22/11/12

σύννεφα ναυλωμένα

Ζει κάπου στο άγριο κέντρο. Και όταν μου εξιστορεί, την ακούω σχεδόν πάντα άναυδη. Σαν ανταπόκριση από την Μέση Ανατολή. Ούτε μέση, ούτε άκρη, εσύ θα με φας. Μα πού ζω; Ο ρητορικός καημός του καθενός που πέφτει και ξαναπέφτει απ' τα σύννεφα. Σύννεφα ναυλωμένα με σπιτική ασφάλεια. Σύννεφο, ανέβασέ με πιο ψηλά απ' τον σακάτη τον Πακιστανό στα φανάρια, πήγαινέ με μακριά απ΄τα διαμελισμένα πτώματα παιδιών στην Παλαιστίνη, μακριά κι απ' τα παιδικά χεράκια που γαζώνουνε στην Κίνα τα ρούχα μου.
Τι όμορφα που σιδερώνει. Θες να σου ράψω εδώ που ξηλώθηκε, με ρωτάει. Και μετά θα βάλει το γυαλί, μεγάλη γυναίκα, να μου μαντάρει τη μασχάλη της μπλούζας. Μικροαστικό αξεσουάρ η οικιακή βοηθός; Εγώ το μεροκάματο δεν θα της το στερήσω. "Η τσιγκουνιά είναι μαγκιά", θα κρώζει η άλλη απ' το ραδιόφωνο. Αποταμίευση uber alles. Έλα τώρα, αφού ξέρω πως σου περισσεύουν, από μισθό και νοίκια που εισπράττεις, γιατί δε δίνεις 30 ευρώ το δεκαπενθήμερο να σου κάνει τη φασίνα, ρωτούσα έναν φίλο εργένη που παραπονιόταν για τις δουλειές του σπιτιού, ενώ με κατηγορούσε που φέρνω γυναίκα να μου καθαρίζει το σπίτι. Φτάσαμε να απολογούμαστε ο ένας στον άλλο για το πού διαθέτουμε τα χρήματά μας. Ομοτράπεζοι στην ενοχή απ' τη μεσαία τάξη και κάτω. Ούτε μέση, ούτε άκρη, εσύ θα με φας. Όλοι μαζί τα φάγαμε. Τα ψεύδη τους.
Μόλις βραδιάσει δεν κυκλοφορούν πια στους δρόμους. Κάθεται με τη φίλη της στο μπαλκόνι και κοιτάνε τις συμμορίες. Καθαριζαν σπίτια και οι δυο τους όλη μέρα. Και οι άλλοι από κάτω με τα κολλητά μαύρα tshirt και τις φλεβίτσες στα μπράτσα, άμα τους ρωτήσεις, ανέλαβαν να καθαρίσουν το σπίτι τους απ' τις βρωμιές. Τα περιττώματα είναι κάτι μαυριδεροί που έχουνε μικρομάγαζα στην πλατεία Αττικής, στην Αχαρνών, στον Άγιο Παντελεήμονα. Και εκείνες, λευκές αλλοδαπές, στη μέση της οδομαχίας. Ούτε μέση, ούτε άκρη, εσύ θα με φας.
Ξέρεις τι γίνεται κάθε βράδυ στη γειτονιά μου; Πάνε αυτοί οι πώς τους λες και σπάνε τα μαγαζιά των μαύρων και μετά αυτοί τους κυνηγάνε και έρχεται η αστυνομία και τους κοιτάει. Όχι, τους έλληνες δεν τους πιάνει. Παίζουνε κρυφτό στα στενά σαν παιδάκια. Μου αφηγείται σε σπαστά ελληνικά και μου γελάει στην οικουμενική γλώσσα. Ταχταρίζει το μωρό στην παγκόσμια γλώσσα της αγάπης. Δεν είναι στα καθήκοντά της να κάνει τόσες χαρές του μικρού. Τον παίρνει αγκαλιά στηρίζοντας τη μέση του με προσοχή. Ούτε μέση, ούτε άκρη, εσύ θα με φας.
Τις προάλλες μόλις τους είδε ένας άνθρωπος άρχισε να τρέχει. Και του λένε μη φοβάσαι! Εμείς μόνο τους ξένους κυνηγάμε. Μα εσείς που είστε έλληνες γιατί τους φοβάστε; Γιατί είμαστε κι εμείς ξένοι. Εγώ όταν διάβαζα στο μικρόφωνο τα ονόματα των νεκρών στην επέτειο του Πολυτεχνείου στο αμφιθέατρο του γυμνασίου δεν ήξερα πως διαβάζω ψευτιές. Δεν με είχε προετοιμάσει κανείς πως θά' ρθει μια μέρα ν' ακούσω πως δεν υπήρξε ποτέ Διομήδης Κομνηνός και Αγγελική Μπεκιάρη. Που ξέχασα μικρά και μεγάλα ονόματα πολλών απ' τους πολλούς που γνώρισα και θυμάμαι δυο ψευτονεκρών. Γιατί όταν διάλεγα μια φράση του Παούλ Τσελάν για ψευδώνυμο δε φανταζόμουν ποτέ ούτε πως το ψευδώνυμο δε θα ήταν απλά στυλ αλλά προστασία, ούτε πόσο σύντομα θα ήταν επίκαιρος ένας εβραίος ποιητής που έζησε μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης...



Μου δίνει συμβουλές. Της ανταποδίδει τα χαμόγελα. Μου κατεβάζει τα σκουπίδια στον κάδο. Σε λίγο καιρό φεύγει οριστικά από την Ελλάδα μετά από δυο δεκαετίες περίπου. Θέλω να της παραγγείλω να πετάξει στα σκουπίδια και ό,τι είδε στη γειτονιά της αλλά κάποτε πρέπει να ξεπεζεύουμε από τα ναυλωμένα σύννεφα. Κάποτε το απροσδόκητο γίνεται πραγματικότητα και έπειτα Ιστορία. Μέχρι τότε ζήσε τον εφιάλτη σου στη χώρα που τον γέννησε.
 

14/11/12

"Να' ρθεις τυχαία στο 8ωρο να σταματήσουν να πονάνε τα πόδια μου."

στην Ξ.Τ.

Μετά ήταν κάπως έτσι. Χορτάτος: πλαγίως και καλλιγραφικώς σε ξύλινη ταμπέλα απέξω. Μέσα μύριζε σφολιάτα και λιωμένο τυρί. Οι αποστάσεις του κόσμου εξωφρενικά μεγάλες. Μια βόλτα για ψώνια στο κέντρο μπορούσε να με εξουθενώσει. Να σπιθίζουν κούραση οι πατούσες μου. Ήταν ο διασκελισμός μου πεντάχρονος. Μια πολύ μεγαλόσωμη γυναίκα με κερνάει μια εξωτική λέξη με ωραία πικάντικη γεύση: πιροσκί. Την έβλεπα από χαμηλά και χωρίς λεφτά στην τσέπη. Πέντε χρονών δεν είχα τίποτα άλλο από το χέρι της μάνας μου να κρατηθώ. Να κρατηθώ, να μη με πάρει ο αέρας και να με στροβιλίσει, όπως τα πεσμένα φύλλα των δέντρων και τα πεταμένα εισιτήρια των μικρών διαδρομών τις νύχτες που φυσάει πολύ. Πέντε χρονών είσαι ένα μικρό τίποτα. Την ευχαρίστησα, μου απάντησε "τίποτα" και την αποχαιρέτισα προσωρινά. Θα την ξανάβλεπα αργότερα. Την άφησα να στέκεται πίσω απ΄τη τζαμαρία του μικροσκοπικού τυροπιτάδικου. Όρθιοι κατευοδώνουμε τους άλλους και έπειτα σωριαζόμαστε βαθιά ανάλογα πόσο βαραίνει ο αποχωρισμός. 

Τριάντα χρόνια μετά. 'Εχεις χορτάσει απ' όλα. Και έρωτες, τόσους που έχασες το μέτρημα, και φίλους από τη Νέα Ζηλανδία, ως το Ισραήλ, την Κένυα, την Τσεχία και την Ουρουγουάη, και ταξίδια σ' όλη την ήπειρο, κι αγάπη από αυτούς τους ίδιους που αγάπησες, και σαξές εδώ κι εκεί, και γέλια στα όρια της ύβρης. Και πόνο. Πολύ πόνο, κάθε είδους, ό,τι πόνο θες. Αλλά θα διαλέξεις τον γελωτοποιό και τον βασιλιά για τη βόλτα σου, θα σου πει εκείνη στην πολυθρόνα πίσω σου, ενώ βρίσκεσαι σωριασμένος ανάσκελα σε μια ψυχαναλυτική σχεδία ανάμεσα στα μνημικά κύματα. Κλάμα ναι, κλάψα πουθενά και για κανένα λόγο. Θα λες είμαι χορτάτος και θα το εννοείς. Το μόνο που στερήθηκες είναι η στέρηση.

Μετά πρέπει να κρύβεις την κοιλιά σου, μη δουν οι στερημένοι άνθρωποι πως την έχεις κάνει ταράτσα. Καλοπέραση και ευωχία. Κάθε σάρκα που απόλαυσες, του άλλου η λευκή νύχτα. Κάθε απογείωση για άλλο τόπο, του άλλου το ρουτινιάρικο, μίζερο πηγαινέλα. Κάθε γάργαρο γέλιο, του άλλου η παγωμένη κατήφεια. Κάθε κατόρθωμα, του άλλου η καθήλωση στα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Ναι; Όχι. Στατικότητα. Λιμνάζοντα ύδατα. Βούρκο. Θα σε κάνει να βουρκώσεις αργά ή γρήγορα. Και τα δάκρυα; Κι αυτά τελικά ποταμάκι που θα σε πάρει παρακάτω σα χάρτινο καραβάκι. Ο άλλος δε βλέπει χαρτί. Ατσάλι ίσως.

Και μόνο η ψυχαναλυτική σχεδία μετά πάει κόντρα στο χρόνο. Μεγάλωσες τόσο που βλέπεις αυτή τη γυναίκα απο ψηλά. Και με λεφτά στην τσέπη. Και κάθησες και στέκεται ακόμη. Και ντρέπεσαι που έχεις και δεν έχει. Που έζησες και δεν έζησε. Που χόρτασες κι έμεινε νηστική. Αν κάνεις πως  την κερνάς τυρόπιτα θα σου δαγκώσει το χέρι. Πρέπει να πεις: εγώ, εγώ σου χρωστάω για να το δεχτεί. Κι αλληλεγγύη μόνο σ΄αυτούς που μας βλέπουν από το ίδιο ύψος. Σ΄αυτούς που καταλαβαίνουν πως ο εργάτης δεν είναι κανενός περιουσία, ούτε του αφεντικού, ούτε του κόμματος. Ο εργάτης είναι μια θεία σου που δούλευε παλιά σε τυροπιτάδικο και μετά λαντζιέρισα και μετά καμαριέρα και μετά βοηθός μάγειρα και κάθε δουλειά του ποδαριού, όρθια, πάντα όρθια. Και μετά τρίψε-τρίψε, καθάρισε κι άλλη πατάτα, κι άλλη πατάτα να φάνε τριακόσιοι, θα σακατέψει και μέση και πόδια και χέρια. Και δισκοκήλη και φλεβίτιδα και τενοντίτιδες. Και δε μπορείς πια να την κεράσεις μια τυρόπιτα γιατί θα σε δαγκώσει. Και δεν είναι ένα σκυλί να του χαϊδέψεις έστω το κεφάλι. Εδώ είμαστε.

11/11/12

μη φας, έχουμε γλαρόσουπα και μπούτι από ελικόπτερο

Διαβάζω εδώ κι εκεί προτροπές σε λαϊκή εξέγερση που έχουν υπερβεί τα όρια της γραφικότητας και μου προκαλούν αμφιθυμία, αν πρέπει να καγχάσω, να προβληματιστώ, ή να φρικάρω για το πόσο βαθιά politically naive μπορεί να είναι κάποιος που συντάσσεται ή ακόμα χειρότερα συντάσσει αυτή την προτροπή.
Ποιος ακριβώς λαός θα εξεγερθεί και ενάντια σε τι ακριβώς;
Ας μου υποδείξει κάποιος, ποια προεργασία έχει επιτελεστεί, ποιες ζυμώσεις έχουν συντελεστεί και μέσα από ποιες ιστορικές μεταβολές έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για λαϊκή εξέγερση;
Να θυμίσω ότι οι αγανακτισμένοι της κάτω πλατείας Συντάγματος δεν κατόρθωσαν να συντάξουν μισό μανιφέστο; Να θυμίσω ότι το μεγάλο αντιμνημονιακό μπλοκ συναποτελείται, είτε μας αρέσει, είτε όχι, από εντελώς ετερόκλιτα στοιχεία, από λογής απολειφάδι της ακροδεξιάς, κι από μαχαιροβγάλτες νεοναζί μέχρι σταλινικούς, από συνειδητοποιημένους αριστερούς, απολιτίκ μικροαστούς, μπαχαλάκηδες, χουλιγκάνια μέχρι πασιφιστές αναρχικούς κλπ; Πώς ακριβώς θα δράσει ως ομοιογενές πλήθος με κοινά αιτήματα και εναντίον ποιου ακριβώς; Της κυβέρνησης που συγκροτήθηκε πριν λίγους μήνες;
Το ότι το αντιφά μέτωπο και η Αριστερά έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ της αντιμνημονιακής πτέρυγας, ώστε το κάθε μέχρι πρότινος πασκοννεδιτάκι να ξεπλύνει την πολλή μεταμοντερνιά και το λαϊφσταϋλίκι, μεταπηδώντας σε κάτι το πιο διαδραστικό, κάτι που θα πλήξει την πλήξη του, δεν συνεπάγεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα συνειδητοποιημένο πολιτικά κόσμο που θα μπορέσει να εγκατελείψει την ευκολία της εικονικής επανάστας για να σφαχτεί στους δρόμους. Γιατί θα πρέπει να είναι κανείς επικίνδυνα ανιστόρητος για να προτρέπει σε εξεγέρσεις χωρίς να του μυρίζει ανθρώπινο αίμα. Εκτός βέβαια αν το εννοεί κανείς όπως τον Μιλτιάδη Έβερτ που στα 90s κυκλοφόρησε το σλογκανάκι "ειρηνική επανάσταση", προδίδοντας όμως έτσι τις καταβολές του.
Καταλήγοντας, περιττό να πω ότι ο καθένας μπορεί να έχει όποια ιδιωτική φαντασίωση θέλει, για τους δικούς του λόγους, που άπτονται όμως της ψυχανάλυσης και όχι της πολιτικής. Μπορεί κανείς να συμβουλεύεται αποκλειστικά και μόνο το θυμικό του και μ' αυτό να πορεύεται στον βίο του. Στο δημόσιο λόγο δεν βλάπτει να μην παραθέτουμε έτσι ασυλλόγιστα και ανέξοδα όποια μπαρούφα μας κάνει να φαινόμαστε πιο ρηξικέλευθοι, που είναι βέβαια το σύγχρονο trend και στο οποίο είναι εύκολο να παραβγαίνουμε χτυπώντας πλήκτρα στο keyboard.



9/11/12

ΝΑΙ, θα εκτεθούμε στο εξωτερικό

Αποφασίσαμε να εκτεθούμε στο εξωτερικό. Μας ζητήθηκε να ετοιμάσουμε exhibition στο ΜοΜΑ, στη Νέα Υόρκη, με θέμα τη νέα εποχή που ανέτειλε για τον τόπο χάρη στο σθένος των 153 να υπερψηφίσουν το Μνημόνιο ΙΙΙ. Θα θέλαμε να σας εκθέσουμε το proposal που έχουμε καταθέσει στο Μουσείο με τίτλο "ΝΑΙ".

Στο κέντρο της αίθουσας θα υπάρχει ένα stand όπου θα δεσπόζει μία αντιασφυξιογόνα μάσκα στην οποία θα ακουμπά, γερμένο στο πλάι, ένα φιαλίδιο δακρυγόνου ενώ στο πάτωμα γύρω από το έκθεμα θα έχουν τοποθετηθεί ατάκτως ερριμένες πλαστικές σφαίρες σε ρινίσματα χρυσου, ώστε να έχουμε
και μιας εσάνς από Σκουριές, γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. 

Εκατέρωθεν του stand θα τοποθετήσουμε δύο Doxiadis, ημίγυμνους. Ο μεν Αρίστος θα είναι δαφνοστεφανωμένος και θα κρατάει ένα μήλο δαγκωμένο και ένα βέλος (ταυτόχρονη αναφορά στην Apple, στους πρωτόπλαστους, τον Γουλιέλμο Τέλο και το Νεύτωνα). Ο δε Απόστολος θα φέρει ακάνθινο στεφάνι επί της κεφαλής, με κέτσαπ στο μέτωπο και θα κρατάει ένα μονόκλ και ένα γιαταγάνι, ενώ στο λαιμό θα έχει περασμένο ανάλαφρα έναν πύθωνα.

Στον τοίχο μπροστά από τα Doxiadis θα έχουμε ένα γιγαντιαίο patchwork από την αρθογραφία όλων των μεγάλων σύγχρονων Ελλήνων διανοητών, όπως τον Γεργελέ, τη Σώτη, τον Χωμενίδη, τον Τάκη Μίχα, τον Πετρουλάκη, τον Πρετεντέρη, τη Σπυράκη, τον Πάσχο, τον Παπαχελα, τον Μπάμπη τον Παπαδημητρίου, τον Πορτοσάλτε και βέβαια της Χριστίνας Ταχιάου.

Στον τοίχο όπισθεν του κύριου εκθέματος θα προβάλλεται έργο σεξ, με τον κο Στουρνάρα κεκλιμμένο επί γραφείου στα γυμνά οπίσθια του οποίου καταφέρει αλλεπάλληλα χαστούκια ο κος Σόιμπλε, μια επιρροή από την ταινία "Η Γραμματέας", ενώ τα πλαφ από τη χειροδικία θα ακούγονται στην αίθουσα.

Η μουσική επένδυση θα αποτελείται κατά βάση από κλασική μουσική, και ένα μιξάζ από τα αγγλικά του Ζιζέκ και ρεφρέν από Μπουγά και Φλωρινιώτη.

Από το ταβάνι θα κρέμεται με αλυσίδες εν είδει πολυελαίου Αιγύπτιος μετανάστης με μώλωπες, εκδορές και οιδήματα, ο οποίος κατά διαστήματα θα πετάει φέιγ βολάν διπλής όψεως: από τη μία θα γράφει χρυσαυγίτικα συνθήματα και από την άλλη την απόφαση του εισαγγελέα για τον βασανιστή φούρναρη.

Παράλληλα στην αίθουσα θα υπάρχει ζωντανό (διπλής ανάγνωσης) δρώμενο. Ο Θάνος Τζήμερος ντυμένος μπαλαρίνα θα εκτελεί πιρουέτες και σπαγγάτο συνδυάζοντας Δράση και Δημιουργία Ξανά.


Στην έξοδο της αίθουσας θα υπάρχει πάγκος όπου θα πουλιούνται CD με τα updates στην κουλτούρα της μεταπολίτευσης. 

Όλοι σε φωνάζαν χορηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις 
έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ 
για να μου τα στάζεις.    #ένα τραγουδάκι για το ανθρώπινο πρόσωπο των Τραπεζών και του ΟΠΑΠ

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έριχνε πολύ μπετόν  #για τον φίλο μας τον Babis τον Vovos

Πέρα στα πέρα campus (δις)
που είναι τα degrees #για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια 

5/11/12

Σπορτίγκα

Ακούς την Μπαλάντα του κυρ Μέντιου από το στόμα του Μάλαμα, σε ένα κατάμεστο στάδιο από ανθρώπους που συνέρρευσαν για τη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπεριπολίας. Το κλειστό του Σπόρτιγκ γέμισε και οι ουρές απέξω φτάνανε μέχρι τον ΗΣΑΠ. Καμιά δεκαριά χιλιάδες άτομα τα υπολογίζουν.. Και δε σου λέω πως όλοι είχαν συνείδηση του σκοπού της συναυλίας. Κάποιοι πήγανε να ακούσουν Αγγελάκα, Μάλαμα, Ιωαννίδη και τους Illegal με μόνο 6 ευρώ. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει που βρέθηκαν εκεί και φεύγοντας θα κατάλαβαν αυτά που καταλάβαμε όλοι: πως είμαστε πολλοί. Είμαστε ένα στάδιο κατάμεστο, ένα στάδιο πριν τη συνειδητοποίηση.

Όμως τα προηγούμενα χρόνια άκουσες την Μπαλάντα του κυρ Μέντιου, ξώφαλτσα έστω, από το στόμα του Νότη Σφακιανάκη σε πίστες. Από κάτω είχε μπράβους, ιδιοκτήτες μαφιόζους, κονσομασιόν, drugs. Κάτι μυστήριοι τύποι άνοιγαν φιάλες με ουίσκυ, οι παρκαδόροι αραδιάζανε τζιπάρες στη σειρά, οι λουλουδούδες έρραιναν μαδημένα γαρύφαλλα τον άρχοντα του κιτς, κάτι σκυλούδες χόρευαν τσιφτετέλια. Κι όλο αυτό θύμιζε τη σκηνή του πάρτυ στο Requiem for a dream. "Ass to ass" δίνει το παράγγελμα ένας από τους φραγκάτους και τα δυο call girls γίνονται αντικείμενο πλήρους εξευτελισμού.

Αργότερα, όταν οι συνθήκες το ευνοήσουν, το
κατασκεύασμα της εγχώριας σόου μπιζ που ενσάρκωνε τον λαϊκό νεόμαγκα, που θέλει τη γυναίκα σκλάβα και κυρά, που αγαπάει με πάθος την πατρίδα του, που θρησκεύεται, που δηλώνει αναρχικός στις τηλεοράσεις και όταν τον ρωτάνε τη γνώμη του για τον Χριστόφορο Μαρίνο, ρωτάει με ντεμέκ μπλαζέ ύφος μασώντας την αιώνια τσίχλα "Ποιος είναι ο κύριος;" θα αποκαλύψει όλη τη φασιστική του σαβούρα. Αυτός και οι όμοιοί του. Και έχει λαϊκό έρεισμα γι' αυτό και οι πρωινατζούδες θα του δώσουν βήμα να εκφράσει τις φασιστικές του απόψεις, την απροκάλυπτη υποστήριξή του στη ΧΑ, η οποία μετατράπηκε από μπράβος των νυχτερινών κωλάδικων σε μπράβο κάθε λογής αφεντικού.

Κι όταν το όνειρο τελειώνει, όταν η Δεξιά μείνει ατάιστη, δε θα αρκεστεί ούτε σε ψήφο στη ΝΔ, ούτε σε ψήφο στην ακροδεξιά, αλλά στην εγκληματική οργάνωση της ΧΑ. Θα δράσει όπως έχει μάθει από τους γκεσταμπίτες, τους ρουφιάνους, τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τους βασιλόφρονες, τους χουντικούς, τους βασανιστές, τους παρακρατικούς, τους τραμπούκους παππούδες της. Η Δεξιά απ' άκρη σ' άκρη καταλαβαίνει μόνο από μάσα.  Αν στερηθεί το μαμ, με ό,τι αυτό σημαίνει για το (υπ)ανθρώπινο είδος, θα μας κατασπαράξει. 

Ο εμφύλιος μαίνεται ακόμα και στο πολιτισμικό κεφάλαιο. Οι χρυσαυγίτες απλώνουν τη βρώμικη χερούκλα τους στην Μπαλάντα του κυρ Μέντιου και το ποίημα του Βάρναλη γίνεται το παιδί για το οποίο ερίζουν οι δυο γυναίκες και τη λύση δίνει ο Σολομώντας διατάσσοντας να το τεμαχίσουν στη μέση. Και τότε φαίνεται ποια είναι η πραγματική του μάνα. Εκχωρήσαμε οι φορείς του συγκεκριμένου πολιτισμικού κεφαλαίου το δικαίωμα να το μεταχειρίζονται οι σκυλάδες. Την ίδια ώρα όμως, η κακιά μητριά, αυτή που δεν της ανήκε το κεφάλαιο, επώαζε το αυγό του φιδιού. Κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά, την πρώτη μέρα, που λέει ένα άλλο τραγούδι, τόσο συνυφασμένο με την μεταπολίτευση, μια κουλτούρα που προκαλεί αλλεργικές αντιδράσεις στους μουτζαχεντίν του Μίλτον Φρίντμαν, τους νεοφιλελέδες, που ενισχύουν το  ιδεολογικό οπλοστάσιο τους μίσους στους νεοφασίστες.

Το μήνυμα είναι ένα και ισχυρό: το Σπόρτιγκ ήταν τίγκα. Είμαστε πάρα πολλοί και είναι λίγοι. Τους έχουμε. Να τους τσακίσουμε όπου τους πετύχουμε. Με όποιον τρόπο μπορούμε.