο ώστε να τον πάει σε μια πανεπιστημιακό που παραδίδει αφιλοκερδώς - το κέρδος είναι να εκθρέψει εθνικιστές και να εκκολάψει χρυσαύγουλα, η παλιοκαριόλα, αλλά ούτε αυτό το είπα- φροντιστήρια αρχαιολοελληνικής γραμματείας, να του τον ερμηνεύσει.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να νομιμοποιήσει γάμους ομοφυλοφίλων και πώς θα μας φαινόταν το δικό μας το παιδί να πηγαίνει να παίξει στην παιδική χαρά και να βλέπει δυο άντρες να φιλιούνται;
Η απάντηση θα ήταν πως επιτέλους θα έβλεπε δυο ανθρώπους να φιλιούνται γιατί εμείς οι straight μικροαστοί γονείς φιλιόμαστε μόνο στα κρυφά για να αναπαράξουμε το είδος. Αλλά του είπε ο φίλος του πως έχουν δικαίωμα κι αυτοί να ζήσουν μαζί νορμάλ, να τύχουν των ευνοϊκών νομικών διατάξεων που έχουμε τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια κλπ.
Να κλείσουμε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ό,τι το διαφορετικό και να το εκτελέσουμε για να μη βρωμίζει η κοινωνία μας; Μου έρχονται σκηνές από την Εκλογή της Σόφι. Με αυτή την έννοια, αν στην παιδική χαρά έρθει ένα παιδάκι με ψυχική ασθένεια, και τρώει τα σκατά του, τι θα κάνει το δικό μου το παιδί, που είχε την τύχη να μην είναι διαταραγμένο το μυαλουδάκι του, θα μιμηθεί το άλλο και θα τρώει κι αυτό τα κακά του; Άρα να εκτελέσουμε και τους ψυχικά πάσχοντες μη μας κολλήσουν την τρέλα τους, μη τους βλέπουν τα παιδιά μας και πάθουν καμιά ζημιά.
Ότι οι υποθέσεις για τις οποίες κατηγορείται ο Κασιδιάρης είναι λάσπη αφού οι μάρτυρες κατηγορίας προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και πως οι Χρυσαυγίτες δεν έχουν μαχαιρώσει μετανάστες. Όλα αυτά είναι προβοκάτσια.
Και εδώ μέσα να σου φέρω έναν αναρχικό ή έναν μετανάστη με τα έντερα έξω και δίπλα τον μαχαιροβγάλτη, πάλι ο μαχαιροβγάλτης θα αρνηθεί πως είναι χρυσαυγίτης. Αυτό δεν κάνουν όλοι οι εγκληματίες; Πώς μπορείς να πειστείς; Δε σου αρκεί πως οι ίδιοι οι βουλευτές καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου τραμπουκίζοντας και ρίχνοντας γροθιές σε γυναίκες on camera και κάθε έννοια κράτους δικαίου όταν κατεβαίνουν σε ρατσιστικά πογκρόμ στα παζάρια και τις λαϊκές πάλι παρουσία κάμερας; Τι παράδειγμα δίνουν έτσι σε εσάς τους ψηφοφόρους τους; Τι μήνυμα σας μεταδίδουν αν όχι της ωμής βίας, της αυτοδικίας κλπ;
Ότι το κακό με τους λαθρομετανάστες (sic) έχει παραγίνει και πως είδε κάποτε δυο Πακιστανούς να θέλουν να καθαρίσουν το παρμπρίζ μιας κοπέλας και επειδή αρνήθηκε έπιασαν να κουνάνε το αμάξι της.
Πόσους μετανάστες έχεις δει συνολικά στη ζωή σου στα φανάρια που περνάς; Για κάνε έναν υπολογισμό. Και πόσους έχεις δει να εκδικούνται επειδή ο οδηγός αρνήθηκε τις υπηρεσίες τους;
Ότι οι λαθρομετανάστες βιάζουν καθημερινά κοπέλες και μικρά παιδιά.
Και τι; Τυχαίνουν ασυλίας από τα ΜΜΕ και δεν τα μαθαίνουμε; Ή μήπως οι διάφοροι "δράκοι" των Σέιχ Σου και τα κυκλώματα παιδεραστίας δεν αποτελούνται από Έλληνες;
Ότι οι μικροπωλητές χωρίς άδεια καλώς εκδιώχθηκαν στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι.
Η οικονομία από αυτούς που πουλάνε αναπτήρες και αντικουνουπικές ρακέτες και μπρελόκ κατέρρρευσε. Είναι θρασύδειλοι, άνανδροι. Τους τσαμπουκάδες να πάνε να τους κάνουν αλλού, εκεί που' ναι το χρήμα, όχι σε κάτι ταλαίπωρους 50 κιλά ανθρωπάκια που κοιτάνε να επιβιώσουν πουλώντας μικροπράγματα.
Ότι το "εγέρθητι" καλώς ειπώθηκε γιατί είναι αρχή τους να σηκώνονται όρθιοι όταν εισέρχεται ο αρχηγός τους.
Ο αρχηγός σας. Δικός σας είναι. Δεν είναι των ρεπορτατζήδων που πήγαν να καλύψουν το ρεπορτάζ.
Ότι ας αποχωρούσαν όσοι δε σέβονταν τον κανόνα αυτόν.
Και κάπου εδώ η λογική σταματάει. Δε μπορείς να κάνεις διάλογο με τη μη-σκέψη.
Είπαμε κι άλλα. Τι σημασία έχει... Η φασιστική παράνοια, όταν κατακλύσει το κεφάλι σου, δεν έχει τέλος. Ο άνθρωπος αυτός δηλώνει ότι είναι κατά της βίας.
Στην αρχή της κουβέντας του έλεγα: "Σκέψου πού γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος, πώς ζούσε, πώς έφτασε ως εδώ και πώς ζει; Άνθρωπος είναι, όπως εμάς. Δεν τον λυπάσαι;" Έσκυβε το κεφάλι και παραδεχόταν πως τον λυπάται. Στο τέλος, καθώς έφευγε, έσκυψε να με φιλήσει στο μάγουλο, όπως πάντα. Άθελά μου, τραβήχτηκα προς τα πίσω. "Τι; Επειδή είμαι χρυσαυγίτης δε θα με αποχαιρετάτε τώρα;" ρώτησε με παράπονο. Ένιωσα τεράστια θλίψη. Θα προτιμούσα να ένιωθα οργή. Μ' αυτήν ξεμπερδεύεις πιο εύκολα.
Και τώρα θα γίνω αναγκαστικά δυσάρεστη με τους δικούς μας. Οι αριστεριτζήδες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να εντείνουμε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Οι περισσότεροι ούτε που έχουν μιλήσει με χρυσαυγίτη, ούτε που ήξεραν τι είναι η ΧΑ μέχρι που μπήκε στη Βουλή. Κι όμως, σε αδρές γραμμές, η στάση μας είναι να κόβουμε την καλημέρα σε όσους ψήφισαν ΧΑ αδιακρίτως. Και αυτό είναι λάθος. Δεν εννοώ ότι θα πρέπει να βγούμε με το φανάρι του Διογένη να αναζητούμε έναν...υπάνθρωπο ώστε να του κάνουμε κατήχηση για το πόσο λάθος ήταν η εκλογή του, αλλά όταν, όπως στην περίπτωση που συζητάμε, ο άλλος δεν είναι οργανωμένος και δηλώνει πως διαφωνεί με τα μαχαιρώματα και έχει φάει μεν πλύση εγκεφάλου αλλά βλέπεις ότι υπάρχει ένα περιθώριο να αλλάξει μυαλά, τότε είναι η ελάχιστη υποχρέωσή μας να συνομιλήσουμε μαζί του. Διαφορετικά, απλώς νανουρίζουμε τη συνείδησή μας ότι είμαστε και γαμώ τους αντιφασίστες και επιδεικνύουμε ο ένας στον άλλο, με like και με share, πόσο αντιφά είμαστε, ενώ στην ουσία δεν εμποδίζουμε ούτε στο ελάχιστο την επέλαση του φασισμού σε καθημερινό επίπεδο. Η ελάχιστη υποχρέωσή μου είναι να βρω με ποιον τρόπο ο δικός μου άνθρωπος θα καταλάβει τι σημαίνει ψήφος ή έστω συμπάθεια ή έστω ανοχή προς τους ναζήδες και να τον εφαρμόσω. Το να γυρνάμε την πλάτη στο πρόβλημα δε το λύνει.
16/9/12
11/9/12
quite emotional now, not making sense
Και τι νομίζεις; Δε μου λείπει ο αδερφός μου; Δεν στεναχωριέμαι που δεν του μιλάω πια; Αλλά δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να μπει ένα όριο.
Κι αν αγαπάς τον άλλο τον οριοθετείς γιατί πρώτα πρώτα αγαπάς τον εαυτό σου και δε θες να υπερβαίνει τα εσκαμμένα σου, θες να σε σέβεται. Και δε με σεβάστηκες ως γυναίκα, αδερφέ, όταν δικαιώσες τα μπουκέτα του αρχιφασίστα στην άλλη, όσο και αν την σιχαίνεσαι (κι όχι πως εγώ τρέφω καμιά σημαντική εκτίμηση στο πρόσωπό της).
Και αν αγαπάς τον άλλο, κάτι προσπαθείς να του μάθεις, κάτι να μάθεις απ΄αυτόν. Και εγώ, αδερφέ, δεν έχω απολύτως τίποτα να διδαχτώ από το φασισμό και τους νεοναζήδες όταν λίγα χρόνια πριν κατέβουν τα χρυσαυγίτικα πογκρόμ στους δρόμους, ήδη είχα αποφασίσει πως το μερίδιό μου στις αντιπολεμικές ταινίες, για να σου πω το ελάχιστο, το έχω εξαντλήσει και πως δε χρειάζομαι να δω άλλες για να μου γίνει βίωμα τι πά' να πουν αυτά τα πράγματα.
Και αν αγαπάς τον άλλο, δεν θες να τον βλέπεις να τρώει τα μούτρα του. Κι εγώ, αδερφούλη, που έχω κάνει το ερωτηματικό φετίχ και την αμφιβολία δεύτερη φύση μου, τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να έχω τη βεβαιότητα πως όποιος όχι υποστηρίζει, όχι δικαιολογεί αλλά έστω κι ανέχεται την ΧΑ σκάβει το λάκο τον δικό του και των παιδιών του, δε τρώει απλά τα μούτρα του.
Και αν αγαπάς τον άλλο παίρνεις τα ρίσκα σου για να τον σώσεις απ΄τον γκρεμό αν και μόνο αν είσαι απόλυτα πεπεισμένος πως για κει πορεύεται. Κι εγώ, αδερφέ, ξέρω πως αυτός είναι γκρεμός και για σένα και για μένα και για τα παιδιά μας. Και στην ανάγκη θα σε στερηθώ, αν είναι με αυτό τον τρόπο να καταλάβεις τι είπες εκείνη τη μέρα που σηκώθηκα να φύγω απ' το τραπέζι. Μέχρι να αναθεωρήσεις, εμένα ξέχασέ με από αδερφή σου.
Κι αν αυτό δεν είναι ένα γράμμα ιδιωτικό, είναι γιατί θέλω να πω πως πριν φτάσουμε στον εθνικό διχασμό και στον εμφύλιο έχουμε να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του και στον δικό του άνθρωπο. Από κει ξεκινάει το αντιφασιστικό μέτωπο. Από το αίμα σου. Πριν χυθεί αίμα.
Κι αν αγαπάς τον άλλο τον οριοθετείς γιατί πρώτα πρώτα αγαπάς τον εαυτό σου και δε θες να υπερβαίνει τα εσκαμμένα σου, θες να σε σέβεται. Και δε με σεβάστηκες ως γυναίκα, αδερφέ, όταν δικαιώσες τα μπουκέτα του αρχιφασίστα στην άλλη, όσο και αν την σιχαίνεσαι (κι όχι πως εγώ τρέφω καμιά σημαντική εκτίμηση στο πρόσωπό της).
Και αν αγαπάς τον άλλο, κάτι προσπαθείς να του μάθεις, κάτι να μάθεις απ΄αυτόν. Και εγώ, αδερφέ, δεν έχω απολύτως τίποτα να διδαχτώ από το φασισμό και τους νεοναζήδες όταν λίγα χρόνια πριν κατέβουν τα χρυσαυγίτικα πογκρόμ στους δρόμους, ήδη είχα αποφασίσει πως το μερίδιό μου στις αντιπολεμικές ταινίες, για να σου πω το ελάχιστο, το έχω εξαντλήσει και πως δε χρειάζομαι να δω άλλες για να μου γίνει βίωμα τι πά' να πουν αυτά τα πράγματα.
Και αν αγαπάς τον άλλο, δεν θες να τον βλέπεις να τρώει τα μούτρα του. Κι εγώ, αδερφούλη, που έχω κάνει το ερωτηματικό φετίχ και την αμφιβολία δεύτερη φύση μου, τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να έχω τη βεβαιότητα πως όποιος όχι υποστηρίζει, όχι δικαιολογεί αλλά έστω κι ανέχεται την ΧΑ σκάβει το λάκο τον δικό του και των παιδιών του, δε τρώει απλά τα μούτρα του.
Και αν αγαπάς τον άλλο παίρνεις τα ρίσκα σου για να τον σώσεις απ΄τον γκρεμό αν και μόνο αν είσαι απόλυτα πεπεισμένος πως για κει πορεύεται. Κι εγώ, αδερφέ, ξέρω πως αυτός είναι γκρεμός και για σένα και για μένα και για τα παιδιά μας. Και στην ανάγκη θα σε στερηθώ, αν είναι με αυτό τον τρόπο να καταλάβεις τι είπες εκείνη τη μέρα που σηκώθηκα να φύγω απ' το τραπέζι. Μέχρι να αναθεωρήσεις, εμένα ξέχασέ με από αδερφή σου.
Κι αν αυτό δεν είναι ένα γράμμα ιδιωτικό, είναι γιατί θέλω να πω πως πριν φτάσουμε στον εθνικό διχασμό και στον εμφύλιο έχουμε να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του και στον δικό του άνθρωπο. Από κει ξεκινάει το αντιφασιστικό μέτωπο. Από το αίμα σου. Πριν χυθεί αίμα.
10/9/12
φοροδιαφεύγειν εντέχνως
Κι ότι τα πόπ άιντολς της εγχώριας μουσικής σκηνής είναι αληταριά από το μίνιμουμ, ότι δηλαδή εντελώς ενσυνείδητα παράγουν και πουλάνε σκουπίδια, δεν περιμέναμε να μας το επισημάνει κάποιος σοφός.
Ούτε το ότι όλος αυτός ο συρφετός μαφιοφάζει αγρίως, περιμέναμε να το αντιληφθούμε από τη δολοφονία του άντρα της τραγουδιάρας έξω από το σκυλάδικο.
Ούτε και η σύλληψη του μεγάλου βλαχοπόπ συνθέτη για υπέρβαση ορίων ταχύτητας(που έπρεπε να γίνει μείζον ειδησεογραφικό θέμα, λες και συνέλαβαν κανένα κοινωνικό αγωνιστή σε καιρό εμφυλίου) ήταν αυτό που περιμέναμε ώστε να μας υποδείξει την οδική συμπεριφορά των νούμερων με τα διθέσια κάμπριο.
Αντίστοιχα, η λίστα με τους επώνυμους τραγουδιστές που δημοσίευσαν "Τα Νέα" δε διέλυσαν κάποια αυταπάτη ότι όλα αυτά τα σούργελα κάνουν κάτι άλλο από το να φοροδιαφεύγουν όσο δεν πάει.
Το ενδιαφέρον της λίστας των αηδονιών της φοροδιαφυγής εστιάζεται καθαρά στους αυτοαποκαλούμενους "ποιοτικούς ερμηνευτές". Το γνωστό δηλαδή καλλιτεχνικό σινάφι, που θεώρησε υποχρέωσή του να έρθει σε εθνική συμφιλίωση με το εμπορικό, το λαϊκό, το ποπ, το άσμα, να μπουρδελέψει με λίγο αρμόνιο και μπιτάκι την έντεχνη κλάψα και να τραγουδήσει ντουέτα με τους Ρέμους αυτού του τόπου. Θα πρέπει να τους χρωστάμε εσαεί την ευγνωμοσύνη μας που μας λύτρωσαν από άλλον ένα βαθύ εθνικό διχασμό καθώς οι /ποιοτικοί" αποφάσισαν να τακιμιάσουν με τους εμπορικούς, τα αστέρια του κωστοπουλέικου λαϊκο-λαϊφσταϊλάδικου στερεώματος.
Και θα πρέπει να τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη που επέβαλλαν την αισθητική τους με όποιον τρόπο μπορούσαν ως μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού τραγουδιού. Αφού άλωσαν διευθυντιλίκια από τις δισκογραφικές εταιρείες μέχρι τα μαγαζιά και τους Ολυμπιακούς του 2004, και αφού περιφέρθηκαν σε όποιο τηλεοπτικό γλέντι τους κάλεσαν, και αφού καπέλωσαν τα ραφιόφωνα με δημοσιοσχετίστικα και κλικαδόρικα κόλπα, οικειοποιούμενοι τον χώρο που οι ίδιοι βαυκαλίζονται να αποκαλούν "καλό ελληνικό τραγούδι", κατέβηκαν και στο Σύνταγμα ως "απλοί πολίτες" για να συμπαρασταθούν στους αγανακτισμένους ή για να δηλώσουν την αγανάκτησή τους ως... αδικημένοι φοροφυγάδες. Και εύκολα κι ανέξοδα, επειδή πουλάει η αγωνιστικότητα -και δε φορολογείται- το έντεχνο σινάφι, θα πετάει και το λαϊκιστικο το πολιτικό το μήνυμα από μικροφώνου για να νιώθει και ο ακροατής δικαιωμένος για την επιλογή του να πληρώσει αντίτιμο στα φτωχαδάκια των 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.
Περιμένουμε να πέσει η αυλαία της εγχώριας μπαναλαρίας με το συλλογικό δίσκο "φοροδιαφεύγειν εντέχνως". Ένα CD με τα αρχεία της εφορίας δηλαδή.
Ούτε το ότι όλος αυτός ο συρφετός μαφιοφάζει αγρίως, περιμέναμε να το αντιληφθούμε από τη δολοφονία του άντρα της τραγουδιάρας έξω από το σκυλάδικο.
Ούτε και η σύλληψη του μεγάλου βλαχοπόπ συνθέτη για υπέρβαση ορίων ταχύτητας(που έπρεπε να γίνει μείζον ειδησεογραφικό θέμα, λες και συνέλαβαν κανένα κοινωνικό αγωνιστή σε καιρό εμφυλίου) ήταν αυτό που περιμέναμε ώστε να μας υποδείξει την οδική συμπεριφορά των νούμερων με τα διθέσια κάμπριο.
Αντίστοιχα, η λίστα με τους επώνυμους τραγουδιστές που δημοσίευσαν "Τα Νέα" δε διέλυσαν κάποια αυταπάτη ότι όλα αυτά τα σούργελα κάνουν κάτι άλλο από το να φοροδιαφεύγουν όσο δεν πάει.
Το ενδιαφέρον της λίστας των αηδονιών της φοροδιαφυγής εστιάζεται καθαρά στους αυτοαποκαλούμενους "ποιοτικούς ερμηνευτές". Το γνωστό δηλαδή καλλιτεχνικό σινάφι, που θεώρησε υποχρέωσή του να έρθει σε εθνική συμφιλίωση με το εμπορικό, το λαϊκό, το ποπ, το άσμα, να μπουρδελέψει με λίγο αρμόνιο και μπιτάκι την έντεχνη κλάψα και να τραγουδήσει ντουέτα με τους Ρέμους αυτού του τόπου. Θα πρέπει να τους χρωστάμε εσαεί την ευγνωμοσύνη μας που μας λύτρωσαν από άλλον ένα βαθύ εθνικό διχασμό καθώς οι /ποιοτικοί" αποφάσισαν να τακιμιάσουν με τους εμπορικούς, τα αστέρια του κωστοπουλέικου λαϊκο-λαϊφσταϊλάδικου στερεώματος.
Και θα πρέπει να τους χρωστάμε και ευγνωμοσύνη που επέβαλλαν την αισθητική τους με όποιον τρόπο μπορούσαν ως μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού τραγουδιού. Αφού άλωσαν διευθυντιλίκια από τις δισκογραφικές εταιρείες μέχρι τα μαγαζιά και τους Ολυμπιακούς του 2004, και αφού περιφέρθηκαν σε όποιο τηλεοπτικό γλέντι τους κάλεσαν, και αφού καπέλωσαν τα ραφιόφωνα με δημοσιοσχετίστικα και κλικαδόρικα κόλπα, οικειοποιούμενοι τον χώρο που οι ίδιοι βαυκαλίζονται να αποκαλούν "καλό ελληνικό τραγούδι", κατέβηκαν και στο Σύνταγμα ως "απλοί πολίτες" για να συμπαρασταθούν στους αγανακτισμένους ή για να δηλώσουν την αγανάκτησή τους ως... αδικημένοι φοροφυγάδες. Και εύκολα κι ανέξοδα, επειδή πουλάει η αγωνιστικότητα -και δε φορολογείται- το έντεχνο σινάφι, θα πετάει και το λαϊκιστικο το πολιτικό το μήνυμα από μικροφώνου για να νιώθει και ο ακροατής δικαιωμένος για την επιλογή του να πληρώσει αντίτιμο στα φτωχαδάκια των 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.
Περιμένουμε να πέσει η αυλαία της εγχώριας μπαναλαρίας με το συλλογικό δίσκο "φοροδιαφεύγειν εντέχνως". Ένα CD με τα αρχεία της εφορίας δηλαδή.
9/9/12
"μα συ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο"
Ακόμα και παιδάκι πνιγμένο νά' σαι δε θα ξεκολλήσει από πάνω σου η βδέλλα του λαθραίου. Θα σου πίνει το παγωμένο αίμα, το αίμα με το κατώτερο DNA. Και μη μου λες έχεις δυο πόδια, δυο χέρια και όλα αυτά που λέγανε οι σοφιστές της αρχαιότητας για να δείξουν πως όλοι άνθρωποι είμαστε και όλοι ίσοι. Δεν μας έφτασαν 27 αιώνες να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, να το κάνουμε κτήμα μας. Δεν έχουμε συνείδηση, μόνο κτήματα έχουμε. Τα κτήματά μας απειλούνται με την κρίση. Και η συνείδησή μας είναι σε υποθήκη. Θα μας την επιστρέψει η Τρόικα στην αποπληρωμή ως Ευρωχρέη πολίτες.
Λοιπόν, διάλεξε: ή θα σε σιχτιρίσουμε και νεκρό ακόμα, με τη σοφή μας λαϊκή ρήση "ήθελες τα και έπαθές τα", δικαιώνοντας όχι εσένα αλλά το θάνατό σου, ή θα σε κατευοδώσουμε με ένα "ο θεός να αναπαύσει την ψυχούλα σου", θα παραστήσουμε για λίγο τις χαροκαμένες χήρες, έτσι για τα μάτια του κόσμου, ωσάν αυτό που έπαθες να ήταν καμια θεομηνία.
Απολιτίκ κι ανέξοδα.
Ψυγεία πάνω απ΄όλα. Όσο έχουμε τα ψυγεία μας, δε φοβόμαστε τίποτα. Θα βουτάμε μέσα τους και μια μέρα θα λιώσουν οι πάγοι του καταψύκτη και θα μας πνίξουν. Κι εμάς.
Και καθώς πνιγόμαστε στην κλεισούρα του ιδιωτικού μας βίου, στα επιπλοδάνεια, τα απορρυπαντικά, τα ενσταντανέ του γάμου μας και τα εικονίσματα, οι φασίστες θα φαντασιώνονται να κακοποιήσουν πριν τελικά ξεκοιλιάσουν μωρά μεταναστών και των αριστερών...φονιάδων.
Και τώρα τι κάνουμε. Μπορούμε να γεννάμε, να αγαπιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να γελάμε, να γινόμαστε φίλοι, να χαιρόμαστε όταν ο φασισμός είναι εδώ με κοντάρια, σημαίες, στιλέτα και σιδηρολουστούς; Δε μπορούμε. Πρέπει.
"Βάλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει, σ' ό,τι σου τρώει την ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτήΖήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί"
4/9/12
Carthago delenda est
9 μήνες πηγαινοέρχομαι στο δημόσιο μαιευτήριο. Δεύτερη εγκυμοσύνη, επιλέγω ξανά να γεννήσω στη βρωμερή αγκαλιά του ΕΣΥ. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους. Έχω βίτσια. Μ' αρέσει να συναγελάζομαι με τη βαθιά την πλέμπα, τους ρομά και τους μετανάστες πρώτης γενιάς. Να περνάω κάποια πρωινά, ταλαιπωρούμενη, μέσα σε ελεεινά κτίρια, αγενείς και γραφειοκράτες υπαλλήλους, λαμόγια γιατρούς, τσίτα νεύρα ολόγυρα, και ανθρώπους της αβύσσου. Παριστάνω τον Τζακ Λόντον έγκυο. Μισό πτυχίο ΑΕΙ να έχεις, μισό μισθό να παίρνεις ως λευκή ιθαγενής, θα προτιμήσεις να γεννήσεις στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γιατί; Το γνωστό τροπάρι: "Ήταν εκεί ο γιατρός μου..." Αλλά κι οι αλβανοί που έχουν πια κονομηθεί προτιμούν τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Μη θαρρείς πως δε θα συναντήσεις αλλοδαπούς.
Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.
Αίμα, τιμή.
Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι' αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.
Και όταν η γυναίκα σου επιλέξει να στείλει το τέκνο στη Γερμανική Σχολή, που λέει ο Τζιμάκος στο τραγούδι, θα συναινέσεις, τι να κάνεις; Για το καλό του παιδιού. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν, δε θα βλέπουμε τα παιδιά μας παρά στον ύπνο μας, αν μας επιτρέψουν οι τύψεις και δε μας τα φέρνουν μαχαιρωμένα στο REM, ώστε να μισθώνουμε ένα στρατό ιδιώτες (νταντάδες, παιδαγωγούς, παιδίατρους) και να αγοράζουμε ένα σκασμό σκατολοϊδια και ιδιωτικές ασφαλίσεις. Ιδιώτη τη συνείδησή σου δε θα την εξαγοράσεις, idiot.
Και όταν η γυναίκα σου κυοφορήσει, όταν η έρμη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού που πέρασε από τον πλανήτη, φουσκώσει και ταλαιπωρηθεί, ναι, και πρέπει να σπρώξει και να πονέσει για να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τότε εσύ θα τη συμπονέσεις, ο άνδρας ο προορισμένος να μην πονέσεις έτσι, και καθώς αυτός που συμπονά, πονά πιο πολύ από όποιον πραγματικά πονά, γιατί έτσι είναι η αγάπη, βουρδουλιές, γιατί φαντάζεσαι ανύποφορες τις ωδίνες, αλλά τελικά υποφέρονται, ξέρεις, θα τα σκάσεις να πάει η αγαπούλα σου στον ιδιώτη τον γιατρό "της". "O γιατρός μου", το αμάξι μου, το σπίτι μου, η κρέμα νυχτός μου. Όλα δικά σου μάτια μου. Και θα συμβάλλουμε λίγο ακόμα στην ιατρικοποίηση της ζωής μας, θα αυξήσουμε λίγο ακόμα τα ποσοστά των καισαρικών τομών, και θα υποστηρίξουμε λίγο ακόμα το επιχειρείν στο χώρο της υγείας, ψηφίζοντας έπειτα αντιμνημονιακά κόμματα και γεμίζοντας το wall και το timeline με αγανάκτηση. Εικονική. Εικονική είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Δυσαρεστήθηκες τώρα; Προτιμούσες να ανταλλάσουμε like, share και φιλοφρονήσεις και να κριτικάρουμε τους εντελώς απέναντι, τον Φώτη, τον Άδωνη, τον Αντώνη και τον Πάσχο; Κι εγώ, μη θαρρείς. Άλλη όρεξη δεν είχα απ΄το να στέκομαι στο άλλο απέναντι που έχει και μοναξιά. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα από το να καταπίνω αμάσητες τις αντιφάσεις μας. Θα παραφράσω αναίσχυντα και τον ποιητή για σένα: Εμείς δε γράφουμε ποστάκια για να κάνουμε φίλους, αλλά για να χάσουμε και αυτούς που έχουμε.
Τα μαιευτήρια τα ιδιωτικά με τα αρχαιοελληνικά ονόματα, με φρουφρού κι αρώματα, μπομπονιέρες, ανθοδέσμες, μπαλόνια ροζ ή σιέλ, γυαλισμένα παρκέ, δουλοπρεπείς χαμογελαστούς υπαλλήλους, δημοσιοσχετίστες μαιευτήρες και με πολύ ωραία τηλεφωνάκια που στην παραμικρή επιπλοκή θα καλέσουν τα ασθενοφόρα του ΕΣΥ, ίου-ίου-ίου, να τρέξουν την επίτοκο στο Αλέξανδρα, το Έλενα, το Αρεταίειο και όπου αλλού είναι εξοπλισμένοι με μηχανήματα και διαθέτουν καμιά μονάδα αιμοδοσίας, με αίμα αμφιβόλου εθνικότητος.
Αίμα, τιμή.
Η τιμή του φυσιολογικού τοκετού κοστολογείται πια από τα συγχωνευμένα ταμεία ως μηδενική, γι' αυτό κομμένο πια το σχετικό επίδομα. Ο μαιευτήρας όμως του δημοσίου νοσοκομείου, ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα σου δώσει ανερυθρίαστα την ταρίφα του: 1000 για φυσιολογικό τοκετό και μέχρι 1500 για καισαρική τομή. Είμαστε όλοι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Καίσαρα, οι ετοιμόγεννες σε χαιρετούν. Carthago delenda est. Μας έμαθε κανένα λατινικό ο Τριπολίτης δια στόματος Μούτση, πριν ο τελευταίος αποσυρθεί στους πρόποδες του Protagon. Η Καρχηδόνα είναι το Δημόσιο, Δήμο μου.
Και όταν η γυναίκα σου επιλέξει να στείλει το τέκνο στη Γερμανική Σχολή, που λέει ο Τζιμάκος στο τραγούδι, θα συναινέσεις, τι να κάνεις; Για το καλό του παιδιού. Θα δουλεύουμε νυχθημερόν, δε θα βλέπουμε τα παιδιά μας παρά στον ύπνο μας, αν μας επιτρέψουν οι τύψεις και δε μας τα φέρνουν μαχαιρωμένα στο REM, ώστε να μισθώνουμε ένα στρατό ιδιώτες (νταντάδες, παιδαγωγούς, παιδίατρους) και να αγοράζουμε ένα σκασμό σκατολοϊδια και ιδιωτικές ασφαλίσεις. Ιδιώτη τη συνείδησή σου δε θα την εξαγοράσεις, idiot.
Και όταν η γυναίκα σου κυοφορήσει, όταν η έρμη, όπως η συντριπτική πλειοψηφία του γυναικείου πληθυσμού που πέρασε από τον πλανήτη, φουσκώσει και ταλαιπωρηθεί, ναι, και πρέπει να σπρώξει και να πονέσει για να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο, τότε εσύ θα τη συμπονέσεις, ο άνδρας ο προορισμένος να μην πονέσεις έτσι, και καθώς αυτός που συμπονά, πονά πιο πολύ από όποιον πραγματικά πονά, γιατί έτσι είναι η αγάπη, βουρδουλιές, γιατί φαντάζεσαι ανύποφορες τις ωδίνες, αλλά τελικά υποφέρονται, ξέρεις, θα τα σκάσεις να πάει η αγαπούλα σου στον ιδιώτη τον γιατρό "της". "O γιατρός μου", το αμάξι μου, το σπίτι μου, η κρέμα νυχτός μου. Όλα δικά σου μάτια μου. Και θα συμβάλλουμε λίγο ακόμα στην ιατρικοποίηση της ζωής μας, θα αυξήσουμε λίγο ακόμα τα ποσοστά των καισαρικών τομών, και θα υποστηρίξουμε λίγο ακόμα το επιχειρείν στο χώρο της υγείας, ψηφίζοντας έπειτα αντιμνημονιακά κόμματα και γεμίζοντας το wall και το timeline με αγανάκτηση. Εικονική. Εικονική είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.
Δυσαρεστήθηκες τώρα; Προτιμούσες να ανταλλάσουμε like, share και φιλοφρονήσεις και να κριτικάρουμε τους εντελώς απέναντι, τον Φώτη, τον Άδωνη, τον Αντώνη και τον Πάσχο; Κι εγώ, μη θαρρείς. Άλλη όρεξη δεν είχα απ΄το να στέκομαι στο άλλο απέναντι που έχει και μοναξιά. Αλλά άλλη όρεξη δεν είχα από το να καταπίνω αμάσητες τις αντιφάσεις μας. Θα παραφράσω αναίσχυντα και τον ποιητή για σένα: Εμείς δε γράφουμε ποστάκια για να κάνουμε φίλους, αλλά για να χάσουμε και αυτούς που έχουμε.
1/9/12
το όνειρο
Δεν έβλεπε όνειρα συχνά. Έτσι έλεγε. Φυσικά και έβλεπε αλλά η μνήμη του τα απέβαλλε πριν ξυπνήσει, όπως η μήτρα το άρρωστο κύημα. Τα όνειρα δεν ήταν άρρωστα. Όμως φυλακισμένος καθώς ήταν στο βίο του, δεν χωρούσε η άλλη εκδοχή που πάντα φέρνει το REM.
Έβλεπε μόνο εφιάλτες. Έτσι έλεγε. Φυσικά και θυμόταν μόνο τους εφιάλτες του. Γιατί αυτούς μπορούσε να τους αντέξει. Μπορούσε να τους ανακαλέσει η μνήμη του, κλείνοντας το μάτι: για δες, υπάρχουν και χειρότερα από αυτό που ζεις. Και συνέχισε να ζει στο κελί του με μότο καλά είμαι εδώ.
Προχτές τα ξημερώματα ονειρεύτηκε μαχαιρώματα. Την αυγή, πίσω από κλειστά βλέφαρα, τον κυνηγούσαν χρυσαυγίτες με ανοιχτά στιλέτα. Έτρεχε να κρυφτεί. Αλλά τον έπιασαν. Ήταν πολλοί και ήταν ένας. Ήταν οπλισμένοι και ήταν άοπλος. Ήταν υπάνθρωποι και ήταν άνθρωπος. Τον έπιασαν όμηρο. Και τον βασάνιζαν. Και τότε ο εφιάλτης μετατράπηκε σε όνειρο. Τον έπιασε όμηρο το όνειρο.
Ξύπνησε πια με ένα όνειρο που τον βασάνιζε. Να σκοτώσει μια μέρα τον αρχηγό τους. Να βάψει τα λευκά ζυμαρένια αδούλευτα χέρια του με αίμα. Κι από την ψεύτικη φυλακή που τον έπνιγε να ζήσει σε μια αληθινή φυλακή για να αναπνεύσει. Να αναπνεύσει ελεύθερος από το πιο εφιαλτικό σενάριο της ζωής: το φασισμό, είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Έβλεπε μόνο εφιάλτες. Έτσι έλεγε. Φυσικά και θυμόταν μόνο τους εφιάλτες του. Γιατί αυτούς μπορούσε να τους αντέξει. Μπορούσε να τους ανακαλέσει η μνήμη του, κλείνοντας το μάτι: για δες, υπάρχουν και χειρότερα από αυτό που ζεις. Και συνέχισε να ζει στο κελί του με μότο καλά είμαι εδώ.
Προχτές τα ξημερώματα ονειρεύτηκε μαχαιρώματα. Την αυγή, πίσω από κλειστά βλέφαρα, τον κυνηγούσαν χρυσαυγίτες με ανοιχτά στιλέτα. Έτρεχε να κρυφτεί. Αλλά τον έπιασαν. Ήταν πολλοί και ήταν ένας. Ήταν οπλισμένοι και ήταν άοπλος. Ήταν υπάνθρωποι και ήταν άνθρωπος. Τον έπιασαν όμηρο. Και τον βασάνιζαν. Και τότε ο εφιάλτης μετατράπηκε σε όνειρο. Τον έπιασε όμηρο το όνειρο.
Ξύπνησε πια με ένα όνειρο που τον βασάνιζε. Να σκοτώσει μια μέρα τον αρχηγό τους. Να βάψει τα λευκά ζυμαρένια αδούλευτα χέρια του με αίμα. Κι από την ψεύτικη φυλακή που τον έπνιγε να ζήσει σε μια αληθινή φυλακή για να αναπνεύσει. Να αναπνεύσει ελεύθερος από το πιο εφιαλτικό σενάριο της ζωής: το φασισμό, είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)