27/6/08

Της διπλανής πόρτας

Ξύπνησε με πονοκέφαλο. Τελευταία παρτουζώνεται κάθε βράδυ: κοιμάται με τον άντρα της και τον πονοκέφαλο. Συνήθως ξυπνάει μόνο με τον τελευταίο καθώς ο άντρας έχει φύγει για τη δουλειά προτού εκείνη ξυπνήσει. Ο πονοκέφαλος την γαμάει τελευταία. Ο άντρας της πάλι όχι.

Ρίχνει ένα βιαστικό βλέμμα μίσους στον καθρέφτη. Πολύ ωραίο κομμάτι. Ο καθρέφτης. Δώρο για το γάμο της. Ωραίο κομμάτι η ίδια στο γάμο. Τρία στρώματα μέικ απ, κονσήλερ, πούδρες. Τα σημάδια, οι μαύροι κύκλοι, οι ρυτίδες έκφρασης και η αδιάκριτη μύτη που τώρα εμφανίζονται στον καθρέφτη, είχαν τότε καλυφθεί. Και κάτι μικροαπιστίες στον αρραβωνιαστικό επίσης.

Της μύρισε ο καφές από την κουζίνα. Η μύτη και αμακιγιάριστη πάντα αποτελεσματική. Φτιάχνει έναν καφέ φίλτρου. Εκείνη τον λέει γαλλικό που λειτουργεί στο μυαλό της ως επαρχιωτοκτόνο. Και η καφετιέρα δώρο γάμου. Ασορτί με την κουζίνα, το πλυντήριο πιάτων, τον αποχυμωτή, την ηλεκτρική σκούπα, το ψυγείο και τον απορροφητήρα. Αγαστή συντροφιά. Αντίθετα με εκείνη και το σύζυγο που τελευταία ηχούν σαν δεκατρείς χαλασμένες ηλεκτρικές συσκευές όταν καυγαδίζουν. Κι όχι σπάνια. Ευτυχώς δε τους ακούει κανένας. Οι τοίχοι στις μέρες της εθνικής συμφιλίωσης δεν έχουν αυτιά. Τα δέντρα στις μέρες της μεζονοτοποίησης δεν έχουν ούτε αυτιά ούτε ούτε θέση πια.

Καπνίζει κρυφά δύο με τρία τσιγάρα το πρωί με τον καφέ. Καπνίζει από συνήθεια. Και καπνίζει κρυφά επίσης από συνήθεια. Από τότε που στο πατρικό της το κάπνισμα σήμαινε πορνεία κι από τότε που στο καινούργιο σπίτι το κάπνισμα σήμαινε καυγά. Αν και τώρα ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας της ανίερης συνήθειας δε θα μπορούσε να την καταδώσει. Το μωρό κοιμάται. Και εκτός αυτού δεν έχει ασπασθεί την απέχθεια των αρσενικών προγόνων του για το γυναικείο κάπνισμα. Ή ακόμα και αν την έχει ασπασθεί δεν έχει τρόπο ακόμα να συνασπισθεί μαζί τους στον αγώνα υπερ της γυναικείας καπνοαπαγόρευσης.

Τώρα χέζει στο πεντακάθαρο μπάνιο. Τι ομοιότητα έχει ο μαύρος και το χέσιμο; Έρχονται πάντα με τον καφέ! Όποτε το θυμηθεί γελάει. Και μια ξαδέρφη της ξενέρωτη που της έκανε παρατήρηση πως γελάει με ρατσιστικά ανέκδοτα κατακεραυνώθηκε: δεν είμαι εγώ ρατσίστρια, αυτοί είναι μαύροι. Αλλά τι περιμένεις; Και η ξαδέρφη με κάτι άπλυτους κάνει παρέα.

Η βρωμιά οφείλει να περιορίζεται για πολύ λίγο στις πάνες του μωρού και στη λεκάνη του καμπινέ. Κατά τα άλλα το σπίτι χαίρει άκρας καθαριότητας. Έρχεται γυναίκα δυο φορές τη βδομάδα και καθαρίζει. Μετά εκείνη ξανακαθαρίζει τα κεκαθαρισμένα για τέλεια καθαριότητα και σιχτιρίζει τη στιγμή που βρήκε την συγκεκριμένη παραδουλεύτρα που δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Το ίδιο σκέφτεται τελευταία και ο διευθυντής της για την ίδια, μια που την προσέλαβε πιεσμένος από σκληρό βύσμα.

Χτυπάει το κουδούνι. Τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις τις έκανε ο σύζυγος. Δεν είναι ηλεκτρολόγος αλλά έχει μάθει τη δουλειά από τον πατέρα του. Και ότι το οικόπεδο είναι σε μη οικοδομίσιμη περιοχή από τον πατέρα του το έμαθε. Αλλά έμαθε κι ο πατέρας τους ποιος βουλευτής είχε τον τρόπο του στην πολεοδομία και κανείς δεν έμαθε πώς βγήκε η άδεια της μεζονέτας. Θα την ξεχρεώσουν, πρώτα ο Θεός, σε 30 χρόνια. Λίγο πριν βγουν στη σύνταξη. Και θα την κληροδοτήσουν στο γιο. Μετά έχει ο Θεός.

Ανοίγει την πόρτα. Η καθαρίστρια- μπέιμπυ σίττερ αναλαμβάνει τα χρέη της στο δίπατο. Η ιδιοκτήτρια της βίλας και της γαλλικής καφετιέρας ανοίγει τη διπλανή πόρτα, της αποθήκης-γκαράζ για να πάρει το αυτοκίνητο για τη δουλειά. Μια οχιά είχε κάποια δουλειά στο ίδιο μέρος αν και μπήκε κι αυτή από την πίσω πόρτα. Η γυναίκα φορούσε κάτι μυτερά τακούνια και πάτησε πάνω στο ερπετό. Το ερπετό είχε κάτι μυτερά δόντια τα πάτησε πάνω στη γυναικεία γάμπα. Η Ρωσίδα άκουσε τις φωνές. Έτρεξε. Και το δηλητήριο επίσης. Και το φίδι. Ο σύζυγος δεν έτρεξε. Ήταν σε μήτινγκ. Ο χρόνος τρέχει. Και η τράπεζα έπρεπε να βρει νέα ελκυστικά στεγαστικά πακέτα. Για να χτιστούν κι άλλες βίλες, για να μπερδευτούν κι άλλες οχιές και να εισβάλλουν εκεί που πριν ήταν χωράφια. Στη διπλανή πόρτα της μικροαστής επαρχιώτισσας. Που διασώθηκε τελικά αν και δεν είναι είδος προς εξαφάνιση. Η μικροαστή επαρχιώτισσα. Η οχιά βρήκε φριχτό θάνατο.

18/6/08

Σκασμός λοιπόν! Μιλάει ο Υπουργός!

Ακόμα περισσότεροι ανώνυμοι κακομοίρηδες δικτυογράφοι μπουζουριάστηκαν γιατί σαν (πολιτικά) ζώα βγάζανε στη φόρα τα άπλυτα του πολιτικού συστήματος. Βόδια!

Από το 2003, 64 ντουγάνια έχουν βρεθεί πίσω από τα κάγκελα γιατί είχαν και άποψη οι κοντές γελοίες και τις δημοσίευαν, λέει το University of Washington.

Το 2007 τριπλασιάστηκε ο αριθμός των πολιτικοποιημένων ψωριάρηδων που φόρεσαν τα βραχιολάκια των μπάτσων.

Τα περισσότερα δεσίματα έγιναν στη δημοκρατική Κίνα, την εξωτική Αίγυπτο και το μαγευτικό Ιράν.

Οι πολίτες του κώλου βρέθηκαν στη στενή για διάφορους λόγους, όπως λέει και το World Information Access που όλα τα ξέρει.

Βασικά τα ζώα τσαμπουνούσανε διάφορες παπαριές για διαφθορά στις κυβερνήσεις, κατα...κάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παπαρίλες. Και κάνανε και κριτική τα παιδοβούβαλα κάτα της δημόσιας πολιτικής και το παίξανε και ανακριτές σε πολιτικούς!!!!

Το λέει και το χαρτί πως όσο αυξάνονται τα θύματα με τα φο-μπιζου στους καρπούς, τόσο φαίνεται πως είναι και άλλα πολλά ζώα πολιτικά που θα χρειαστούν βραχιολάκια για να βγάλουν το σκασμό. Όσο μεγαλύτερο μπουρδέλο είναι μια χώρα, τόσο πιο πολλά ζώα γκαρίζουν και τόσο πιο πολλούς είναι έτοιμη η στενή να υποδεχτεί.

Το χαρτί λέει και το άλλο. Πως 15 μηνάκια στη ψειρού θα τα φάει ο κάθε ψωνισμένος ανώνυμος που του περισσεύει η άποψη και δε τη βάζει καλύτερα στον ανώνυμο πισινό του. Αλλά μέχρι και 8 χρονάκια μπορεί να του στοιχίσει η μαλακία στον εγκέφαλο να δημοσιεύει τις αρλούμπες του ενάντια στο κράτος που τον τρέφει.

Βέβαια δε τα μαθαίνουμε και όλα τα καλόπαιδα που τα συνέλαβε και ο μπάτσος εκτός από τη σάλπιγγα της μάνας τους. Γι' αυτό τα νούμερα δεν είναι και σίγουρα. Σίγουρα όμως πρόκειται για νούμερα.

Λέει πιχί η Committee to Protect Bloggers πως χώσανε 344 σχιστομάτες στην μπουρού στη Μπούρμα γιατί δε τους έφταναν τα χάλια τους είχαν ήθελαν και να γίνουν και γνωστά τα χάλια τους στον κόσμο.

Αλλά καλά κάνουν 30 κράτη και έχουν κόψει τα πολλά-πολλά στη μπλέμπα. Η Κίνα ας πούμε κάτι μπλογκζ για διαμαρτυρίες και αηδίες τα κόβει από την αρχή μαχαίρι.

Αλλά δεν είναι μόνο η Μέση Ανατολή και η Ανατολική Ασία που έκοψε το βήχα στα ζαβά. Και στη Γαλλία, την Μεγάλη Βρετανία -βοήθειά μας- τον Κανάδα και τις ΗΠΑ-ξείπα τα ίδια κάνουν. Παγκόσμιο πούτσισμα.

Η πασιέντζα πάντως πρόβλεψε πως μέσα στο 2008 θα έχουμε ακόμα περισσότερα μπουζουριάσματα γιατί αυξάνονται και τα ζώα που τα γυρεύει ο οργανισμός τους. Λογικό. Πάντως η Κίνα, το Πακιστάν, το Ιράν και οι ΗΠΑ-ξείπα το λένε καθαρά: ΣΚΑΣΜΟΣ ΛΟΙΠΟΝ! ΜΙΛΑΕΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ!


14/6/08

Νίκος Καρούζος- Διάλογος Πρώτος

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ

κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη.

Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση

για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.

Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει

χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.

Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη

να φανερωθεί ολόκληρη.

Μια μουσική

άξια των συγκινήσεων μας

δεν ακούσαμε.

Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου

ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα

στεφανωμένη με αγκάθια.

Χαίρετε άνθη σιωπηλά

με των καλύκων την περισυλλογή

ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.

Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί

ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.

Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη

και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.

Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά

μια μέρα…

Με τη θυσία του γύρω φαινομένου

θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.



Ακούστε τον ποιητή να διαβάζει το Διάλογο Πρώτο στο Ποιείν του Σωτήρη Παστάκα.

13/6/08

Γενέθλια '86

Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
να ξεχαστώ και 'γώ και το σημείωμα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.



Στίχοι Κώστας Τριπολίτης
Μουσική Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία Βασίλης Παπακωνσταντίνου

11/6/08

Θερίζει η δηθεντερίτιδα τη νεολαία της πατρίδος μας

Η δηθεντερίτιδα θερίζει σήμερα τους νέους της πατρίδος μας. Πρόκειται για μια σύγχρονη αστική επιδημία που προσβάλλει κυρίως τη νεαρή ηλικία και όσους δεν εννοούν επ' ουδενί να απαγκιστρωθούν από αυτή.
Στην εκδήλωση της νόσου συμβάλλει καταλυτικά η έφεση προς τη θολοκουλτούρα, ο ιδεολογικός αχταρμάς, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, η ADSL, η κρυφή καψούρα προς Δυσμάς, η ανομολόγητη παρακολούθηση του MTV και του MAD καθώς και η αναζήτηση πολιτισμικής ταυτότητας με αίσθηση φρεσκάδας και γεύση που τα σπάει.
Σύμφωνα με επιστημονικές παρατηρήσεις συγκεκριμένες συνθήκες του αστικού περιβάλλοντος ευνοούν την επιδημική εμφάνιση της νόσου: μειωμένος κοινωνικός έλεγχος, αυξημένος πληθυσμός, αυξημένη ανάγκη να ξεχωρίσει κανένας από το πλήθος. Καθώς όμως δε κρύβει ο καθένας μέσα του και καμιά αξιομνημόνευτη προσωπικότητα, προσφεύγει στο δανεισμό με αποτέλεσμα ο ένας να αντιγράφει τον άλλο και όλοι μαζί να αποτελούν ένα ψηφιδωτό δήθεν αυτόνομων και ξεχωριστών προσωπικοτήτων που ουσιαστικά αποτελούν ρέπλικες της ρέπλικας (πρβλ Blade Runner).
Όμως οι επιπτώσεις της δάνειας κουλτούρας αποβαίνουν ολέθριες για τον ανερμάτιστο νέο του άστεως που κινδυνεύει λόγω δηθεντερίτιδας να μη γνωρίσει ποτέ τη γνήσια προσωπικότητά του.
Τα κύρια συμπτώματα της δηθεντερίτιδας είναι η ασυνέπεια λόγου- έργου (όπου ο λόγος ρέπει προς τον αριστερισμό, το δε έργο προς τα αγαθά του καπιταλισμού), η συγκάλυψη της αμάθειας και ημιμάθειας (με τσιτάτα, σλογκανάκια, υπεκφυγές δια μέσω αστεϊσμών κ.α.), η κατάχρηση λέξεων στην αγγλική (ή μάλλον αμερικανική), η ανάγκη συγχρωτισμού με άλλους δηθεντερικούς, η μειωμένη ικανότητα αυτοσαρκασμού, οι αλλεργικές αντιδράσεις προς καθετί παλιό, η πολύ περιορισμένη κριτική ικανότητα με παράλληλη ψευδαίσθηση άφθαστου κριτικού πνεύματος και η ανάγκη to be cool αν και μεσογειακός, βαλκάνιος και τα συναφή.
Για την αντιμετώπιση της επιδημίας συνιστώνται άφθονα υγρά (κυρίως σάλιο προς τον καθρέφτη μας), περπάτημα (μοναχικό και χωρίς ipod), ενδοσκόπηση (ή αλλιώς ψυχικό κλύσμα), περιορισμός των καρυκευμάτων (λεκτικές σάλτσες) και συγκεκριμένων εδεσμάτων ( πχ Τσόμσκυ, Εμπειρίκος, Γκονταρ, Χώκινς, Ντάγκλας Άνταμς και Μπέκετ) που προκαλούν τυμπανισμό στους νέους (το φούσκωμα του πετεινού και πορδές που έχασαν το δρόμο τους).

8/6/08

Ανώνυμα επιθετικά σχόλια ή κουραδοκουκουλοφόροι της μπλογκοσφαιρας

Πάλι στο μπλογκ του Old Boy.
Την πρωτη φορά με τα κανονικά τους νικνέιμ, τώρα ανώνυμοι. Την πρωτη φορά, με αφορμή ένα ομολογουμένως εριστικό και ειρωνικό σχόλιό μου, μου επιτέθηκαν διάφοροι σχολιαστές. Αν και δε μου άρεσε το ομαδικό πνεύμα της επίθεσης και η τροπή που πήρε, ωστόσο ήξερα με ποιους μιλάω και δεν ένιωσα εντελώς μαλάκας. Δεν ένιωσα δηλαδή ότι έχω να κάνω με κουκουλοφόρους.
Τη δεύτερη φορά, πάλι με αφορμή ένα ειρωνικό αλλά όχι εριστικό σχόλιό μου, κάποιος "ανώνυμος" άρχισε να μου επιτίθεται με βλακώδη σχόλια που φιλοδοξούσαν να εμφανίζονται ως ειρωνικά (αγνοώντας πως η ειρωνεία είναι για επιδέξιους...εγκεφάλους). Του απάντησα, καλώς ή κακώς, στο περίπου ότι η επίθεσή του δε με ενοχλεί αλλά με ενοχλεί το γεγονός πως είναι κάποιος από μας και κάνει sign out το προφίλ του ώστε να αφήνει ανώνυμα τις χαζοκακιες του. Που από χαζοκακιες όμως γίνανε χοντροκοπιές και αναγκάστηκα να σβήσω τα, κατά τα άλλα καθόλου υβριστικά, σχόλιά μου ώστε να αφήσω τον κουκουλοφόρο να τραμπουκιζει μόνος του. Να εκτονώνει το θυμό του μόνος του, ακριβώς όπως έχει μάθει προφανώς να εκτονώνει και τη λίμπιντο του.

Το θέμα μου βέβαια δεν είναι ο συγκεκριμένος αλλά το εξής δίλημμα: Ως κάτοχος ενός μπλογκ θα πρέπει να αφήνει κανείς σε κοινή θέα σχόλια που στρέφονται προσωπικά σε κάποιον άλλο σχολιαστή ή να τα σβήνει. Με άλλα λόγια τι θα έκανα εγώ στη θέση του Old Boy; (Για την ιστορία, ο ολντ δε τα έσβησε, αλλά στο τέλος ζήτησε από τον ανώνυμο να πάει αλλού να τσακωθεί).

Το πρόβλημά μου έχει τρεις απαραίτητες συνθήκες: 1. ο σχολιασμός να προέρχεται από κάποιον που δεν αποκαλύπτει καν τη διαδικτυακή του ταυτότητα, 2. ο σχολιασμός να είναι υβριστικός, κακοπροαίρετος κλπ, 3. το σχόλιο να στρέφεται προσωπικά όχι κατά του ιδιοκτήτη του μπλογκ αλλά εναντίον κάποιου σχολιαστή ή προσώπου που δεν έχει πρόσβαση στη διαχείριση των σχολίων .

Κάποιοι βάζουν moderation και επιλέγουν τι θα περάσει. Εγώ δε μπορώ να μπω σ' αυτή τη διαδικασία γιατί συνήθως δημιουργούνται παρεξηγήσεις και γιατί υπάρχει από την αρχή η αίσθηση πως ο μπλογκερ θελει να έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Κάποιοι άλλοι δεν επιτρέπουν τα ανώνυμα σχόλια. Στο ντοκιμαντέρ των Ανδριωτάκη- Μέγα, ο Γκαζι Καπλάνι, για παράδειγμα, παρατήρησε πως όλοι αυτοί οι επιθετικοί ανώνυμοι σχολιαστές αποθαρρύνονται όταν υιοθετήσεις αυτή την πρακτική στα σχόλια. Ομως ούτε και μ' αυτό πολυσυμφωνω γιατί δεν αφήνει την ευκαιρία σε όσους δεν έχουν μπλογκ είτε gmail account να σχολιάσουν.
Κάποιοι άλλοι συνιστούν διαγραφή τέτοιου τύπου σχολίων. Αλλά και αυτό ένα είδος καταστολής δεν είναι; Κι έπειτα πως μπορώ να κρίνω σε ποιο βαθμό το σχόλιο είναι πράγματι προσβλητικό για τον άλλο ή απλώς προσβάλλει τη δική μου αισθητική ή μου δίνει μια ευκαιρία να το παίξω εξουσία αφαιρώντας το λόγο από κάποιον, έστω κι αν αυτός εμφανίζεται ως κουκουλοφόρος έρχεται και αφήνει τις κουράδες του στο μπλογκ μου;
Κάποιοι άλλοι βέβαια δεκάρα δε δίνουν για όλα αυτά και υποθέτω πως θα είναι και οι περισσότεροι που θα μου προτείνουν να τους γράφω κανονικά κάτι τέτοιους, να μη χολοσκάω και άλλα τέτοια ωραία και κουλ. Μ' αυτή όμως την εκδοχή συμφωνώ λιγότερο από οποιαδήποτε προηγούμενη. Γιατί δεν πρόκειται για την προστασία της δικής μου αξιοπρέπειας αλλά κάποιου άλλου.
Τελικά, μετά από μια περίοδο πειραματισμού (και λαθών), αποφάσισα να αφήνω όλα τα σχόλια χωρίς ελέγχο ή διαγραφές, διασφαλίζοντας το προφίλ μου τίγκα δημοκρατικό αλλά αφήνοντας έκθετους στον θύμο των κουραδοκουκουλοφορων κάποιους ανθρώπους που έκαναν τον κόπο να σχολιάσουν. Εξακολουθώ όμως, οπως φαίνεται, να βρίσκομαι σε δίλημμα.

Τα φώτα σας παρακαλώ! :)


Update
Oφειλω να συγχαρώ τον Old Boy, τον αγόγγυστο blogger, για την επίδειξη ακροδημοκρατικο
ύ φρονήματος. Υποκλίνομαι στην άτεγκτη στάση του να διατηρεί τα παλιά όσο και τα νέα σχόλια (βλ.τελευταίο του ποστάκι) των τραμπούκων αναγνωστών του σε κοινή θεά. O Old Boy για μια ακόμα φορά καινοτομεί και εκπλήσσει τα πλήθη των ευσεβών:
Η ελευθερία του ενός ΔΕΝ σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου. Δημοκρατία είναι η προστασία του κουκουλοφόρου. Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται ούτε και συστάσεις γίνονται. Η πελατεία είναι πράγμα ιερό. Ο σεβασμός προς τον πελάτη, ακόμα και troll, είναι η πρωτη προτεραιότητα της ακροδημοκρατιας.



5/6/08

Νέο μπλογκοπαίχνιδο: 5 λόγοι που μισώ τα μπλογκοπαίχνιδα

Πόσο αγενής μπορεί να είναι κάποιος που όχι μόνο δεν αποδέχεται πρόσκληση που του έχεις απευθύνει για ένα παιχνίδι αλλά σου αντιπροτάσσει και πέντε λόγους ενάντια σ' αυτό; Πολύ! Ελάτε να παίξουμε τότε.

1. Τα μπλογκοπαίχνιδα τα αντιπαθώ όσο το facebook γιατί αποπνέουν το ίδιο πράγμα: American pathetic infantilism, είναι εισαγόμενο προϊόν ασυναγώνιστου θλιβερού παλιμπαιδισμού.
2. Τα μπλογκοπαίχνιδα έχουν και έναν ιδιοτελή σκοπό μια που επιδιώκουν να αυξήσουν τα ratings στο τεκνοράτι, το sync και άλλους αγκρεγκέτορες.
3. Τα μπλογκοπαίχνιδα δημιουργούν κλίκες.
4. Τα μπλογκοπαίχνιδα είναι πασσέ σαν τα λευκώματα που φτιάχναμε προ αμνημονεύτων ετών, αλλά, διάολε, μεγαλώσαμε από τότε!
5. Τα μπλογκοπαίχνιδα δείχνουν πως ο "κτήτωρ" δεν έχει τίποτα καινούργιο να πει, αλλά θέλει κάτι οπωσδήποτε να πει!

Και τώρα προσκαλώ όποιον θέλει να πάρει τη σκυτάλη και να γράψει 5 λόγους που σιχαίνεται τα μπλογκοπαίχνιδα.

4/6/08

Ούτε ο Πινοσέτ δεν τόλμησε να μιλήσει απροκάλυπτα για σοκ

«Χρειάζεται ένα σοκ και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ώστε να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο και να μπορεί στην Ελλάδα να λειτουργήσει ελεύθερα και το μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό ΑΕΙ».

Τάδε έφη ο Έλληνας Υπουργός Παιδείας Ευρυπίδης Στυλιανίδης στη διάρκεια δείπνου προς τιμήν του προέδρου του αμερικανικού πανεπιστημίου Yale.

Στην Ελλάδα δε ξέρω τι υπερισχύει τελικά: ο κυνισμός ή η ανοησία των πολιτικών; Τους ξεφεύγουν και τα λένε ή μας περνάνε για χαϊβάνια;

Και ενώ ο δυτικός κόσμος μαθαίνει αυτό τον καιρό για τη βαρβαρότητα του "δόγματος του σοκ" ο Υπουργός Παιδείας δε διστάζει να κάνει χρήση ενός τόσο φορτισμένου όρου, που χρησιμοποιήθηκε στη χούντα του Πινοσέτ, της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και της Ινδονησίας.

Πρόσφατα η Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein), δημοσιογράφος, ακτιβίστρια και συγγραφέας, κυκλοφόρησε το "Δόγμα του σοκ"*, το τελευταίο της βιβλίο που αποκαλύπτει και αναλύει πώς η εφαρμογή του συγκεκριμένου δόγματος εξυπηρέτησε την άνοδο δικτατοριών στην εξουσία αλλά και παράλληλα την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου και ακραίων μεταρρυθμίσεων (με τεράστιο κοινωνικό κόστος).

Εμπνευστής του "δόγματος του σοκ" είναι ο Milton Friedman, Καθηγητής στο Chicago School of Economics και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός, που η κυβέρνηση της ΝΔ ακολουθεί πιστά, σημαίνει τρία πράγματα : αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις, πλήρης απουσία κρατικού παρεμβατισμού στην "ελεύθερη" (aka ζούγκλα) αγορά και μείωση στο ελάχιστο των κοινωνικών παροχών.

Το "δόγμα του σοκ" αναφέρεται στην εκμετάλλευση των κάθε είδους καταστροφών (φυσικών ή τεχνητών) και το χάος που προκαλούν στην κοινή γνώμη και τον λαό ώστε να επιβληθούν ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, δηλαδή σκληρός καπιταλισμός. Είναι ο λεγόμενος "καπιταλισμός των καταστροφών", σύμφωνα με τη συγγραφέα.

Ένα χαρακτηριστικό ιστορικό παράδειγμα εφαρμογής του δόγματος του σοκ αποτελεί η δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή (11 Σεπτέμβρη 1973). Πριν από την επιβολή της χούντας, μια ολόκληρη γενιά νέων οικονομολόγων επιλέχθηκαν από τις ΗΠΑ και με αμερικάνικες υποτροφίες εκπαιδεύτηκαν δωρεάν στο άνδρο του θεωρητικού νεοφιλευθερισμού στο Chicago School. Στη χώρα τους είναι γνωστοί ως Chicago Boys. Μια γενιά δηλαδή "γενίτσαρων" του νεοφιλευθερισμού και βέβαια ορκισμένοι πολέμιοι του σοσιαλισμού και του Αλιέντε περίμεναν την ευκαιρία τους ώστε να εφαρμόσουν τις οικονομικές θεωρίες του Friedman. Η ευκαιρία δόθηκε , ή μάλλον δημιουργήθηκε, με τη δικτατορία Πινοσέτ όπου ο χιλιανός λαός δέχτηκε αλλεπάλληλα σοκ προκειμένου να εφαρμοστεί ο ακραίος καπιταλισμός του Φρήντμαν και της Σχολής του. Τα υπόλοιπα για τη χούντα Πινοσέτ είναι περίπου γνωστά. Ανάλογες τακτικές ακολουθήθηκαν και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Ουρουγουάη, Αργεντινή).

Προκαλεί εντύπωση πως ακόμα και ο ίδιος ο Friedman απέφευγε να μιλήσει δημόσια για το δόγμα του σοκ, ενώ ο ίδιος το επινόησε, καθώς γνώριζε την αγριότητα και το κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται η εφαρμογή του. Ακόμα και ο Πινοσέτ είχε τη σύνεση να μην κάνει χρήση του όρου για να μην εγείρει το λαϊκό αίσθημα.

Σήμερα που ο κόσμος καλείται να μάθει ή ήδη πια γνωρίζει τι σημαίνει θεωρητικά, ιστορικά και πολιτικά το δόγμα του σοκ, ο Έλληνας Υπουργός Παιδείας ευρισκόμενος στο πλέον κατάλληλο περιβάλλον (αμερικάνικο πανεπιστήμιο Yale), δε δίστασε να κάνει λόγο για την ανάγκη σοκ στο ελληνικό πανεπιστήμιο προκειμένου να πάρει σάρκα και οστά η πολυπόθητη για τη ΝΔ νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση.

Δίκαια επομένως ο Αλέκος Αλαβάνος, με την ευρυμάθεια και την πολιτική σοφία του, χαρακτήρισε το Στυλιανίδη ακροδεξιό. Επειδή η αναφορά Στυλιανίδη σε "σοκ" παραείναι σοβαρή και επικίνδυνη σε μια περίοδο επεισοδίων βίας στα ΑΕΙ θα περίμενα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος να αντιδράσει.



Ένα φιλμάκι της Ναόμι Κλάιν σχετικά με το δόγμα του σοκ και τoν καπιταλισμό των καταστροφών.

*Το βιβλίο της θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη, σύμφωνα με το επίσημο website της.

2/6/08

Ρομπέν των Αγορών

Ο μπαρμπΑρίστος το είχε πει πρώτος. "Σ' αυτή την πόλη έχει χαθεί προ πολλού η γαλήνη του πρωινού". Και το είπε με τέτοιο τρόπο σαν αυτή να ήταν ένα σπάνιο πουλί και το είδος του να εξαφανίστηκε. To είπε στον κύριο Μενέλαο που παίζανε μαζί πρέφα στο ΚΑΠΗ. Αλλά ο κύριος Μενέλαος, θέλεις επειδή έχασε στην παρτίδα, θέλεις γιατί έτσι ήταν πάντα ο χαρακτήρας του, θέλεις από τη βαρηκοΐα, θέλεις γιατί καθυστερούσε πάλι να μπει η σύνταξη στο βιβλιάριο, θέλεις γιατί κυκλοφορεί με 3 ευρώ δυο μέρες τώρα και με τα φασολάκια πάει η φέτα αλλά πού λεφτά, είχε πάλι τα νεύρα του και φώναζε.

Οι αλήτες στο πανεπιστήμιο του έφταιγαν σήμερα. Οι κουκουλοφόροι, οι αναρχικοί που δεν υπάρχει αστυνομία για να τους μαζέψει, αλλά δε φταίει κανείς, οι γονείς τους φταίνε που έχουν τέτοιους ρεμπεσκιέδες μέσα στο σπίτι και τους ταΐζουν αντί να τους βρουν καμιά δουλειά να γίνουν άνθρωποι οι απάτριδες, οι άθεοι που οι ίδιοι είναι που καίνε τη σημαία, σα δε ντρέπονται, και καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία μέσα στα πανεπιστήμια, αντί να τους ρίξουν οι καθηγητές μια αποβολή δια παντός, όπως έκαναν στις εποχές του που δε σήκωναν τέτοια νταηλίκια, ούτε μήνυση δεν τους έκανε ο πρύτανης, αλλά έτσι δε πρόκειται να αλλάξουν και ντροπή σε όλους που ανεχόμαστε αυτά τα χάλια.

Ο μπαρμπΑρίστος, θέλεις γιατί κι αυτός δεν είχε πιο πολλά από πέντε ευρώ στο πορτοφόλι, γιατί το γιασεμί στο πέτο του δεν είχε πια μυρωδιά, γιατί ακόμα και σήμερα του λείπει το άτιμο το τσιγαράκι όταν δει κανένα περαστικό να καπνίζει, σκούντηξε τον κύριο Μενέλαο. Άντε να πάνε μια βόλτα μέχρι τη λαϊκή και να αφήσουν τώρα ήσυχα τα παιδιά, γιατί παιδιά είναι και θα μεγαλώσουν, θα βάλουν μόνα τους μυαλό, και αυτοί μικροί όταν ήταν δεν κάνανε και λίγα εδώ που τα λέμε, άλλο που τότε ήταν αυστηρά τα πράγματα και ο δάσκαλος με τη βέργα και την ξυριστική μηχανή επέβαλε το δικό του, αλλά μήπως καλύτερα ήταν έτσι; Άντε να πάνε μια βόλτα μέχρι τη λαϊκή και όλο και κάποιος έμπορας θα τους κάνει σκόντο πάλι.

Σηκώθηκε απρόθυμα ο κυρ Μενέλαος και πλάι- πλάι με τον μπαρμπΑρίστο κατηφορίσανε προς την Καλλιδρομίου. Μουρμούριζε ο ένας για την ακρίβεια, κουνούσε κι o άλλος το κεφάλι αμίλητος. Αγόρασαν τελικά δυο- τρία λαχανικά και έκαναν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Ώσπου είδαν ένα μπουλούκι συνταξιούχους γύρω από κάτι νεαρούς ύποπτους. Πορτοφολάδες! Πιάστε τους! σκέφτηκε ο κυρ-Μενέλαος και επιτάχυνε όσο μπορούσε το βήμα κραδαίνοντας πιο δυνατά τη μαγκούρα του που θα χρησίμευε διπλά αν έκαναν πως το σκάνε οι αλήτες. Μα τι να συμβαίνει, αναρωτήθηκε και ο μπαρμπΑρίστος και πήρε αγκαζέ τον φίλο του προχωρώντας προς το μπουλούκι.

Κάτι νεαροί παράξενοι μοίραζαν δωρεάν τρόφιμα σε σακούλες του σούπερ μάρκετ. Του Ερυθρού Σταυρού δε φαίνονταν να είναι. Οι συνταξιούχοι τους επευφημούσαν μπράβο ρε παιδιά, καλά τους κάνατε, μόνο έτσι καταλαβαινουν! Άπλωσε και ο μπαρπΑρίστος το χέρι να πάρει τι του έδινε μια κοπελίτσα με μια μπλε τούφα στα μαλλιά, πουλί κι εκείνη εξωτικό όπως η γαλήνη του πρωινού, αλλά του τράβηξε το χέρι ο κυρ Μενέλαος και στο αυτί του ψιθύρισε να το αφήσει κάτω, σάμπως ξέρει τι είχαν βάλει μες στα τρόφιμα αυτοί, έχει εμπιστοσύνη; Το βλέμμα του παραδείσιου πουλιού αγρίεψε μια στιγμή και επέμεινε να πάρει ο μπαρμπΑρίστος τη σακούλα και δεν έχει μέσα ναρκωτικά φώναξε στον άλλο, να μη φοβάται. Γιατί αντίθετα με τον κυρ Μενέλαο δεν είχε βαρηκοΐα και αυτό που εκείνος νόμισε ψίθυρο για κείνη ήταν νορμάλ ομιλία. Γιατί αυτό που εκείνη ακούει νορμάλ, εκείνος δεν το ακούει, γιατί αυτό που για κείνον είναι νορμάλ, για κείνη δεν είναι.

Το απόγευμα η γυναίκα του μπαρμπΑρίστου μαγείρευε αρακά λαδερό με μοσχαράκι και κάλεσαν και τον κυρ Μενέλαο για φαγητό, που ήταν μονάχος του, αλλά δε του είπαν πως τα τρόφιμα ήταν από τους αντεξουσιαστές που τα είχαν κλεμμένα από τα ράφια του σούπερ μάρκετ. Πιο αργά η κοπέλα με την μπλε τούφα έστριβε τσιγάρο και εξιστορούσε σε κάποιους συντρόφους τι παίχτηκε το πρωί στην Καλλιδρομίου αλλά δεν είπε για το γέρο που δε δέχθηκε τα απαλλοτριωμένα τρόφιμα. Την άλλη μέρα και οι δύο όμως ήταν κάπως μουδιασμένοι. Σα να είχε επιστρέψει για μια στιγμή η γαλήνη του πρωινού.

1/6/08

prolipsis.gr

Η πρόληψη σε θέματα υγείας είναι η σπεσιαλιτέ μας ως λαός. Γνωρίζουμε για παράδειγμα πως κάθε καλοκαίρι τα τροχαία ατυχήματα αυξάνονται. Γι' αυτό Μάη μήνα, πριν ακόμα πιάσουν οι ζέστες, περνάμε όλοι τα αυτοκίνητά μας από έλεγχο.

Δεν πά' να κάνει και καύσωνα; Δεν πα' να πηγαίνουμε σε γάμο με καλοσιδερωμένη πουκαμισιά; Δε πα' να καίγεται ο κώλος μας να προλάβουμε τη ματσάρα στο Euro; Εμείς τη ζώνη ασφαλείας θα τη φορέσουμε με το που θα καθίσουμε τον φλεγόμενο κώλο μας στο κάθισμα του ενδελεχώς ελεγμένου οχήματος.

Το ίδιο ισχύει και με τα κράνη. Το κράνος το βγάζουμε μόνο όταν πάμε για ύπνο. Τόσο συνήθεια μας έχει γίνει. Αφού οι δυτικοευρωπαίοι μας κοροϊδεύουν πως φορέσαμε πάλι τις περικεφαλαίες. Οι δε Σκοπιανοί από τη ζήλια τους φοράνε τα κράνη και στον ύπνο για να το παίξουν πιο αρχαίοι.

Τα καλοκαίρια οι κάβες κλείνουν και οι ιδιοκτήτες τους κατεβαίνουν στην Κλαυθμώνος και κλαίνε όπως παλιά οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αφού δε μας κάνει καρδιά να το ακουμπήσουμε στα χείλη μας το ρημάδι το αλκοόλ γιατί μπορεί να τύχει να οδηγήσουμε. Και δώσ' του κλάμα οι καβαστηματάρχες.

Αλλά επειδή καμιά φορά έρχονται τίποτα χαζοβιόληδες τουρίστες και φουντάρουνε τα Fiat Panda σε κανένα σπάνιο χαντάκι, πάμε μία φορά το μήνα οπωσδήποτε και δίνουμε αίμα προληπτικά. Δε μας το ζητάει κανένας να πάμε. Εθελοντικά το κάνουμε. Κι αν ετσιθελικά κανένας προϊστάμενος κάνει να μας χαρίσει καμιά άδεια, η κανένας διοικητής να μας δώσει καμιά τιμητική του λέμε "Ρε άντε παγαινε από δω! Για τι με πέρασες; Για κανένα εκμεταλλευτή; "Ωστόσο, οι τράπεζες αίματος έχουνε τιγκάρει και καταθέτουμε τώρα και στις Ελβετικές τράπεζες που πάντα έχουνε χώρο για το περίσσευμα. Ό,τι αίμα τραβάει η όρεξή σου έχουμε. Και ποσότητες, ε; Όχι αστεία. Στις δύο φιάλες σου δίνουμε και μια δώρο για το σπίτι. Άμα έρθει κανείς συγγενής από τα Καρπάθια Όρη να βγάλεις να τον τρατάρεις.

Για να μη συμβεί τίποτα, καλού κακού, εφαρμόζουμε αυστηρά μέτρα όπως "χτύπα ξύλο", "δάγκωσε τη γλώσσα σου", "φτύσ' τον κόρφο σου", "κούνα από τη θέση σου" κ.α. Kάνουμε το σταυρό μας τακτικά, φοράμε φυλαχτά, τα μπρελόκ μας έχουν απαραιτήτως θαλασσιές χαντρουλες, ματάκια, σκόρδα αλαβάστρινα, μπορεί και κανένα ρόδι που βοηθάει κι αυτό όσο να 'ναι. Γι' αυτό έχουμε και το χαμηλότερο ποσοστό τροχαίων ατυχημάτων στην Ευρώπη. Γενικά ο κόσμος όλος έχει να το λέει πως είμαστε πολύ της πρόληψης. Προληπτικοί που λένε.