Αφού η γυναίκα ξερνάει τόσο πολύ τους πρώτους μήνες που είναι να φέρει στον κόσμο ένα παιδί,
και αφού το παιδί ξερνάει τόσο πολύ τους πρώτους μήνες της ζωής του
maybe η ζωή είναι μια αηδία και μισή.
31/1/08
ρυθμοί
Καμιά φορά, προσπαθώ να φανταστώ με ποιον τρόπο συλλαμβάνεται η μουσική από τον ανθρώπινο νου. Φαντάζομαι πως αν κάποιος παρατηρεί τους ρυθμούς ενός ζευγαριού που κάνει έρωτα, όπως ένας ζωγράφος προσπαθεί να αποδώσει στον καμβά το μοντέλο που ποζάρει,
θα μπορούσε να γράψει μια μουσική σαν αυτή.
θα μπορούσε να γράψει μια μουσική σαν αυτή.
Put your lovin' hand out, baby
I'm beggin'
Beggin', put your lovin' hand out, baby
Beggin' you, put your lovin' hand out, baby
I'm beggin'
Beggin', put your lovin' hand out, baby
Beggin' you, put your lovin' hand out, baby
29/1/08
V for Voulisis
Έτος 2027. Μια ομάδα Αμερικανών επιστημόνων, κυτταρολόγων και ψυχαναλυτών, που έχει εξάγει αποτελέσματα πολύχρονων επιστημονικών ερευνών, είναι γνωστή ως "ομάδα V". To V συμβολίζει την αρχαιοελληνική λέξη voulisis, αν και ο μέσος Αμερικανός θεωρεί πως σημαίνει vendetta, και όχι πολύ άδικα εδώ που τα λέμε. Κι ενώ είναι κοινό μυστικό πως τα αποτελέσματα των ερευνών της ομάδας V έχουν ένα ερευνητικό ενδιαφέρον, τα επιστημονικά περιοδικά και οι κρατικές χρηματοδοτήσεις τους έχουν στρέψει τα νώτα σε μία προσπάθεια να τους εξοντώσουν. Γιατί δεν τους ήθελαν.
Και θέλησαν να τους εξοντώσουν γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ η ομάδα V αποδίδει τα αίτια του καρκίνου στις απωθημένες επιθυμίες! Ότι δηλαδή εκείνος ο οποίος δεν ικανοποιούσε τις βαθιές του επιθυμίες κινδύνευε να νοσήσει από την ακόμα και σήμερα θανατηφόρο ασθένεια.
Έτσι, η ομάδα V στρέφεται στην τηλεόραση για την κοινοποίηση των ευρημάτων και στη διαφήμιση για χορηγίες.
Κάθε Τετάρτη στις 23.00 ξεκινάει να μεταδίδεται από την TV ένα virtual reality με τον τίτλο, "The V method". Το "παιχνίδι" αρχικά ήταν να πάρει την μορφή ντοκιμαντέρ αλλά κανένας παχύδερμος παραγωγός δεν θέλησε να επικροτήσει την ιδέα αποκομίζοντας ψίχουλα.
Πρωταγωνιστές των επεισοδίων είναι άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο, οι οποίοι δέχονται να αναζητήσουν τα αίτια της ασθένειάς τους στο ασυνείδητο. Θα φτάσουν στο στόχο αν μέσα από την ψυχανάλυση εντοπίσουν, γρήγορα και αποτελεσματικά, την μεγάλη καταπιεσμένη, απωθημένη, ξεσκισμένη επιθυμία που τους έφαγε ως άλλο σαράκι το κύτταρο.
Στη σημερινή μας εκπομπή βρίσκεται ο κύριος Thomas P., ο Έλληνας. Πρόκειται για έναν 52χρονο ιδιωτικό υπάλληλο, παντρεμένο με δύο παιδιά, που πρόσφατα διαγνώσθηκε με καρκίνο του πνεύμονα, αν και δεν έχει καπνίσει ούτε ένα τσιγάρο στη ζωή του. Βρέθηκε στην εκπομπή όταν ο 29χρονος γιος του, που μετακόμισε στις ΗΠΑ γιατί θέλησε να ζήσει πλάι στην 35χρονη Αμερικανίδα που ερωτεύτηκε μέσω διαδικτύου, έπεισε τον πατέρα του να διαγωνιστεί για το έπαθλο.
Το έπαθλο είναι δωρεάν περίθαλψη σε φημισμένη ιδιωτική κλινική και σπόνσορας μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Το κριτήριο για τον τελικό νικητή είναι να καταφέρει σε όσο το δυνατόν λιγότερες συνεδρίες να εντοπίσει την καταπιεσμένη επιθυμία που του νέκρωσε τα κύτταρα, με όσο το δυνατόν πιο πειστική αφήγηση που να δικαιώνει την μέθοδο V. Στην ουσία το έπαθλο βασιζόταν στην τηλεθέαση και στις ψήφους των τηλεθεατών για την πιο "αληθινή" ιστορία.
Το νέο της συμμετοχής ενός Έλληνα παίκτη στην εκπομπή διαδόθηκε με ταχύτητα φωτός στην ελληνική παροικία, έτσι ώστε αν πράγματι ο Θωμάς Π. κατάφερνε απόψε να διηγηθεί μια πιστευτή ιστορία -ας μην ήταν και αληθινή βρε αδερφέ- τη νίκη την είχε στο τσεπάκι του. Γιατί ο Έλληνας στην ανάγκη φαίνεται.
Πρώτο πλάνο, ένας κυτταρολόγος που επιδεικνύοντας την εργαστηριακή εικόνα του αριστερού πνεύμονα του Thomas P., μας πληροφορεί πως ο όγκος έχει διάμετρο τάδε, δεν έχουν παίξει ρόλο περιβαλλοντικοί και κληρονομικοί παράγοντες, μουρμουρίζει κάτι ιατρικές ορολογίες αλλά είναι φανερό πως το μοντάζ στάθηκε αδίστακτο! ΟΚ, ντόκτωρ, μας έπεισες. Κάνε πάσα, Τζακ, στον έτερο τηλε-παρουσιαστή.
Δεύτερο πλάνο, ο ψυχαναλυτής, εμφανίζεται σε ένα καλαίσθητα διακοσμημένο δωμάτιο. Στο κέντρο ο καναπές της ψυχανάλυσης. Μας διηγείται όρθιος και ακουμπισμένος στην πλάτη του ανάκλιντρου τη ζωή του Θωμά Π. σε περίληψη, ενώ φωτογραφίες από την ζωή του παίκτη στην ηλιόλουστη Ελλάδα καλύπτουν τις οθόνες μας.
Ο Θωμάς σκασμένος στα γέλια στη Σκιάθο με βατραχοπέδιλα και ψαροτούφεκο, σε μια ταβέρνα στη Δροσιά που τρώει κοψίδια με την εύθυμη παρέα του, ο Θωμάς γαμπρός -μεθυσμένος χορεύει με κλειστά μάτια ζεϊμπέκικο, ο Θωμάς και η γυναίκα του χαμογελαστοί στο μαιευτήριο όταν γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, ο Θωμάς συγκινημένος στην αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο, στο γήπεδο να μουτζώνει την πουλημένη διαιτησία και πλάι στον Άη Βασίλη και τη φάτνη με την κόρη του αγκαλιά ενώ η γυναίκα του κρατάει το γιο τους από το χεράκι.
Περνάνε και κάτι άσχετες φωτογραφίες με τοπία από τις Κυκλάδες εν μέσω θέρους, που κανείς δε κατάλαβε πού κολλάνε με την αφήγηση του ψυχαναλυτή, αλλά σε κάνουν να θέλεις να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να φωνάξεις "διάολε, γιατί έπαθε καρκίνο αυτός; Μια χαρά τα περνούσε!"
Τρίτο πλάνο, ο Mr Thomas P. Μπαίνει στο δωμάτιο και ξαπλώνει στο ανάκλιντρο. Πέφτουν οι σχετικές διαφημίσεις. Καιρός ήταν.
Σε λίγα λεπτά, ο παίκτης έχει ξεκινήσει να αφηγείται την ιστορία του σε συμπαθή αγγλικά, που για χάρη του αναγνώστη μου μεταφράζω στην ελληνική. Ωστόσο, το αδίστακτο μοντάζ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του. Μόνο αποσπάσματα από τις συνεδρίες προβάλλονται στην εκπομπή. Αν ήθελες να δεις όλη την αφήγηση, έπρεπε να έχεις συμβόλαιο σε συνδρομητικό κανάλι.
"Λοιπόν. Μέχρι τα 18 μου, που πέρασα πανεπιστήμιο η ζωή μου ήταν μπάλα- μπακουροπαρέες- διάβασμα και μαλακία. Εννοώ τον αυνανισμό αλλά και την μαλακία με την ελληνική έννοια. Τελοσπάντων. Στο πανεπιστήμιο γνώρισα τη Μαρία. Έπεσα με τα μούτρα. Ήταν ωραία κοπέλα αλλά αυτό που με έκανε να την αγαπήσω ήταν ο χαρακτήρας της. Γλυκομίλητη, με κατανόηση, αυτό που λέμε καλή γυναίκα. Το να δίνει ήταν το νόημα της ζωής της. Μη στα πολυλογώ, δε προσέχαμε και πολύ τότε, νέα παιδιά κλπ, έμεινε έγκυος όταν ήμαστε 22 χρονών. Το κρατήσαμε. ΄Εκοψα την αναβολή και πήγα φαντάρος. Έμεινε η Μαρία πίσω να δουλεύει συμβασιούχος σε ένα πρόγραμμα μετά από χίλια δυο παρακάλια. Μας βοήθησαν οι οικογένειές μας. 23 χρονών πήγα στρατό. ΟΚ; Υπηρέτησα παραμεθόριο στη Ρόδο, ένα νησί τελοσπάντων στην Ελλάδα. Εκεί γνωρίστηκα μια φοιτήτρια. Την Χ."
Ο ψυχαναλυτής συνοφρυώνεται ελαφρώς και τον ρωτά αν σημαίνει κάτι που χρησιμοποιεί το άγνωστο Χ αντί το όνομά της κοπέλας. Ο Θωμάς απαντάει ξερά "Δε θέλω να λέω το όνομά της" και συνεχίζει να αφηγείται.
"Με τη Χ. γνωριστήκαμε με πολύ περίεργο τρόπο, συμπτώσεις κλπ. Κεραυνοβόλος έρωτας. Τρελάθηκα. Έχασα τελείως το μυαλό μου με αυτή την ιστορία. Τότε έλεγα πως είναι συνέπειες του στρατού αλλά δεν ήταν. Η Χ. ήξερε για τη γυναίκα μου και το παιδί και πως έκανα μειωμένη θητεία σαν προστάτης οικογένειας και θα τέλειωνε η ιστορία μας πολύ σύντομα. Όσο το νιώθαμε αυτό, αυτό που λέμε δηλαδή "μια σχέση δίχως αύριο", τόσο παθιαζόμασταν. Τέλειωσα το στρατιωτικό, γύρισα πίσω στον τόπο μου αλλά "αρρώστησα". Κοίτα. Όταν αποστρατεύτηκα και έχασα 10 κιλά από τη στεναχώρια μου κατάλαβα πως δε θα έχουμε καλό τέλος."
Ο Θωμάς βήχει και πέφτουν διαφημίσεις για να κοπάσει ο παροξυσμός. Η εκπομπή ξαναρχίζει με φωτογραφίες από μία αινιγματική γυναικεία φυσιογνωμία, που φυσικά δεν ήταν η Χ., και με μουσική υπόκρουση ένα γλυκανάλατο τραγούδι, ενώ ο ψυχαναλυτής κάνει ένα ρεζουμέ του α' μέρους της εκπομπής.
"Δε γινόταν να κόψω επαφή με αυτή τη γυναίκα. Επικοινωνούσαμε τακτικά. Κρυφά βέβαια. Και μετά αρχίσαμε πάλι να βρισκόμαστε. Επειδή μέναμε σε διαφορετικές πόλεις ήταν μεγάλη υπόθεση οι συναντήσεις μας. Ωστόσο, όσο την έβλεπα τόσο μεγάλωνε η εξάρτησή μου. Ο έρωτας. Πώς το λένε; Το ίδιο και από την πλευρά της. Αυτό κράτησε 22 χρόνια. Ναι, απίστευτο μου φαίνεται και μένα τώρα που σας το λέω. Μια άρρωστη κατάσταση αλλά ήταν όλη μου η ζωή. Το πάθος μου, όλα μου. Μια ζωή να κρύβομαι, να ντρέπομαι. Μες στις τύψεις και στις ενοχές. Έβλεπα εφιάλτες, είχα αϋπνίες. Ζήλευα και την Χ. Όταν παντρεύτηκε κόντεψε να μου στρίψει. Πήγα να κάνω απόπειρα ο μαλάκας. Δεν είναι πως δεν αγαπούσα την οικογένειά μου. Η Μαρία είναι θησαυρός.Δεν θυμάμαι να τσακωνόμαστε. Δε θυμάμαι να μου έχει υψώσει τη φωνή. Δε μπορώ να την κατηγορήσω για τίποτα. Μου έδωσε τα πάντα... Αλλά δεν μου έδωσε ζωή. Πείτε με ανώμαλο, τρελό, εγωιστή. Δε με ενδιαφέρει πια. Και τα παιδιά. Τα παιδιά δε μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ζωντανός. Χαίρεσαι γι' αυτά, τα αγαπάς, τα νοιάζεσαι αλλά... Μετά, η Χ., μάλλον επειδή είχε μεγαλώσει πια και αυτή, είχε καταβληθεί που δε μπορούσε να κάνει παιδιά. Δε ξέρω. Ζήτησε να σταματήσουμε. Και έτσι τέλειωσε. ΟΚ, την έβλεπα. Αλλά πολύ πιο σπάνια. Όμως, όλα αυτά μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου πρόπερσι από καρδιά. Άσχημο πράγμα ο αιφνίδιος θάνατος. Ήρθαν τα πάνω κάτω για μένα. Δε ξέρω πώς τα είχα τακτοποιήσει τόσα χρόνια στο μυαλό μου. Όλα τούμπα. Με έπιασε μια απογοήτευση για όλα, μια απελπισία. Κόντεψα να χάσω τη δουλειά μου. Παραλίγο να αρχίσω τα αντικαθλιπτικά. Ήθελα να ζήσω μια γαμημένη ζωή με την Χ. Τίποτα άλλο δεν ήθελα στη ζωή μου."
Ο Θωμάς ξεσπάει σε κλάμα και αρχίζει να βήχει δαιμονισμένα. Καιρός για ένα ακόμα διαφημιστικό διάλειμμα.
Ο σκηνοθέτης Crow πιάνει το νόημα. Το σασπένς έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Ζουμάρει επιλεκτικά σε συγκινημένα πρόσωπα του κοινού που παρακολουθούν από video wall τον ψυχαναλυόμενο Mr Thomas P. στον καναπέ. Ρίχνει στο background μια συγκινητική μουσική και φτιάχνει ατμόσφαιρα. Δείχνει τον Θωμά να σκουπίζει τα μάτια και το στόμα του με ένα μαντήλι. Γνήσια ανδρική ελληνική συγκίνηση. Ευτυχώς κανείς από το επιτελείο δε σκέφθηκε να βάλει το OST από το Zorbas the Greek. Το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά με μηνύματα συμπαράστασης αλλά κυρίως αποδοκιμασίας για τον υποκριτή Θωμά που εξαπατούσε τη σύζυγο και τα παιδιά του μια ολόκληρη ζωή. Η κάμερα ζουμάρει στο κλειστό του στόμα. Το ανοίγει. Μιλάει πολύ αργά και ήρεμα τώρα.
"Μου έλειψε το οξυγόνο. Η οικογένειά μου; Το σπίτι μας ήταν μια ήρεμη φωλιά. Ζεστή φωλιά. Αλλά με έπνιγε. Αν δεν έβγαινα έξω να πάρω αέρα θα πέθαινα. Και το έξω ήταν η Χ. Η Χ. μου. Τίποτα άλλο. Το οξυγόνο μου, ο αέρας μου ήταν αυτή. Και αφού την ήθελα και δεν την είχα όπως ήθελα, τους πνεύμονες τι σκατά τους ήθελα; Να αναπνέω τι; Γι' αυτό νέκρωσε ο πνεύμονάς μου μωρέ, γιατί μου ήταν άχρηστος."
Την τελευταία φράση την είπε δακρυσμένος στα ελληνικά και με κλειστά τα μάτια. Το κοινό τον καταχειροκρότησε, αφού βέβαια του ζητήθηκε να μεταφράσει τι είπε. Η ομάδα V δικαιωνόταν απόλυτα μέσα από αυτή τη φράση. Και η παροικία συγκινήθηκε εκείνο το βράδυ. Αλλά ο Θωμάς έχασε το έπαθλο της δωρεάν περίθαλψης γιατί ήταν πολύ άπιστος Θωμάς για την αμερικανική κοινωνία που ήταν πολύ χριστιανή για να είναι αληθινή.
Α, το έπαθλο το πήρε ένα βλάκας που έλεγε κάτι ψέμματα ότι ήταν φτωχός και δε κατάφερε να γίνει επιχειρηματίας. Τι βλάκας. Πέθανε όμως τελικά κι αυτός όπως τον Θωμά.
Και θέλησαν να τους εξοντώσουν γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ η ομάδα V αποδίδει τα αίτια του καρκίνου στις απωθημένες επιθυμίες! Ότι δηλαδή εκείνος ο οποίος δεν ικανοποιούσε τις βαθιές του επιθυμίες κινδύνευε να νοσήσει από την ακόμα και σήμερα θανατηφόρο ασθένεια.
Έτσι, η ομάδα V στρέφεται στην τηλεόραση για την κοινοποίηση των ευρημάτων και στη διαφήμιση για χορηγίες.
Κάθε Τετάρτη στις 23.00 ξεκινάει να μεταδίδεται από την TV ένα virtual reality με τον τίτλο, "The V method". Το "παιχνίδι" αρχικά ήταν να πάρει την μορφή ντοκιμαντέρ αλλά κανένας παχύδερμος παραγωγός δεν θέλησε να επικροτήσει την ιδέα αποκομίζοντας ψίχουλα.
Πρωταγωνιστές των επεισοδίων είναι άνθρωποι που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο, οι οποίοι δέχονται να αναζητήσουν τα αίτια της ασθένειάς τους στο ασυνείδητο. Θα φτάσουν στο στόχο αν μέσα από την ψυχανάλυση εντοπίσουν, γρήγορα και αποτελεσματικά, την μεγάλη καταπιεσμένη, απωθημένη, ξεσκισμένη επιθυμία που τους έφαγε ως άλλο σαράκι το κύτταρο.
Στη σημερινή μας εκπομπή βρίσκεται ο κύριος Thomas P., ο Έλληνας. Πρόκειται για έναν 52χρονο ιδιωτικό υπάλληλο, παντρεμένο με δύο παιδιά, που πρόσφατα διαγνώσθηκε με καρκίνο του πνεύμονα, αν και δεν έχει καπνίσει ούτε ένα τσιγάρο στη ζωή του. Βρέθηκε στην εκπομπή όταν ο 29χρονος γιος του, που μετακόμισε στις ΗΠΑ γιατί θέλησε να ζήσει πλάι στην 35χρονη Αμερικανίδα που ερωτεύτηκε μέσω διαδικτύου, έπεισε τον πατέρα του να διαγωνιστεί για το έπαθλο.
Το έπαθλο είναι δωρεάν περίθαλψη σε φημισμένη ιδιωτική κλινική και σπόνσορας μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Το κριτήριο για τον τελικό νικητή είναι να καταφέρει σε όσο το δυνατόν λιγότερες συνεδρίες να εντοπίσει την καταπιεσμένη επιθυμία που του νέκρωσε τα κύτταρα, με όσο το δυνατόν πιο πειστική αφήγηση που να δικαιώνει την μέθοδο V. Στην ουσία το έπαθλο βασιζόταν στην τηλεθέαση και στις ψήφους των τηλεθεατών για την πιο "αληθινή" ιστορία.
Το νέο της συμμετοχής ενός Έλληνα παίκτη στην εκπομπή διαδόθηκε με ταχύτητα φωτός στην ελληνική παροικία, έτσι ώστε αν πράγματι ο Θωμάς Π. κατάφερνε απόψε να διηγηθεί μια πιστευτή ιστορία -ας μην ήταν και αληθινή βρε αδερφέ- τη νίκη την είχε στο τσεπάκι του. Γιατί ο Έλληνας στην ανάγκη φαίνεται.
Πρώτο πλάνο, ένας κυτταρολόγος που επιδεικνύοντας την εργαστηριακή εικόνα του αριστερού πνεύμονα του Thomas P., μας πληροφορεί πως ο όγκος έχει διάμετρο τάδε, δεν έχουν παίξει ρόλο περιβαλλοντικοί και κληρονομικοί παράγοντες, μουρμουρίζει κάτι ιατρικές ορολογίες αλλά είναι φανερό πως το μοντάζ στάθηκε αδίστακτο! ΟΚ, ντόκτωρ, μας έπεισες. Κάνε πάσα, Τζακ, στον έτερο τηλε-παρουσιαστή.
Δεύτερο πλάνο, ο ψυχαναλυτής, εμφανίζεται σε ένα καλαίσθητα διακοσμημένο δωμάτιο. Στο κέντρο ο καναπές της ψυχανάλυσης. Μας διηγείται όρθιος και ακουμπισμένος στην πλάτη του ανάκλιντρου τη ζωή του Θωμά Π. σε περίληψη, ενώ φωτογραφίες από την ζωή του παίκτη στην ηλιόλουστη Ελλάδα καλύπτουν τις οθόνες μας.
Ο Θωμάς σκασμένος στα γέλια στη Σκιάθο με βατραχοπέδιλα και ψαροτούφεκο, σε μια ταβέρνα στη Δροσιά που τρώει κοψίδια με την εύθυμη παρέα του, ο Θωμάς γαμπρός -μεθυσμένος χορεύει με κλειστά μάτια ζεϊμπέκικο, ο Θωμάς και η γυναίκα του χαμογελαστοί στο μαιευτήριο όταν γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, ο Θωμάς συγκινημένος στην αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο, στο γήπεδο να μουτζώνει την πουλημένη διαιτησία και πλάι στον Άη Βασίλη και τη φάτνη με την κόρη του αγκαλιά ενώ η γυναίκα του κρατάει το γιο τους από το χεράκι.
Περνάνε και κάτι άσχετες φωτογραφίες με τοπία από τις Κυκλάδες εν μέσω θέρους, που κανείς δε κατάλαβε πού κολλάνε με την αφήγηση του ψυχαναλυτή, αλλά σε κάνουν να θέλεις να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να φωνάξεις "διάολε, γιατί έπαθε καρκίνο αυτός; Μια χαρά τα περνούσε!"
Τρίτο πλάνο, ο Mr Thomas P. Μπαίνει στο δωμάτιο και ξαπλώνει στο ανάκλιντρο. Πέφτουν οι σχετικές διαφημίσεις. Καιρός ήταν.
Σε λίγα λεπτά, ο παίκτης έχει ξεκινήσει να αφηγείται την ιστορία του σε συμπαθή αγγλικά, που για χάρη του αναγνώστη μου μεταφράζω στην ελληνική. Ωστόσο, το αδίστακτο μοντάζ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του. Μόνο αποσπάσματα από τις συνεδρίες προβάλλονται στην εκπομπή. Αν ήθελες να δεις όλη την αφήγηση, έπρεπε να έχεις συμβόλαιο σε συνδρομητικό κανάλι.
"Λοιπόν. Μέχρι τα 18 μου, που πέρασα πανεπιστήμιο η ζωή μου ήταν μπάλα- μπακουροπαρέες- διάβασμα και μαλακία. Εννοώ τον αυνανισμό αλλά και την μαλακία με την ελληνική έννοια. Τελοσπάντων. Στο πανεπιστήμιο γνώρισα τη Μαρία. Έπεσα με τα μούτρα. Ήταν ωραία κοπέλα αλλά αυτό που με έκανε να την αγαπήσω ήταν ο χαρακτήρας της. Γλυκομίλητη, με κατανόηση, αυτό που λέμε καλή γυναίκα. Το να δίνει ήταν το νόημα της ζωής της. Μη στα πολυλογώ, δε προσέχαμε και πολύ τότε, νέα παιδιά κλπ, έμεινε έγκυος όταν ήμαστε 22 χρονών. Το κρατήσαμε. ΄Εκοψα την αναβολή και πήγα φαντάρος. Έμεινε η Μαρία πίσω να δουλεύει συμβασιούχος σε ένα πρόγραμμα μετά από χίλια δυο παρακάλια. Μας βοήθησαν οι οικογένειές μας. 23 χρονών πήγα στρατό. ΟΚ; Υπηρέτησα παραμεθόριο στη Ρόδο, ένα νησί τελοσπάντων στην Ελλάδα. Εκεί γνωρίστηκα μια φοιτήτρια. Την Χ."
Ο ψυχαναλυτής συνοφρυώνεται ελαφρώς και τον ρωτά αν σημαίνει κάτι που χρησιμοποιεί το άγνωστο Χ αντί το όνομά της κοπέλας. Ο Θωμάς απαντάει ξερά "Δε θέλω να λέω το όνομά της" και συνεχίζει να αφηγείται.
"Με τη Χ. γνωριστήκαμε με πολύ περίεργο τρόπο, συμπτώσεις κλπ. Κεραυνοβόλος έρωτας. Τρελάθηκα. Έχασα τελείως το μυαλό μου με αυτή την ιστορία. Τότε έλεγα πως είναι συνέπειες του στρατού αλλά δεν ήταν. Η Χ. ήξερε για τη γυναίκα μου και το παιδί και πως έκανα μειωμένη θητεία σαν προστάτης οικογένειας και θα τέλειωνε η ιστορία μας πολύ σύντομα. Όσο το νιώθαμε αυτό, αυτό που λέμε δηλαδή "μια σχέση δίχως αύριο", τόσο παθιαζόμασταν. Τέλειωσα το στρατιωτικό, γύρισα πίσω στον τόπο μου αλλά "αρρώστησα". Κοίτα. Όταν αποστρατεύτηκα και έχασα 10 κιλά από τη στεναχώρια μου κατάλαβα πως δε θα έχουμε καλό τέλος."
Ο Θωμάς βήχει και πέφτουν διαφημίσεις για να κοπάσει ο παροξυσμός. Η εκπομπή ξαναρχίζει με φωτογραφίες από μία αινιγματική γυναικεία φυσιογνωμία, που φυσικά δεν ήταν η Χ., και με μουσική υπόκρουση ένα γλυκανάλατο τραγούδι, ενώ ο ψυχαναλυτής κάνει ένα ρεζουμέ του α' μέρους της εκπομπής.
"Δε γινόταν να κόψω επαφή με αυτή τη γυναίκα. Επικοινωνούσαμε τακτικά. Κρυφά βέβαια. Και μετά αρχίσαμε πάλι να βρισκόμαστε. Επειδή μέναμε σε διαφορετικές πόλεις ήταν μεγάλη υπόθεση οι συναντήσεις μας. Ωστόσο, όσο την έβλεπα τόσο μεγάλωνε η εξάρτησή μου. Ο έρωτας. Πώς το λένε; Το ίδιο και από την πλευρά της. Αυτό κράτησε 22 χρόνια. Ναι, απίστευτο μου φαίνεται και μένα τώρα που σας το λέω. Μια άρρωστη κατάσταση αλλά ήταν όλη μου η ζωή. Το πάθος μου, όλα μου. Μια ζωή να κρύβομαι, να ντρέπομαι. Μες στις τύψεις και στις ενοχές. Έβλεπα εφιάλτες, είχα αϋπνίες. Ζήλευα και την Χ. Όταν παντρεύτηκε κόντεψε να μου στρίψει. Πήγα να κάνω απόπειρα ο μαλάκας. Δεν είναι πως δεν αγαπούσα την οικογένειά μου. Η Μαρία είναι θησαυρός.Δεν θυμάμαι να τσακωνόμαστε. Δε θυμάμαι να μου έχει υψώσει τη φωνή. Δε μπορώ να την κατηγορήσω για τίποτα. Μου έδωσε τα πάντα... Αλλά δεν μου έδωσε ζωή. Πείτε με ανώμαλο, τρελό, εγωιστή. Δε με ενδιαφέρει πια. Και τα παιδιά. Τα παιδιά δε μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ζωντανός. Χαίρεσαι γι' αυτά, τα αγαπάς, τα νοιάζεσαι αλλά... Μετά, η Χ., μάλλον επειδή είχε μεγαλώσει πια και αυτή, είχε καταβληθεί που δε μπορούσε να κάνει παιδιά. Δε ξέρω. Ζήτησε να σταματήσουμε. Και έτσι τέλειωσε. ΟΚ, την έβλεπα. Αλλά πολύ πιο σπάνια. Όμως, όλα αυτά μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου πρόπερσι από καρδιά. Άσχημο πράγμα ο αιφνίδιος θάνατος. Ήρθαν τα πάνω κάτω για μένα. Δε ξέρω πώς τα είχα τακτοποιήσει τόσα χρόνια στο μυαλό μου. Όλα τούμπα. Με έπιασε μια απογοήτευση για όλα, μια απελπισία. Κόντεψα να χάσω τη δουλειά μου. Παραλίγο να αρχίσω τα αντικαθλιπτικά. Ήθελα να ζήσω μια γαμημένη ζωή με την Χ. Τίποτα άλλο δεν ήθελα στη ζωή μου."
Ο Θωμάς ξεσπάει σε κλάμα και αρχίζει να βήχει δαιμονισμένα. Καιρός για ένα ακόμα διαφημιστικό διάλειμμα.
Ο σκηνοθέτης Crow πιάνει το νόημα. Το σασπένς έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Ζουμάρει επιλεκτικά σε συγκινημένα πρόσωπα του κοινού που παρακολουθούν από video wall τον ψυχαναλυόμενο Mr Thomas P. στον καναπέ. Ρίχνει στο background μια συγκινητική μουσική και φτιάχνει ατμόσφαιρα. Δείχνει τον Θωμά να σκουπίζει τα μάτια και το στόμα του με ένα μαντήλι. Γνήσια ανδρική ελληνική συγκίνηση. Ευτυχώς κανείς από το επιτελείο δε σκέφθηκε να βάλει το OST από το Zorbas the Greek. Το τηλεφωνικό κέντρο έχει πάρει φωτιά με μηνύματα συμπαράστασης αλλά κυρίως αποδοκιμασίας για τον υποκριτή Θωμά που εξαπατούσε τη σύζυγο και τα παιδιά του μια ολόκληρη ζωή. Η κάμερα ζουμάρει στο κλειστό του στόμα. Το ανοίγει. Μιλάει πολύ αργά και ήρεμα τώρα.
"Μου έλειψε το οξυγόνο. Η οικογένειά μου; Το σπίτι μας ήταν μια ήρεμη φωλιά. Ζεστή φωλιά. Αλλά με έπνιγε. Αν δεν έβγαινα έξω να πάρω αέρα θα πέθαινα. Και το έξω ήταν η Χ. Η Χ. μου. Τίποτα άλλο. Το οξυγόνο μου, ο αέρας μου ήταν αυτή. Και αφού την ήθελα και δεν την είχα όπως ήθελα, τους πνεύμονες τι σκατά τους ήθελα; Να αναπνέω τι; Γι' αυτό νέκρωσε ο πνεύμονάς μου μωρέ, γιατί μου ήταν άχρηστος."
Την τελευταία φράση την είπε δακρυσμένος στα ελληνικά και με κλειστά τα μάτια. Το κοινό τον καταχειροκρότησε, αφού βέβαια του ζητήθηκε να μεταφράσει τι είπε. Η ομάδα V δικαιωνόταν απόλυτα μέσα από αυτή τη φράση. Και η παροικία συγκινήθηκε εκείνο το βράδυ. Αλλά ο Θωμάς έχασε το έπαθλο της δωρεάν περίθαλψης γιατί ήταν πολύ άπιστος Θωμάς για την αμερικανική κοινωνία που ήταν πολύ χριστιανή για να είναι αληθινή.
Α, το έπαθλο το πήρε ένα βλάκας που έλεγε κάτι ψέμματα ότι ήταν φτωχός και δε κατάφερε να γίνει επιχειρηματίας. Τι βλάκας. Πέθανε όμως τελικά κι αυτός όπως τον Θωμά.
28/1/08
Ουλαλούμ- Γιάννης Σκαρίμπας
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.
Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .
Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:
. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
Kι εσύ κοντά μου . . .
********
****
Για το Χαμόγελο
27/1/08
μην πετάξεις τίποτα
"Μην πετάξεις τίποτα
φτάσαμε στα ανείπωτα"
Διονύσης Σαββόπουλος
Και αν δεχτούμε την υπόθεση του Θ.Τριαρίδη, που βέβαια ως υπόθεση δεν μπορεί κανείς να της ζητήσει το μάξιμουμ της εγκυρότητας, ότι «αν σήμερα ζούσαν ο Ρεμπό, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ίσως να δημοσίευαν κείμενά τους σε ιστοσελίδα», δε καταλαβαίνω γιατί δεν θα δημοσίευαν τις "δευτεράντζες" τους. Τα ανέκδοτα και τα ακυκλoφόρητά τους. Γιατί θα ήταν τόσο εκλεκτικοί στη δημοσιοποίηση των έργων τους, όσο τελικά αναγκαστικά έγιναν λόγω συνθηκών. Και συνθήκες είναι, μεταξύ άλλων, το εμπορικό, αισθητικό, ηθικό, προσωπικό και δε ξέρω τι άλλο κριτήριο του εκάστοτε εκδότη, για την περίπωση του Ρεμπώ, του Καβάφη και του Εμπειρίκου, ή μουσικού παραγωγού, για την περίπτωση του Τσιτσάνη που αναφέρονται.
Αν ένας ιστογράφος αποφάσιζε να εκδώσει κάτι από το μπλογκ του, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να αφήσει στην άκρη πολύ από το υλικό του, να "πετάξει" τις δευτεράντζες και να βελτιώσει όσα είναι άξια έκδοσης. Αυτό είναι αυτονόητο.
Αυτό που επίσης είναι αυτονόητο, είναι πως για να είναι άξιο "ποσταρίσματος" ένα κείμενο, δε χρειάζεται να συσταθεί καμιά επιτροπή αξιολόγησης. Έχει ο καθένας τον προσωπικό του κριτή, και έχω εμπιστοσύνη πως όλοι λίγο-πολύ έχουμε ένα βαθμό αυτεπίγνωσης αν αυτά που γράφουμε είναι "αριστουργήματα ή βλακείες", για να κοπιάρω κι εγώ τον old boy από το ντοκιμαντέρ του Ανδριωτάκη για τα blogs, και που η όποια αυτεπίγνωση επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον ανοιχτό σχολιασμό όπως σωστά παρατηρεί ο ίδιος μπλόγκερ.
Επομένως, αν ενοχλεί η υπερπληθώρα ποστακίων σε σχέση με την ποιότητά τους, νομίζω πως είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται κάθε μέσο.
Με λίγα λόγια, λέω εγώ, ας γράφει ο καθένας όπως, όσο και ό,τι θέλει και ας είναι ο καθένας υπόλογος στον εαυτό του. Τι νόημα έχει να φορτωθεί κανείς άλλο έναν μπάτσο που θα καταστέλλει το κέφι του για έκφραση και επικοινωνία μέσα στα πλαίσια ενός προσωπικού βήματος δημόσια προσβάσιμης έκφρασης;
φτάσαμε στα ανείπωτα"
Διονύσης Σαββόπουλος
[*Ο "συγγραφέας και μπλόγκερ" τυχαίνει να έχει ονοματεπώνυμο και μάλιστα να χαίρει και μιας κάποιας αναγνωρισιμότητας ακόμα και πριν το ντοκιμαντέρ των Μανώλη Ανδριωτάκη- Μέντης Μέγα. Λέγεται Θανάσης Τριαρίδης, και θα ήταν πιο σικ να μνημονεύσει κανείς και το όνομα πέρα από την ιδιότητα, εφόσον κοπιάρεται και σχολιάζεται μία ατάκα του, αγαπητή "δημοσιογράφε και κριτικέ". Αλλά το θέμα μου δεν είναι παραστήσω την αυτόκλητη υπερασπίστρια της αναγνωρισιμότητας του Τριαρίδη ούτε και να υποδείξω κανόνες καλής συμπεριφοράς στην Μαριάννα Τζιαντζή που υπογράφει το άρθρο].
Υπάρχει μια παρατήρηση παραπάνω, ότι στα μπλογκς δεν πετιέται τίποτα. Προφανώς. Προφανώς το blogging είναι μία αυθόρμητη, ελεύθερη και πηγαία πλατφόρμα έκφρασης και επικοινωνίας, που αν και υπόκειται σε ηθικούς και νομικούς κανόνες και δεν είναι απαλλαγμένο από τις δυναμικές της ομάδας που εμφανίζονται και έξω από την wordpress και το blogspot, ωστόσο παραμένει ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο δημόσια προσβάσιμο και τέτοιο οφείλει να παραμείνει. Έστω και αν δημοσιογραφίζει, έστω και αν λογοτεχνίζει, έστω και αν επιστημονίζει, δανειζόμενο στοιχεία του εκάστοτε genre, ένα μπλογκ, κατά τη γνώμη μου, αν δε θέλει να γίνει καρικατούρα του είδους που ομοιάζει, οφείλει να διατηρεί ένα χαρακτήρα προσωπικού ημερολογίου. Όπου είναι αυτονόητο πως τίποτα δεν πετιέται.Και αν δεχτούμε την υπόθεση του Θ.Τριαρίδη, που βέβαια ως υπόθεση δεν μπορεί κανείς να της ζητήσει το μάξιμουμ της εγκυρότητας, ότι «αν σήμερα ζούσαν ο Ρεμπό, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ίσως να δημοσίευαν κείμενά τους σε ιστοσελίδα», δε καταλαβαίνω γιατί δεν θα δημοσίευαν τις "δευτεράντζες" τους. Τα ανέκδοτα και τα ακυκλoφόρητά τους. Γιατί θα ήταν τόσο εκλεκτικοί στη δημοσιοποίηση των έργων τους, όσο τελικά αναγκαστικά έγιναν λόγω συνθηκών. Και συνθήκες είναι, μεταξύ άλλων, το εμπορικό, αισθητικό, ηθικό, προσωπικό και δε ξέρω τι άλλο κριτήριο του εκάστοτε εκδότη, για την περίπωση του Ρεμπώ, του Καβάφη και του Εμπειρίκου, ή μουσικού παραγωγού, για την περίπτωση του Τσιτσάνη που αναφέρονται.
Αν ένας ιστογράφος αποφάσιζε να εκδώσει κάτι από το μπλογκ του, θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να αφήσει στην άκρη πολύ από το υλικό του, να "πετάξει" τις δευτεράντζες και να βελτιώσει όσα είναι άξια έκδοσης. Αυτό είναι αυτονόητο.
Αυτό που επίσης είναι αυτονόητο, είναι πως για να είναι άξιο "ποσταρίσματος" ένα κείμενο, δε χρειάζεται να συσταθεί καμιά επιτροπή αξιολόγησης. Έχει ο καθένας τον προσωπικό του κριτή, και έχω εμπιστοσύνη πως όλοι λίγο-πολύ έχουμε ένα βαθμό αυτεπίγνωσης αν αυτά που γράφουμε είναι "αριστουργήματα ή βλακείες", για να κοπιάρω κι εγώ τον old boy από το ντοκιμαντέρ του Ανδριωτάκη για τα blogs, και που η όποια αυτεπίγνωση επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον ανοιχτό σχολιασμό όπως σωστά παρατηρεί ο ίδιος μπλόγκερ.
Επομένως, αν ενοχλεί η υπερπληθώρα ποστακίων σε σχέση με την ποιότητά τους, νομίζω πως είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται κάθε μέσο.
Με λίγα λόγια, λέω εγώ, ας γράφει ο καθένας όπως, όσο και ό,τι θέλει και ας είναι ο καθένας υπόλογος στον εαυτό του. Τι νόημα έχει να φορτωθεί κανείς άλλο έναν μπάτσο που θα καταστέλλει το κέφι του για έκφραση και επικοινωνία μέσα στα πλαίσια ενός προσωπικού βήματος δημόσια προσβάσιμης έκφρασης;
25/1/08
Πρόβα
Μπορεί σε λίγους μήνες να κρατάς ένα λιγότερο χνουδωτό μωράκι στα χέρια σου, τ' αγαπημένα μου.
24/1/08
μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά
Δεν περίμενα στη ζωή μου να γίνω μαμά, για να αξιωθώ, όπως θλιβερά αξιώνονται οι γυναίκες που, θες γιατί δεν το άξιζαν θες γιατί δεν αξιώθηκαν μια ευκαιρία, προβάλλουν τα τέκνα τους ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής τους. Όπως στις αφίσες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, στο κομμουνιστικό μουσείο της Πράγας, η εργάτρια υψώνει τη γροθιά, το εργαλείο ή το φλάμπουρο, επιδεικνύοντας τη ρωμαλέα υστερία ενός καθεστώτος. Έτσι φαντάζομαι τη γυναίκα που προσδοκεί αξίωση από μια γέννα, να ορθώνει το βρέφος πάνω από το κεφάλι της, δηλαδή πάνω από την ίδια, υστερικά και υστερόβουλα, προσδοκώντας τον έπαινο και μια θέση στην εκτίμηση μας. Γιατί μια τέτοια θλιβερή προσδοκία αξίωσης μηδενίζει αυτόματα ό,τι έζησε και χάρηκε ως τώρα. Σημαίνει πως ως τη στιγμή του τοκετού ήταν ανάξια να ζει. Και μετρά το έδαφος του παρελθόντος , ενός παρελθόντος που αν έχει και κάτι να πει, δύσκολα κοινοποιείται, με τους δείκτες σωματικής ανάπτυξης. 51 πόντοι αξίας. Ε, έχω να πω πως η αξίωση που έδρεψα στη ζωή μου είναι πολύ ψηλότερη από τους μάξιμουμ δείκτες ψυχοκινητικής ανάπτυξης ενός νεογνού.
Δεν περίμενα στη ζωή μου να γίνω μητέρα, για να ολοκληρωθώ ως προσωπικότητα, όπως ακούω να λέγεται από ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες, που έχουν τόση σχέση με την επώδυνη, δύσβατη και μονόδρομη πορεία στην αυτεπίγνωση όση γενετική σχέση έχει η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη με τον ανδρισμό. Μια ερμαφρόδιτη θεώρηση της ζωής, παιδοκεντρική και στείρα εσωτερικότητας που την ασπάζεται ένθερμα η λειτουργικά αναλφάβητη προγιαγιά με την απόφοιτο ελληνικού πανεπιστημίου δισέγγονη. Όπου η προσωπική ολοκλήρωση πραγματώνεται μέσα από τον άλλο, έστω την προέκταση του εαυτού -την εξέλιξη του γενετικού υλικού, και έχει σάρκα και οστά και μοιάζει στα μάτια, στα αυτιά και στις γάμπες μου. Μόνο που ο εγκέφαλος και η ολοκλήρωσή του δεν έχουν σπουδαία σχέση με τα συν αυτώ, δηλαδή με φοντανιέρες, μπουμπουνιέρες, ανθοδέσμες, φακελάκια, τούλια, ευχολόγια και βελουδένιες ρόμπες. Αυτά που με κάνουν να τρέμω, σα τρέιλερ από το μικροαστικό σήριαλ που κινδυνεύουμε να πρωταγωνιστήσουμε με τη γέννησή σου, μικρό, ανήξερο σποράκι των 5 εβδομάδων. Και έχε κατά νου πως δεν θα είσαι εσύ η ολοκλήρωσή μου, μικρό, γιατί η ολοκλήρωση είναι το ultimate goal που όχι στα 30 μου με τη γέννησή σου αλλά ούτε στα 98 μου -είθε- με το θάνατό μου δε θα έχει συντελεστεί.
Θα γίνω μαμά σου γιατί η ζωή είναι ωραία ως καταραμένη, κι είναι ωραία να βάφεται ο ουρανός στου δειλινού τα χρώματα, που αποχαιρετούν σαν πάντα τη ζωή, κι εσύ να βρίσκεσαι μ' όλο σου το είναι σε μια αγκαλιά, σαν προέκταση του εαυτού σου. Ήδη ολοκληρωμένος και ήδη αξιωμένος. Έχοντας φτάσει ήδη στο εδώ, δηλαδή στον πιο ψηλό τόπο. Και μετά, που θα πέφτει το μούχρωμα στο σκηνικό της απουσίας θα σκίζεται η καρδιά σου, στην καταραμένη ζωή και με τα ουφ σου θα φτιάχνεις σύννεφα που θα σου κρύβουν την ομορφιά. Και πες πως ο κόσμος και ο άλλος είναι δύο συμβολισμοί, σαν εσένα τώρα που δεν είσαι τίποτα παρά ένα ίχνος από κάποιο νόημα.
Δεν περίμενα στη ζωή μου να γίνω μητέρα, για να ολοκληρωθώ ως προσωπικότητα, όπως ακούω να λέγεται από ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες, που έχουν τόση σχέση με την επώδυνη, δύσβατη και μονόδρομη πορεία στην αυτεπίγνωση όση γενετική σχέση έχει η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη με τον ανδρισμό. Μια ερμαφρόδιτη θεώρηση της ζωής, παιδοκεντρική και στείρα εσωτερικότητας που την ασπάζεται ένθερμα η λειτουργικά αναλφάβητη προγιαγιά με την απόφοιτο ελληνικού πανεπιστημίου δισέγγονη. Όπου η προσωπική ολοκλήρωση πραγματώνεται μέσα από τον άλλο, έστω την προέκταση του εαυτού -την εξέλιξη του γενετικού υλικού, και έχει σάρκα και οστά και μοιάζει στα μάτια, στα αυτιά και στις γάμπες μου. Μόνο που ο εγκέφαλος και η ολοκλήρωσή του δεν έχουν σπουδαία σχέση με τα συν αυτώ, δηλαδή με φοντανιέρες, μπουμπουνιέρες, ανθοδέσμες, φακελάκια, τούλια, ευχολόγια και βελουδένιες ρόμπες. Αυτά που με κάνουν να τρέμω, σα τρέιλερ από το μικροαστικό σήριαλ που κινδυνεύουμε να πρωταγωνιστήσουμε με τη γέννησή σου, μικρό, ανήξερο σποράκι των 5 εβδομάδων. Και έχε κατά νου πως δεν θα είσαι εσύ η ολοκλήρωσή μου, μικρό, γιατί η ολοκλήρωση είναι το ultimate goal που όχι στα 30 μου με τη γέννησή σου αλλά ούτε στα 98 μου -είθε- με το θάνατό μου δε θα έχει συντελεστεί.
Θα γίνω μαμά σου γιατί η ζωή είναι ωραία ως καταραμένη, κι είναι ωραία να βάφεται ο ουρανός στου δειλινού τα χρώματα, που αποχαιρετούν σαν πάντα τη ζωή, κι εσύ να βρίσκεσαι μ' όλο σου το είναι σε μια αγκαλιά, σαν προέκταση του εαυτού σου. Ήδη ολοκληρωμένος και ήδη αξιωμένος. Έχοντας φτάσει ήδη στο εδώ, δηλαδή στον πιο ψηλό τόπο. Και μετά, που θα πέφτει το μούχρωμα στο σκηνικό της απουσίας θα σκίζεται η καρδιά σου, στην καταραμένη ζωή και με τα ουφ σου θα φτιάχνεις σύννεφα που θα σου κρύβουν την ομορφιά. Και πες πως ο κόσμος και ο άλλος είναι δύο συμβολισμοί, σαν εσένα τώρα που δεν είσαι τίποτα παρά ένα ίχνος από κάποιο νόημα.
22/1/08
το ρόδο, το μπουμπούκι και το αγκάθι (Ι)
Την Παρασκευή το πρωί που επισκέφθηκα έναν γυναικολόγο- φίρμα στην επαρχιακή μας μεγαλούπολη- για πρώτη φορά, είχα ήδη καθυστέρηση 17 ημερών. Πήγα συστημένη από την παιδική μου φίλη, που ως δικηγόρος έχει το γραφείο της στο ίδιο κτίριο με τον τύπο, και τυχαίνει να την έχει ξεγεννήσει (τι λέξη!) δύο φορές.
Ήθελα να κάνω το καθιερωμένο τεστ Παπανικολάου και με την ευκαιρία να δω τι συμβαίνει με την καθυστέρηση. Με συνόδευε η μητέρα μου. Στο σαλονάκι κάτι ψαγμένα περιοδικά για το "θαύμα της ζωής". Μια πολύ ωραία φωτογράφιση της κύησης από έναν ξένο φωτογράφο που ωστόσο δεν συγκράτησα το όνομά του.
Μας καλεί στα ενδότερα. Πολύ ωραίο ιατρείο. Με ενυδρείο, ωραία μουσική. Μας απευθύνεται με τα μικρά μας ονόματα και είναι αλήθεια εξαιρετικά συμπαθής ο γυναικολόγος-μαιευτήρας. Νιώθω άνετα παρά το ότι το να ανοίγει μια γυναίκα τα πόδια της σε έναν άγνωστο άνδρα που κρατάει στα χέρια του ένα ατσάλινο εργαλείο και ένα βουρτσάκι, είναι μάλλον δυσάρεστη εμπειρία.
Μετά, προχωρήσαμε στο υπερηχογράφημα. Η φαντασία μου, η διαίσθησή μου, ή ο πανικός μου δημιούργησαν μια εικόνα εμβρύου στο υπερηχογράφημα. "Τι είναι αυτό δεξιά, γιατρέ;" Τίποτα δεν ήταν. Μάλιστα.
Η επιστήμη, λίγο αργότερα καθισμένη στο γραφείο της απεφάνθη, "Δεν είσαι έγκυος. Έχεις μια αμηνόρροια λόγω άγχους, αλλαγής περιβάλλοντος κλπ, αλλά θα σου γράψω εγώ κάποια φαρμακάκια και θα σου έρθει κανονικά περίοδος".
"Ξέρετε, γιατρέ, αποφεύγω να παίρνω φάρμακα και αδίκως μου τα γράφετε γιατί δε θα τα πάρω" αντέταξε η πελάτης.
Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι η επιστήμη συνεχίζει να συνταγογραφεί, και χαμογελάει συναινετικά καθησυχάζοντάς την πελάτη πως είναι αθώα φάρμακα που θα πάρει για 4 μέρες μόνο ώστε να επανέλθει ο κύκλος της. Η επιστήμη είχε βεβαιωθεί πως η πελάτης δεν κυοφορεί διότι η τελευταία είχε κάνει δύο τεστ ούρων, από αυτά που κυκλοφορούν στο εμπόριο, και είχαν βγει αρνητικά. Αλλά δε κυκλοφορούν σε οποιοδήποτε αγορά. Αλλά της Αγγλίας- μεγάλη η χάρη της.
Το απόγευμα της Παρασκευής κατέβηκα για ψώνια. Μου τηλεφωνεί σε κατάσταση πανικού-φλας η μάνα μου "Σε παρακαλώ πήγαινε να κάνεις ένα τεστ αίματος για να σιγουρευτούμε πριν πάρεις τα φάρμακα!" Στις διαταγές της. Πήγα σε μια μικροβιολόγο που ήξερα από παλιά. Φίρμα κι αυτή. Μου παίρνει αίμα για να δει τα επίπεδα χοριακής γοναδοτροπίνης.
Στις 8 της ίδιας μέρας μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του τεστ είμαι στην 4η-5η εβδομάδα της κύησης.
Αν είχα ξεκινήσει να παίρνω την αγωγή με τα 4 "αθώα φαρμακάκια" από την Παρασκευή, τη Δευτέρα που ταξίδευα θα αιμορραγούσα αποβάλλοντας το μυομήτριο και το έμβρυο. Το πιθανότερο είναι πως η αιμορραγία θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια της προγραμματισμένης αεροπορικής πτήσης μου στο εξωτερικό με απρόβλεπτες συνέπειες. Ίσως δηλαδή να σας έβλεπα κυριολεκτικά στην κόλαση, μωρά μου. Όσο κυριολεκτικά μπορεί να δει κανείς θεούς, διαβόλους και νεκρούς.
Αν πάλι η μικροβιολόγος μπέρδεψε τα αίματα ή τα παραπεμπτικά, τότε αποδεικνύεται πως όχι μόνο δεν είμαι σε....ενδιαφέρουσα αλλά ότι η εμπιστοσύνη μου στον ιατρικό κλάδο έχει υποστεί μεγάλη φθορά πολύ πριν τη τελευταία επίσκεψή μου στο γυναικολόγο και όλα αυτά δεν είναι παρά conspiracy theories.
Σήμερα γράφτηκα στον GP της γειτονιάς μου. Και επειδή είναι ήδη στους καταλόγους τους ο σύντροφός μου -και πατέρας του αινιγματικού εμβρύου- μάλλον θα κερδίσω μια θέση ανάμεσα στους Εβραίους γείτονές μου και πελάτες του ιατρείου, κάπου στο βόρειο Λονδίνο.
Μεθαύριο θα κάνω ένα επαναληπτικό τεστ. Ωστόσο, ας ακονίσουμε την κριτική μας ικανότητα σ' ό,τι είπα και ό,τι παρέλειψα. Αυτό που παρέλειψα να πω είναι "συγνώμη αν σας φέρνω σε αμηχανία. Νόμισα προς στιγμήν πως αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα e-μερολόγιο."
Ήθελα να κάνω το καθιερωμένο τεστ Παπανικολάου και με την ευκαιρία να δω τι συμβαίνει με την καθυστέρηση. Με συνόδευε η μητέρα μου. Στο σαλονάκι κάτι ψαγμένα περιοδικά για το "θαύμα της ζωής". Μια πολύ ωραία φωτογράφιση της κύησης από έναν ξένο φωτογράφο που ωστόσο δεν συγκράτησα το όνομά του.
Μας καλεί στα ενδότερα. Πολύ ωραίο ιατρείο. Με ενυδρείο, ωραία μουσική. Μας απευθύνεται με τα μικρά μας ονόματα και είναι αλήθεια εξαιρετικά συμπαθής ο γυναικολόγος-μαιευτήρας. Νιώθω άνετα παρά το ότι το να ανοίγει μια γυναίκα τα πόδια της σε έναν άγνωστο άνδρα που κρατάει στα χέρια του ένα ατσάλινο εργαλείο και ένα βουρτσάκι, είναι μάλλον δυσάρεστη εμπειρία.
Μετά, προχωρήσαμε στο υπερηχογράφημα. Η φαντασία μου, η διαίσθησή μου, ή ο πανικός μου δημιούργησαν μια εικόνα εμβρύου στο υπερηχογράφημα. "Τι είναι αυτό δεξιά, γιατρέ;" Τίποτα δεν ήταν. Μάλιστα.
Η επιστήμη, λίγο αργότερα καθισμένη στο γραφείο της απεφάνθη, "Δεν είσαι έγκυος. Έχεις μια αμηνόρροια λόγω άγχους, αλλαγής περιβάλλοντος κλπ, αλλά θα σου γράψω εγώ κάποια φαρμακάκια και θα σου έρθει κανονικά περίοδος".
"Ξέρετε, γιατρέ, αποφεύγω να παίρνω φάρμακα και αδίκως μου τα γράφετε γιατί δε θα τα πάρω" αντέταξε η πελάτης.
Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι η επιστήμη συνεχίζει να συνταγογραφεί, και χαμογελάει συναινετικά καθησυχάζοντάς την πελάτη πως είναι αθώα φάρμακα που θα πάρει για 4 μέρες μόνο ώστε να επανέλθει ο κύκλος της. Η επιστήμη είχε βεβαιωθεί πως η πελάτης δεν κυοφορεί διότι η τελευταία είχε κάνει δύο τεστ ούρων, από αυτά που κυκλοφορούν στο εμπόριο, και είχαν βγει αρνητικά. Αλλά δε κυκλοφορούν σε οποιοδήποτε αγορά. Αλλά της Αγγλίας- μεγάλη η χάρη της.
Το απόγευμα της Παρασκευής κατέβηκα για ψώνια. Μου τηλεφωνεί σε κατάσταση πανικού-φλας η μάνα μου "Σε παρακαλώ πήγαινε να κάνεις ένα τεστ αίματος για να σιγουρευτούμε πριν πάρεις τα φάρμακα!" Στις διαταγές της. Πήγα σε μια μικροβιολόγο που ήξερα από παλιά. Φίρμα κι αυτή. Μου παίρνει αίμα για να δει τα επίπεδα χοριακής γοναδοτροπίνης.
Στις 8 της ίδιας μέρας μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του τεστ είμαι στην 4η-5η εβδομάδα της κύησης.
Αν είχα ξεκινήσει να παίρνω την αγωγή με τα 4 "αθώα φαρμακάκια" από την Παρασκευή, τη Δευτέρα που ταξίδευα θα αιμορραγούσα αποβάλλοντας το μυομήτριο και το έμβρυο. Το πιθανότερο είναι πως η αιμορραγία θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια της προγραμματισμένης αεροπορικής πτήσης μου στο εξωτερικό με απρόβλεπτες συνέπειες. Ίσως δηλαδή να σας έβλεπα κυριολεκτικά στην κόλαση, μωρά μου. Όσο κυριολεκτικά μπορεί να δει κανείς θεούς, διαβόλους και νεκρούς.
Αν πάλι η μικροβιολόγος μπέρδεψε τα αίματα ή τα παραπεμπτικά, τότε αποδεικνύεται πως όχι μόνο δεν είμαι σε....ενδιαφέρουσα αλλά ότι η εμπιστοσύνη μου στον ιατρικό κλάδο έχει υποστεί μεγάλη φθορά πολύ πριν τη τελευταία επίσκεψή μου στο γυναικολόγο και όλα αυτά δεν είναι παρά conspiracy theories.
Σήμερα γράφτηκα στον GP της γειτονιάς μου. Και επειδή είναι ήδη στους καταλόγους τους ο σύντροφός μου -και πατέρας του αινιγματικού εμβρύου- μάλλον θα κερδίσω μια θέση ανάμεσα στους Εβραίους γείτονές μου και πελάτες του ιατρείου, κάπου στο βόρειο Λονδίνο.
Μεθαύριο θα κάνω ένα επαναληπτικό τεστ. Ωστόσο, ας ακονίσουμε την κριτική μας ικανότητα σ' ό,τι είπα και ό,τι παρέλειψα. Αυτό που παρέλειψα να πω είναι "συγνώμη αν σας φέρνω σε αμηχανία. Νόμισα προς στιγμήν πως αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα e-μερολόγιο."
21/1/08
12/1/08
θα σε δω στην κόλαση, μωρό μου
Έκλεισε κι αυτός ο κύκλος. Μετά;
"Από περιέργεια υπάρχω και από καραγκιοζλίκι", όπως λέει και το τραγούδι.
Θα δείξει, που λες.
Τώρα θέλω να βγω να πάρω αέρα. Θα ανοίξω μετά άλλο κύκλο, σαν τη μάγισσα, θα πω τα λόγια μου και θα τον κλείσω, όταν χρειαστεί. Και πάλι και πάλι.
Πέρασα όμορφα εδώ. Και ήμουν όλη εδώ. Ίσως γι' αυτό βγαίνω έξω.
Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς. Ευτυχώς που στο ύστατο αντίο θα απουσιάζω για τα καλά.
(φωτό Robert Frank)
Ευχαριστώ πολύ για τη συντροφιά και τον χρόνο που μου χαρίσατε. Ειλικρινά.
"Από περιέργεια υπάρχω και από καραγκιοζλίκι", όπως λέει και το τραγούδι.
Θα δείξει, που λες.
Τώρα θέλω να βγω να πάρω αέρα. Θα ανοίξω μετά άλλο κύκλο, σαν τη μάγισσα, θα πω τα λόγια μου και θα τον κλείσω, όταν χρειαστεί. Και πάλι και πάλι.
Πέρασα όμορφα εδώ. Και ήμουν όλη εδώ. Ίσως γι' αυτό βγαίνω έξω.
Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς. Ευτυχώς που στο ύστατο αντίο θα απουσιάζω για τα καλά.
(φωτό Robert Frank)Ευχαριστώ πολύ για τη συντροφιά και τον χρόνο που μου χαρίσατε. Ειλικρινά.
Φιλί μεγάλο και αγκαλιά.
Με όνομα δανεικό αλλά με συναισθήματα γνήσια,
niemandsrose
Με όνομα δανεικό αλλά με συναισθήματα γνήσια,
niemandsrose
11/1/08
against facebook
Το face book το αντιπαθώ όσο τίποτα άλλο από τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα για τους λόγους που έχω περιγράψει εδώ.
Το ότι γίνεται αρπαγή προσωπικών δεδομένων δεν χρειάζεται να είσαι ο Όργουελ για να το δεις. Σου φταίνε οι κάμερες -ok δικαίως- αλλά το ανελέητο ξεβράκωμα σ' αυτή την πανηλίθια ιστορία που λέγεται φέις μπουκ δε σε χαλάει.
Όσο για τον αρχικό σκοπό του, και καλά αναζήτηση παλιών συμμαθητών, αυτό μπορεί να είχε κάποιο νόημα στις ΗΠΑ λόγω μεγέθους αλλά και κινητικότητας του πληθυσμού.
Στο Ελλάντα που είμαστε μια χούφτα κούτσουρα/αμετακίνητα, τι μας χρειάζεται το facebook εκτός από αυτοπροβολή ("ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε";), χάσιμο χρόνου (πρωταθλητές time wasters), παλιμπαιδισμό (pathetic American infantilism), καμάκι και κλίκες;
Το σιχαίνομαι πιο πολύ από το κοκορέτσι και το μισώ πιο πολύ από τα groupies του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Μάλαμα.
Μπλιάχ!
Με την ευκαιρία αυτού του ευγενέστατου μηνύματος θα ήθελα να ενημερώσω τους αγαπητούς φίλους που με έχουν προσκαλέσει στο f#@&*^! facebook, ότι δε θα αποδεχθώ την πρόσκλησή τους αλλά τους ευχαριστώ τα μέγιστα που μου έδωσαν την ευκαιρία να εκτονώσω την οργή μου που έχει μια ιδεολογική βάση μεν αλλά μη τρελαθούμε κιόλας πως μου φταίει το φέις μπουκ. :)
Show consideration.
Το ότι γίνεται αρπαγή προσωπικών δεδομένων δεν χρειάζεται να είσαι ο Όργουελ για να το δεις. Σου φταίνε οι κάμερες -ok δικαίως- αλλά το ανελέητο ξεβράκωμα σ' αυτή την πανηλίθια ιστορία που λέγεται φέις μπουκ δε σε χαλάει.
Όσο για τον αρχικό σκοπό του, και καλά αναζήτηση παλιών συμμαθητών, αυτό μπορεί να είχε κάποιο νόημα στις ΗΠΑ λόγω μεγέθους αλλά και κινητικότητας του πληθυσμού.
Στο Ελλάντα που είμαστε μια χούφτα κούτσουρα/αμετακίνητα, τι μας χρειάζεται το facebook εκτός από αυτοπροβολή ("ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε";), χάσιμο χρόνου (πρωταθλητές time wasters), παλιμπαιδισμό (pathetic American infantilism), καμάκι και κλίκες;
Το σιχαίνομαι πιο πολύ από το κοκορέτσι και το μισώ πιο πολύ από τα groupies του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Μάλαμα.
Μπλιάχ!
Με την ευκαιρία αυτού του ευγενέστατου μηνύματος θα ήθελα να ενημερώσω τους αγαπητούς φίλους που με έχουν προσκαλέσει στο f#@&*^! facebook, ότι δε θα αποδεχθώ την πρόσκλησή τους αλλά τους ευχαριστώ τα μέγιστα που μου έδωσαν την ευκαιρία να εκτονώσω την οργή μου που έχει μια ιδεολογική βάση μεν αλλά μη τρελαθούμε κιόλας πως μου φταίει το φέις μπουκ. :)
Show consideration.
10/1/08
ομάδα αλληλοβοήθειας "mana eleos!"
-Γεια σου Κινέζα. Τι κάνεις;
-Την Κινέζα βρε νούμερο.
-Πόσα παιδιά έχεις βρε συντρόφισσα;
-Κανένα. Εσύ;
-Κανένα. Αλλά ο πατέρας μου θέλει να κάνω ένα.
- Ένα ίσον το μάξιμουμ.
- Η μάνα μου λέει ένα ίσον κανένα.
-Ένα ίσον το μάξιμουμ.
-Όχι. Ένα ίσον το μίνιμουμ.
-Από Ιστορία όμως είμαστε ίσοι.
-Ίσα με την ισότητα.
-Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης.
- Ελευθερία λένε την αδελφή μου. Αδέλφια έχεις;
-Όχι. Αφού είμαι το μάξιμουμ.
- Και αν η μαμά σου ξεπερνούσε το μάξιμουμ;
- Penalty.
-Και ποιος το εκτελεί ρε Κινέζα;
- Όχι death penalty ρε Ελληνίδα.
- Αλλά;
- 3-5 χιλιάδες λίρες για κάθε έξτρα τέκνο.
- Και εγώ στα πέναλτυ είμαι.
- Παίζεις μπάλα;
- Έχω άπαικτο τερματοφύλακα.
- Από μεταγραφή;
-Όχι, από λατέξ.
- Λατινοαμερικάνος ο τερματοφύλακας;
- Όχι, υλικό προφυλακτικών.
- Και τους γονείς πώς τους παίζεις;
- Τους έδωσα μεταγραφή.
- Στο λατέξ;
- Στο Fight Club.
- κλαπ-κλαπ-κλαπ
- Ομάδες αλληλοβοήθειας για Έλληνες γονείς, Κινέζα. Να πάνε να κλαίγονται, Κινέζα μου, που πατήσαμε τα τριάντα, τριαντάφυλλα κοτζάμ, και δεν έχουμε τεκνοποιήσει ακόμα. Να πάει η δικιά μου να κλαίγεται "αχ, που δε μου κάνει εγγόνι!". Να αναστενάζει και η άλλη, η ανέγγονη, "πόσο χρονών είναι η κόρη σου;" "30!" "Και ακόμα τίποτα;" "Τίποτα. Η δικιά σου;" "31". Και κλάμα οι κυρίες στην ομάδα. Ομαδάρα!
-It' s all Greek to me.
-Εμένα να δεις.
-Δες - δες! Δες ένα μωρουδάκι που έχει η κυρία!
- Άχου το καλό που είναι!
-Τέλος καλό όλα καλά.
-Την Κινέζα βρε νούμερο.
-Πόσα παιδιά έχεις βρε συντρόφισσα;
-Κανένα. Εσύ;
-Κανένα. Αλλά ο πατέρας μου θέλει να κάνω ένα.
- Ένα ίσον το μάξιμουμ.
- Η μάνα μου λέει ένα ίσον κανένα.
-Ένα ίσον το μάξιμουμ.
-Όχι. Ένα ίσον το μίνιμουμ.
-Από Ιστορία όμως είμαστε ίσοι.
-Ίσα με την ισότητα.
-Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης.
- Ελευθερία λένε την αδελφή μου. Αδέλφια έχεις;
-Όχι. Αφού είμαι το μάξιμουμ.
- Και αν η μαμά σου ξεπερνούσε το μάξιμουμ;
- Penalty.
-Και ποιος το εκτελεί ρε Κινέζα;
- Όχι death penalty ρε Ελληνίδα.
- Αλλά;
- 3-5 χιλιάδες λίρες για κάθε έξτρα τέκνο.
- Και εγώ στα πέναλτυ είμαι.
- Παίζεις μπάλα;
- Έχω άπαικτο τερματοφύλακα.
- Από μεταγραφή;
-Όχι, από λατέξ.
- Λατινοαμερικάνος ο τερματοφύλακας;
- Όχι, υλικό προφυλακτικών.
- Και τους γονείς πώς τους παίζεις;
- Τους έδωσα μεταγραφή.
- Στο λατέξ;
- Στο Fight Club.
- κλαπ-κλαπ-κλαπ
- Ομάδες αλληλοβοήθειας για Έλληνες γονείς, Κινέζα. Να πάνε να κλαίγονται, Κινέζα μου, που πατήσαμε τα τριάντα, τριαντάφυλλα κοτζάμ, και δεν έχουμε τεκνοποιήσει ακόμα. Να πάει η δικιά μου να κλαίγεται "αχ, που δε μου κάνει εγγόνι!". Να αναστενάζει και η άλλη, η ανέγγονη, "πόσο χρονών είναι η κόρη σου;" "30!" "Και ακόμα τίποτα;" "Τίποτα. Η δικιά σου;" "31". Και κλάμα οι κυρίες στην ομάδα. Ομαδάρα!
-It' s all Greek to me.
-Εμένα να δεις.
-Δες - δες! Δες ένα μωρουδάκι που έχει η κυρία!
- Άχου το καλό που είναι!
-Τέλος καλό όλα καλά.
9/1/08
remote control
Είχε ξαπλώσει στον καναπέ. Γύρω όλα τα remote control. Ο έλεγχος της απομακρυσμένης συσκευής. H θερμοκρασία, οι εικόνες, οι ήχοι και τα φώτα υπάκουαν πειθήνια. Ήταν ο Θεός ενός ηλεκτρομαγνητικού σύμπαντος.
Και εγένετο μνήμη. Η σαμποτέρ της καθημερινότητας. Η αμετακίνητη φύλακας εκλεκτικών αισθήσεων.
....Η αλήθεια ήταν πως υπήρχε control για τη μνήμη. Αρκεί να έπαιρνε απόσταση. Αρκεί να έβρισκε ενέργεια. Αρκεί να έβγαινε έξω για μπαταρίες. Όμως δε θέλησε να περιμένει τον επόμενο deus ex machina. Της εγγύτερης συσκευής. Ο deus όμως περίμενε στο περίπτερο. Καλού κακού.
Και εγένετο μνήμη. Η σαμποτέρ της καθημερινότητας. Η αμετακίνητη φύλακας εκλεκτικών αισθήσεων.
"Η εγγύτερη των συσκευών είναι εκτός ελέγχου".-.-.-
Η έξοδος κλείνει.
Δεσμώτης της μνήμης ώσπου να σαπίσει στο παρελθόν.
....Η αλήθεια ήταν πως υπήρχε control για τη μνήμη. Αρκεί να έπαιρνε απόσταση. Αρκεί να έβρισκε ενέργεια. Αρκεί να έβγαινε έξω για μπαταρίες. Όμως δε θέλησε να περιμένει τον επόμενο deus ex machina. Της εγγύτερης συσκευής. Ο deus όμως περίμενε στο περίπτερο. Καλού κακού.
8/1/08
τον έφαγαν τα χρέη
Ο Οφειλέτης ήταν κύριος. Κυρίευε το Λαβείν. Εξαγωγαί φθηνών μεταφορών. Θα διεκδικούσε δηλαδή την πατρότητα αυτού του κειμένου. Αλλά...
Ο Οφειλέτης ήταν άρχοντας. Των διαπροσωπικών σχέσεων. Τα δίποδα εύκολα τα αρχειοθέτησε, τα άρχισε, τα έγραψε στ' αρχίδια του, τους ευχήθηκε αρχιμηνιά και αρχιχρονιά. Των σχέσεων αιτίου-αιτιατού όμως...
Ο Οφειλέτης ήταν πολίτης. Αν και πια την Πόλη του την έλεγαν και Ισταμπούλ.Το πάπλωμα Κινέζικο. Παρείχε την υπηρεσία του αγόγγυστα.Το κρεβάτι Ινδικό. Έκανε παθητική αντίσταση. Ο ύπνος άπατρις και άναρχος. Γι' αυτό...
Ένα βράδυ που ο Οφειλέτης παραδόθηκε στον ύπνο, δεκάδες, μετά εκατοντάδες και, όπως πάει, χιλιάδες χρέη, μικροσκοπικά πολύποδα,αρθρόποδα, με τρίχες στα δόντια, κεντριά στα φτερά και στη νιοστή μάτια κόκκινα, ξεμύτισαν από το κομπόδεμα που είχε σαπίσει στο σομιέ του κρεβατιού. Και κράτς-κρουτς, τον έφαγαν τα χρέη.
Ο Οφειλέτης ήταν άρχοντας. Των διαπροσωπικών σχέσεων. Τα δίποδα εύκολα τα αρχειοθέτησε, τα άρχισε, τα έγραψε στ' αρχίδια του, τους ευχήθηκε αρχιμηνιά και αρχιχρονιά. Των σχέσεων αιτίου-αιτιατού όμως...
Ο Οφειλέτης ήταν πολίτης. Αν και πια την Πόλη του την έλεγαν και Ισταμπούλ.Το πάπλωμα Κινέζικο. Παρείχε την υπηρεσία του αγόγγυστα.Το κρεβάτι Ινδικό. Έκανε παθητική αντίσταση. Ο ύπνος άπατρις και άναρχος. Γι' αυτό...
Ένα βράδυ που ο Οφειλέτης παραδόθηκε στον ύπνο, δεκάδες, μετά εκατοντάδες και, όπως πάει, χιλιάδες χρέη, μικροσκοπικά πολύποδα,αρθρόποδα, με τρίχες στα δόντια, κεντριά στα φτερά και στη νιοστή μάτια κόκκινα, ξεμύτισαν από το κομπόδεμα που είχε σαπίσει στο σομιέ του κρεβατιού. Και κράτς-κρουτς, τον έφαγαν τα χρέη.
6/1/08
Κλεφτοποστάδες: οι λογοκλόποι του blogging
Πρόσφατα, ανακάλυψα τυχαία μέσα από το πρόγραμμα που δίνει τα στατιστικά του blog ότι κάποιος Νίκος Δασκαλάκης αντέγραψε αυτούσιο ένα πόστ μου (6/11/07) και το δημοσίευσε ως δικό του σε δύο ιστότοπους: στο ecocrete (23/11/07) και στο blog Οικολόγοι Πράσινοι Πολιτική Κίνηση Κρήτης (23/11/07).
(print screen1: το κλεμμένο ποστ στα δύο σάιτ)
Ο τύπος, δεν ζήτησε άδειά μου για την αναδημοσίευση, παρά την παράκληση που εμφανίζεται στο κάτω μέρος του blog μου.Ούτε θεώρησε θεμιτό να κάνει αναφορά στο blog μου. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά είχε το θράσος να υπογράψει το κείμενο ως δικό του.
Μόλις διαπίστωσα το περιστατικό (2/1/08), επικοινώνησα αρχικά με το ecocrete μέσω email ζητώντας είτε να διαγράψουν το άρθρο από την ιστοσελίδα, είτε να αφαιρέσουν το όνομα του συντάκτη και να κάνουν αναφορά στο blog μου, είτε να μου προωθήσουν στοιχεία επικοινωνίας του συντάκτη. Επίσης έκανα εγγραφή στο site και άφησα σχόλιο.
(print screen2: το σχόλιό μου στο ecocrete που ποτέ δεν αναρτήθηκε)
Όμως όχι μόνο δεν πήρα καμία απάντηση στο email, όχι μόνο το κλεμμένο κείμενο εξακολουθεί να εμφανίζεται στο site με το όνομα του...κλεφτοποστά, αλλά το σχόλιό μου δε δημοσιεύθηκε!
Μετά θέλησα να επικοινωνήσω με το blog των Οικολόγων, αλλά επειδή δε δίνουν email άφησα ένα άφησα σχόλιο.
(print screen3: το σχόλιό μου στο blog των Πράσινων που ποτέ δεν αναρτήθηκε)
Όμως το σχόλιό μου ουδέποτε αναρτήθηκε μια που έπρεπε να περάσει από moderation και βέβαια το κείμενο εξακολουθεί να εμφανίζεται με το όνομα του κλεφτοποστά.
Επειδή οι δύο αναδημοσιεύσεις-λογοκλοπές έγιναν την ίδια μέρα (23/11/07), και επειδή η θεματολογία των δύο sites (ecocrete και blog Πρασίνων) είναι κοινή, έχω λόγους να πιστεύω ότι ο Ν.Δασκαλάκης ανήκει στη συντακτική ομάδα, πράγμα που ίσως εξηγεί για ποιο λόγο τα σχόλιά μου κόπηκαν από το moderation και στις δύο περιπτώσεις.
Έκανα μια προσπάθεια να αναζητήσω στοιχεία επικοινωνίας του Νίκου Δασκαλάκη και να του ζητήσω να αφαιρέσει το άρθρο αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι.
Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες μήπως και λυθεί το θέμα, προτού κάνω λόγο για το περιστατικό μέσα από το blog μου. Τελικά, αποφάσισα να το εκθέσω στην κρίση όλων σας.
Αν και δε με ενδιαφέρει τόσο να δώσω νομική διάσταση στο θέμα, ρίχνοντας μια ματιά στον ελληνικό νόμο (ν.2121/1993) περί πνευματικής ιδιοκτησίας, φαίνεται σαν να πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Μάλιστα, αν ο Νίκος Δασκαλάκης πληρώθηκε για τη δημοσίευση στο ecocrete, το θέμα παίρνει ακόμα πιο αιχμηρές διαστάσεις.
Η ηθική διάσταση με ενδιαφέρει όμως περισσότερο μια που έχω σοκαριστεί από το περιστατικό.
(print screen1: το κλεμμένο ποστ στα δύο σάιτ)Ο τύπος, δεν ζήτησε άδειά μου για την αναδημοσίευση, παρά την παράκληση που εμφανίζεται στο κάτω μέρος του blog μου.Ούτε θεώρησε θεμιτό να κάνει αναφορά στο blog μου. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά είχε το θράσος να υπογράψει το κείμενο ως δικό του.
Μόλις διαπίστωσα το περιστατικό (2/1/08), επικοινώνησα αρχικά με το ecocrete μέσω email ζητώντας είτε να διαγράψουν το άρθρο από την ιστοσελίδα, είτε να αφαιρέσουν το όνομα του συντάκτη και να κάνουν αναφορά στο blog μου, είτε να μου προωθήσουν στοιχεία επικοινωνίας του συντάκτη. Επίσης έκανα εγγραφή στο site και άφησα σχόλιο.
(print screen2: το σχόλιό μου στο ecocrete που ποτέ δεν αναρτήθηκε)Όμως όχι μόνο δεν πήρα καμία απάντηση στο email, όχι μόνο το κλεμμένο κείμενο εξακολουθεί να εμφανίζεται στο site με το όνομα του...κλεφτοποστά, αλλά το σχόλιό μου δε δημοσιεύθηκε!
Μετά θέλησα να επικοινωνήσω με το blog των Οικολόγων, αλλά επειδή δε δίνουν email άφησα ένα άφησα σχόλιο.
(print screen3: το σχόλιό μου στο blog των Πράσινων που ποτέ δεν αναρτήθηκε)Επειδή οι δύο αναδημοσιεύσεις-λογοκλοπές έγιναν την ίδια μέρα (23/11/07), και επειδή η θεματολογία των δύο sites (ecocrete και blog Πρασίνων) είναι κοινή, έχω λόγους να πιστεύω ότι ο Ν.Δασκαλάκης ανήκει στη συντακτική ομάδα, πράγμα που ίσως εξηγεί για ποιο λόγο τα σχόλιά μου κόπηκαν από το moderation και στις δύο περιπτώσεις.
Έκανα μια προσπάθεια να αναζητήσω στοιχεία επικοινωνίας του Νίκου Δασκαλάκη και να του ζητήσω να αφαιρέσει το άρθρο αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι.
Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες μήπως και λυθεί το θέμα, προτού κάνω λόγο για το περιστατικό μέσα από το blog μου. Τελικά, αποφάσισα να το εκθέσω στην κρίση όλων σας.
Αν και δε με ενδιαφέρει τόσο να δώσω νομική διάσταση στο θέμα, ρίχνοντας μια ματιά στον ελληνικό νόμο (ν.2121/1993) περί πνευματικής ιδιοκτησίας, φαίνεται σαν να πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Μάλιστα, αν ο Νίκος Δασκαλάκης πληρώθηκε για τη δημοσίευση στο ecocrete, το θέμα παίρνει ακόμα πιο αιχμηρές διαστάσεις.
Η ηθική διάσταση με ενδιαφέρει όμως περισσότερο μια που έχω σοκαριστεί από το περιστατικό.
Εσείς πώς κρίνετε το περιστατικό;
Τι θα κάνατε στη θέση μου;
Tι μπορούμε να κάνουμε συλλογικά;
UPDATE: σημερινή απάντηση από ecocrete
Τι θα κάνατε στη θέση μου;
Tι μπορούμε να κάνουμε συλλογικά;
UPDATE: σημερινή απάντηση από ecocrete
Αγαπητέ ή αγαπητή Niemandsrose
Σας ζητούμε συγνώμη για την αναστάτωση που σας προκαλέσαμε. Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν πρόκειται για κλοπή αλλά για ένα λάθος που αποκαταστήσαμε αμέσως με το που είδαμε το μήνυμά σας (μόλις σήμερα λόγω διακοπών) με το να αναφέρουμε την πηγή του όπως μας υποδεικνύετε. Θεωρούμε το άρθρο πολύ ενδιαφέρον για τους επισκέπτες μας και θα θέλαμε να το διατηρήσουμε. Αν όμως επιθυμείτε να το αποσύρουμε παρακαλούμε να μας το ζητήσετε.
Ο κ. Δασκαλάκης είναι ένας από τους επισκέπτες του ecocrete που στέλνει κατά καιρούς δημοσιεύματα που του άρεσαν και που μπορεί να μας ενδιαφέρουν. Πάντα αναφέρει την πηγή ώστε αν αναδημοσιεύσουμε κάποιο να μπορούμε να την προσθέσουμε. Στην περίπτωση του άρθρου σας είχε παραλείψει να την αναφέρει και ένας από τους εθελοντές administrator του ecocrete που το βρήκε πολύ ενδιαφέρον το ανέβασε προσθέτοντας το όνομα του αποστολέα χωρίς να το πολυσκεφτεί. Ο ίδιος εθελοντής διαχειρίζεται και το άλλο blog των Οικολόγων Πράσινων και ...το ανέβασε και εκεί. Ο κ. Δασκαλάκης δεν έχει καμία ευθύνη για το λάθος αφού δεν το ανέβασε ο ίδιος. Αν ψάχνετε κάποιον για να αποδώσετε ευθύνες μπορείτε να το κάνετε σε μένα που έχω την αρμοδιότητα να ελέγχω τις καταχωρήσεις.
Επισκευθήκαμε το blog σας και διαπιστώσαμε ότι βιαστήκατε να βγάλετε συμπεράσματα καλώντας τους επισκέπτες σας σε συλλογική αντίδραση. Με δεδομένο ότι το ecocrete είναι ένας μη κερδοσκοπικός δικτυακός τόπος που ανήκει σε δέκα συλλόγους προστασίας του περιβάλλοντος της Κρήτης με απολύτως εθελοντική διαχείριση θεωρώ την αντίδρασή σας υπερβολική αφού δεν υπήρχε πρόθεση να σας βλάψουμε ή να αποκομίσουμε κάποιο κέρδος από την αναδημοσίευση. Αν κάποιος βλάπτεται από την υπόθεση είναι το ecocrete στο οποίο επιτίθεστε δημόσια αφιερώνοντας όλη την πρώτη σελίδα του blog σας.
Και πάλι σας ζητάμε συγνώμη, καλή συνέχεια και καλή χρονιά.
Αριστείδης Παπαδάκης
Διαχείριση ecocrete.gr Ηρακλείου (info@ecocrete.gr)
Διαχείριση ecocrete.gr Ηρακλείου (info@ecocrete.gr)
ΥΓ
Μπορείτε αν θέλετε να αναρτήσετε το μήνυμα αυτό στο blog σας.
3/1/08
bloody voters
Προεκλογικώς, διάφορα τσουτσέκια του Συνασπισμού μας ζάλισαν τον έρωτα να κατέβουμε να ψηφίσουμε στις εθνικές εκλογές. Το ζητούμενο, όπως το έθεταν, ήταν όχι να κατέβουμε να ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να μην κάνουμε αποχή.
Γιατί φυσικά δεν ήταν και τόσο ανόητοι να σου πουν κατέβα ψήφισε το κόμμα μας, αλλά ήταν τόσο κουτοπόνηροι ώστε να στηλιτεύουν δήθεν το δικομματισμό, να σνομπάρουν τα άλλα αριστερά κόμματα που δεν έχουν τον αέρα του Ευρωπαϊστή, και βέβαια να βυσσοδομούν ενάντια στην επιλογή της αποχής, έτσι ώστε να σου απομένει μία λύση στον ορίζοντα: ΣΥΡΙΖΑ.
Επιλογή. Το άκουσες αυτό, τσουτσέκι; Το ξαναλέω: επιλογή. Η προπαγάνδα σου επιχείρησε να μου πηδήξει την ελευθερία επιλογής.
Όλως τυχαίως, ο πρόεδρος του κόμματος έσπευσε να αγκαλιάσει την μαυροφορεμένη διαδήλωση στο Σύνταγμα και όλως τυχαίως έκανε λόγο για κίνημα των bloggers, ώστε να μη φύγει κανένα πρόβατο έξω από το μαντρί. Έχεις μπλογκ; Είσαι μπλογκεράς. Είσαι μπλογκεράς ψαγμένος και ανήσυχος; Ανήκεις στο κίνημα. Ανήκεις στο κίνημα; Είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Τι με λες ρε θείο; Σοβαρά;
Τελικά το γελοίον του όλου εγχειρήματος, δηλαδή της προπαγάνδας και της οικειοποίησης ενός ολόκληρου χώρου, αποδείχθηκε από το ποσοστό αποχής. Πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα: 25.86%. Το ¼ των εγγεγραμμένων ψηφορόρων γύρισε την πλάτη στη ρέπλικα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Λοιπόν, επειδή εδώ δεν είναι ούτε Κένυα, ούτε Πακιστάν, αν θέλεις να λέγεσαι προοδευτικός και δημοκράτης, η πρώτη και στοιχειώδης σου υποχρέωση είναι ο σεβασμός προς την ελευθερία επιλογής του άλλου. Τήρησε αυτό και βλέπουμε, ντεμέκ προοδευτικέ Ταλιμπάν.
1/1/08
κρύο, καιρός για τρίο
Η Λου αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Ρωσία, την πατρίδα της, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης που ήταν τότε από τα λιγοστά που δέχονταν γυναίκες. Όμως αρρωσταίνει βαριά και περνάει κάποιους μήνες στη Ρώμη για να αναρρώσει. Εκεί κατά τη διάρκεια μιας λογοτεχνικής δεξίωσης γνωρίζει τον Πωλ, διδάκτωρ φιλοσοφίας, και ερωτεύονται. Ο Πωλ γράφει στο φίλο του Φρήντριχ εγκωμιάζοντας το πνεύμα, την ομορφιά και την καλλιέργεια της Λου. Κάνει πρόταση γάμου στη Λου αλλά εκείνη την απορρίπτει γιατί η επιθυμία της ήταν να ζήσει σε μια κοινότητα διανοουμένων ως ισότιμο μέλος. Τότε εκείνος για να τη δελεάσει, πιθανόν, της προτείνει να γνωρίσει τον φίλο του Φρήντριχ, έναν πολλά υποσχόμενο φιλόσοφο.Τελικά η Λου και ο Φρήντριχ συναντώνται και γνωρίζονται τυχαία. Ο Φρήντριχ την ερωτεύεται χωρίς να ξέρει πως είναι ερωμένη του φίλου του, Πωλ. Της κάνει πρόταση γάμου αλλά εκείνη αρνείται. Και αναχωρούν σε ταξίδι ανά την Ευρώπη οι τρεις εραστές και η μητέρα της Λου. Τελικά η Lou Salome αποφάσισε να ζήσει με το νεαρότερο και πιο προσιτό Paul Rée. Ο Friedrich Nietzsche αν και βαθιά πικραμένος απομονώνεται στο Rapallo της Ιταλίας και γράφει μέσα σε δέκα μέρες το πρώτο μέρος του "Τάδε έφη Ζαρατούστρα".
Ευρώπη 1882.
Η Αναΐς ζει με τον άνδρα της στο Παρίσι. Αυτός ασχολείται με χρηματοοικονομικά και αυτή με το γράψιμο. Ώσπου εμφανίζεται στη ζωή της ο Χένρυ, ένας άσημος συγγραφέας και ζωγράφος. Ο Χένρυ είναι παντρεμένος, για δεύτερη φορά, με την Τζούν αλλά την μοιράζεται με τον Τζην, έναν ομότεχνό του. Η Αναΐς και ο Χένρυ σύντομα συνάπτουν ερωτική σχέση. Αργότερα η Αναϊς και η Τζουν συνευρίσκονται ερωτικά. Τελικά η Τζούν μαθαίνει για τη σχέση της Αναϊς με τον Χένρυ και τους εγκαταλείπει. Λίγο μετά και η Αναΐς εγκαταλείπει τον Χένρυ για να επιστρέψει στον Ian Hugo, το σύζυγό της. Γράφει για την ερωτική τους ιστορία στα πολύτομα Ημερολόγιά της ενώ ο Henry Miller εμπνέεται και ολοκληρώνει τον "Τροπικό του Καρκίνου". H Anais Nin και ο Henry Miller παρέμειναν αγαπημένοι φίλοι για μια ζωή.
Παρίσι 1931.
Η Όλγα είναι μια νέα γυναίκα, παλιότερα μαθήτρια της Σιμόν. Ο άνδρας της Σιμόν, Ζαν Πώλ, την ερωτεύεται αλλά εκείνη δεν ανταποκρίνεται. Δημιουργεί τότε δεσμό με την αδελφή της, τη Βάντα. Κάποτε, η Όλγα γνωρίζει τον εραστή της Σιμόν, τον Ζακ Λωρέν, και τον παντρεύεται. Η Simon De Beauvoir γράφει για το ménage à trois που έζησε πλάι στον Jean-Paul Sartre και τις αντιφάσεις της σεξουαλικά απελευθερωμένης γυναίκας στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα "L'invitee".
Παρίσι 1943.
H Χριστίνα προσλαμβάνεται ως διορθώτρια σε ένα καινούργιο περιοδικό. Ο Αντώνης εργάζεται ήδη στην επιχείρηση ως ρεπόρτερ.Την πρώτη της μέρα στη δουλειά συμβαίνει ανάμεσά τους coup de foudre. Κοινή τους αγάπη η συγγραφή. Είναι και οι δύο bloggers. Κάνουν έρωτα και σχέση. Επισημοποιούν τη σχέση. Αργότερα προσλαμβάνεται στη δουλειά μια νεαρή γραφίστρια, η Άννα. Ο Αντώνης δημιουργεί δεσμό με την Άννα. Φωτογραφίζει με το κινητό τον πισινό της και ζητά από τον Κυριάκο, συνάδελφό του Πολιτικό Μηχανικό -αφού αυτό σπούδασε- να αναγνωρίσει τα οπίσθια. Ο Κυριάκος, παλιός συμφοιτητής και νυν δημόσιος υπάλληλος στην Πολεοδομία, βρίσκει ανήθικη όχι τη φωτογραφία ούτε την απιστία του Αντώνη αλλά ότι η Άννα τον φλέρταρε στο ρεβεγιόν την Πρωτοχρονιά του 2008 αν και τα είχε ήδη με τον φίλο του. Την πέφτει λοιπόν στη Χριστίνα -την αρραβωνιαστικιά του Αντώνη- η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται. Για να την εκδικηθεί της αποκαλύπτει τον κρυφό δεσμό του αρραβωνιαστικού της με την γραφίστρια. Η Χριστίνα κάνει one night stand με τον Κυριάκο, βάζει τον αδελφό της να απειλεί με ανώνυμα τηλεφωνήματα την Άννα και η ίδια την κατασυκοφαντεί στον εργοδότη τους. Παράλληλα, ανοίγει καινούργιο blog όπου ανώνυμα ξεμπροστιάζει ποικιλοτρόπως τον Αντώνη που ωστόσο έχει γίνει διάσημος μπλογκεράς για άλλους λόγους. Η Άννα μένει έγκυος και προσπαθεί να πείσει τον Αντώνη να το κρατήσουν. Αφού εκείνος αρνείται, η Άννα επισκέπτεται με τη μητέρα της ένα μέντιουμ και επιχειρούν να του κάνουν μάγια. Ο Κυριάκος μαθαίνει πως η Χριστίνα κρύβεται πίσω από το συκοφαντικό μπλόγκ και το καρφώνει στον Αντώνη. Ο Αντώνης αποφασίζει να εγκαταλείψει το blogging και λίγο έλειψε να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, όπως έκανε κακήν-κακώς το έμβρυο της Άννας που θα παρέμενε χωρίς επώνυμο, όπως ολόκληρη η αθηναϊκή συντροφιά εν έτει 2008.
Αθήνα 2008.
-----------------------------------------------------------------
Διαβάστε
"Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom
"Τροπικός του Καρκίνου" του Henry Miller
"Χένρι και Τζούν" της Anais Nin
"Η καλεσμένη" της Simon De Beauvoir
http://www.greekbloggers.com/feed/
Δείτε
Henry and June, σε σκηνοθεσία Philip Kaufman.
Ευρώπη 1882.
(Η φωτογραφία λέγεται πως αποτελεί μοντάζ διάσημου Ελβετού φωτογράφου κατά παραγγελία του Νίτσε. Ένα καυστικό σχόλιο του τελευταίου πάνω στο ερωτικό τρίγωνο που έμελλε να βιώσει).
Η Αναΐς ζει με τον άνδρα της στο Παρίσι. Αυτός ασχολείται με χρηματοοικονομικά και αυτή με το γράψιμο. Ώσπου εμφανίζεται στη ζωή της ο Χένρυ, ένας άσημος συγγραφέας και ζωγράφος. Ο Χένρυ είναι παντρεμένος, για δεύτερη φορά, με την Τζούν αλλά την μοιράζεται με τον Τζην, έναν ομότεχνό του. Η Αναΐς και ο Χένρυ σύντομα συνάπτουν ερωτική σχέση. Αργότερα η Αναϊς και η Τζουν συνευρίσκονται ερωτικά. Τελικά η Τζούν μαθαίνει για τη σχέση της Αναϊς με τον Χένρυ και τους εγκαταλείπει. Λίγο μετά και η Αναΐς εγκαταλείπει τον Χένρυ για να επιστρέψει στον Ian Hugo, το σύζυγό της. Γράφει για την ερωτική τους ιστορία στα πολύτομα Ημερολόγιά της ενώ ο Henry Miller εμπνέεται και ολοκληρώνει τον "Τροπικό του Καρκίνου". H Anais Nin και ο Henry Miller παρέμειναν αγαπημένοι φίλοι για μια ζωή.
Παρίσι 1931.
Η Όλγα είναι μια νέα γυναίκα, παλιότερα μαθήτρια της Σιμόν. Ο άνδρας της Σιμόν, Ζαν Πώλ, την ερωτεύεται αλλά εκείνη δεν ανταποκρίνεται. Δημιουργεί τότε δεσμό με την αδελφή της, τη Βάντα. Κάποτε, η Όλγα γνωρίζει τον εραστή της Σιμόν, τον Ζακ Λωρέν, και τον παντρεύεται. Η Simon De Beauvoir γράφει για το ménage à trois που έζησε πλάι στον Jean-Paul Sartre και τις αντιφάσεις της σεξουαλικά απελευθερωμένης γυναίκας στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα "L'invitee".
Παρίσι 1943.
H Χριστίνα προσλαμβάνεται ως διορθώτρια σε ένα καινούργιο περιοδικό. Ο Αντώνης εργάζεται ήδη στην επιχείρηση ως ρεπόρτερ.Την πρώτη της μέρα στη δουλειά συμβαίνει ανάμεσά τους coup de foudre. Κοινή τους αγάπη η συγγραφή. Είναι και οι δύο bloggers. Κάνουν έρωτα και σχέση. Επισημοποιούν τη σχέση. Αργότερα προσλαμβάνεται στη δουλειά μια νεαρή γραφίστρια, η Άννα. Ο Αντώνης δημιουργεί δεσμό με την Άννα. Φωτογραφίζει με το κινητό τον πισινό της και ζητά από τον Κυριάκο, συνάδελφό του Πολιτικό Μηχανικό -αφού αυτό σπούδασε- να αναγνωρίσει τα οπίσθια. Ο Κυριάκος, παλιός συμφοιτητής και νυν δημόσιος υπάλληλος στην Πολεοδομία, βρίσκει ανήθικη όχι τη φωτογραφία ούτε την απιστία του Αντώνη αλλά ότι η Άννα τον φλέρταρε στο ρεβεγιόν την Πρωτοχρονιά του 2008 αν και τα είχε ήδη με τον φίλο του. Την πέφτει λοιπόν στη Χριστίνα -την αρραβωνιαστικιά του Αντώνη- η οποία όμως δεν ανταποκρίνεται. Για να την εκδικηθεί της αποκαλύπτει τον κρυφό δεσμό του αρραβωνιαστικού της με την γραφίστρια. Η Χριστίνα κάνει one night stand με τον Κυριάκο, βάζει τον αδελφό της να απειλεί με ανώνυμα τηλεφωνήματα την Άννα και η ίδια την κατασυκοφαντεί στον εργοδότη τους. Παράλληλα, ανοίγει καινούργιο blog όπου ανώνυμα ξεμπροστιάζει ποικιλοτρόπως τον Αντώνη που ωστόσο έχει γίνει διάσημος μπλογκεράς για άλλους λόγους. Η Άννα μένει έγκυος και προσπαθεί να πείσει τον Αντώνη να το κρατήσουν. Αφού εκείνος αρνείται, η Άννα επισκέπτεται με τη μητέρα της ένα μέντιουμ και επιχειρούν να του κάνουν μάγια. Ο Κυριάκος μαθαίνει πως η Χριστίνα κρύβεται πίσω από το συκοφαντικό μπλόγκ και το καρφώνει στον Αντώνη. Ο Αντώνης αποφασίζει να εγκαταλείψει το blogging και λίγο έλειψε να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, όπως έκανε κακήν-κακώς το έμβρυο της Άννας που θα παρέμενε χωρίς επώνυμο, όπως ολόκληρη η αθηναϊκή συντροφιά εν έτει 2008.
Αθήνα 2008.
Εύχομαι μια Ερωτική Χρονιά για όλους μας!
-----------------------------------------------------------------
Διαβάστε
"Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom
"Τροπικός του Καρκίνου" του Henry Miller
"Χένρι και Τζούν" της Anais Nin
"Η καλεσμένη" της Simon De Beauvoir
http://www.greekbloggers.com/feed/
Δείτε
Henry and June, σε σκηνοθεσία Philip Kaufman.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)