Μεσούσης της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε ο μονεταρισμός , οι νεοφιλελεύθεροι ως ένα ακόμα είδος φονταμενταλιστών, αδυνατούν να διαχειριστούν την φανατική τους πίστη στην ελεύθερη αγορά διαλαλώντας μάλιστα ανερυθρίαστα τις αστυνομοκρατικές τους θέσεις.
Για να το σπάσω σε δίφραγκα, αντί να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να κάνουν μόκο που όλος ο ντουνιάς θα πληρώσει τα γαμησιάτικα των άπληστων τραπεζιτών, έχουν μούτρα να απαιτούν περισσότερη καταστολή την ώρα που ένα παιδί σαπίζει νεκρό από σφαίρα μπάτσου, την ώρα που, είπαμε, όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα του πιο φασιστικού και καταστροφικού οικονομικού μοντέλου.
Αυτές τις μέρες ο αντεξουσιαστής φόρεσε την κουκούλα για να εξεγερθεί ενάντια στα σύμβολα του σωρευμένου πλούτου, του διεφθαρμένου κράτους και της ασύδοτης καταστολής. Ο αντεξουσιαστής φόρεσε την κουκούλα αφού είναι παράνομη η οργισμένη αντίδρασή του σε μια δημοκρατία που του έχει στερήσει το δημόσιο λόγο, έχει περιφρονήσει κυνικά τις διεκδικήσεις του, έχει ποδοπατήσει επανειλημμένα την αξιοπρέπειά του κλπ κλπ, φόρεσε την κουκούλα αφού το κράτος τον παρακολουθεί με τηλεοπτικές και CCTV κάμερες και του ρίχνει χημικά.
Αυτές τις μέρες ο νεοφιλελεύθερος έριξε την μάσκα για να δηλώσει λυσσαλέα ό,τι θα πρόσταζε ο τυφλός φανατισμός, ο φονταμενταλισμός, η απολυταρχία : τσακίστε το αντίπαλον δέος. Ο νεοφιλελεύθερος ως γνήσιος λαϊκιστής συγχέει εσκεμμένα τον αναρχισμό, ως ένα σύνολο πολιτικών ιδεών και θεωριών, με το χάος. Ο νεοφιλελεύθερος εκμεταλλευόμενος το βήμα των συμβατικών μμε σε αυτή τη δημοκρατία διακηρύσσει προκλητικά τη μόνη εξουσία που νοείται να διατηρεί το κράτος (σε συνθήκες μάλιστα νεοφιλελευθερισμού) : την στυγνή κρατική καταστολή. Ο νεοφιλελεύθερος καμώνεται πως δεν έχει αντιληφθεί αυτό που συμβατικά και εναλλακτικά μέσα έχουν πλέον κοινό μυστικό: πως προβοκάτορες μπάτσοι κουκουλοφόροι καταστρέφουν ό,τι πονάει τους νοικοκυραίους χρεώνοντας το μπάχαλο εξ ολοκλήρου στους αντεξουσιαστές. Τέλος είναι φανερό πως ο νεο-φιλ-ελεύθερος μισεί και τους νέους και την ελευθερία τους, την ελευθερία να σκέφτονται, να αμφισβητούν, να αντιδρούν οργισμένα, να μη σκύβουν στα τέσσερα με μόνο σκοπό την κοινωνική ανέλιξη, να μην προσκυνούν ως μόνη αξία την κονόμα, την ελευθερία να οραματίζονται έναν πιο δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο για όλους.
Σε μία προσπάθεια εκτόνωσης της έντασης εν όψει των Εορτών, ο Δήμαρχος Αθηναίων ζητά να πέσουν οι μάσκες, οι κουκούλες, το χιόνι, οι τιμές, τα τελευταία δακρυγόνα και τα σχετικά μπινελίκια, όσα τελοσπάντων θα συμβάλλουν στο γιορτινό κλίμα των ημερών.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων καλεί όλους τους πολίτες της πρωτεύουσας να συμμετέχουν αδελφωμένοι στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς που θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Συντάγματος όπου τους περιμένει μία έκπληξη.
Φέτος, αντί δέντρο ή καράβι, θα δεσπόζει στολισμένο στο κέντρο της Πλατείας το τιμημένο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη. Το γιορτινό τρίκυκλο θα φρουρείται από ηρωικά ΜΑΤ με νευρικό σύστημα καινούργιας παραλαβής, ενώ ο γιος του Παπλωματά θα παίζει τρίγωνο με το ένα χέρι, γιατί το άλλο είναι πυροβολημένο και στο γύψο όπως όλη η χώρα, σε ένα φανταστικό φεστιβάλ εθνικής συμφιλίωσης. Η αυλαία των φετινών πρωτοχρονιάτικων εορτασμών θα πέσει με τους παρακρατικούς αγώνες.
"Μέσα στο αγωνιστικό και άγριο κλίμα των ημερών, κυκλοφόρησε και o δίσκος των Night on Earth με τίτλο Second Hand . Συναισθήματα ανάμικτα, γιατί δεν μπορείς ακριβώς να χαρείς με τίποτα τόσο ταπεινό όταν δίπλα σου ο κόσμος καίγεται... Και φυσικά δεν εννοούμε τις βιτρίνες και τις τράπεζες, ούτε το δέντρο του Νικήτα. Απ'την άλλη, η πράξη του καθενός μπορεί να είναι μια απάντηση στη βαρβαρότητα. Η τέχνη (μακριά φυσικά από ματαιόδοξες αγκυλώσεις και την καλλιτεχνική αυτοπραγμάτωση) μπορεί να γίνει ανάσα, μπορεί να αφήσει να μπει λίγο φως. Αν η τέχνη, τέτοιες ζόρικες ώρες, δεν υπηρετεί τα ανώτερα ένστικτά μας, τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αξίζει τον κόπο να υπηρετήσει. Το θέμα είναι να νικηθεί ο φόβος. Το θέμα είναι να ξαναγίνει η πόλη φίλη σου. Η πόλη που τώρα τρώει τα παιδιά της. Απ'αυτή την άποψη, ίσως χαιρόμαστε και συμβολικά που η κυκλοφορία μας γίνεται μέσα στον ταραγμένο Δεκέμβρη. Γι αυτό, αφιερώνουμε το στίχο μας: (από το κομμάτι 'Crocus' που βασίζεται στους 'Τρεις Ανθούς') στη μνήμη του Αλέξανδρου και των παιδιών που χάθηκαν... Όσο για μας, "I will follow them back in, now that I'm ready to live" (από το ίδιο τραγούδι)."
Μέσα στο αγωνιστικό και άγριο κλίμα των ημερών, κυκλοφόρησε σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία το πρώτο τεύχος του βιβλιοπεριοδικού post-media από τις εκδόσεις Οξύ. Το post-media είναι μια διμηνιαία έκδοση ανεξάρτητης δημοσιογραφίας με σύνθημα "Να πάρουμε τα Μέσα στα χέρια μας". Πίσω από το περιοδικό βρίσκονται μόνο οι συντάκτες και ο εκδότης του και δεν έχει καθόλου διαφημίσεις. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού φιλοξενείται ένα αφιέρωμα στο Free Press και δημοσιεύονται άρθρα για την άλωση του δημόσιου χώρου από τις επιχειρήσεις, το διακύβευμα του πράσινου καπιταλισμού, το μισογυνισμό στη διαφήμιση, την πρακτική του greenwashing, το viral marketing, τη γενιά των τριαντάρηδων.
Περιεχόμενα
* «Η πραγματικότητα του παραμυθιού»:ο OLDBOYεξηγεί γιατί η διαφήμιση δε μπορεί να γίνει Τέχνη.
*«Όλοι πελάτες» :ο Μανώλης Ανδριωτάκης σημειώνει πώς έχουμε μεταρέψει σχεδόν όλες τις σχέσεις μας σε πελατειακές.
* « Πολεμική ανταπόκριση»:η Niemandsroseστέλνει μια ανταπόκρισηαπό το καταναλωτικό μέτωπο του Λονδίνου..
* «Ένας απλός υπάλληλος τραπεζίτης»: ο Πάνος Κάλαρης αποκαλύπτει ένα απλό κόλπο των τραπεζών για να αποφεύγουν την οργή των πελατών τους.
* « HomoConsumerus»: η G700αφουγκράζεται έναδιάλογο στο Μετρό κι αναρωτιέται πώς φτάσαμε να γίνουμε χλιδάνεργοι.
* «Mιά γενιά στο σπίτι»: ο Κώστας Ονισένκο γράφει για τους τριαντάρηδες και τη δυσκολία τους να φύγουν απ’ το πατρικό σπίτι.
* «Ημέρα χωρίς Αγορές»: η Κωνσταντίνα Σταθοπούλου υπερασπίζεται την «ημέρα χωρίς αγορές», κι ο Ανδρέας Βάγιας επιχειρεί μια αμφισβήτησή της.
* «Δημόσιος χώρος: Ώρα μηδέν»: ο Μανώλης Ανδριωτάκης γράφει για την οικειοποίηση του δημοσίου χώρου από ιδιωτικές επιχειρήσεις.
* «Πράσινος Καπιταλισμός»: ο Στέφανος Χερουβής αναλύει το μοντέλο του πράσινου καπιταλισμού και της πράσινης ανάπτυξης.
* «Πράσινα Εταιρικά Προσωπεία»: η Γεωργία Οικονομοπούλου αποκαλύπτει την πρακτική πολλών επιχειρήσεων να «πρασινίζουν» την εικόνα και τα προϊόντα τους, εμφανίζοντάς τα όλα οικολογικά.
Αφιέρωμα στο Δωρεάν Τύπο
* «Πόσο ελεύθερος είναι ο freepress;»: η Λήδα Τσενέ θέτει μια βάση για την κατανόηση του ρόλου και της δράσης των freepress εντύπων στην Ελλάδα..
* «Εσύ είσαι το δώρο»: ο Νίκος Σμυρναίος εξηγεί γιατί η κουλτούρα του δωρεάν κυριαρχεί στο σημερινό Διαδίκτυο.
* «Η κριτική ως συναλλαγή»: η Μέντη Μέγα γράφει για την εμπορευματοποίηση της κριτικής της Τέχνης στα δωρεάν έντυπα.
* «Μισογυνισμός στη Διαφήμιση»: η Δήμητρα Μήτκα γράφει για το σεξισμό και την υποτίμηση της γυναίκας στις σύγχρονες διαφημίσεις..
* «Viralmarketing»: ο Παναγιώτης Μενέγος διαπιστώνει τη δύναμη των «ιοβόλων» videoτου YouTube.
* «Χλωμοί Καταναλωτές- Κεφάτοι Διαφημιστές»: ο Θανάσης Αντωνίου μεταφέρει ειδήσεις απ’ τη διαφημιστική αγορά.
* «Δεν θα ξέρεις ποιός είσαι»: η Ιωάννα Μοσχονά κριτικάρει μια διαφήμση του ΟΠΑΠ.
Δέκα μέρες συμπληρώθηκαν από την δολοφονία του 15χρονου μαθητή, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό στο κέντρο της Αθήνας. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, καθημερινά βγαίνουν στον δρόμο και φωνάζουν ότι αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Αυτές τις μέρες, το δίκιο βρίσκεται στους δρόμους, στον αγώνα και την εξέγερση μιας ολόκληρης γενιάς. Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι μετανάστες βγαίνουμε στον δρόμο ενάντια στην δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ενάντια σε τόσες άλλες που προηγήθηκαν (μετανάστης στην Πέτρου Ράλλη, γυναίκα στην Λευκίμη και άλλες) αλλά και ενάντια στην πολιτική που δολοφονεί εμάς και τα όνειρα μας καθημερινά: στα σχολεία – εξεταστικά κάτεργα, στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ της Αγοράς, στον παρόν και το μέλλον της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση των μισθών πεινάς των 600 Ευρώ.
Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Αλέξη, για όλους όσους «έφυγαν», αλλά και για μας που είμαστε εδώ. Σε κάθε γειτονία, σε κάθε σχολείο και σχολή σε κάθε χώρο δουλειάς. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, για να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση όσων δικαιούμαστε.
Στα πλαίσια αυτά διοργανώνεται μεγάλη συναυλία:
συμμετέχουν:
Φοίβος Δεληβοριάς, Μανώλης Φάμελλος, Γιώργος Δημητριάδης, Ζακ Στεφάνου, Δραμαμίνη, Απροσάρμοστοι, Κωνσταντίνος Β, Διάφανα Κρίνα, Στάθης Δρογώσης, Deus X Machina, Χρήστος Θηβαίος, Modrec, Earthbound, Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασιλική Καρακώστα, Locomondo, Lost Bodies, Ματωμένα Πέπλα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, Ζωρζ Πιλαλί, Οπισθοδρομική Κομπανία, Δημήρης Πουλικάκος, Σπυριδούλα, ΧαΪνηδες, Γιάννης Χαρούλης, Night On Earth, Ενδελέχεια, Ζακ Στεφάνου
η συναυλία-μαραθώνιος ξεκινάει στις 15.00 στα Προπύλαια
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ!!!
Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων φοιτητικών και σπουδαστικών
συλλόγων Αθήνας
Συντονιστικά Μαθητών
Κατάληψη Νομικής-κέντρο αντιπληροφόρησης και δράσης
"Τι έπαθε κι ο καημένος ο Αλαβάνος, ε; Που του είπε μέντιουμ από τη συνιστώσα του Μπανιά ότι ένας Αλέξης θα αλλάξει την Ιστορία της νέας Ελλάδας, κι αυτός νόμιζε πως είναι ο Τσίπρας. Τον καημένο! Πού να πάει το μυαλό του στο μακαρίτη τον Γρηγορόπουλο;"
Μέσα σε κλίμα λαϊκής εξέγερσης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μέσα σε κλίμα μπατσοκρατίας και ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας προσπαθεί να αμβλύνει την εικόνα του χάους στις Βρυξέλλες αποδίδοντας τα επεισόδια σε "επαγγελματίες ταραξίες", τα ημεδαπά αμερικανάκια επινόησαν πάλι τον πιο αιχμηρό, τον πιο καίριο, τον πιο...ξενέρωτο τρόπο να διατρανώσουν την οργή και τη θλίψη τους: Κορδελλάκια μαύρα με καρφιτσούλα, σικ, για το πέτο του ακίνδυνου εξεγερμένου τριαντάρη. Μετά το γαρύφαλλο στο πέτο του Μπελογιάννη, το κορδελλάκι στο πέτο του θολοκουλτουριάρη, που έχει μπερδέψει τον Κοκό με το Σανέλ. Μετά τα κορδελλάκια για τον καρκίνο του στήθους και για το AIDS, ήρθε η ώρα να φορέσουν τα μοντέλλα και τα κορδελλάκια της εξέγερσης.
Εμπρός στον αγώνα με μπροστάρισσα την Εύη Βατίδου.
εμετικού χαϊδέματος των σωμάτων ασφαλείας από τον τελευταίο υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον αλησμόνητο Πολύδωρα (ρέιντζερς, ηρωικά ΜΑΤ, το νευρικό σύστημα του μπάτσου κλπ)
χαρακτηρισμού του φοιτητικού κινήματος ως "ταραξίες" από τον πρωθυπουργό σε μία ύποπτη χρονική συγκυρία, στην πιο προβεβλημένη του παρουσία στα μμε, στο debate με τους αρχηγούς των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Σήμερα, τα γεγονότα καταδεικνύουν με τον πιο φανερό τρόπο το ότι το Υπ. Δημόσιας Τάξης αναβαθμίστηκε με την ένταξή του στο Υπ.Εσωτερικών. Καθώς ο Παυλόπουλος ηγείται πλέον ενός υπερ-υπουργείου απολαμβάνει ενός ευρύτερου περιθώριου ανοχής της κοινής γνώμης στην άρνηση του πρωθυπουργού να κάνει αποδεκτή την "παραίτηση" του. Ενώ, αν το Δημόσιας Τάξης παρέμενε διακριτό υπουργείο, η παραίτηση του υπουργού θα αποτελούσε αίτημα των περισσότερων. Γι' αυτό η αντίδραση του "κοσμάκη" -όπως οι ίδιοι οι κυβερνώντες του τον χαρακτηρίζουν- ήταν μηδενική σχεδόν στο επικοινωνιακό παιχνίδι "παραιτούμαι- όχι δεν παραιτείσαι". Με αυτές τις μεθοδεύσεις η κυβέρνηση της ΝΔ δημιούργησε το περιθώριο να αρνείται την πολιτική ευθύνη και την ηθική αυτουργία στα γεγονότα. Η σημερινή κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ακολουθεί βήμα- βήμα μια νεοφιλελεύθερη πολιτική όπου ο μόνος ρόλος που απομένει στο κράτος είναι ο κατασταλτικός. Στον καινούργιο κόσμο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αγοράς, η κυβέρνηση επιτρέπεται να είναι μια κατασκευαστική ΕΠΕ αστυνομοκρατίας.
"Οι εξεγερμένοι νέοι με τις μολότωφ, ακροατή μου, έχουνε στόχο τις τράπεζες, τα αστυνομικά τμήματα και τα πολυκαταστήματα. Τα μικρομάγαζα και τα αυτοκίνητα των νοικοκυραίων τα καίνε μπάτσοι κουκουλοφόροι για να μην έχει διαρροές η εκλογική πελατεία των αφεντικών τους. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Όπως ο Παπαδόπουλος έριχνε ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των τζιπ στην παραμεθόριο, έτσι και ο Προκοπάκης ρίχνει μολότωφ στις περιουσίες των μικρομεσαίων για να τους τρομάξει και να τους πάρει με το μέρος του. Έχω εμπειρία προσωπική. Όταν έβαλα το σφυροδρέπανο στη θέση του σταυρού στην ελληνική σημαία, ήρθαν να με συλλάβουν στο σπίτι μου τέσσερα άγρια φρικιά με μούσια και μαλλιά μέχρι τον κώλο. Μου έδειξαν αστυνομικές ταυτότητες και μετά από καιρό αναγνώρισα δύο από αυτούς να σπάνε βιτρίνες στην Πανεπιστημίου σε διαδήλωση. Θα μου πεις τώρα ότι και οι μπάτσοι έχουνε δικαίωμα στην εξέγερση. Και θα συμφωνήσω κρατώντας τις επιφυλάξεις μου." Από τη σημερινή εκπομπή του Τζίμη Πανούση
Αυτό το δέντρο είναι αληθινό. Ήταν ριζωμένο χρόνια στη φύση και χάριζε οξυγόνο και ομορφιά. Το έκαψαν πληρωμένοι εμπρηστές και οικοπεδοφάγοι. Για να οικοδομηθούν μεζονέτες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Μαζί με το δέντρο κάηκαν άνθρωποι. Μετά, τα αφεντικά των εμπρηστών είπαν πως το έκαψαν οι "γνωστοί άγνωστοι". Καλοκαίρι του 2007.
Αυτό το δέντρο είναι ψεύτικο. Το μπήγουν μια φορά τον χρόνο σε μια τσιμεντένια πλατεία και προσφέρει κακογουστιά και γιορτινό πνεύμα καταναλωτισμού. Το έκαψαν κάποιοι οργισμένοι νέοι και αντιεξουσιαστές. Για να εκφράσουν την οργή τους για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξη και τόσα άλλα. Μαζί με το δέντρο κάηκαν και μερικά ντουβάρια του κράτους και του κεφαλαίου. Μετά, μπορεί να μάθουμε ότι το έκαψαν ασφαλίτες προβοκάτορες. Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτοί ήταν απασχολημένοι να καίνε φιατάκια και ψιλικατζίδικα. Χειμώνας του 2008.
Αυτό το δέντρο είναι αληθινό. Είναι ριζωμένο χρόνια σε νεκροταφείο. Η καρδιά του θα καιγόταν σήμερα στις 3.00 που κηδεύουν τον Αλέξανδρο-Ανδρέα Γρηγορόπουλο. Αλλά δεν έχει καρδιά. Όπως όλους αυτούς που θρήνησαν περισσότερο τις βιτρίνες από τον άνθρωπο. Αντίο, φιλαράκο. Αντίο. Καταχείμωνο μιας εποχής.
Τα μμε έχουν εκπαιδεύσει τους πεθαμένους τηλεθεατές τους να πιπιλίζουν την ίδια καραμέλα όταν η περίσταση το απαιτεί: για την περιουσία του κοσμάκη που καταστρέφουν οι κουκουλοφόροι. Λες και οι τράπεζες, οι αλυσίδες και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις ανήκουν σε κανένα "μικρομεσαίο φουκαρά". Ένα περίπτερο πχ μπορεί να κάηκε μια φορά στην ΑΣΟΕΕ ή στη Στουρνάρη. Αλλά αν του το προβάλλεις του πεθαμένου 3.000 φορές θα μάθει να ταυτίζεται με τον "φουκαριάρη" τον περιπτερά. Άσχετα που παλιά ο περιπτεράς ήταν ο ρουφιάνος της γειτονιάς και σήμερα είναι ο νέος της κλαμμένης γενιάς των 700 ευρώ. Θα αντιδράσει και για τη δημόσια περιουσία που καταστρέφουν οι γνωστοί άγνωστοι. Λες και οι κάδοι με τα σκουπίδια που καίγονται είναι καμιά σοβαρή απώλεια δημόσιου χρήματος σε σχέση με το τι έχουν φάει τα λαμόγια του δικομματισμού που εκλέγει τόσα χρόνια, λες και δεν είναι αναγκαστική απάντηση στα δακρυγόνα. Λες και το τουμπαρισμένο αυτοκίνητο του κάθε Νομάρχη και ασφαλίτη, το περιπολικό, το βανάκι του τηλεοπτικού σταθμού και η BMWάρα δεν αποτελεί σύμβολο εξουσίας, δεν αποτελεί σύμβολο μιας δημοκρατίας στα χαρτιά. Και μόνο στα χαρτιά δημοκρατία αφού όποιος τολμήσει όχι να υποστηρίξει δημόσια τα μπάχαλα αλλά να μην γλείψει την γνωστή καραμέλα, απειλείται με την κατηγορία για "εγκωμιασμό αξιόποινης πράξης" που σηκώνει ποινική δίωξη. Μ' αυτή την κατηγορία κυνηγήθηκε όχι επί Δεξιάς αλλά επι ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα ψάχνεται να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κατάσταση, ο Γιώργος Ρούσσης και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος επειδή είχαν χαρακτηρίσει την καμμένη ελληνική σημαία "το πανί του ράφτη" και τους πιτσιρικάδες αντεξουσιαστές "ανθό της νεολαίας", όταν το '95 είχαν γίνει 500 συλλήψεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Αλλά οι πεθαμένοι ούτε μνήμη έχουν, ούτε η ανθρώπινη ζωή είναι είναι γι' αυτούς αξία θεμελιώδης. Οι πεθαμένοι το μόνο που δε θέλουν είναι φασαρία, σπασμένα τζάμια, ταραχές. Ας ανοίξουν οι κλούβες να επιβιβαστούμε όλοι ήσυχα και ήσυχα να μας κλείσουν σε κελιά. Δεν έχει νόημα να ζεις με πεθαμένους. Με τέτοιους ζει ο μπάτσος, αυτούς προστατεύει, με τη δική τους συγκατάθεση πυροβολεί στο ψαχνό. Με πεθαμένους από καιρό.
Μόνο εσύ Αλέξη δεν είσαι νεκρός. Εσύ και όσοι κατέβηκαν στους δρόμους.
Ο Ζαν Ζισπάγ ήταν κλοσάρ. Κολώνια με ονοματεπώνυμο δηλαδή. Ζούσε στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Εκεί που ξέβρασε ο ποταμός το πτώμα της αριστεράς δηλαδή. Ο Ζαν, αν και κολώνια, αν και αριστερός, μύριζε σαν πτώμα. Ήταν γνήσιος Γάλλος δηλαδή.
Ο Ζαν Ζισπάγ είχε να πλυθεί χρόνια και το όνομά του ήταν από χρόνια σβησμένο απ' τα κρατικά κιτάπια. Ήταν σαν τους λερούς κι ασήμαντους δρόμους. Ζούσε στο δρόμο. Στους δρόμους του Παρισιού, που οι ρομαντικοί το έβλεπαν ρομαντικά, οι ερωτιάρηδες ερωτικά, οι καλοφαγάδες ορεκτικά, οι ποιητές σπαραχτικά, οι αριστεροί νοσταλγικά, οι κάμερες πανοπτικά κι εμείς εδώ εικονικά. Ο Ζαν Ζισπάγ το έβλεπε στεγαστικά. Είχε παγκάκια εδώ, παγκάκια εκεί για ύπνο. Γωνιές εδώ, γωνιές εκεί για κατούρημα. Κάδους εδώ, κάδους εκεί για φαγητό. Πλατείες εδώ, πλατείες εκεί για χαλάρωση. Υπνοδωμάτια, WC, κουζίνες, καθιστικά.
Μόνο η μπανιέρα του δυτικού πολιτισμού έλειπε. H μανιέρα της καθαριότητας. Της καθαρότητας των γνώσεων, της επιστήμης, του Χριστιανισμού, της Δύσης. Το λουτρό που κάνει τους λευκούς λευκότερους, ξεπλένει τα λουτρά αίματος στην Ανατολή και διατηρεί τις συνειδήσεις καθαρές. Του έλειπε του Ζαν μια πλύση εγκεφάλου. Ήταν άπλυτος εγκέφαλος και η δουλειά του ήταν να κρίνει την κοινωνία τη βρωμιάρα. Όμως αυτό ήταν καθαρή βρωμοδουλειά.