28/9/07

Σκέφτομαι και γράφω: "Ο νέος Υπουργός Παιδείας"

Ο νέος μας Υπουργός Παιδείας είναι Κριός στο ζώδιο και του αρέσουν τα ρόλεξ, τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα υπερ-πολυτελή ξενοδοχεία όπως σε κάθε πετυχημένο δικηγόρο. Οι αποτυχημένοι γίνονται συνήθως δημοσιογράφοι ή bloggers.

Είναι παντρεμένος με την κυρία Γιούλη Παπαχρήστου και έχουν για κουμπάρους τον Κωστάκη της Νατάσας και τη Νατάσα που τους πάντρεψαν πριν από 5 χρόνια στη Ροδόπη σε κάτι κατσάβραχα τον καιρό που ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ήταν βουλευτής της περιοχής. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει ποιος τον ψήφισε αφού η Ροδόπη έχει απομείνει με τρεις γέρους κατάκοιτους, δυο γριές τυφλές από το ζάχαρο, εφτά φίδια και τέσσερις χελώνες.

Στο γάμο του πάντως είχε πολύ κόσμο. Σε αυτό αξίζει ένα μπράβο στον πατέρα της νύφης που τα κατάφερε. Πριν γίνει πεθερός του Ευριπίδη, ήταν στρατηγός της ΕΛ.ΑΣ., Αττικάρχης, και υπεύθυνος της προσωπικής Ασφαλείας του Μητσοτάκη. Έτσι συγκέντρωσε 2.000 άτομα στο γάμο, άλλους με απειλές για δυσμενή μετάθεση, άλλους με την απειλή όπλου και άλλους με την απειλή να βάλει τον Μητσοτάκη να τους ευχηθεί χρόνια πολλά στη γιορτή τους.

Οι πιο πολλοί καλεσμένοι φοιτούσαν στη Σχολή Αστυνομίας και κάποιοι ήταν αριστούχοι των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ. Όλοι τους θαύμαζαν τον γέρο Παπαχρήστο και τον είχαν ζαλίσει να του ζητάνε αυτόγραφα. Καλά, υπήρχαν και κάτι στουρνάρια που νόμιζαν πως είναι ο Ηλίας του 16ου. Επειδή ήταν καλοκαίρι και είχε καύσωνα ο πεθερός ζαλίστηκε από τις σαμπάνιες και το θαυμασμό και έκανε πρόποση από το μικρόφωνο "να ζήσετε παιδιά μου, και σένα Ευριπίδη μου να σε δω Υπουργό Παιδείας, να επιβάλεις την τάξιν! Κι αν θες και αρωγούς, εδώ είμαστε!" είπε και έδειξε τους πτυχιούχους που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Το άκουσε αυτό και ο κουμπάρος του ο Καραμανλής και λέει μέσα του "ωραία ιδέα!"

Μέχρι όμως να γίνει Υπουργός ο Ευριπίδης, σκάρωσε τρία παιδιά στη Γιούλη που ευτυχώς είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν. Αλλά και όταν μεγαλώσουν θα τα πάει σε ιδιωτικό σχολείο και δε θα μάθουν ποτέ πως ο μπαμπάς τους απέσυρε το βιβλίο της Ιστορίας του Ιράν της Ελλάδας. Μετά που θα τελειώσουν το σχολείο, ο μπαμπάς τους θα τα στείλει στο Deree College που αποφοίτησε και η μαμά. Πού να τρέχουν τώρα στο Αμβούργο, στη Συγγρού ή στου Ζωγράφου; Αφού είναι δίπλα η Saint Paraskevi και έχει ό,τι course τραβάει η όρεξή σου. Μερικά τα κάνουν και delivery στο σπίτι άμα θες.

Έτσι λοιπόν ο Υπουργός μας πρώτο στόχο έχει να στείλει στα τσακίδια το βιβλίο της Ιστορίας να ησυχάσει και ο Αρχιεπίσκοπος που έβγαλε τον καρκίνο μ ' αυτό το αναθεματισμένο βιβλίο.

Μετά, θα καταργήσει το άσυλο και θα βάλει στη θέση τους τους ταραξίες και τους αιώνιους φοιτητές για να ευχαριστήσει τον κουμπάρο και τον πεθερό και να μπορεί η ΔΑΠ-ΝΔ-ΦΚ να πίνει το φραπέ της χωρίς να βλέπει φάτσα κάρτα μαλλιάδες και φρικιά και να τσιτώνουν κι άλλο τα νεύρα της.

Μετά, θα αναγνωρίσει το Deree College και όλα τα πανεπιστήμια μαϊμού και τα ΙΕΚ για να μη στεναχωριούνται η Γιούλη και οι φίλες της η Bibi-Bo και η Barbie. Γιατί και ο άνθρωπος από τον πίθηκο κατάγεται αλλά νά πώς τα έχει καταφέρει.

Στο τέλος της θητείας του, έχει προγραμματίσει σαφάρι στη Κένυα και μετά θα παρακολουθήσει το Μουντιάλ στη Νότια Αφρική με κάτι φίλους εφοπλιστές, εκδότες και επιχειρηματίες. Ως τότε όμως θα έχουμε γίνει Ουγκάντα και δε θα χρειαστεί να πάει μακριά ο νέος μας Υπουργός Παιδείας.

Το ανήκειν εις εαυτόν


Μπορείς να ζήσεις ανήκοντας μόνο στον εαυτό σου και πουθενά αλλού;

Όταν έφυγε το γράσο από τα μάτια μου είδα πως ένας συμμαθητής μου ήταν Ευαγγελιστής,ο άλλος μου συμμαθητής είχε οργανωθεί στην τοπική ΠΑΕ, ο οικογενειακός μας φίλος ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά, ο εργοδότης μου ήταν μέλος μασονικής στοάς, η παλιά μου φίλη ανήκε στα Μητροπολιτικά Συμβούλια,ο ξάδερφος στο Μ-Λ ΚΚΕ, η μαμά της παιδικής μου φίλης στην Ενορία και στο Φιλόπτωχο Ταμείο, η άλλη στον Ερυθρό Σταυρό, ο γείτονας στους Εθνικούς, ο καθηγητής στο Ρόταρυ, ο άλλος είναι groupie ενός τραγουδιστή, ο άλλος ανήκει στον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού του, ο άλλος στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου του, ο άλλος σε μια λέσχη μπρίτζ, άλλοι σε λέσχη φωτογραφίας και δε ξέρω τι, η άλλη στην φιλανθρωπική οργάνωση τάδε, κάποια στις ομάδες New Age γιόγκες και διαλογισμός, κάποιοι σε ένα φόρουμ και κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως μπλόγκερς!Οι πολλοί δε, ανήκουν σε μια δυνατή ποδοσφαιρική ομάδα, σε ένα μεγάλο πολιτικό κόμμα και στην επίσημη θρησκεία. Και αρκετοί από τους πολλούς και από τους λίγους ανήκουν σε δυο και τρεις ομάδες μαζί.

Οι ψυχολόγοι λένε πως η αντίληψη του ατόμου για την ταυτότητά του χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία: την αίσθηση του ανήκειν και την αίσθηση του διαφέρειν, που θεμελιώνονται μέσα στην οικογένεια από τη βρεφική ήδη ηλικία. Ωστόσο, στην ενήλικη ζωή "το ανήκειν" είναι απόρροια της ανάγκης για συνεχή διατήρηση και βελτίωσης της κοινωνικής θέσης του ατόμου που οδηγεί στην οργάνωση υποομάδων μέσα στην κοινωνία. Τα άτομα αναζητούν την ομάδα που φαντάζει ως η πλέον ισχυρή, αξιόπιστη, συμβατή με τις ανάγκες τους και που θα τους προσδώσει κύρος, κοινωνική υπεροχή, θα συμβάλλει στη θετική αυτο-αξιολόγησή τους και θα τονώσει το αίσθημα της ασφάλειας.
Και βέβαια, ο στόχος είναι να διατηρηθεί η συνοχή της ομάδας. Τότε θα συντριβεί το διαφορετικό στοιχείο μέσα σε αυτή. Στόχος είναι να επικρατήσει η ομάδα. Τότε θα γίνει σύγκρουση μεταξύ των ομάδων και θα νικήσει ο ισχυρός.

Τις ομάδες ούτε ο Χάρος δε τις νικάει στο τέλος. Είναι σαν κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Ένα πέφτει κάτω, δύο φυτρώνουν. Μαντριά υπάρχουν πολλά. Μοναξιά όμως μία.

27/9/07

Ο έρωτας κι ο θάνατος


Τη Δευτέρα 24/9/07, ο Γάλλος φιλόσοφος André Gorz στα 84 του αυτοκτόνησε μαζί με τη σύντροφό του Dorine. Η Dorine, στα 83 της έπασχε από ανίατη ασθένεια και δεν είχε ελπίδες να ζήσει για πολύ ακόμη. Το ζευγάρι αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, αφού ο ένας από τους δυο θα έφευγε από τη ζωή. Πριν από ένα χρόνο ο Gorz έγραφε για τη γυναίκα του "Μόλις έγινες 82. Κι όμως είσαι ακόμα όμορφη, σπλαχνική και επιθυμητή. Έχουμε ζήσει μαζί 58 χρόνια και σ'αγαπώ περισσότερο από ποτέ."

Γεννήθηκαν για να ζήσουν μαζί
και πέθαναν για να μη ζήσουν χώρια...

26/9/07

Ω-μελέτα μας!

Ξέρετε όμως, με όλη αυτή την ενασχόληση ειδικών και αδαών γύρω από το blogging, έχω πάρει να γίνομαι ερυθρόδερμη, με ινδιάνικα μάτια και μαύρα μαλλιά. Δε γεννήθηκα έτσι. Η πολλή μελέτη με έκανε. Δε μελετούσα, με μελετούσαν.

Το σπίτι μου μεταμορφώθηκε σε καλαμωτή καλύβα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Ημίγυμνη κάνω κουπί σε αυτοσχέδιο κανό στο διαδίκτυο. Δεκάδες μάτια με κοιτάνε, με παρακολουθούν, με μελετούν, με αναλύουν, με ερμηνεύουν. Και με κουράζουν. Πολύ με κουράζουν με τη βαβούρα τους. Σφυρίζω ένα σκοπό και δεν ακούγεται πια γιατί έρχονται το ένα πάνελ μετά το άλλο και κάνουν debate για μένα και για σένα.

(φωτό blogger λίγο πριν το posting)

Ζω ειρηνικά. Και οι ξένοι είναι καλοδεχούμενοι. Αλλά δεν τό 'χω σε τίποτα να ζουμπήξω το παράσιτο που με απομυζεί.

Και ούτε που με νοιάζει αν ανήκω σε κείνη την φυλή ή την άλλη. Το μάτι του ερευνητή, του ειδήμονα, του Άλλου είναι μια συνεχής απειλή, γίνεται persona non grata για το χωριό μου. Και είναι αστείοι αυτοί που ντύνονται τη φορεσιά μου για να μου μοιάσουν. Τι θέλουν από τη ζωή μου;

Έλεγα να μην ανήκω σε κανένα χωριό αλλά αυτοί λένε πως ανήκω στους bloggers, σώνει και καλά. Με λένε κίνημα, με λένε φαινόμενο, με λένε εναλλακτική ενημέρωση, με λένε χίλια δύο. Και δεν μου αρέσει να με ονομάζουν, να με τσουβαλιάζουν, να μου βάζουν ταμπέλες, να με κατηγοριοποιούν.

(τυπική συνάντηση ανδρών bloggers)

Σας έχω νέα. Δε ζω εδώ μέσα. Δεν ανήκω σε καμιά φυλή. Μπαίνω, κάνω κανένα post και φεύγω. Όποτε θέλω, αν θέλω. Το όνομά μου είναι ψεύτικο. Τα λόγια μου ψηφιακά. Και όλο αυτό είναι ένα πανηγύρι του δυαδικού συστήματος. Που αν θέλω κάνω κλικ και στέλνω το ιστολόγιο στο ηλεκτρονικό του κοιμητήριο για πάντα. Την άλλη μέρα θα είμαι πάλι ό,τι ήμουν και χθες. Αλλά δε θα είμαι αντικείμενο μελέτης και συζητήσεων, τουλάχιστον.

25/9/07

Ντουβάρια που λένε πολλά















Τα στένσιλ που βλέπετε να ομορφαίνουν το blog μου ανήκουν στον Banksy, έναν βρετανό καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί αυτό το ψευδώνυμο. Δεν θέλησε να γίνει γνωστό το πραγματικό του όνομα, ούτε το από πού κατάγεται, ούτε πόσων χρόνων είναι, ούτε και τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς του...Όλες αυτές οι ερωτήσεις -τύπου εξακρίβωσης στοιχείων που όποιος μου τις ξαναρωτήσει θα τον χαστουκίσω- είναι για όσους επιθυμούν να συνδέουν τη φάτσα τους και πολύ πιθανά το πέος τους με τη δόξα που αποκομίζουν από την καλλιτεχνία.

Ο Banksy λοιπόν ξεκίνησε να δημιουργεί στους δρόμους κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 στο Bristol (από όπου μας ήρθαν οι Massive Attack, Portishead και οι Up Bustle and Out και από όπου μάλλον μας έρχεται και ο Β.!). Το 1998 έφτιαξε το πρώτο του μεγάλο γκράφιτι, το 'Walls On Fire', μαζί με ένα ανώνυμο συνεταιράκι που τον έκανε γνωστό. Αργότερα, το 2000, ασχολήθηκε αποκλειστικά με την τέχνη του stencil. Τη θεματολογία του μπορεί κανείς να την υποθέσει εύκολα. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει εκθέσεις στην Μ.Βρετανία και στην Αμερική και έργα του αγοράζονται πανάκριβα από επώνυμους, όπως για παράδειγμα ένα αυθεντικό στένσιλ που αναπαριστούσε την βασίλισσα Ελισάβετ ως λεσβία το οποίο αγόρασε η Cristina Aguilera για 25.000 λίρες.

Εκτός από στένσιλ ο Banksy κάνει και φάρσες με αποτέλεσμα να τον έχει συλλάβει η αστυνομία αρκετές φορές. Για παράδειγμα το 2003 έφτιαξε γκράφιτι πάνω σε γελάδια, πρόβατα και γουρούνια. Το 2004 πήρε έναν ψόφιο αρουραίο, του φόρεσε γυαλιά ηλίου και τον έκανε έκθεμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, όπου πέρασαν αρκετές ώρες με τους επισκέπτες να περιεργάζονται το περίεργο έκθεμα και τους φρουρούς να μην έχουν πάρει χαμπάρι. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, ο Β. έφτιαξε κάποια πακέτα πλαστών δεκάλιρων χαρτονομισμάτων αντικαθιστώντας το κεφάλι της βασίλισσας -που απεικονίζεται στα χαρτονομίσματα- με το κεφάλι της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Τα σκόρπισε λοιπόν στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για το Notting Hill Festival με αποτέλεσμα πολλά τσακάλια να προσπαθήσουν να τα ξοδέψουν στα γύρω μαγαζιά. Όταν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για φάρσα δια χειρός Banksy, κράτησαν τα δεκάλιρα και τα πούλησαν στο ebay πιάνοντας μέχρι και 200 λίρες για το κάθε αντίγραφο!


Αυτά και άλλα σκαρώνει ο Banksy και αναστατώνει, διασκεδάζει, προκαλεί, ενοχλεί την βρετανική μας κοινωνία και κυρίως την τρομερή της αστυνομία. Τώρα πια βέβαια που είναι celebrity η κάθε του σύλληψη γίνεται θέμα στα μμε, ξεσηκώνει αντιδράσεις και έτσι πολύ γρήγορα αφήνεται ελεύθερος. Δεν ισχύει το ίδιο για την εποχή προ φήμης ούτε και για άλλους άσημους γκραφιτάδες...

21/9/07

Ντοκυμαντέρ για την αυτοκτονία




Η Γέφυρα (The Bridge) είναι ένα ντοκυμανταίρ για την αυτοκτονία, για όσους πήδηξαν στο κενό από την Golden Gate Bridge του Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Οι στατιστικές λένε πως κάθε δεκαπέντε μέρες ένας άνθρωπος αυτοκτονεί πέφτοντας από τη γέφυρα. 1300 άτομα βούτηξαν στο κενό από το 1937 που χτίσθηκε μέχρι σήμερα.

To 2006 ο Eric Steel, που ως τότε ήταν παραγωγός ταινιών, αποφασίζει να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και το θέμα της ταινίας του θα ήταν οι αυτόχειρες της γέφυρας του Σαν Φρανσκίσκο. Παίρνει άδεια από τις αρχές με την πρόφαση να γυρίσει ένα ντοκυμανταίρ γύρω από την μυθική ομορφιά της Golden Gate αλλά τελικά αυτό που κάνει είναι κάτι άλλο.

Στήνει για ένα χρόνο δύο κάμερες με οπερατέρ που βιντεοσκοπούν όλο το εικοσιτετράωρο από τη μία και την άλλη πλευρά κάτω από τη γέφυρα. Το αποτέλεσμα για τον Steel και το συνεργείο του ήταν να κινηματογραφήσουν 23 αυτοκτονίες. Οι κάμερες κατέγραψαν επίσης τη διάσωση μιας κοπέλας από έναν περαστικό, την από θαύμα διάσωση ενός τύπου από μία φώκια (!), έχασαν μόλις μία πτώση και βοήθησαν να σωθούν 6 άτομα καλώντας τους φύλακες.

Μετά, ο Steel και οι συνεργάτες του, αναζήτησαν και πήραν συνεντεύξεις από φίλους και συγγενείς των αυτόχειρων αλλά και αυτόπτες μάρτυρες. Οι περισσότεροι μίλησαν για ψυχική ασθένεια, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια ή κατάχρηση ουσιών. Το θέμα είναι πως ο Steel πήρε τις συνεντεύξεις χωρίς να αποκαλύψει πως είχε κινηματογραφήσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα να αυτοκτονούν πέφτοντας από τη γέφυρα. Δεύτερη πουστιά, και μάλιστα χειρότερη από την πρώτη. Γιατί μπορώ να δείξω μια συμπάθεια όταν εξαπατείς τις πανταχού παρούσες και ανεγκέφαλες αμερικάνικες αρχές. Αλλά τους φίλους και τις οικογένειες των αυτόχειρων, γιατί και με ποιο δικαίωμα;

Γιατί αποφάσισε να γυρίσει αυτό το ντοκυμανταίρ; Σε μια συνέντευξη στο BBC είπε πως ήθελε να λειτουργήσει η ταινία του ως ένα ερέθισμα για έναν πιο ειλικρινή διάλογο για τη σχέση της ψυχικής νόσου και της αυτοκτονίας. Δηλαδή ο Steel θεωρεί άρρηκτα συνδεδεμένη την εθελούσια έξοδο από τον μάταιο τούτο κόσμο με την ψυχική ασθένεια; Τόσο απλά και γραμμικά είναι λυμένα τα ζητήματα στο αμερικάνικό του κεφάλι.


Το ντοκυμαντέρ

Η αρχή

Το φίλμ ξεκινάει με καταπληκτικά πλάνα του Σαν Φρανσίσκο και της Golden Gate. Το εκπληκτικό αρχιτεκτόνημα, το κύμα, ο ουρανός, ο ήλιος, η ομορφιά της πόλης, ο κόσμος που περπατάει στη γέφυρα.
Κάποιοι μόνοι, άλλοι με συντροφιά, μιλάνε, γελάνε, ατενίζουν τη θέα, κι έπειτα ένας παχουλός τύπος, κουκουλωμένος σε ένα πορτοκαλί μπουφάν, πολύ γρήγορα περνάει τρέμοντας τα κάγκελα, στέκεται για κάποια δευτερόλεπτα στο διάζωμα, η κάμερα ζουμάρει, και εκείνος πέφτει στο νερό. Ακολουθούν μίνι συνεντεύξεις κάποιων σέρφερ που βρέθηκαν εκεί γύρω και μίας υπαλλήλου από κάποιο γραφείο απέναντι από τη γέφυρα. Λένε κοινοτοπίες και ο καθένας με την άμυνά του.


Το γέλιο πριν το τέλος

Μία οικογένεια μεταναστών με ένα μικρό παιδί και ένα μωρό κάνουν τον περίπατό τους και φωτογραφίζονται στη γέφυρα όταν ζητούν από μία κοπέλα να τους φωτογραφίσει. Εκείνη τους κοιτάει κατάματα, καγχάζει και πηδάει στο κενό. Μετά, η οικογένεια εμφανίζεται σε απαρτία μπροστά στην κάμερα, στο σπίτι τους πια, και περιγράφουν τι είδαν. Λένε για το τελευταίο της γέλιο και ο μικρός πετάγεται να πει πως "σα γορίλας γελούσε" η κοπέλα και την αναπαριστά. Η μαμά του τον μαλώνει γι'αυτό που είπε, αλλά ο σκηνοθέτης καταλαβαίνει πως είναι δυνατό σημείο η παρέμβαση του μικρού και δεν το κόβει.

Ήταν μία από τις γροθιές που ακόμα νιώθω στο στομάχι. Να υποφέρεις τόσο που ο θάνατος να μοιάζει ανακούφιση. Να βρίσκεις το θάρρος να φτύσεις τη ζωή. Κι έπειτα να σε μαγνητοσκοπούν κάμερες να πέφτεις σα σακί στο νερό και ένα παιδάκι να σε κοροϊδευει που έφυγες γελώντας σα γορίλας. Το γέλιο του τρελού που ξέρει, το γέλιο εκείνου που απαρνιέται τη ζωή. Ένα γέλιο που σχηματίσθηκε μέσα μου σαν αντίλαλος του θανάτου.


Η φώκια θεός

Ο Kevin Hines, ένα πιτσιρικάς γύρω στα 18 είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και ήταν σε φαρμακευτική αγωγή όταν κάποια μέρα πήδηξε από τη γέφυρα. Βρέθηκε στο βυθό αλλά δεν σκοτώθηκε (1). Ένιωσε κάτι να κολυμπά ανάμεσα στα πόδια του κι εκείνη τη στιγμή σκέφθηκε "δε πνίγηκα αλλά θα με φάνε οι καρχαρίες". Όμως αμέσως μετά κατάλαβε πως άναμεσα στα πόδια του βρισκόταν μια φώκια που δε σταματούσε να τον σπρώχνει προς την επιφάνεια, ώσπου τον περιμάζεψαν τα σωστικά συνεργεία.

Στη συνέντευξή του λέει πως από τότε πίστεψε στο Θεό, άλλαξε η ζωή του, πραγματικά πιστεύει πως ο θεός ήταν αυτός που τον τράβηξε στον αφρό με τη μορφή της φώκιας. Κι από τότε ο Kevin παραδίδει μαθήματα ανά την Αμερική σε σχολεία και ομάδες αλληλοβοήθειας (σαν αυτές στο Fight Club). Ο πατέρας του στη συνέντευξη έλεγε το εξής "ο γιος μου είχε σχιζοφρένεια, αλλά πάντα του έλεγα πως αυτή είναι μια θαυμάσια πάθηση γιατί δε θα σε σκοτώσει ποτέ και μπορεί να την ελέγχεις με τα φάρμακα". Το κακό είναι πως ακόμα το πιστεύει. Μεγάλη η χάρη της φώκιας πατέρα.

O τύπος με τα μαύρα

Η πιο συγκλονιστική ιστορία παίχθηκε γύρω από έναν τυπά. . Κάπου 27-28, μακρύ μαύρο μαλλί ως τη μέση, μαύρο δερμάτινο μπουφάν και παντελόνι, μπότες μαύρες, μαύρα γυαλιά. Γκοθάς. Η κάμερα τον δείχνει για 10' και βάλε να διασχίζει τη γέφυρα πάνω- κάτω, να κοιτάει κάτω, να φεύγει, να ξανάρχεται, να μιλάει στο κινητό. Κάποτε ανεβαίνει πάνω στο κιγκλίδωμα, ανοίγει τα χέρια σταυρό και πέφτει πίσω με την πλάτη. Κανείς άλλος από όσους είδα να πέφτουν δεν ανέβηκε με τόσο θάρρος πάνω στο κάγκελο, κανείς άλλος δεν άνοιξε τα χέρια διάπλατα στο θάνατο.

Οι οπερατέρ, εξασκημένοι πια να παρακολουθούν υποψήφια θύματα (της κάμερας θύματα, γαμημένοι αμερικάνοι, όχι θύματα επειδή διαφεντεύθηκαν το θάνατό τους), κόζαραν τον τύπο και ζούμαραν πάνω του. Από τη μία και την άλλη όχθη περίμεναν τα κοράκια να πέσει. Και δεν κάλεσαν τους μπάτσους να τον σταματήσουν. Εντάξει. Δικαίωμα στην επιλογή είπαμε. Αλλά μετά, μη βγαίνουν να λένε πως έσωσαν κάπου 6 άτομα καλώντας σε βοήθεια. Απλά και ξεκάθαρα ο Gene (έτσι νομίζω τον λέγανε τον τυπά με τα μαύρα) (2) θα έκανε την μεγάλη μπάζα για το ντοκυμανταίρ. Ο πρωταγωνιστής στο εξευτελιστικό θρίλερ που στήσανε ο Steel και η παρέα του. Και κανείς δεν ήταν κοροϊδο να τον εμποδίσει.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ας την πούμε Ruth, με τη γοητεία παλιάς χίπισσας, γαλήνια και μελίρρυτη στον ατμοσφαιρικό εσωτερικό κήπο του σπιτιού της μιλά για τον Gene και την ιστορία του. Ζούσαν σε διπλανά σπίτια.

Η μητέρα του Gene έμεινε έγκυος σε μια εποχή που πάλευε έναν διαλυμένο γάμο, την κατάθλιψη, τη φτώχεια και τον αλκοολισμό. Αποφάσισε να κρατήσει το παιδί για να μπορέσει να κρατηθεί κι η ίδια στη ζωή, σαν παρηγοριά και σαν τελευταία διέξοδο. Ο Gene μεγαλώνοντας γίνεται αυτό που λένε εσωστρεφής, δεν αντέχει δηλαδή τις ανώφελες και γελοίες κοινωνικότητες, προτιμά τη μοναξιά του. Κι ούτε τον ήλιο και το φως θέλει. Έχει μόνιμα κλειστές τις μαύρες κουρτίνες του δωματίου του. Έχει εμμονή με την ιδέα της αυτοκτονίας, μιλά γι'αυτό και δε παύει να λέει "kill me, just kill me" μεταξύ σοβαρού και αστείου. Κάποτε η μητέρα του παθαίνει καρκίνο και πεθαίνει. Αργότερα, ο Gene βρίσκει δουλειά και μάλιστα που του άρεσε, όπως θα πουν οι φίλοι του σε άλλη συνέντευξη.

Λίγες μέρες όμως μετά τηλεφωνεί στη Ruth για να της πει πως ήρθε η ώρα να τελειώσει με όλα (finish it all), τηρώντας την υπόσχεση που της είχε δώσει κάποτε να την αποχαιρετήσει όταν θα έκανε το μεγάλο βήμα. Και το έκανε...


Θα ήθελα να πιστεύω στα παραμύθια για τη μετά θάνατο ζωή για να ζητούσα συγνώμη από όλους αυτούς που πλήρωσα εισιτήριο σε ένα -κουλτουριάρικο- σινεμά για να τους δω να πέφτουν από τη γέφυρα.


(1) Λέγεται ότι ο θάνατος από τη πτώση από τη γέφυρα προέρχεται από πολλαπλά κατάγματα λόγω ύψους και όχι πνιγμό αναγκαστικά.
(2) Δυστυχώς ξεχνάω πολλές πληροφορίες που ίσως να μην είναι μόνο λεπτομέρειες.

20/9/07

ίδιο όνομα από πάντα


Δεκαοχτώ χρονών και κάποιων ημερών. Καλοκαίρι δηλαδή. Πήρα το αστικό και πήγα στη θάλασσα με την Ε. Γυρνώντας σπίτι βρήκα στη μέση του δρόμου ένα τοσοδούλικο γατάκι. Περπατούσε αργά και έτρεμε. Με δυο βήματα βρέθηκα δίπλα του. Αν ήταν καλά θα έτρεχε να μου ξεφύγει. Το πήρα στις χούφτες μου και ένιωθα την καρδούλα του. Λευκό με μαύρες στάμπες. Το πήγα σπίτι, το τάισα γάλα. Το βλέπει ο μικρός αδερφός μου.
"Πώς να το πούμε;"
"Στέλιο", μου λέει.
Και ήταν σα να ξέραμε και οι δυο πως έτσι το έλεγαν από πάντα. Και γελάσαμε.
Ο Στέλιος μεγάλωσε μέσα σε μέρες. Κοιμόταν ανάσκελα. Από αγκαλιά σε αγκαλιά. Μια μέρα ανέβηκε σε μια μουριά και έκλαιγε να τον κατεβάσω.
Τότε ήμουν τόσο βαθιά ερωτευμένη που δε γινόταν να νιώσω πως κι ο άλλος μπορούσε να φτάσει τόσο βαθιά για μένα. Έτσι έκλαιγα και κάπνιζα κρυφά και τα έλεγα όλα στο Στέλιο.
Μετά, χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες. Όταν γύρισα ο Στέλιος ήταν άφαντος. Ρώταγα πού είναι αλλά κανείς δεν ήξερε να μου πει.
"Έτσι είναι τα αρσενικά, φεύγουν άμα μεγαλώσουν", με καθησύχαζε η μάνα μου.
Ο μεγάλος μου αδερφός μου είπε πως τον έδωσε αλλά δεν τον πίστευα. Και με έβαλε να παίξουμε στοίχημα αν κερδίσω στο τάβλι να πάει να μου τον φέρει πίσω. Τότε δεν ήξερα καλό τάβλι. Ούτε και ήμουν καχύποπτη.
Γιατί μετά από μέρες ένα παιδάκι της γειτονιάς μου είπε "Το γάτο σου ψάχνεις ακόμα; Τον πάτησε ένα αμάξι! Τον είδα από το μπαλκόνι. Του είχανε πεταχτεί τα μάτια έξω και τον πετάξανε στον κάδο". Φέρθηκα σαν μεγάλη. Για ένα γατί κλαις κρυφά.

Πέρασαν δώδεκα χρόνια. Χθες είδα στον ύπνο μου πως στην πόλη που γεννήθηκα υπήρχε τραμ και έμοιαζε πιο πολύ στη Ζυρίχη. Ένα παιδάκι κάπου τεσσάρων χρονών πήγε να περάσει απέναντι διασχίζοντας τις ράγες. Ίσα που πρόφτασα να το αρπάξω από το μπράτσο να το τραβήξω πίσω. Σχιστά πέρασε το τραμ από δίπλα μας. Το πήρα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Έτρεμε. Το χάιδεψα. Είχε μπλε μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Ήταν πολύ αναστατωμένο και έπαθε κρίση άσθματος. Μέσα στις τσέπες του μπουφάν του βρήκα ένα φιαλίδιο για εισπνοές. Το είχα στην αγκαλιά μου και του έδινα το φάρμακό του. Έκλαιγε, είχε γεμίσει μύξες, ανάπνεε δύσκολα και κοιτούσε το κενό. Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια. Το αγκάλιασα σφιχτά, το φιλούσα, το χάιδευα να ηρεμήσει. Τότε ήρθαν κάποιοι αστυνομικοί, περαστικοί, γονείς, δε ξέρω. Μου το πήραν. Φέρθηκα ως μεγάλη. Για ένα ξένο παιδί, κλαις κρυφά. Μπορεί και να το έλεγαν Στέλιο από πάντα.

Το μυστικό της αντοχής μου - Τσαρλς Μπουκόφσκι



The secret of my endurance


I still get letters in the mail, mostly from cracked-up
men in tiny rooms with factory jobs or no jobs
who are living with whores or no woman at all, no hope,
just booze and madness.
I get most of their letters on lined paper
written with an unsharpened pencil
or in ink
in tiny handwriting that slants down to the
left
and the paper is most often torn
usually halfway up the middle
and they say they like my stuff,
I've written from where it's at
they recognize it truly.
I've given them some chance,
some recognition of where it's at.
It's true, I was there, even worse off than most of them.
But I wonder if they realize where their letters arrive?
Well, they are dropped into a box on a wire fence
behind a six-foot hedge and long driveway leading
to a two car garage, rose garden, fruit trees,
animals, a beautiful woman,
mortgage about half
paid after a year's residence, a new car, two cars,
fireplace and a green rug two-inches deep
with a young boy to write my stuff now.
I keep him in a ten-foot square cage
with a typewriter
feed him whiskey and raw whores
belt him pretty good three or four times a week.
I'm 60 years old now and the critics say
my stuff is getting better than ever.

Charles Bukowski

18/9/07

Σκλάβοι πολιορκημένοι -Κώστας Βάρναλης

Σκλάβοι πολιορκημένοι- Πρόλογος

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός.
Kι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι. "Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε"!
― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;

Ένας σού δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά.
Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Kι αν σε πείραζε κανένας, - αχ, εκείνος ο Tριβέλας! -

έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.

Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά...
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;

Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!




Οι Σκλάβοι πολιορκημένοι, είναι το δεύτερο αντιπροσωπευτικό έργο του Βάρναλη, εμπνευσμένο από το Εικοσιένα, που τούς αντιπαρατάσσει στούς «Ελεύθερους πολιορκημένους» του Σολωμού. Ωστόσο ο Βάρναλης, συνεπής στις ιδέες του, με το νέο του ποιητικό έργο, μας δίνει το ιστορικό και ψυχολογικό ντοκουμέντο της εποχής του. Με το έργο του αυτό «αναλαβαίνει να ερμηνέψει τη ζωή ρεαλιστικά, δηλαδή όπως είναι: με τις ασκήμιες της, τους Φόβους, τις πλάνες, τις ανθρώπινες αδυναμίες». Κι από τη βάση αυτή ξεκινώντας, «ανεβαίνει - όπως ο ίδιος λέγει - στο ιδανικό της ελευθερίας όλων των ανθρώπων, και όχι μιας τάξης ανθρώπων».
[http://www.logotexnia.com/writersgr/varnalis/varnalis.html]


Ακούστε τους Σκλάβους πολιορκημένους σε απαγγελία του ίδιου του ποιητή.
από το "Ο Βάρναλης διαβάζει Βάρναλη".



15/9/07

Σκέφτομαι και γράφω: "Η νίκη της Εθνικής μας ομάδας"


Η νίκη της Εθνικής μας ομάδας στον προημιτελικό μπάσκετ ήταν πολύ σπουδαία και όλοι σήμερα είναι γελαστοί και περπατάν καμαρωτοί-καμαρωτοί. Ο μπαμπάς μου και δυο φίλοι του μας ξεκούφαναν με τις αγριοφωνάρες τους και κοντέψαν να σκάσουν γιατί φάγανε 7 πίτσες και ήπιαν 24 κουτάκια μπύρες. Τα μέτρησα γιατί τα μάζεψα ένα-ένα από το πάτωμα. Βλέπετε, νόμιζαν πως είναι ο Παπαλουκάς και ρίχνανε τρίποντα στο καλάθι των σκουπιδιών.
Όμως η νίκη μας δείχνει πως δεν υπάρχει Θεός μάλλον. Ή μπορεί να έχει κουφαθεί από τα γηρατειά. Ή του αρέσει το βρισίδι. Γιατί μπορεί οι μεγάλοι να βρίζανε το Θεούλη και όλη του την οικογένεια για 38 λεπτά αλλά όταν μετά στο τελευταίο 1΄ 37΄΄ τον καλοπιάνανε και λέγανε "έλα, θεούλη μου κάνε το θαύμα σου" , αυτός τους την έκανε τη χάρη! Πώς γίνεται; Μπορεί και να μην κρατάει κακία τελικά. Δε ξέρω.
Το καλό όμως είναι που τώρα όλοι οι συμπατριώτες μας νιώθουν πολύ καλά! Είναι το "feel good factor" που μας έμαθε η κυρία των αγγλικών. Για παράδειγμα, ο κύριος Σαρκοζύ που είναι πολύ πανέξυπνος και σατανικός σαν τον Ιζνογκούντ, όταν κέρδιζε η Γαλλία στο ράγμπυ έτριβε τα χέρια του από τη χαρά του. Γιατί ήξερε πως άμα κερδίζει η Εθνική ομάδα και χαίρεται το έθνος, τότε η κυβέρνηση παίρνει πόντους. Γιατί όταν χαίρεται το έθνος μας δε θέλει σκοτούρες στο κεφάλι του όπως τις πυρκαγιές και τους νεκρούς και το άρθρο 16 και τους κουμπάρους και τα ομόλογα και τις υποκλοπές και τα βασανιστήρια και τη Ζαχάρω.
Μάλιστα πολλοί από τους συμπατριώτες μας μπορεί να φαντάζονται πως τραβάνε την κουρτίνα από το παραβάν και σουτάρουν τη ψήφο τους σαν το Ζήση. Μάλιστα, αν είναι και λίγο πιο τρελοί θα ακούνε το Σκουντή να κάνει αναμετάδοση.
Η μόνη ελπίδα για να μη πάρει η Νέα Δημοκρατία άλλους δυο πόντους είναι να αρέσουν στο Θεό τα ισπανικά βρισίδια πιο πολύ όπως πχ το "hijo de puta" και το "puta la madre" από το "γ...ώ τον Χριστό μου" και να χάσουμε απόψε. Τότε θα νευριάσουν οι Έλληνες, θα λένε ανίκανο τον Γιαννάκη και το Διαμαντίδη, θα θυμηθούν και τι κακά πράγματα έκανε η κυβέρνηση και θα τη λένε ανίκανη κι αυτή και την Κυριακή θα ξεσπάσουν τα νεύρα τους πάνω στον Καραμανλή. Από Δευτέρα όμως οι μισοί θα περπατάνε καμαρωτοί-καμαρωτοί. Οι άλλοι μισοί όχι. Μόνο άμα νικάει η εθνική είναι όλοι περήφανοι και ενωμένοι.Γιατί πάνω από όλα οι Έλληνες πιστεύουν στο έθνος. Και στο Θεό δηλαδή πιστεύουν αλλά μόνο για 2 δευτερόλεπτα. Αφού άμα τους πολυνευριάσει κι αυτός μπορεί να του φωνάξουν το σύνθημα που λέγανε για τους Αλβανούς:"Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, ρε θεέ, ρε θεέ-ε-ε!"

14/9/07

La mauvaise réputation



Au village, sans prétention,
J'ai mauvaise réputation.
Qu'je m'démène ou qu'je reste coi
Je pass' pour un je-ne-sais-quoi!
Je ne fait pourtant de tort à personne
En suivant mon chemin de petit bonhomme.
Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Non les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Tout le monde médit de moi,
Sauf les muets, ça va de soi.

Le jour du Quatorze Juillet
Je reste dans mon lit douillet.
La musique qui marche au pas,
Cela ne me regarde pas.
Je ne fais pourtant de tort à personne,
En n'écoutant pas le clairon qui sonne.
Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Non les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Tout le monde me montre du doigt
Sauf les manchots, ça va de soi.

Quand j'croise un voleur malchanceux,
Poursuivi par un cul-terreux;
J'lance la patte et pourquoi le taire,
Le cul-terreux s'retrouv' par terre
Je ne fait pourtant de tort à personne,
En laissant courir les voleurs de pommes.
Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Non les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Tout le monde se rue sur moi,
Sauf les culs-de-jatte, ça va de soi.

Pas besoin d'être Jérémie,
Pour d'viner l'sort qui m'est promis,
S'ils trouv'nt une corde à leur goût,
Ils me la passeront au cou,
Je ne fait pourtant de tort à personne,
En suivant les ch'mins qui n'mènent pas à Rome,
Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Non les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux,
Tout l'mond' viendra me voir pendu,
Sauf les aveugles, bien entendu.

Bad reputation (Μετάφραση στα αγγλικά)

In my village, no exaggeration
I have a bad reputation.
Try my best or sit ga-ga
I pass for a Je-ne-sais-quoi.
I don't with anyone pick a bone
Going my own way all alone:
But the brave gens do not like me
I follow a different path, you see.
No, these brave gens do not like me
One follows a different path, you see..
They slander me most every day,
Except the mutes, needless to say!

The day of Quatorze July
In my cozy bed I lie.
The music that struts by in time
I disregard, it isn't mine.
I harm no one, I will be bound,
With disrespect to clarion sound.
But the brave gens do not like me
I follow a different path, you see.
No, these brave gens do not like me
One follows a different path, you see.
Everyone points the finger my way,
Except the handless, needless to say!

When a luckless thief does me pass
With a redneck on his ass,
I stick out a foot. Is it a sin,
The redneck plows the earth with chin?
I do no harm to anyone
Allowing an apple thief to run.
But the brave gens do not like me
I follow a different path, you see.
No, these brave gens do not like me
One follows a different path, you see.
All these types hurl themselves my way
Except the legless, needless to say!

No need to be a Jeremiah
To divine the fate for this pariah.
If they find a rope that suits their taste
They'll pass it ‘round my neck with haste.
I do no harm to those at home
Pursuing roads away from Rome,
But the brave gens do not like me
I follow a different path, you see.
No, these brave gens do not like me
One follows a different path, you see.
They'll see me sway from a dogwood,
Except the blind, well understood!
[http://www.brassens.org/]

13/9/07

Σκέφτομαι και γράφω: "Το Doncat πήγε για ψάρεμα. Εσείς τι ψάρια πιάσατε;"


Το Doncat χθες πήγε για ψάρεμα. Σαν καλό παιδί πήγα κι εγώ για ψάρεμα. Περίμενα 24 ώρες ώσπου έπιασα πέντε ψαρούκλες.

Λιθρίνι: Ο όχλος γυρνάει γύρω από τις διασημότητες όπως τα κουνούπια γύρω από τη λάμπα. Ζαλίζονται πέφτουν χάμω, αλλά πάλι αρχίζουν το γύρω-γύρω-ό(χ)λοι. Μετά νευριάζουν και αρχίζουν να μας τσιμπάνε. Κακιασμένα!

Γλώσσα: Οι ελληναράδες δεν έχουν ιδέα τι θα πει διάλογος. Αφού καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως εδώ στον πάτο των Βαλκανίων έχουμε καταγωγή από τον κόκκορα. Πού πήγες και πέθανες βρε Δαρβίνε και δεν μελέτησες τη ράτσα μας;

Τσιπούρα: Οι ελληναράδες δεν έχουν ιδέα τι θα πει πνευματικός άνθρωπος. Συζητάει ας πούμε ο πνευματικός άνθρωπος για την έννοια της ανθρώπινης ευτυχίας και λέει "Ο Σοπενάουερ είπε..." Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον διακόπτει ο πολυκάτεχος ο ελληνάρας με τη γαϊδουροφωνάρα του για να πει "Α, ρε από κεί! Τι είπε ο-πώς-τον-λένε και μαλακίες. Θα σου πω εγώ τι είναι η ευτυχία" και λέει καμια εξυπνάδα του στυλ "ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί πλάι σε μια γκομενάρα, να σου κάνει πι..α κλπ"

Ροφός: Στο Ελλαδιστάν όλοι έχουμε άποψη για τα πάντα, είμαστε πανέξυπνοι, πολύξεροι, αμφισβητούμε τα πάντα αλλά κατά μια σατανική σύμπτωση χαΐρι και προκοπή σαν λαός δεν έχουμε δει. Κι αν ας πούμε τους βλάκες (sic) τους αμερικάνους τους κυβερνούσε ο πανίβλαξ ο Μπους, τότε εμάς μας κυβερνούν ανίκανοι, διεφθαρμένοι, γάιδαροι, θεομπαίχτες, αγράμματοι, κλέφτες και τεμπέληδες. Βρε μπας και τους ψηφίζει κάνας άλλος λαός;

Πέστροφα: Όταν κάποιον δεν μπορούμε να τον εντάξουμε σε κουτάκια του κολλάμε την ταμπέλα "αμφιλεγόμενος" και καθαρίσαμε. Πού πήγες και πέθανες βρε Πεσόα και μας άφησες στο έλεος των ταμπελοκολλητών;

Αυτά τα ψάρια έπιασα εγώ. Σας τα σερβίρω φρέσκα-φρέσκα και σας εύχομαι καλή όρεξη! Εσείς;



:)

12/9/07

Σκέφτομαι και γράφω: τα κακά σχόλια

Φέτος η σχολική χρονιά ξεκίνησε κανονικά. Περίεργο αυτό γιατί στα σχολεία μας δεν ξεκινάμε με αγιασμό όπως παλιά, αλλά με καταλήψεις και απεργίες. Αφού έχουμε μπερδευτεί κι εμείς, κι όταν βλέπουμε κάποιον με μαύρα να μπαίνει στο προαύλιο δε ξέρουμε αν είναι κουκουλοφόρος ή παπάς. Μια φορά ένας παπάς έβγαλε το βασιλικό να μας πετάξει αγίασμα και ένα παιδάκι λιποθύμησε γιατί νόμισε θα μας πετούσε μολότωφ.

Όμως φέτος έχουμε εκλογές που είναι το αγαπημένο χόμπυ όλων των Ελλήνων και όλοι είναι πολύ απασχολημένοι αυτές τις μέρες: σταυρώνουν ψηφοδέλτια, τηλεφωνούν στα γραφεία των βουλευτών, βγάζουν τους γέρους από τα νοσοκομεία για να ψηφίσουν, τσακώνονται μεταξύ τους, απειλούν, βρίζονται. Περνάνε πολύ ωραία. Έτσι δεν έχουν καιρό για άλλα πράγματα. Όμως εκεί που όλα τα σχολεία λειτουργούν κανονικά μέχρι την Κυριακή που θα ντυθούν εκλογικά κέντρα, το δικό μας σχολείο έκλεισε!

Ο κύριος Νίκος, ο διευθυντής του Doncat , πήρε αναρρωτική άδεια και πήγε να ξεκουραστεί λέει. Πάνω στην πόρτα έχει γράψει σημείωμα "gone fishing" που στα αγγλικά έχουμε μάθει πως θα πει "έχω πάει για ψάρεμα" και όχι "πάω για θεραπεία". Έπαθε σχολιϊτιδα. Τη "σχολιϊτιδα" την κολλάς από μολυσμένους σχολιαστές. Επειδή στο Doncat είχαμε κανόνες υγιεινής συμπεριφοράς ούτε ο δάσκαλός μας, ούτε κανένα παιδάκι δεν είχε κάνει το τριπλό εμβόλιο αναισθησία-σνομπισμός- ψυχραιμία. Όμως τώρα τελευταία έμπαιναν πολλοί σχολιαστές που είχαν κάτι περίεργες αρρώστιες που τις λέγανε εμπάθεια, επιθετικότητα, παραχάραξη λεγομένων, μισαλλοδοξία κ.α. Ο δάσκαλός μας έπαιρνε moderation για να μην κολλήσει αλλά τελικά αρρώστησε πρώτος-πρώτος ο καημενούλης.

'Ολα τα παιδάκια καθόμαστε απέξω από την πόρτα και περιμένουμε. Μερικά παιδάκια κλαίνε, άλλα γελάνε και νομίζουν πως μας κάνει πλάκα, κάποια άλλα λένε πως δε ξέρει αγγλικά τελικά. Κάποια μεγάλα παιδιά λένε πως το έκανε στα ψέμματα για να διαφημίσει το Doncat. "Τι να το διαφημίσει", τους λέμε εμείς,"αφού το Doncat ήταν πιο γνωστό κι από την κόκα-κόλα"! Τότε τσακωνόμαστε κι εμείς σαν τους μεγάλους που είναι ψηφοφόροι και κάποια μικρά παιδάκια αρχίζουν να τσιρίζουν γιατί φοβούνται μην κολλήσουν κι αυτά σχολιίτιδα και πέσουν κάτω ξερά. Και γίνεται χαμός. Έρχονται από δίπλα και οι γάτουλες που μείναν έξω από το Doncat, βλέπουν το σημείωμα με τη λέξη fish, και αρχίζουν να κάνουν σαν τρελές με τα νιαουρίσματα και τα σάλια τους. Μία, από τη χαρά της που θα φάει φρέσκο ψάρι, άρχισε να χορεύει καρσιλαμά και να φωνάζει ζήτω η νέα δη-μο-κρα-τία. Αυτό είναι ο πονοκέφαλος όχι τα κακά σχόλια, κύριε Νίκο! Γι' αυτό σας λέω, γυρίστε γρήγορα πίσω.



:)

11/9/07

Λυρισμός ως τιμωρία


Αδέσποτο ρόδο, πότε σ' εκείνα τα χέρια, πότε στα άλλα, πολύ λίγο μόνο, ποτέ κανενός. Κύκλοι με διαφορετικά πρόσωπα. Σαν κάποιος να επαναλάμβανε την ίδια φάρσα. Παράνοια. Άλλα πρόσωπα, άλλα ονόματα, άλλα σκηνικά, μα τα ίδια κουστούμια, το ίδιο σενάριο, η ίδια εκτέλεση. Κάποτε είπα "ας μαραθώ καλύτερα παρά μια τέτοια ανοησία". "Κουράστηκα!" φώναξα στο φαρσέρ χωρίς κι εγώ να υποκρίνομαι. Και με πήγε στην αγκαλιά ενός πλάσματος αλλιώτικου. Βρήκα κήπο. Είναι καλά εδώ. Τις ρίζες μου θα τις κλαίω στο χώμα. Αλλά η φύση είναι κουφή. Ας κλαίω. Ποτίζομαι μόνο. Φτερά δεν έχω. Είχα. Μια φορά που ήμουν σύννεφο. Παλιά. Είχα λατρέψει ένα δέντρο. Μας χώρισε ένας άνεμος. Ξαναγύρισα. Το ξαναβρήκα. Με δέχθηκε, με έδιωξε, με ξανα-δέχθηκε, με ξανα-έδιωξε. Κύκλοι. Εξατμίστηκα κι εγώ. Βροχή, βροχή, βροχή. Ώσπου, έγινα ποτάμι. Είπα, "ο χρόνος δεν έχει γυρισμό, θα πάω όπως πάει". Μα κι αυτό, που δεν μοιάζει κύκλος, κύκλος είναι. Γι' αυτό καμιά φορά, θες γιατί λαχτάρησα ρίζες, θες γιατί ξέρω πόσο κρατάει ένα ρόδο, ρίζωσα. Εδώ. Με την ευωδιά μου και τα αγκάθια μου. Για λίγο. Για πολύ. Ποιος ξέρει; Του κανενός όμως.

Τόσα χρόνια ελεύθερη να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Οι άνδρες μου και οι στιγμές που σώθηκαν πέτρες χρωματιστές. Ψηφιδωτό ήδη αρχαίο. Ανίκητο. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα; Κανείς δε χόρεψε το χορό του Ησαϊα. Δεν ήξεραν οι καλοί μου να χορεύουν; Κανενός η σπορά δε φάνηκε στον κόσμο. Δεν βρήκαν γυναίκες γόνιμες τα αγόρια μου; Τους βλέπω πού και πού. Στον ύπνο πιο συχνά παρά στα χειροπιαστά. Τους έχει αγγίξει πια ο χρόνος με το λευκό πινέλο και το καλέμι της χαρακτικής, στο πρόσωπο και στα μαλλιά που χάρηκα και που θρήνησα. Για κείνους δε γράφτηκε προσκλητήριο, δεν έγινε αναγγελία γάμου, τα κιτάπια του δημαρχείου δεν είδαν υπογραφές τους. Λυπάμαι αν τους λυπεί και χαίρομαι αν το χαίρονται. Έναν, που είναι το πιο αγαπημένο μου παιδί, ονειρεύομαι να τον δω πατέρα. Με άλλη γυναίκα. Σε άλλη φωλιά. Αλλά μεγαλώνει χωρίς. Ας είναι καλά και έτσι.


Όμως. Μιλώ σαν νικήτρια. Σαν αυτή που κρατά τον ταύρο από τα κέρατα, που έλεγε η Β. Μιλώ σαν μάγισσα, που με έλεγε παλιά η Μ. και πιο παλιά ο Π. Μιλώ σαν αυτή που
όσοι άνδρες πέρασαν από τη ζωή της είναι σήμερα αλοιφές, που είπε ένα βράδυ ο Μ. και σταυροκοπήθηκε για την καλή του τύχη που δεν πέρασε. Μιλώ σαν αυτή που έχει το μέλλον στα χέρια της για κάποιους που τους το έχει κλέψει ο χρόνος. Μιλώ σαν πλούσια, σα νικήτρια, σα να κρατώ εξουσία, και γι' αυτό γίνομαι ανόητη, υπερφίαλη και φθηνή. Και μέσα σε όλα αυτά, χαμογελώ αυτάρεσκα που ακούω της πικροδάφνης τον ανθό,το τώρα που παντρεύεσαι , το πέρασα χθες και με συγκλονίζουν μόνο από συμπόνοια. Για κάποιους άλλους ανθρώπους που είδαν τους έρωτές τους να ανήκουν, ενώπιον θεού και ανθρώπων, αλλού.

Για τιμωρία μου απόψε έγινα λυρική, εξομολογούμαι, εκτίθεμαι. Και συνεχίζω να χαμογελώ, αυτάρεσκα και πάλι αλλά λίγο πιο μελαγχολικά τώρα. Γιατί θυμήθηκα. Πως ο γάμος ένα κοινωνικό συμβόλαιο είναι. Κι εγώ, από χασούρες δεν είχα και λίγες. Ποιος ξέρει; Κάποιος θα γελά αυτάρεσκα καθώς με ανακαλεί στη μνήμη του. Κάποιος θα θυμάται.

6/9/07

Σκέφτομαι και γράφω: Οι νέοι σήμερα

Στο Doncat είναι πολύ ωραία γιατί ο κύριος Νίκος Δήμου μας βάζει εκθέσεις, γκάλοπ, μας λέει ιστορίες και μας δείχνει φωτογραφίες. Ο κύριος Νίκος και βλακείες να λέμε δε μας μαλώνει ποτέ. Μόνο αν μιλάμε συνέχεια μας φοβερίζει πως θα επιτρέπει μέχρι 200 λέξεις το πολύ για κάθε σχόλιο. Αλλά εμείς δεν τον πιστεύουμε γιατί είναι πολύ καλός και ποτέ δε μας έχει βάλει τιμωρία. Όλα τα παιδάκια τον αγαπάμε πολύ. Μερικά κορίτσια τον θαυμάζουν και θέλουν να τον παντρευτούν όταν μεγαλώσουν. Τα πιο πολλά αγόρια ονειρεύονται να έχουν άσπρο μουσάκι σαν τον κύριο Νίκο για να είναι πιο ωραίοι. Ακόμα και στο γάτο μου αρέσει το Doncat γιατί έχει πολύ ωραίες γάτες. Κάθε μέρα και άλλη! Χθες ο κύριος Νίκος μας έβαλε έκθεση με θέμα "οι νέοι σήμερα". Η έκθεσή μου είναι αυτή:

Οι νέοι σήμερα αξίζουν.
Αν για παράδειγμα τους γυρίσεις ανάποδα θα τους πέσουν ipod, pda, memory stick, digital camera, bluetooth, κινητό, γυαλιά Ray-ban, αναπτήρας zippo και πιθανόν κανένα σουγιαδάκι.
Αν τους γδύσεις θα πάρεις τσάντα Nike, παπούτσια Camper, Diesel τζην, μπουφανάκι Benetton, t-shirt Quicksilver, κάλτσες Puma και εσώρουχο Eros.
Γι΄αυτό μη λέμε "να εξασφαλίσουμε στους νέους ένα καλύτερο μέλλον" γιατί είναι λάθος. Το σωστό είναι "καλύτερα να ασφαλίζουμε τους νέους στο μέλλον".

:)

Personal Jesus


Depeche Mode


Marilyn Manson

Personal Jesus

Your own personal Jesus
Someone to hear your prayers
Someone who cares
Your own personal Jesus
Someone to hear your prayers
Someone who's there

Feeling unknown
And you're all alone
Flesh and bone
By the telephone
Lift up the receiver
I'll make you a believer

Take second best
Put me to the test
Things on your chest
You need to confess
I will deliver
You know I'm a forgiver

Reach out and touch faith
Reach out and touch faith

Your own personal Jesus...

Feeling unknown
And you're all alone
Flesh and bone
By the telephone
Lift up the receiver
Ill make you a believer

I will deliver
You know I'm a forgiver

Reach out and touch faith

Your own personal Jesus

Reach out and touch faith

5/9/07

"See you in Hell, my darling"

Έφυγε σήμερα ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαϊδης σε ηλικία 68 χρόνων. Η κηδεία του θα γίνει το απόγευμα της Παρασκευής από το Νεκροταφείο Κηφισιάς.



Από την ταινία Γλυκιά Συμμορία.



Από την ταινία Ο χαμένος τα παίρνει όλα.



Ο κινηματογραφιστής, σεναριογράφος και συγγραφέας Νίκος Νικολαϊδης είχε γεννηθεί στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και σκηνογραφία θεάτρου. Εργάστηκε σε δισκογραφική εταιρεία ιδιαίτερα ως σκηνοθέτης διαφημιστικών, σεναριογράφος και παραγωγός στις ταινίες.
Ξεκίνησε το 1962 με την ταινία μικρού μήκους Lacrimae Rerum.( Κρατικό Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσημη Ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών, 1964).Αρκετά αργότερα ακολούθησαν:


Ευρυδίκη: 1975, μεγάλου μήκους.
(Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κρατικό Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού. Κρατικά Βραβεία: Σκηνικά, Μοντάζ. Βραβείο Κριτικών Αθηνών.)

Τα Κουρέλια Τραγουδάνε ακόμα: 1979, μεγάλου μήκους.
(Βραβείο Σκηνοθεσίας, Ερμηνείας (Χρήστος Βαλαβανίδης)

Γλυκιά Συμμορία: 1983, μεγάλου μήκους.
(Βραβείο Ερμηνείας (Τάκης Σπυριδάκης), Φωτογραφίας, Σκηνικών, Ήχου, Μοντάζ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κρατικό Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού. Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Αθηνών.)

Πρωινή Περίπολος: 1987, μεγάλου μήκους.
(Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κρατικά Βραβεία: Σκηνικά, Φωτογραφία. Επίσημη Ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Αβοριάζ.)

Singapore Sling: 1990, μεγάλου μήκους.
(Βραβείο Σκηνοθεσίας, Ερμηνείας (Meredyth Herold), Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κρατικά Βραβεία: Σκηνικά, Μοντάζ. Ελληνική συμμετοχή στα Φεστιβάλ Βρυξελλών, Άμστερνταμ, Ρίμινι, Τορόντο κλπ.)

Το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες: 1993, μεγάλου μήκους, τηλεταινία.

Θα Σε Δω Στην Κόλαση, Αγάπη Μου: 1999, μεγάλου μήκους.
(Επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Βρυξελλών.)

Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα: 2002, μεγάλου μήκους.


ΒΙΒΛΙΑ:
"Οι Τυμβωρύχοι" - Διηγήματα, 1964
"Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" - Μυθιστόρημα, 1977
"Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα" - Σενάριο, 1980
"Γλυκιά Συμμορία" - Μυθιστόρημα, 1984
"Γουρούνια Στον Άνεμο" - Μυθιστόρημα, 1993

Πηγή: ert.gr





4/9/07

Για το Σεπτέμβρη του 2037


Αν κάνω παιδί, στα 30 του ίσως να τρέφεται με κάψουλες, χαπάκια κι αναβράζοντα. Ίσως το οξυγόνο και το νερό να μην είναι πια αυτονόητα, ίσως η θερμοκρασία να έχει γίνει αφόρητη, το έδαφος να έχει διαβρωθεί, οι πλημμύρες και οι ξηρασίες να έχουν γίνει συνήθεια, ολόκληρα είδη ζώων να έχουν εξαφανιστεί, η θάλασσα να είναι μια μπλε χωματερή με εργοστάσια αφαλάτωσης από δίπλα.
Αν τότε με ρωτήσει τι έκανε η γενιά μου για να προλάβει την καταστροφή, τι θα του λέω;

"Εμείς, στην εποχή μου κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μη ζεις εσύ έτσι. Θυμάμαι οργανώναμε βουβές διαμαρτυρίες, κάναμε α-κινητοποιήσεις, φτιάχναμε αστεία βίντεο και αφισσάκια, μαζεύαμε υπογραφές, βγαίναμε στα ΜΜΕ, μας βράβευε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παίρναμε συνεντεύξεις από πολιτικούς, πολεμούσαμε το δικομματισμό, στηλιτεύαμε τα κακώς κείμενα, αναλύαμε τα γεγονότα, σατιρίζαμε την καθημερινότητα, γράφαμε στίχους, στέλναμε ανοιχτές επιστολές, βάζαμε banners στα blogs μας..."

Αν όμως με ρωτήσει τι κάναμε για το περιβάλλον, την ξέρετε την απάντηση....ΤΙΠΟΤΑ.
Κι αν με ρωτήσει γιατί;...

Η διαφορά της διαφοράς



Κι εμείς που πάμε απ΄το ανάποδο ρεύμα
σε ρεύμα πάμε.
Κι οι μειοψηφίες, εμείς
πλήθος είμαστε.
Εμείς οι άλλοι

είμαστε άλλοι για μας
και για τους άλλους άλλοι.
Η διαφορά της διαφοράς.
Κι ανάμεσα, εγώ, διαιρέθηκα.



3/9/07

Δυο οι τρόποι, μία η βία

"Σπιρτόκουτο"- Γιάννης Οικονομίδης




"Grrrr"- Grigoris Leontiades

Poor Fellows- Pablo Neruda

Poor Fellows- Pablo Neruda

What it takes on this planet,
to make love to each other in peace.
Everyone pries under your sheets,
everyone interferes with your loving.
They say terrible things about a man and a woman,
who after much milling about,
all sorts of compunctions,
do something unique,
they both lie with each other in one bed.
I ask myself whether frogs are so furtive,
or sneeze as they please.
Whether they whisper to each other in swamps about illegitimate frogs,
or the joys of amphibious living.
I ask myself if birds single out enemy birds,
or bulls gossip with bullocks before they go out in public with cows.
Even the roads have eyes and the parks their police.
Hotels spy on their guests,
windows name names,
canons and squadrons debark on missions to liquidate love.
All those ears and those jaws working incessantly,
till a man and his girl
have to raise their climax,
full tilt,
on a bicycle.



2/9/07

της Κατερίνας Γώγου

Θα 'ρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Άκου θά 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη.
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω.
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός.
Για το μάθημα της Ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θά 'ρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω.
Κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

1/9/07

Γιατί δεν πείθει η Αριστερά: δέκα λόγοι στα γρήγορα

Γιατί η Αριστερά δεν πείθει το εκλογικό σώμα;

1. Γιατί η Αριστερά έχει χρεοκοπήσει ως εφαρμογή διεθνώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και έχει ένδεια νέων θεωρητικών.

2.Γιατί ο μέσος ψηφοφόρος γεννιέται σε μια ασφυκτικά συντηρητική κοινότητα και χειραγωγείται από μία μεσαιωνική Εκκλησία ενώ η Αριστερά είναι προοδευτική δύναμη.

3.Γιατί γαλουχείται σε ένα βλακώδες σχολείο που του αποκρύπτει το ρόλο της Αριστεράς στη νεότερη ελληνική Ιστορία, που δεν προωθεί την κριτική ικανότητα, εμφορείται από ελληνοχριστιανικά ιδεολογήματα ενώ οι κομμουνιστές/Αριστερά παρουσιάζονται σχεδόν ως προδότες του έθνους.

4.Γιατί ως πολίτης ζει σε δαιμονισμένες πόλεις, εξαντλητικά ωράρια και δε του μένει χρόνος να διαβάσει, να σκεφτεί, να κρίνει και να δει σε εύρος προοπτικής τα πράγματα ενώ η Αριστερά αυτό προωθεί.

5. Γιατί τα αχαρακτήριστα μμε, η αποχαυνωτική τηλεόραση, η καταναλωτική ντόπα, η παντοδυναμία της διαφήμισης και του lifestyle λειτουργούν σα Σειρήνες με φωτεινά λαμπιόνια ενώ η Αριστερά δεν έχει σχέση με φρουρού κι αρώματα.

6.Γιατί ζει σε μια χώρα με διαλυμένη οικονομία και η ανάγκη τον σπρώχνει να καταφύγει στη συντήρηση του πελατειακού συστήματος και της διαφθοράς (ρουσφέτια, βύσματα κλπ) για να εξασφαλίσει το ψωμί του ενώ τα Αριστερά κόμματα και κυρίως τα εξωκοινοβουλευτικά εννοείται πως δε μπορούν να τον συντρέξουν με τέτοιο τρόπο.

7.Η Αριστερά χρησιμοποιεί συνήθως ένα πολιτικό λόγο που δε γίνεται αντιληπτός στο μέσο εκλογικό σώμα ενώ παράλληλα στους κόλπους της επωάζεται ο ελιτισμός που λειτουργεί σαν φυγόκεντρος δύναμη για τον μέσο έλληνα ψηφοφόρο.

8. Η Αριστερά έχει συνυφανθεί με την κοινωνική σύγκρουση (conflict) ενώ ο κυρίαρχος πολιτισμός επιβάλλει ακριβώς το αντίθετο, τη συναίνεση (consent).

9. Γιατί το κράτος, η Εκκλησία, ο στρατός και το κεφάλαιο συντάσσονται κατά της Αριστεράς και την πολεμούν με όποιο τρόπο μπορούν.

10. Γιατί ο άνθρωπος δύσκολα πιστεύει στο όραμα κι ακόμα πιο δύσκολα παλεύει γι' αυτό. Κι η Αριστερά οραματίζεται έναν άλλο κόσμο.



σημ.: Με αφορμή το ερώτημα που τίθεται εδώ.