θέλω να με συγχωρήσεις που χρησιμοποίησα τα φύλλα σου για να κάνω φίλους, να παριστάνω τη λογοτέχνιδα, τη διανοούμενη, την αστεία κ.α. Θέλω να με συγχωρέσεις που όσες αλήθειες είπα,αν κι αν ήταν δικές μου, τις είχα καμουφλαρισμένες σε τρίτους ενικούς, σε γλώσσα απονευρωμένη, σχεδόν επιστημονική κάποτε, αόριστη και ξένη. Και θέλω να με συγχωρέσεις γιατί σήμερα, τώρα δα, θέλω να γίνεις αυτό που πραγματικά θα μπορούσες να είσαι: Ένα προσωπικό ηλεκτρονικό ημερολόγιο.Θέλω να σου εξομολογηθώ πως αρρώστησα. Εγώ-σήμερα- είμαι-άρρωστη.Νιώθω τσιμπήματα στην καρδιά μου, νιώθω μεγάλη αγωνία, μια είμαι πολύ χαρούμενη, μια πολύ λυπημένη, έχω ξαφνικές ταχυπαλμίες, ο χρόνος περνάει μια πολύ αργά και μια πολύ γρήγορα, κάνω "ουφ" και "αχ" χωρίς να το θέλω και πολύ βαθιά, και το χειρότερο είναι που το μυαλό μου έχει στοιχειωθεί για τα καλά.Δε θέλω να πάω σε γιατρό γιατί μπορεί να μου δώσει μια θεραπεία και να μου περάσει. Και αυτό δε το θέλω καθόλου. Και δε θέλω να πάω γιατί μπορεί να μου βρει τι έχω και αυτό δε το θέλω καθόλου μα καθόλου.Σε ευχαριστώ που άκουσες τα τόσα πολλά θέλω μου. Είδες που είχα πολλά τελικά; :)
xxx,
Ν.
υγ:Την επόμενη φορά θα σου γράψω την απορία μου. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι γράφουμε σαν ξένοι για ξένους στα e-μερολόγιά μας. Ως τότε, γεια!
9 σχόλια:
Υποψιάζομαι ότι η ανάγκη για επικοινωνία ξεπερνά την ανάγκη για εξομολόγηση.
Περαστικά?????
Αν σου πω πως δεν σε καταλαβαίνω, θα σου πω ψέματα... Την ίδια δε απορία, την έχω κι εγώ αλλά είμαι σίγουρη πως υπάρχει κάποια καλή εξήγηση. Κάτι πρόχειρο ήδη έχω στο μυαλό μου. Καλημέρες χωρίς περαστικά γιατί ίσως κάποιες τέτοιες "ενοχλήσεις" να είναι απαραίτητες. Φιλιά :-)
Πάντα σε άσχετο χρόνο θα βρεθεί κάτιτις να μας τσιμπήσει και να κάνουμε αυτοκριτική ή εστω ανασκούμπωμα, αναθεώρηση και ξαναδιάβασμα.
Το εχω πάθει, είπα "ποιος ειμαι, ποιόν βλέπουν όσοι με διαβάζουν ;"
Μπορεί να απολογηθώ κάποτε, μπορεί και όχι. Εξαρτάται πού θα δω το λάθος μου, δηλ. πού και πώς θα πρέπει να δω και το τοπίο, να το απολαύσω λίγο στην διαδρομή.
Ετσι κι αλλιώς ειναι χρήσιμο να σταματάμε στην διαδρομή μας και να ξεκουραζόμαστε σ ενα ξέφωτο, να κοιτάμε γύρω, πίσω, πάνω και να καθαρίζει η ματιά.
Καλημερα :)
Επί του κυρίως κειμένου, περαστικά και καλή αρχή ως προσωπικό ημερολόγιο!
Επί του υστερογράφου, νομίζω (απ' όσα έχω δει στα μπλογκς) ότι άλλοτε η ανάγκη της δημοφιλίας υπερισχύει της ειλικρίνειας (οπότε υπάρχει ωραιοποίηση ή "αντικειμενικοποίηση"), κι άλλοτε μπερδεύεται η ειλικρίνεια με την αγένεια (άλλοτε χοντροκομμένα κι άλλοτε με κρυμμένες (?) προσωπικές επιθέσεις). Πάντως, όποιος αναρωτιέται, τον δρόμο του θα τον βρει, αυτούς που δεν αναρωτιούνται φοβάμαι...
:)
Ναι, να γράφεις σαν δικός.
Περαστικά.
@s_pablo, μόνο να μην εξοστρακίζουμε την εξομολόγηση σαν μια παλιά, ντεμοντέ συνήθεια για χάρη μιας cool και trendy νέας ταυτότητας. Αυτό λέω. Εσύ; Περαστικά, τσου! :)
@Μαρία, το δικό σου blog ξεχωρίζει όμως γιατί έχει μια γνήσια προσωπική ματιά, αν και ποτέ δε γίνεται too personal για να φέρει τον άλλον σε αμηχανία. Καταπληκτική ισορροπία. Σε ευχαριστώ για την αντευχή!!! ;)
@tzonakos, σ'αυτό το σκοτενό ξέφωτο με βρίσκεις τώρα... :)
@athanasia, τι να προσθέσω εγώ τώρα σ' αυτό; "Πάντως, όποιος αναρωτιέται, τον δρόμο του θα τον βρει, αυτούς που δεν αναρωτιούνται φοβάμαι..."
@παράλληλος, εξάλλου όλοι δικοί μας είμαστε. Και ξένοι...
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ειλικρινά δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Μου αρέσει η περιγραφή σου! Φιλιά και καλημέρες :-)
Σχετικά με την απορία που εκφράζεις στο τέλος η απάντηση νομίζω πως είναι πολύ βαθιά. Μπορεί το ίντερνετ να μας εξασφαλίζει την ανωνυμία μας αλλά εάν δεν έχουμε μάθει να επικοινωνούμε σωστά στην εκτός ίνετρνετ ζωή μας τόσο δεν θα επικοινωνούμε σωστά και μέσω ίντερνετ.
@Μαρία, δε θα έλεγα τίποτα που δε θα το πίστευα. Το blogging, αν μη τι άλλο, σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις το μίνιμουμ των συμβιβασμών.
@raslowbap, σωστό αυτό που λες. Αλλά εγώ νομίζω πως το θέμα έχει κι άλλες πολλές διαστάσεις (πχ γινόμαστε πιο secretive αντιδρώντας στο καραγκιόζ μπερντε των ριάλιτυ όπου η ιδιωτικότητα και το μοίρασμα έχει γίνει συνώνυμο της απόλυτης ξεφτίλας. Είναι και που έχουμε συνηθίσει να μη μοιραζόμαστε πια τα μέσα μας γιατί δεν έχουν οι άλλοι την πολυτέλεια του χρόνου να μας ακούσουν. Και πολλά άλλα...)
Δημοσίευση σχολίου