το περιπλανώμενο νάφσι και τα κλειστά ζουρούμ

Ήταν κάποτε ένα περιπλανώμενο νάφσι, ντυμένο με παλιωμένα και ακριβά κουρέλια ποτισμένα καθώς ήταν από τις μυρωδιές, τις ανάσες, τα αρώματα και τα όνειρα που συνάντησε στην μεγάλη βόλτα του. Φορούσε παπούτσια λερωμένα και βαριά, τραβώντας τις μνήμες σε κάθε του βήμα. Και το κεφάλι του στόλιζε και προστάτευε ένα χάρτινο καράβι-καπέλο...Εκείνο που πήρε μαζί όταν έφυγε...

Ήταν απόγευμα και περπατούσε αμέριμνο όπως πάντα, από τότε που έφυγε. Περπατούσε, έτσι, χωρίς προορισμό όπου ο δρόμος του όριζε. Κάπου-κάπου κοντοστεκόταν να χαϊδέψει ένα σκυλί, έσκυβε να μυρίσει κάποιο ρόδο ή έκανε αστείες γκριμάτσες σε κατηφείς περαστικούς για να τους χαρίσει το χαμόγελό τους.

Τριγυρνούσε στην πολιτεία και τη γνώριζε μέρα τη μέρα πιο πολύ, μέχρι που η πολιτεία ολόκληρη έγινε το πιο δικό του σπίτι.

Ώσπου μια μέρα, στάθηκε να ξαποστάσει από τον ατέλειωτο περίπατό του στο κατώφλι ενός γέρικου σπιτιού με φροντισμένο κήπο. Έγειρε πίσω μάτια να ρουφήξει μ' όλη του τη δύναμη το άρωμα του κήπου.Τεντώθηκε ν' αποδιώξει τη νωχελική διάθεση και έκανε να φύγει προτού χρειαστεί οι άνθρωποι να γίνουν κακοί και να το διώξουν. Μα πριν προλάβει να προχωρήσει δυο βήματα, σκόνταψε σε ένα κουτάκι ξύλινο, πεσμένο στο δρόμο. Έσκυψε, το πήρε στα χέρια του από περιέργεια και το ένιωσε κάπως βαρύ.

Ήταν ένα μικροσκοπικό σεντούκι γεμάτο πολύτιμα πετράδια. Τα ξακουστά ζουρούμ. Το νάφσι ξαφνιάστηκε. Νόμισε αρχικά πως ήταν πετρούλες χρωματιστές-παιχνίδι κάποιου παιδιού. Αλλά είχε ακούσει που έλεγαν κάποτε για τα ζουρούμ πόσο πολύ κοστίζουν και τι δυσεύρετα που είναι και θυμήθηκε πως συχνά είχε δει τέτοια σε κάποιο χέρι ή λαιμό να λαμπυρίζουν.

Στεκόταν εκεί, στο σοκάκι, σκεφτικό, κρατώντας το κουτί, μη ξέροντας τι να το κάνει. Θέλησε να χτυπήσει την πόρτα στο φτωχικό σπιτάκι με τον όμορφο κήπο και να ρωτήσει μήπως έχασαν εκείνοι το σεντουκάκι, μα γυρνώντας πίσω είδε μόνο μια γριούλα να ταΐζει μια γάτα στην αυλή. Όχι, το κουτί με τα ζουρούμ δεν ανήκε στη γιαγιούλα. Κάποιος άλλος το' χε χάσει. Το' ριξε στην τσέπη του σοφού του παλτό και άρχισε να περπατάει γρήγορα, σκυφτό, πάλι χωρίς προορισμό μα τώρα λίγο ζαλισμένο. Βρήκε ένα δέντρο και κάθισε στον ίσκιο του. Έβγαλε από την τσέπη του το σεντούκι και το περιεργάστηκε.

Μαγεύτηκε αλήθεια απ' τα πολύτιμα πετράδια μα ήξερε πόσο αυτά κόστιζαν και δεν θα μπορούσε να τα έχει παιχνίδι του. Τι να 'κανε με τούτο το απροσδόκητο δώρο; «Δώρο;» αναρωτήθηκε . Ίσως η καλή τύχη νά' στειλε το σεντουκάκι στη γη για το νάφσι, για να αγοράσει φαγητό και ρούχα κι ίσως ακόμη μια κουβέρτα ή εκείνο το καλειδοσκόπιο που είχε ζηλέψει στη βιτρίνα και γιατί όχι, ένα ποδήλατο! «Μα ναι, για μένα είναι αυτό το δώρο!» ξεφώνισε με χαρά το νάφσι.Φύλαξε το κουτί στην τσέπη του και τράβηξε για κείνο το ανελέητα φορτωμένο με παιχνίδια κατάστημα. Σύντομα, πολύ σύντομα, το καλειδοσκόπιο και το ποδήλατο θα γίνονταν δικά του! Δικά του!

Ήδη ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά και το μαγαζί με τα παιχνίδια βρισκόταν ακόμα μακριά. «Ώσπου να φτάσω θα' χει κλείσει» σκέφτηκε με αγωνία το νάφσι κι επιτάχυνε το βήμα του. Το κατάστημα είχε σβήσει τα πολλά φώτα και πίσω από τα βαριά σιδερένια πλέγματά του φυλούσε καλά όλα τα ονειρεμένα παιχνίδια. Το νάφσι απομακρύνθηκε με παραπονεμένο βήμα. Δεν είχε άλλο κέφι για περίπατο. Θα πήγαινε να κοιμηθεί αμέσως τώρα και αύριο πρωί-πρωί θα αγόραζε και το ποδήλατο και το καλειδοσκόπιο και όποιο άλλο παιχνίδι ήθελε. Αύριο όμως. Ξάπλωσε στο παγκάκι κι αποκοιμήθηκε γλυκά και αλλιώτικα.

Τη νύχτα ξύπνησε από μια δυνατή βροχή. Είχε ξεχάσει να σκεπαστεί μ' ένα χαρτόκουτο, το κουτί με τα πετράδια ήταν ακόμα κρυμμένο στις τσέπες. Το χάρτινο καράβι-καπέλο όμως; Είχε πέσει στη γη και η βροχή το' χε τσακίσει. Το νάφσι έσκυψε να το μαζέψει μα το καράβι διαλύθηκε στα χέρια του γιατί ήταν πια μόνο ένα βρεγμένο κουρέλι. Το καράβι-καπέλο που κάθε νύχτα φυλούσε στον κόρφο του ήταν τώρα ένα σκουπίδι της βροχής...Ήταν τέτοια η λύπη του...

Σηκώθηκε όρθιο και με βήμα γρήγορο και θυμωμένο περπάτησε μες στη βροχή και σύντομα βρέθηκε στο σημείο που είχε βρει το σεντούκι με τα κλειστά ζουρούμ. Έσκυψε κι άφησε το σεντουκάκι εκεί ακριβώς που το είχε βρει. Και πάλι μες στη βροχή πήρε το δρόμο για το παγκάκι του. Μόνο, κατάμονο, πιο αδέσποτο από ποτέ. Σε λίγο θα ονειρευόταν ελεύθερο το καλειδοσκόπιο, το ποδήλατο κι ίσως ακόμα την κουβέρτα.

Ένα αστέρι εκεί ψηλά, πίσω απ' τα σύννεφα, χαμογέλασε.