η πολλή καθαριότητα βρωμάει

Η ταινία

Στη μία σκηνή είναι η Μέρυλ Στρηπ κουρεμένη γουλί. Φοράει ένα φουστάνι σα ρόμπα και γαλότσες. Περπατάει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα πόδια της βουλιάζουν βαθιά στη λάσπη. Στην επόμενη σκηνή είναι το παιδικό δωμάτιο των δυο παιδιών του ναζί αξιωματούχου. Φορούν πεντακάθαρα ρούχα, ατσαλάκωτα. Τα μαλλιά τους είναι άψογα καλοχτενισμένα. Στο δωμάτιο επικρατεί η απόλυτη τάξη και καθαριότητα. Είναι η ταινία "Η εκλογή της Σόφι".

Το βιβλίο

Η απόλυτη τάξη είναι λένε επιθυμία θανάτου. Πολλή τάξη οι πεισιθάνατοι. Πολλά καλογυαλισμένα παρκέ οι απαρηγόρητοι. Τη θυμάμαι να συγυρίζει μανιωδώς. Υστερικές γυναίκες λέει ο δόκτωρ Χάπινες. Αδικαίωτες, θυμοί πνιγμένοι μέσα σε αποστειρωμένες μπανιέρες. Αν μπορούσαν να βράσουν τα μωρά τους, θα τα έβραζαν με χαρά. Αποστειρωμένο μωρό, καμιά μυρωδιά. Σαν ζωή όπως όπως. Γυναίκες. Κάθε φορά που επιθυμούν να σπάσουν κάτι, το γυαλίζουν. Όσο πληθαίνει η έσω αταξία τα σπίτια των ανθρώπων νεκροτομεία. [...]

Μαλβίνα Κάραλη, "Σαββατογεννημένη", Εκδόσεις 01

Το ποίημα

"και ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πώς το κατεβάζω έτσι
και πώς σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε"

Κατερίνα Γώγου στην ταινία "Παραγγελιά" για τον Κοεμτζή.

Η είδηση

Σιωπηλή διαμαρτυρία με κεριά οργανώνουν απόψε στις 8μμ πολίτες της Αθήνας έξω από τον κινηματογράφο «Αττικόν» στην οδό Σταδίου. Η συγκέντρωση οργανώνεται από τη συνεργασία ομάδων που δραστηριοποιούνται στο Facebook, αντιδρώντας στη βία και στον ευτελισμό της ζωής στην Αθήνα. Η συγκέντρωση είναι ειρηνική και έχει αποκλειστικό σκοπό να δώσει τη δυνατότητα σε πολίτες να εκφράσουν με τη φυσική παρουσία τους την αντίθεσή τους στη βία και στον ευτελισμό της ζωής στην Αθήνα απαιτώντας παράλληλα την απόδοση ευθυνών.

Η μπογιά

Το να πας να μπογιαντίσεις φιστικί έναν υπόγειο σταθμό του ΗΣΑΠ απαλείφοντας αυτό που κάποιος γκραφιτάς ή στενσιλάς εξέφρασε με το σπρέυ του είναι από μόνο του τσαμπουκάς. Όταν γράψω σε ένα παγκάκι με τον μαρκαδόρο μου"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" και έρθεις και μου το σβήσεις έχεις δηλώσει ήδη, απ΄τη μια, ότι θεωρείς πως έχει περισσότερη νομή στο παγκάκι από μένα και απ' την άλλη ότι το ένα και ενιαίο χρωματάκι της μπογιάς σου είναι πιο σημαντικό από τη δική μου δήλωση (ακόμη και αν αυτή ήταν "Σ' αγαπάω ρε, δε το βλέπεις;"). Η ομοιομορφία, η καθαρότητα, η τάξη που επιδιώκεις είναι τα χαρακτηριστικά των κινημάτων που ανέβασαν στην εξουσία τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.

Το κερί

Το να πας την επομένη μίας παλλαϊκής διαδήλωσης που διεξήχθη μέσα σε συνθήκες χημικού πολέμου και κατάφωρης παραβίασης του Συντάγματος να θρηνήσεις απλώνοντας ρεσώ για τα ντουβάρια που πυρπολήθηκαν, από προβοκάτορες, χουλιγκάνια ή αντεξουσιαστές, τη στιγμή που εκατομμύρια ανθρώπων έχουν καταδικαστεί στην εξαθλίωση και την απόγνωση δείχνει ότι έχεις όμοιες προτεραιότητες στο αξιακό σου σύστημα με τον φανατικό της ελεύθερης αγοράς: ο άνθρωπος δεν είναι για σένα πρώτη αξία. Πρωταρχική αξία είναι η τάξις και η καθαριότης, ο αλέκιαστος από σπρέυ τοίχος και το άσπιλο από τσίχλες πεζοδρόμιο. Δεν βρήκες λόγο να βγεις να θρηνήσεις -αν βρίσκεις πιο σικ τον οδυρμό από την οργή, των αγώνα και την αντίσταση- για τους πένητες που κατακλύζουν το ιστορικό κέντρο της πόλης με την οποία ταυτίζεσαι ως γνήσιος τοπικιστής (που' ναι κι αυτό μια μορφή σωβινισμού, μια μάσκα για τον υφέρποντα ρατσισμό σου). Βγαίνεις και θρηνείς τα δέντρα στη Ζαχάρω, όταν ακόμη δεν είχες αυτοανακηρυχθεί σε κίνημα, και τα νεοκλασικά στην Ομόνοια. Δεν αγαπάς περισσότερο από μας, που δεν παριστάνουμε τις ψυχαναγκαστικές χήρες ώστε να καθαρίζουμε και να θρηνούμε, ούτε την φύση ούτε τον πολιτισμό. Η διαφορά μας είναι πως κάποιοι δεν έχουμε αναγάγει τον απολιτίκ ψυχαναγκασμό και πένθος σε lifestyle. Η διαφορά είναι πως για κάποιους πιο πάνω απ' τα δάση κι απ' τα κτίρια είναι ο άνθρωπος. H διαφορά είναι πως κάποιοι δεν κλαιγόμαστε σιωπηλά, διαδηλώνουμε, αντιστεκόμαστε, τρώμε σκατά παλεύοντας να επιβιώσουμε και να περισώσουμε την αξιοπρέπειά μας, να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας.

Η ατάκα

Yannis Androulidakis: "Εντάξει, κάηκαν και κάτι εκατομμύρια μισθοί και συντάξεις χθες, αλλά από όσο ξέρω, ευτυχώς, δεν ήταν νεοκλασικά..."

το κοπίδι

Με διασκεδάζει πολύ όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει σε χρόνο εξακολουθητικό τον τροχό. Με διασκεδάζει πολύ όταν προβάλλεται ως ρηξικέλευθη καινοτομία, ως η πρωτοβουλία που θα αλλάξει τον ρούν της Ιστορίας, κάτι που δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή της προσφιλούς μας μεθόδου, του copy-paste.

Το παστώνεις το κοπίδι, λένε τώρα οι πιτσιρικάδες, έχοντας εντάξει ευφάνταστα στο γλωσσικό σύστημα μια οικεία, πια, τεχνική. Και παραδίδονται εργασίες τύπου patchwork για αξιολόγηση σε ακαδημαϊκούς, που με τη σειρά τους έμαθαν να παραβλέπουν την αντιγραφή και να αναγνωρίζουν την λογοκλοπή ως μέγα παράπτωμα. Πόσοι κατηγορήθηκαν για plagiarism? Ποιες εργασίες "κόπηκαν" γιατί ήταν μια συρραφή από προγενέστερες εργασίες, από το web, από σημειώσεις παραδόσεων και όποιες άλλες ανεπεξέργαστες πηγές.

Σε συνάντηση με προϊστάμενο υπουργείου για μία πρόταση που έχω συντάξει -και που αποσκοπεί στην χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ ενός προγράμματος παρέμβασης και έρευνας- τον άκουσα να προφέρει αυτολεξεί την έκφραση copy-paste, αγανακτώντας για το πλήθος των proposals που έχουν υποβληθεί ακριβώς με αυτή την μέθοδο. Πείσθηκε για την σκοπιμότητα του project όταν διαπίστωσε πως το δικό μας, μπορεί να είχε άλλα ελλείμματα -με κύριο το ότι δεν υποστηρίζεται από κάποιον ΠΑΣΟΚο διαπλεκόμενο πανεπιστημιακό- αλλά δεν αποτελούσε αντιγραφή. Αφορούσε πράγματι σε μία καινοτόμο δράση.

Το φαινόμενο copy-paste το είχα ανακαλύψει -ανακαλύπτοντας με τη σειρά μου τον τροχό- όταν στο διδακτορικό μου μελετούσα κάποια προγράμματα σε δημόσια σχολεία που ήταν τόσο εξώφθαλμα αντιγραφή από αντίστοιχα προγράμματα ξένων εκπαιδευτικών συστημάτων -και funded, εννοείται, από πηγές της Ε.Ε.- που λειτουργούσαν σαν ξένα σώματα μέσα στο πλαίσια του ελληνικού σχολείου.

Όμως πέρα από τις copy-paste ακαδημαϊκές εργασίες, που οδηγούν στη λήψη πτυχίου in plagiarism με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ασέβεια στο έργο του άλλου που, τι να κάνουμε, μόχθησε για να το παράξει, για να έρθω εγώ ο ξύπνιος, ο ελληνάρας, να το αντιγράψω, απαξίωση της διαδικασίας σύνθεσης της γνώσης και εκχώρηση της ανάπτυξης κριτικής στην αναπαραγωγή της ανομίας, για την οποία μετά θα κατηγορήσουμε τους πολιτικούς και τους οικονομικούς παράγοντες, παραβλέποντας την αυτοκριτική για τα πεπραγμένα μας κ.λ.π.),
πέρα από τις copy-paste προτάσεις που κατατίθενται στα υπουργεία για την απορρόφηση των ΕΣΠΑ,
πέρα από τις copy-paste πολιτικές που εφαρμόζονται χρόνια τώρα στα πλαίσια του "εκσυχρονισμού" και των "μεταρρυθμίσεων"
υπάρχει και η αδυναμία μας όχι να παράξουμε κάτι καινούργιο, η αδυναμία μας να αναγνωρίσουμε στον άλλο την ικανότητα να το κάνει, αλλά και τα αντανακλαστικά άμυνας και εχθρότητας που έχουμε αναπτύξει, και στρέφονται ενάντια σε όποιον τολμήσει να μας ψέξει ότι ανακαλύψαμε ξανά τον τροχό.

Κι ας κάνουμε ένα πείραμα για να διαπιστώσουμε πόσο γρήγορα η συμφωνία μετατρέπεται διαφωνία, πόσο γρήγορα γίνεσαι δυσάρεστος όταν η κριτική σου στρέφεται στα καθ' ημάς.

Ξεφύτρωσαν πρόσφατα σαν μανιτάρια, περιοδικά χωρίς πληρωμένες διαφημιστικές καταχωρήσεις. Όλα αυτά τα περιοδικά χωρίς διαφήμιση που οι φίλοι ωστόσο διαφημίζουν πιο κουραστικά από την ίδια την καταχώρηση δεν είναι ούτε καν καινοτόμα, όπως ευαγγελίζονται οι συντάκτες των περιοδικών. Σε χρόνο πριν η εναντίωση στα markets γίνει λάιφσταϊλ, προωθώντας βέβαια παράλληλα κάποιο προϊόν, κυκλοφορούσε το POST-MEDIA για το οποίο λίγος ντόρος έγινε. Το POST-MEDIA του Μανώλη Ανδριωτάκη, δεν κατάφερε να εκδώσει περισσότερα από τρία τεύχη, αν θυμάμαι καλά. Οι λόγοι που δεν ευδοκίμησε το εγχείρημα θα πρέπει να είναι αρκετοί, ως συνήθως. Σ' αυτούς συγκαταλέγεται ότι κατά κανόνα τις καινοτόμες πρωτοβουλίες συνήθως τις υποδέχεται μουδιασμένα το κοινό στο οποίο απευθύνονται λόγω μη πρότερης εξοικείωσης με το αντικείμενο. Στους λόγους όμως αυτούς συγκαταλέγεται ότι τα σοσιαλμηντιακά μέσα ήταν πιο περιορισμένα αρχές του 2009 για να χρησιμοποιηθούν ασύστολα σα διαφημιστικές πλατφόρμες του περιοδικού. Στους λόγους αυτούς συγκαταλέγεται ότι δεν περιέλαβε ο εκδότης κάποιο celebrity στην συντακτική ομάδα, που θα προκαλούσε τεχνητό θόρυβο για να δρέψει την προσοχή ενός πλήθους που υποτίθεται συνομιλεί φιλικά αλλά που τελικά δεν αποτελεί παρά ένα target group πελατών από το οποίο κάτι θέλουμε να κερδίσουμε.