μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά

Δεν περίμενα στη ζωή μου να γίνω μαμά, για να αξιωθώ, όπως θλιβερά αξιώνονται οι γυναίκες που, θες γιατί δεν το άξιζαν θες γιατί δεν αξιώθηκαν μια ευκαιρία, προβάλλουν τα τέκνα τους ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής τους. Όπως στις αφίσες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, στο κομμουνιστικό μουσείο της Πράγας, η εργάτρια υψώνει τη γροθιά, το εργαλείο ή το φλάμπουρο, επιδεικνύοντας τη ρωμαλέα υστερία ενός καθεστώτος. Έτσι φαντάζομαι τη γυναίκα που προσδοκεί αξίωση από μια γέννα, να ορθώνει το βρέφος πάνω από το κεφάλι της, δηλαδή πάνω από την ίδια, υστερικά και υστερόβουλα, προσδοκώντας τον έπαινο και μια θέση στην εκτίμηση μας. Γιατί μια τέτοια θλιβερή προσδοκία αξίωσης μηδενίζει αυτόματα ό,τι έζησε και χάρηκε ως τώρα. Σημαίνει πως ως τη στιγμή του τοκετού ήταν ανάξια να ζει. Και μετρά το έδαφος του παρελθόντος , ενός παρελθόντος που αν έχει και κάτι να πει, δύσκολα κοινοποιείται, με τους δείκτες σωματικής ανάπτυξης. 51 πόντοι αξίας. Ε, έχω να πω πως η αξίωση που έδρεψα στη ζωή μου είναι πολύ ψηλότερη από τους μάξιμουμ δείκτες ψυχοκινητικής ανάπτυξης ενός νεογνού.

Δεν περίμενα στη ζωή μου να γίνω μητέρα, για να ολοκληρωθώ ως προσωπικότητα, όπως ακούω να λέγεται από ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες, που έχουν τόση σχέση με την επώδυνη, δύσβατη και μονόδρομη πορεία στην αυτεπίγνωση όση γενετική σχέση έχει η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη με τον ανδρισμό. Μια ερμαφρόδιτη θεώρηση της ζωής, παιδοκεντρική και στείρα εσωτερικότητας που την ασπάζεται ένθερμα η λειτουργικά αναλφάβητη προγιαγιά με την απόφοιτο ελληνικού πανεπιστημίου δισέγγονη. Όπου η προσωπική ολοκλήρωση πραγματώνεται μέσα από τον άλλο, έστω την προέκταση του εαυτού -την εξέλιξη του γενετικού υλικού, και έχει σάρκα και οστά και μοιάζει στα μάτια, στα αυτιά και στις γάμπες μου. Μόνο που ο εγκέφαλος και η ολοκλήρωσή του δεν έχουν σπουδαία σχέση με τα συν αυτώ, δηλαδή με φοντανιέρες, μπουμπουνιέρες, ανθοδέσμες, φακελάκια, τούλια, ευχολόγια και βελουδένιες ρόμπες. Αυτά που με κάνουν να τρέμω, σα τρέιλερ από το μικροαστικό σήριαλ που κινδυνεύουμε να πρωταγωνιστήσουμε με τη γέννησή σου, μικρό, ανήξερο σποράκι των 5 εβδομάδων. Και έχε κατά νου πως δεν θα είσαι εσύ η ολοκλήρωσή μου, μικρό, γιατί η ολοκλήρωση είναι το ultimate goal που όχι στα 30 μου με τη γέννησή σου αλλά ούτε στα 98 μου -είθε- με το θάνατό μου δε θα έχει συντελεστεί.

Θα γίνω μαμά σου γιατί η ζωή είναι ωραία ως καταραμένη, κι είναι ωραία να βάφεται ο ουρανός στου δειλινού τα χρώματα, που αποχαιρετούν σαν πάντα τη ζωή, κι εσύ να βρίσκεσαι μ' όλο σου το είναι σε μια αγκαλιά, σαν προέκταση του εαυτού σου. Ήδη ολοκληρωμένος και ήδη αξιωμένος. Έχοντας φτάσει ήδη στο εδώ, δηλαδή στον πιο ψηλό τόπο. Και μετά, που θα πέφτει το μούχρωμα στο σκηνικό της απουσίας θα σκίζεται η καρδιά σου, στην καταραμένη ζωή και με τα ουφ σου θα φτιάχνεις σύννεφα που θα σου κρύβουν την ομορφιά. Και πες πως ο κόσμος και ο άλλος είναι δύο συμβολισμοί, σαν εσένα τώρα που δεν είσαι τίποτα παρά ένα ίχνος από κάποιο νόημα.