Τι ποιητική σύλληψη ο δακτύλιος της αιθαλομίχλης...Φαντάστηκα έναν ιπτάμενο τζακονόμο, όπως τις μορφές στα έργα του Μαρκ Σαγκάλ, να πετάει πάνω από το δικό μας Βιτέμπσκ και να χειρονομεί ακατάπαυστα σηματοδοτώντας την πορεία του καπνού. Και τσαφ, να μας ρίχνει χαρτάκια με πρόστιμα μέσα στις καμινάδες που βέβαια θα έχουν την τύχη του κακού λύκου στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια...
Η είδηση μας έρχεται από τις περιοχές του άπω σουρρεαλισμού. Τα κυβερνητικά δαιμόνια, στην προσπάθεια να ελέγξουν το φαινόμενο της αιθαλομίχλης, που εμφανίστηκε πέρυσι στον λεκανοπέδιο της Αττικής και σε άλλες πόλεις, λανσάρουν ένα ευφάνταστο σχέδιο για τον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Θα ζεσταινόμαστε εκ περιτροπής. Δεν έχει καμία σημασία αν στα βόρεια προάστια τα κούτσουρα στα τζάκια φλέγονται για τη δημιουργία της οικογενειακής θαλπωρής που θα ζήλευε και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στο Κοριτσάκι με τα σπίρτα ή αν στις φτωχογειτονιές καίνε βερνικωμένα μαδέρια, σαμπρέλες, σκουπίδια και ρετάλια, όταν δεν υπάρχει άλλο είδος θέρμανσης κι όταν δεν υπάρχουν χρήματα για κατάλληλα υλικά καύσης.
Μας ταξιδεύουν σε προνεωτερικές εποχές τα μέτρα που παίρνουν στο ποδάρι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης. Ο δακτύλιος της καμινάδας, μου έφερε στο νου τον «φόρο των παραθύρων», που είχε εισάγει το 1695 στη Σκωτία ο βασιλιάς Γουίλιαμ ο Γ', που προέβλεπε καταβολή φόρου ανάλογα με τον αριθμό και την έκταση των παραθύρων, αναγκάζοντας τους φτωχούς να χτίσουν τα παράθυρά τους, προκειμένου να γλιτώσουν το συγκεκριμένο χαράτσι. Να μην έχεις δηλαδή στον ήλιο μοίρα...
Η επίκληση της δημόσιας υγείας εύκολα αίρει τις αναστολές, εύκολα συσπειρώνει γύρω από την ιδέα του κοινού καλού, εύκολα ωθεί στον ρόλο του καταδότη, αυτόν που έχει την προδιάθεση. Εγκαινιάστηκε μάλιστα γραμμή καταγγελίας για όποιον ενδιαφέρεται να καρφώσει τον διπλανό του γιατί εκπέμπει καρκινογόνους ρύπους. Κι ίσως πράγματι να υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για τις βλαβερές επιδράσεις στην υγεία από την καύση ακατάλληλων υλικών, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη τεκμηρίωση, από άλλα επιστημονικά πεδία, για το τι σημαίνει η απουσία ενσυναίσθησης; Τι σημαίνει να μη μπορείς να καταλάβεις πως ο άλλος, που δε δικαιούται επίδομα θέρμανσης, που δεν του φτάνουν τα χρήματα για πετρέλαιο ούτε για ξυλεία περιωπής, έχει ανάγκη να ξεχειμωνιάσει κι αυτός και τα παιδιά του και θα ρίξει στη φωτιά ό,τι του βρίσκεται.
Στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, την Ωραία Κοιμωμένη, μια πελώρια, πυκνή κι αδιαπέραστη τριανταφυλλιά, κύκλωνε την πολιτεία που κοιμόταν τον βαθύ της ύπνο, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Εδώ, μέσα στον άγριο χειμώνα των τελευταίων χρόνων φύτρωσε μια καινούργια απανθρωπιά, που θεριεύει μέσα από δείκτες και στατιστικές, τυλίγει τα κλαδιά της γύρω από απόλυτες αλήθειες, αναρριχάται γύρω από μονόδρομους, εκβιαστικά διλήμματα, συμψηφισμούς και αφορισμούς. Και δε μπορείς να το κόψεις κομμάτια και να το πετάξεις στη φωτιά. Είναι δηλητηριώδες. Ο πιο τοξικός ρύπος είναι η απανθρωπιά.