29/4/09

Ένας Μπάνκσυ δε φέρνει την άνοιξη

Περιμένοντας το λεωφορείο στη Waterloo Bridge ρεμβάζω. Ο συννεφένιος γκριζογάλανος ουρανός, ο πλατύς ατάραχος ποταμός, τα επιβλητικά αξιοθέατα. Η κίνηση και η βοή του δρόμου μοιάζουν παράταιρες μπροστά σ’ αυτό το ειδυλλιακό αστικό τοπίο. Κουρασμένες περιγραφές του προφανούς, τύπου ταξιδιωτικός οδηγός για οικογενειάρχες. Κι όμως, το κέντρο του Λονδίνου είναι όμορφο ακόμα και μέσα στους πυρετώδεις ρυθμούς ζωής του. Ο πυρετός οφείλεται στις παιδικές ασθένειες της μητρόπολης: βιομηχανοποίηση, καπιταλισμός, corporations, City, κόσμος που τρέχει ή δεν τρέχει.
Περιμένοντας το μετρό στον σταθμό του Waterloo ρεμβάζω τον τρέχοντα κόσμο. Γραβατωμένοι γιάπηδες με παντοδύναμο χαρτοφύλακα, υπάλληλοι με κουστούμι με πίστη στο dress code, εργάτες με φωσφοριζέ στολές, μετανάστες με ιρανικά ρούσαρι, ινδικά τουρμπάνια , αφρικανικές κελεμπίες . Ένας κόσμος που υπακούει σε γελοίες ανακοινώσεις από τα εκκωφαντικά μεγάφωνα: πρόσεχε το κενό, μην πλησιάζεις την κίτρινη γραμμή, Γιωργάκη, πρόσεχε, θα πέσεις ! Από τον αυτισμό των εντολών ενός οργανωμένου κράτους στις μέρες της τρομοϋστερίας. Από τη μια ασθένεια στην άλλη. Τη τσάντα σου και τα μάτια σου. Μην την αφήνεις μόνη της γιατί θα στην πάρουμε. Στο λέμε, θα στήσουμε στο απόσπασμα το σακκίδιό σου και θα το κάνουμε μπαμ. Στο background δεσπόζουν γιγαντιαία “αντιτρομοκρατικά” δηλαδή τρομοκρατικά πόστερ: Μια κοπέλα κοιτάζει με απορία ένα εγκαταλελειμένο σακ βουαγιάζ ενώ η καίρια ερώτηση “who owns this bag?” σε fonts theorata διψά για απαντήσεις. Για πες εσύ τουρίστα, είδες καμία ύποπτη κίνηση; Εσύ μετανάστη, έχεις κάτι να καταδώσεις στην αστυνομία; Τηλεφώνησέ μας τώρα. Φαντάζομαι μία αφίσσα με περισσότερη ευθύτητα και ειλικρίνεια με λεζάντα “Η ρουφιανιά είναι αρετή”. Μία από τις δεκάδες κάμερες που με καταγράφουν μειδιά στο διάβασμα της σκέψης μου.
Περιμένω ένα μέσο να με μεταφέρει αλλού, μακριά από το Βατερλώ του δυτικού πολιτισμού. Φέρνω στο νου μου τον Banksy, έναν διάσημο και ευπώλητο πλέον εικαστικό (?)καλλιτέχνη. Το Μπάνκσυ είναι το ψευδώνυμο ενός γκραφιτά που κρατά καλά κρυμμένη την πραγματική (ή μήπως αστυνομική ;) του ταυτότητα και χρησιμοποιώντας ως εκφραστικό μέσο ένα σπρέυ, λερώνει με τα graffiti και τα stencil του το τοπίο των βρετανικών εμμονών : την αδιαπραγμάτευτη υποταγή στην αστυνομοκρατία και στην πανοπτική επιτήρηση, την αυτοματοποίηση της καθημερινότητας μέχρι εκεί που δεν πάει, τη βασιλική οικογένεια,τον καταναλωτισμό, το χαζοπανηγύρι της υποτιθέμενης κατάργησης των τάξεων και πολλά άλλα. Δεν είναι όμως γνωστός μόνο για τα έργα του , αλλά και για τις φάρσες που σκαρώνει για τις οποίες του έχουν περάσει χειροπέδες αρκετές φορές. Όπως όταν έφτιαξε γκράφιτι πάνω σε αγελάδες, πρόβατα και γουρούνια. Ή όταν τοποθέτησε ως έκθεμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας έναν ψόφιο αρουραίο με γυαλιά ηλίου, χωρίς οι επισκέπτες ή οι σεκιουριτάδες να καταλάβουν πως πρόκειται για φάρσα. Το 2004 έφτιαξε κάποια πακέτα πλαστών δεκάλιρων αντικαθιστώντας το κεφάλι της βασίλισσας -που απεικονίζεται στα χαρτονομίσματα- με το κεφάλι της πριγκίπισσας Νταϊάνα. Τα σκόρπισε στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για το Notting Hill Festival με αποτέλεσμα πολλοί να προσπαθήσουν να τα ξοδέψουν στα γύρω μαγαζιά. Όταν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για φάρσα δια χειρός Banksy, κράτησαν τα δεκάλιρα και τα πούλησαν στο ebay πιάνοντας μέχρι και 200 λίρες για το κάθε αντίγραφο! «Το καλό στον καπιταλισμό είναι πως έχει βίδα./Άμα πιάσεις τον μηχανισμό από τα αυτιά τον πιάνεις τον λαγό» . Ακόμα και η εικαστική σάτιρα του Μπάνκσυ έχει τρόπο να εξαργυρωθεί σε ένα Λονδίνο. Και σίγουρα ένας Μπάνκσυ δεν φέρνει την άνοιξη.
Την άνοιξη μπορώ να την ανασαίνω κάθε εποχή στα Εξάρχεια και στους δρόμους γύρω από το Πανεπιστήμιο. Όπου οι τοίχοι είναι κατάστικτοι από στένσιλ και γκράφιτι . Όπου οι γκραφιτάδες δεν χαίρουν ούτε της φήμης του Μπάνκσυ, ούτε της καλλιτεχνικής του αξίας, αλλά ούτε και το έργο τους χαίρει όμοιας αγοραστικής αξίας (Ο Μπάνκσυ πουλιέται πανάκριβα στο Χόλλυγουντ). Αλλά είναι πολλοί, δεν είναι ένας. Και τα στένσιλ στο κέντρο της Αθήνας μάλλον δε νιώθουν μοναξιά σε αποστειρωμένα, επιτηρούμενα και βασιλευόμενα ντουβάρια. Έχουν παρέα συνθήματα και αφίσσες. Όχι τρομολάγνες αφίσσες που απεικονίζουν ύποπτα σακίδια και απευθύνονται σε πρόθυμους καταδότες. Οι δρόμοι των Εξαρχείων είναι τα γεμάτα τατού μπράτσα ενός πελώριου άντρα που μαζί του νιώθω ασφάλεια. Όχι τη δημόσια ασφάλεια που υπόσχονται τα τρομολάγνα πόστερ στο μετρό του Λονδίνου. “Και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά/ με το 'να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει”. Για να μπορώ να βλέπω πέρα από τα σύνορα του κέντρου.


POST-MEDIA, τέυχος 2

26/4/09

Δήλωση μεταβολής

Πρέπει να πάω στη Δ.Ο.Υ
γαμιέται όλο μου το σόι.

Εφόσον είμαι πια έγγαμος ( εξ ου και το συνηρρημένο γαμέω-γαμώ- γαμιέται) και φορολογούμενη (εξ ου και η επίσκεψη στη ΔΟΥ) έπρεπε να κάνω μεταβολή στοιχείων για να συμπληρώσουμε κοινή φορολογική δήλωση με τον δίγαμο.

Η ιδέα και μόνο της συναλλαγής με δημόσια υπηρεσία αρκούσε για να τσιτώσει τα με τάση στο τσίτωμα νεύρα μου. Από την άλλη όμως, η ιδέα και μόνο πως θα έβγαινα έξω απ' το σπίτι χωρίς το κατοικίδιο που για 7 συναπτούς μήνες φροντίζω νυχθημερόν, αρκούσε για να μου φτιάξει το κέφι.

Στον πηγαιμό για την εφορία η ανυπόφορη ζέστη μες στον Απρίλη σε συνδυασμό με την κυκλοφοριακή μαρμελάδα, δε μου κατέστρεψαν την ευφορία. Έφτασα στη ΔΟΥ με πολύ κουλ διάθεση, λες και έβγαινα για καφέ με το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο (δλδ με το κατοικίδιο ομιλόν και περπατόν).

Στη θέα και μόνο του τεράστιου πραγματικά πάρκινγκ που διαθέτει η συγκεκριμένη υπηρεσία κινδύνεψα να δακρύσω από συγκίνηση. Βρήκα πανεύκολα μια θέση ελεύθερη και πάρκαρα το όχημα με την όπιθεν- άμα έχει κέφια η γυναίκα...Λίγα βήματα πιο πέρα η ευφορία μου άρχισε να καταστρέφεται όταν είδα μια BMWάρα να έχει αράξει στις δυο γαμημένες θέσεις πάρκινγκ που διατίθενται για ΑΜΕΑ. Εμφανώς εκνευρισμένη, δλδ με το συννεφάκι σκέψης να γράφει "τώρα θα δεις παλιομαλάκα!" άρχισα να ψάχνω μες στη τσάντα μου τα αγαπημένα μου αυτοκόλλητα. Δυστυχώς, είχα ξεμείνει από εύσημα γαϊδουριάς και το παρμπρίζ του κάφρου έμεινε χωρίς την κατάλληλη σήμανση.

Ανέβηκα στον πρώτο όροφο της ΔΟΥ -δεν έχει δεύτερο έτσι κι αλλιώς αλλά το είπα για να ανεβάσω το σασπένς- και άρχισα να ψάχνω το γκισέ των πληροφοριών. Η ΔΟΥ ήταν σχεδόν άδεια. Πού είναι οι ουρές; Πού είναι οι χαβλιόδοντες; Πού είναι το πατιρντί;
Στο μόνο ανοιχτό γραφείο εντόπισα δυο υπαλλήλους άλαλες και άπραγες. Είπα να μην τους ζητήσω πληροφορίες για να μην καταστρέψω το αγγελοπουλικό σκηνικό και έτσι διάβασα όλες τις Α4 που ήταν κολλημένες σε landscape κατεύθυνση και έδιναν κατευθύνσεις. Μετά από κανένα 3λεπτο μελέτης και εξερεύνησης διαπίστωσα πως αφενός δεν υπάρχει information desk (είχανε και στο χωριό σου μωρή νιμαντσρόζε; ) και αφετέρου πως δεν αναφέρεται η "Μεταβολή Στοιχείων" σε καμία A4. Τότε ήταν που αποφάσισα να ρωτήσω την μία εκ των δύο κομπάρσων, η οποία μου απάντησε ημιχαμογελαστά πως πρέπει να απευθυνθώ στο Μητρώο, γραφείο 17.

Στο 17 γραφείο κρυβόταν μία υπάλληλος, πίσω από ένα γκισέ με κατεβασμένα τα στόρια σχεδόν μέχρι κάτω. "Χμμμ... ", έγραψε το συννεφάκι της σκέψης ενώ διάβαζα παράλληλα μία A4 που έγραφε σε Times New Roman, 95αρα γραμματοσειρά και bold "ΤΟ ΜΗΤΡΩΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ". Θα έκανα μεταβολή επιτόπου και θα έφευγα υπακούοντας στην ευδιάκριτη ομολογουμένως εντολή, αν δεν παρατηρούσα πως δύο κοπέλες είχαν ήδη σχηματίσει ελληνικού τύπου ουρά (όχι η μία πίσω απ΄την άλλη, αλλά η μία δίπλα στην άλλη) και φαίνονταν να εξυπηρετούνται απ΄το παλιοκόριτσο που έπαιζε κρυφτούλι.

Αποφάσισα ως γνήσια ελληναρού να μην υπακούσω στην εντολή αλλά να ενταχθώ στην ουρά, σχηματίζοντας ένα Τ. Η μία κοπέλα είχε απλώσει στο παρτέρι του γκισέ καμιά δεκαριά έγγραφα συν μία ροζ φόρμα που συμπλήρωνε εκείνη την ώρα ενώ η άλλη κοπέλα τη βοηθούσε. Τελικά διαπίστωσα ότι ήσανε αδελφές και η μία απ' τις δύο κατέθετε ό,τι κι εγώ: δήλωση μεταβολής στοιχείων. (Ο ισχυρισμός για την ελληνικού τύπου ουρά δεν επιβεβαιώθηκε). Εντός του γραφείου η υπάλληλος, ΠΑΣΟΚα από χιλιόμετρα, λογομαχούσε με έναν κύριο. Έστησα αυτί.

- Μα σας λέω κύριέ μου, είστε εγγεγραμμένος στην Α' ΔΟΥ. Ορίστε, δείτε τον υπολογιστή.
- Δε με καταλάβατε. Εγώ μένω Αγίου Σπυρίδωνος, δηλαδή μέσα στην πόλη, άρα είμαι στη δική σας ΔΟΥ, τη Βήτα.
-Εδώ κύριέ μου λέει πως μένετε στον Άγιο Σπυρίδωνα που υπάγεται στην Α' ΔΟΥ. Ορίστε, δείτε και μόνος σας.
-Μα αυτό σας εξηγώ. Εγώ μένω στην οδό Αγίου Σπυρίδωνος όχι στο χωριό Άγιο Σπυρίδωνα! Είναι δικό σας το λάθος. Υπηρεσιακό εννοώ, όχι δικό σας προσωπικά.
- Δεν έχουμε κάνει λάθος εμείς, εσείς μας δώσατε λάθος στοιχεία.

Τότε συμπλήρωσε η υποφαινόμενη ουραγός "η ΔΟΥ και ο Πάπας έχουν το αλάθητο" ενώ οι άλλες δύο της ουράς Τ, άρχισαν τα γελιά. Η μία διακριτικά μπροστά στο γκισέ και η άλλη παράμερα για να μη μας μυριστεί η εξοργισμένη Μητρώα και δε μας εξυπηρετήσει ρεβανσιστικά. Βλέποντας το κλίμα ευφορίας έσπευσα να υπερθεματίσω "Δηλαδή άμα έμενε στην Κωνσταντινουπόλεως θα τον έστελναν στην εφορία της Ισταμπούλ; " Οι αδελφές ήταν δικές μας, έλαβαν το διττό μήνυμα του αστείου και κλείσαμε νοερά το μάτι η μία στην άλλη ως γνήσιες συμμορίτισες.

Ωστόσο, όταν ο αλλού ντ' αλλού εγγεγραμμένος φορολογούμενος εξήλθε του γραφείου και ήρθε η σειρά των αδελφών, τα γέλια κόπηκαν στο άκουσμα της δήλωσης της εφοριακού "Α! Τι περιμένετε εσείς; Δεν εξυπηρετώ άλλους σήμερα. Το γράφει και η ταμπελα. Σήμερα είναι κλειστό το Μητρώο." Οι ικεσίες των συμμοριτισών έκαμψαν όμως την φαινομενική αδιαλλαξία της εφοριακού, η οποία με τη σειρά της μοιράστηκε τον πόνο της ότι τη "διαόλισε" ο άλλος, και εξυπηρετήθηκαν οι δυο αδελφές.

Με τούτα και με κείνα παρέλειψα να αναζητήσω το έγγραφο της δήλωσης και παραλίγο να μείνω μεταξεταστέα για τη Δευτέρα. Η ουρά Τ είχε επεκταθεί σε Ζ, μια είχαν προστεθεί άλλα τρία άτομα τα οποία βέβαια μου έφαγαν τη σειρά όσο συμπλήρωνα καθυστερημένα τη δήλωση. Και με το δίκιο τους.

Τελικά απομείναμε τελευταίοι εγώ και ένας μετανάστης. Αφού πέρασε στο κομπχιούτερ τη δήλωσή μου η υπάλληλος και έκανα μεταβολή να φύγω προσέκρουσα στο ικετευτικό βλέμμα του συμπαθέστατου μετανάστη που μου είπε "κοπέλα, θα με βοηθήσεις να γράψω το αίτηση;", ενώ μέσα από το γκισέ ακούστηκε η φωνή της υπαλλήλου να λέει "Δεν εξυπηρετώ άλλους! Είναι κλειστό το Μητρώο τη Παρασκευή. Ελάτε από Δευτέρα!" Η αντίδρασή μου ήταν αστραπιαία. Όρμησα στο γραφείο και την άρπαξα απ΄το γιακά "Τόση ώρα μωρή κλώσα που εξυπηρετούσες Έλληνες δεν ήταν Παρασκευή;" Τη φαντασίωσή μου να έχω ορμήξει στην εφοριακιά διέκοψε η ανάκληση στη μνήμη μου ενός ανέκδοτου πολύ ταιριαστού στην περίσταση. Και είπα με περισσή πονηριά (που άμα ήμουν μεγαλοαστή θα την έλεγα διπλωματία) "Ελάτε τώρα... Ένα λεπτό θα κάνω να του συμπληρώσω τη δήλωση να μην ταλαιπωρείστε και εσείς τη Δευτέρα..." και έκαμψα επιτυχώς την ασθενή αντίσταση της κυκλοθυμικιάς γραφειοκράτισσας.

Η δήλωση μεταβολής στοιχείων δεν ήταν για τον ίδιο αλλά για τη νύφη του. Που ήταν παντρεμένη στη Δημοκρατία της Αρμενίας. Αλλά ζούσε στην Ελλάδα. Και η νύφη του δεν είχε ΑΦΜ. Και έπρεπε πρώτα να' ρθει να βγάλει ΑΦΜ. Και μετά να κάνει μεταβολή στοιχείων. Αλλά εγώ τη δήλωση του τη συμπλήρωσα. Και θα την κρατούσε για αργότερα. Όταν θα είχε ΑΦΜ. Άραγε γελούν οι μετανάστες με τις δημόσιες υπηρεσίες; Δυο λεπτά καθίσαμε να συμπληρώσουμε τη δήλωση. Και άκουσα χίλια ευχαριστώ. Μπορεί η αγαθοεργία να διαιωνίζει το μίσος. Νίτσε για αρχάριους. Μετά τον είδα που έβγαινε απ΄την εφορία. Εγώ ξεπάρκαρα. Τον είδα να πηγαίνει προς τη στάση του λεωφορείου. Είπα να τον κατεβάσω με το αυτοκίνητο μέχρι το κέντρο. Αλλά δεν είπα τίποτα. Καλύτερα έτσι. Μπορείς να αγαπάς κάποιον όσο δεν τον γνωρίζεις. Μπουκόφσκι για άσχετους. 'Εβαλα πρώτη και έφυγα για το σπίτι χωρίς αυτόν. Στο δρόμο τραγουδούσα, τα βράδια μου τα εργένικα/τραγούδια λέω αρμένικα. Που είναι ασφαλώς ένα μεγάλο ψέμμα. Γύρω- γύρω ήταν αλήθεια, μόνο εκεί που τραγουδούσα ήταν ψέμματα. Σαν το ανέκδοτο.

21/4/09

Exit doll

Το Πάσχα του 2009 ήταν υπέροχο αν και κάπως ζεστό. Λίγο έλειψε να καεί η πλάτη μου έτσι όπως ήταν γυμνή μέχρι τη μέση. Τελοσπάντων. Μου έραψαν για την Ανάσταση ένα φανταστικό λιλά φόρεμα από μετάξι με κεντημένα λουλούδια και δαντέλα. Το φόρεμα είχε στενή μέση και φουρό, βαθύ ντεκολτέ τονισμένο με στρασάκια. Ο,τι πρέπει για το μαυρισμένο μπούστο μου. Πίσω άφηνε, όπως είπαμε, ακάλυπτη την πλάτη και εφάρμοζε τέλεια στο κορμί μου που είναι λαμπάδα. Φορούσα ασημί τσαντάκι ασορτί με peep toe γοβάκια που έδεναν με ένα μικροσκοπικό λιλά φιόγκο στο πλάι. Η φορεσιά μου ταίριαζε απόλυτα με το χτένισμα. Τα πυκνά, ξανθά, μακριά, λαμπερά μαλλιά μου ήταν χτενισμένα κυματιστά με αφέλειες ενώ ένα ασημί στέμμα φώτιζε το άψογα μακιγιαρισμένο πρόσωπό μου. Θα πρέπει να ήμουν όνειρο, αν κρίνω από το βλέμμα της μικρούλας μου όταν με πρωταντίκρισε.
Όμως λίγο έλειψε να τσουρουφλιστεί η πλούσια κόμη μου όπως της κυρίας απέναντι και ας είχε εκείνη δέκα, άντε δώδεκα τρίχες στο κεφάλι της. Την καημένη!
Στις 12 το βράδυ ακριβώς έγινε πάταγος από κροτίδες, μπαμ μπουμ, δεξιά - αριστερά, άνθρωποι αντάλλασσαν φιλιά στα μάγουλα, χαμός. Θα έβαζα στοίχημα το στέμμα μου πως κηρύχτηκε ο γ' παγκόσμιος και οι χριστιανοί έσπευσαν να λάβουν τον τελευταίο ασπασμό, αν υπήρχε κοντά άλλη μία γαλαζοαίματη ώστε να έχει αξίζει το στοίχημα.
Μπροστά μου όμως έβλεπα μόνο κάτι κοτοπουλάκια, κάτι αποξηραμένα λουλουδάκια, κάτι χαζοφιόγκους και έναν χοντρό κύριο που κρατούσε στη χούφτα του ένα μάτσο βεγγαλικά και τα έδινε σε ένα αγοράκι να πάει να τα πετάξει. Τότε άκουσα τον φίλο του κυρίου να λέει "χαχαχα έχεις κι άλλα ρε καμμένε;"
Τότε ήταν που ένιωθα κι εγώ την πλατούλα μου να ζεσταίνεται αφόρητα αλλά έκανα υπομονή για χάρη της μικρής, που ωστόσο την είχε πάρει από το χέρι ο παππούς της και την πήγαινε να δει τον Ιούδα. Ακολούθησα και εγώ αναγκαστικά. Αφού περάσαμε του Ιησού Χριστού τα Πάθη, μέσα από δυναμιτάκια, στριμωξίδι και αναμμένα κεριά, φτάσαμε στον Ιούδα. Τότε ήταν που θα τα έκανα πάνω μου από το φόβο μου αν είχα βέβαια την απαραίτητη τρυπούλα. Ο Ιούδας ήταν μια τεράστια κούκλα που της είχαν βάλει φωτιά και είχε λαμπαδιάσει ολόκληρη! "Θεούλη μου, αν έφτασα από την Κίνα στην Ελλάδα για να καταλήξω στην πυρά, χωρίς καν να είμαι μάγισσα για να το σκάσω με το ιπτάμενο σκουπόξυλο, τότε είσαι πολύ κακός και να το ξέρεις", σκέφτηκα.
Τελικά όμως ο Θεός ήταν πολύ καλός μαζί μου επειδή είμαι πριγκίπισσα και όχι μόνο δεν με έκαναν στάχτη αλλά όταν έφτασε το κοριτσάκι στο σπίτι του με έσβησε επιτέλους και με έλυσε από τη λαμπάδα της. Από το Σάββατο κοιμάμαι μαζί της κάθε βράδυ. Και πρέπει να σας πω πως είμαι η Barbie και μόλις... τελείωσα.

13/4/09

"Τέτοια είναι η γυναίκα πίσω από το πέπλο της: η απουσία του πέους είναι αυτό που την καθιστά φαλλό, αντικείμενο της επιθυμίας. Αρκεί να υποβάλλετε αυτή την απουσία με ένα σαφέστερο τρόπο βάζοντάς τη να φορέσει ένα χαριτωμένο ψεύτικο πέος κάτω από ένα φαντεζί φόρεμα, και τότε εσείς, ή μάλλον εκείνη, θα διαπιστώσει πόσο δίκαιο έχω".

J. Lacan, 1966 από το βιβλιο "Λακάν" του Slavoj Zizek, εκδόσεις Πατάκη




O Ζακ Λακάν γεννήθηκε σαν σήμερα 13 Απριλίου 1901 στο Παρίσι.

10/4/09

Ηθική Τράπεζα/ Banca Etica

από ΓΑΛΕΡΑ

Και τράπεζα και ηθική; Και τράπεζα και κίνημα; Και τράπεζα και υπόδειγμα διαφάνειας; Είναι δυνατό να υπάρχει κάτι τέτοιο;

Τη στιγμή που οι πολυεθνικοί τραπεζικοί κολοσσοί βιώνουν τη σοβαρότερη κρίση μετά το κραχ του ’29, η Banca Etica στην Ιταλία βγαίνει όχι μόνο αλώβητη, αλλά και ενισχυμένη. Το μόνο «πρόβλημα» που αντιμετωπίζει είναι οι μεγάλες… ουρές νέων καταθετών. Άλλη μια απόδειξη ότι ο μόνος εφικτός κόσμος είναι η «ουτοπία».


*********************************************************************************

Αγαπητοί φίλοι,

Ένα νέο μπλογκ με τίτλο «ΗΘΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ» βρίσκεται εδώ και μια εβδομάδα στο διαδίκτυο. Στόχος του είναι να ενημερώνει για το επιτυχημένο εγχείρημα της Banca Εtica, η οποία στις 8 Μαρτίου γιόρτασε τα 10 γενέθλιά της, και - γιατί όχι;- να συμβάλει στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων ώστε κάτι ανάλογο να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα.

Τα πρώτα βήματα έγιναν:

- Με μια ιδιαιτέρως επιτυχημένη εκδήλωση στην Αθήνα που οργανώθηκε από το ελληνικό τμήμα του Bellaciao (Δίκτυο Ιταλών εξωτερικού), όπου μίλησε το στέλεχος της Banca Εtica, Mauro Meggiolaro.

- Με την ανταπόκριση που η εκδήλωση βρήκε από όλο το φάσμα των ΜΜΕ.

- Με τη δημιουργία αυτού ακριβώς του μπλογκ και τη θερμή υποδοχή που ήδη συναντά.

Η δημιουργία μιας εναλλακτικής τράπεζας στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι από τη φύση της προϊόν συλλογικής προσπάθειας, «από τα κάτω». Αφορά συλλογικότητες, φορείς, άτομα, επιχειρήσεις του εναλλακτικού τομέα της οικονομίας.

Επικοινωνήστε μαζί μας στη διεύθυνση ithikitrapeza@gmail.com, γράψτε μας τη γνώμη σας, δηλώστε τη διαθεσιμότητά σας, προβάλετε την προσπάθεια.

Συνημμένα θα βρείτε δύο banner, σε περίπτωση που θέλετε να αναρτήσετε στην ιστοσελίδα σας ένα λινκ.

Ευχαριστούμε για τη βοήθεια.

www.blogal.gr/bancaetica *

* To blogal.gr είναι ένας διαδικτυακός τόπος που φτιάχνεται με πολύ ενθουσιασμό και συλλογική δουλειά, ένας χώρος όπου θα μπορούν να συναντιούνται και να ενημερώνονται ενεργοί πολίτες. Δεν αφορά μόνο την προβολή του εγχειρήματος της Banca Etica. Θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλες προσπάθειες δημοσιογραφικής τεκμηρίωσης και αμφίδρομης επικοινωνίας.

5/4/09

Yalom Live in Athens

Τον Ίρβιν Γιάλομ τον άκουσα για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια τυχαία, από έναν φίλο που ήταν κολλητός ενός γκόμενου που παιζόταν φάση και που ήταν αδελφός του ενός εκ του ζεύγους των μεταφραστών. Αν δε γνώριζα τον γκόμενο, δε θα γνώριζα και το Γιάλομ. Γιατί στο εξωτερικό δε θα με άγγιζε το νέο trend Irvin Yalom, γιατί στα 26 σου δεν έχεις εμμηνοπαυσιακές ανησυχίες να σου πει τη συνταγή ο μάγος να τις λύσεις και γιατί προτιμούσα να διαβάζω Naomi Klein ή Ursula LeGuin παρά την ψυχανάλυση της κλειδαρότρυπας.

Όμως curiosity killed the cat, και η δική μου η περιέργεια είχε τόσο ερεθιστεί που σκότωσε τις αντιστάσεις μου. Επειδή δε δανείζομαι βιβλία, έσπευσα να αγοράσω οποιοδήποτε από τα λιγοστά -τότε- βιβλία του Γιάλομ από λονδρέζικο βιβλιοπωλείο. Μάταια. Ο πασίγνωστος και λαοφίλητος στην Ελλάδα ψυχαναλυτής απουσίαζε από τα ράφια του τριώροφου ενημερωμένου Waterstone' s. Η γλώσσα του σώματος του υπαλλήλων ήταν ακόμα πιο εύγλωττη: δεν τον ήξεραν.

Έτσι, στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα προμηθεύτηκα με πολύ μεγάλη ευκολία το βιβλίο του "Ο δήμιος του έρωτα". Πρώτη θετική εντύπωση: μια πολύ φροντισμένη έκδοση. Το διάβασα μονορούφι. Και θυμάμαι πως το είχα απολαύσει. Σήμερα, πέρα από την απόλαυση και την ταχύτητα της ανάγνωσής μου, δε θυμάμαι τίποτα από όσα γράφει μέσα. Τελευταία θετική εντύπωση: εκπληκτική μετάφραση.

Με τον γκόμενο που έγινε αφορμή να ακούσω για τον εν Ελλάδι ευπώλητο Καθηγητή του Στάνφορντ χαθήκαμε και τον ξέχασα περισσότερο και από το περιεχόμενο του Δήμιου. Όμως στα επόμενα δύο καλοκαίρια πάντοτε υπήρχε ανάμεσα στα βιβλία μου τουλάχιστον ένας Γιάλομ και ας ήμουν τον ένα χρόνο διακοπές στην Ανδαλουσία και τον επόμενο στην Κορσική. Είχα εθιστεί τόσο ώστε εξασφάλιζα τη δόση με δέματα απ΄την Πρωτοπορία.

Τα βιβλία του ήταν πιο απολαυστικά από ό,τι μου φαινόταν ο Γιάννης Ξανθούλης πριν τα 18 μου, πιο εθιστικά από Μάρω Βαμβουνάκη+Αλκυόνη Παπαδάκη+Μάιρα Παπαθανοσοπούλου μαζί και πιο ανόητα από τσελεμεντέ. Αφού θα πρέπει να είσαι πιο ψυχαναγκαστικός από τον Τζάκ Νίκολσον στο "Καλύτερα δε γίνεται" για να ακολουθείς κατά γράμμα-ριο συνταγές για να σου πετύχει η σωτηρία της ψυχής και η αυτοπραγμάτωση. Ή ζεις στο Μανχάταν του Γούντυ Άλλεν και ψυχαναλύεσαι πληρώνοντας αδρά (χρηματικά και ψυχικά) την κάθε τακτική συνεδρία ή ζεις στην Αθήνα και προσέρχεσαι δωρεάν και ανέξοδα απαξ στο live του γερόλυκου ψυχαναλυτή για να τον αποθεώσεις. Δηλαδή ή κάνεις την ψυχανάλα μέρος της καταναλωτικής σου καθημερινότητας ή παρακολουθείς τους ψυχαναλυόμενους ήρωες σαν ποιοτικά reality show και προσκυνάς τον γκουρού. Γίνεσαι, με άλλα λόγια, το αθηναϊκό αναγνωστικό κοινό που διαμορφώνει τα τοπ-τεν των εκδόσεων και που κάνει πλούσιες κάτι θείτσες σαν αυτή που έγραψε το "ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα". Μόνο που σημασία δεν έχει τόσο το τι λες αλλά πώς το λες. Και ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει καμιά φορά το πώς το λένε οτι το λες. Το ζεύγος Ανδριτσάνου (σκηνοθέτης, ηθοποιός) - Ζέρβα (λογοτέχνης και επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής) τα είπαν πολύ καλύτερα.

2/4/09

ΧΟ- Εβραίοι, σημειώσατε 1

Τον Οκτώβρη του ΄07 ο James Watson, Νομπελίστας γενετιστής, τόλμησε να κάνει λόγο για την γραμμένη στο DNA διανοητική κατωτερότητα των μαύρων έναντι των πολιτισμένων λευκών. Έτσι, ματαιώθηκε η προγραμματισμένη ομιλία του στο Science Museum στο Λονδίνο. Oι διοργανωτές που μυρίστηκαν μπαρούτι, του 'δώσαν τα ακριβά του παπούτσια στο χέρι και του είπαν σε ελεύθερη απόδοση: "Γέρο, αν είσαι και Νομπελίστας, πάρε τον πούλο και τράβα σπίτι σου. Με τον φυλετικό ρατσισμό εμείς έχουμε τελειώσει. Το χρώμα του δέρματός μας δεν έχει καμία σημασία αλλά οι ικανότητες και το ήθος μας." Και για μια στιγμή, ακόμα και οι Ρουμάνοι που' ναι λευκοί και οι Πολωνές που' ναι κι αυτές λευκές ένιωσαν δικαιωμένοι που ήρθαν στην Αγγλία να καθαρίζουν καμπινέδες στα ροκ φέστιβαλ και να κουβαλάνε παλέτες με κλαρκ στις υπόγες των ρουχάδικων, πάντα ως νοικιασμένοι εργαζόμενοι. Καλύτερα στην Αγγλία παρά στη Γκρέτσια που θα τους φέρονταν σα να' ναι σκυλιά. Μετά, αν συναντήσουν τον Manager που' ναι λευκός ή λευκός βαμμένος Ινδός, θα παραστήσουν πως δουλεύουν ακόμα πιο εντατικά. Ενώ αν ο μάνατζερ τους κάνει την τιμή να τους απευθύνει το λόγο, ο λόγος του θα' χει ή τόσο στόμφο που και η Elizabeth θα ζήλευε, ή θα' ναι τόσο γρήγορος που θα χρειαστεί πολλαπλά replay για να καταλάβουν τι σκατά είπε. Τελικά, έφυγε ο Watson και έμεινε ο κλασσικός ο μαλάκας -που θα΄λεγε και ο Georgiou speakin'- ο middle class ο άγγλος να αναρωτιέται: Μήπως δεν έπρεπε να τον διώξουμε; Μήπως ο θρίαμβος της δημοκρατίας είναι η ανοχή στη διαφορετική άποψη ακόμα και όταν αυτή εκφράζει ρατσιστικές ιδέες; Και έχει ασφαλώς ένα κάποιο δίκιο.

Για πολλά χρόνια, συστηματικά και εξακολουθητικά ο Κώστας Πλεύρης, ιδρυτής της ελληνικής ναζιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», γραμματέας και σύμβουλος του αρχιχουντικού Ιωάννη Λαδά, απολογητής του ρατσισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ορκισμένος εχθρός της δημοκρατίας προπαγανδίζει τις ακροδεξιές, ρατσιστικές, εθνικιστικές ιδέες του. Όμως εμείς δεν είμαστε ούτε Αλβανοί, ούτε Εβραίοι, ούτε αλλόθρησκοι, ούτε μαύροι για να μυριστούμε μπαρούτι και να του πούμε "γέρο γιατί επιμένεις να μας ζαλίζεις τα αρχίδια και δε παίρνεις κανένα ηρεμιστικό;" ή "σκάσε γέρο, τώρα ξεσκίζουμε το Ισραήλ στο Παγκρήτιο". Είμαστε τόσο βαθιά δημοκράτες που μπάζουμε τους ναζιστές στο κοινοβούλιο. Είμαστε τόσο Δυτικοί που καλούμε τακτικά το φασιστολόι στις τηλεοράσεις να εκφράσει τις θέσεις του. Είμαστε ένα τόσο ευνομούμενο κράτος που επιτρέπουμε σε ένα Ισραηλίτικο Συμβούλιο να συγκροτηθεί αφενός και αφετέρου να βάλει φρένο στην ασύδοτη αντισημιτική προπαγάνδα του βουλευτή μας. Αν και ούτε μέχρι τα πέναλτυ δε το' φτασαν οι ισραηλίτες με τους δικαστές. 4-1 υπέρ της αθώωσης του Πλεύρη. Τελικά έχει μείνει ο κλασσικός ο μαλάκας ο έλληνας - Γεωργίου σπήκιν- να μποϊκοτάρει τα ισραηλίτικα προϊόντα όταν το κράτος τους βομβαρδίζει παλαιστίνιους, να αντιδρά (μετριοπαθώς) όταν δεν καταδικάζεται η αντισημιτική υστερία του έλληνος βουλευτή και να ζητωκραυγάζει για τη νίκη της Εθνικής Ελλάδος έναντι του Ισραήλ. Ενώ, η Ιστορία θέλει τον Γερμανό της για τοποθετηθούν τα πράγματα στη θέση τους : "ήταν μια νίκη για πραγματικούς άνδρες".* Τώρα η ομάδα μας είναι έτοιμη να πάει να τσακίσει τους μαύρους στη Νότιο Αφρική που' ναι και πιο βλάκες που λέει και ο Watson.

Αφού υπάρχει η μπάλα, τι τα θέμε όλα τ' άλλα;









*ήτοι έλληνες, Ίτε παίδες Ελλήνων, ήττα επί των Εβραίων. Να κάνουμε και μια παρήχηση του ητ-, γιατί από αρχαιοελληνική γραμματεία δε σκαμπάζουν μόνο τα απολιθώματα των ναζί.