26/8/08

Μαύρο παραμύθι για το λευκό της παραμυθίας

Το τοπίο ήταν γκρίζο. Γιατί γκρι ήταν οι ράγες, η πλατφόρμα, οι τοίχοι, οι κάμερες, τα παγκάκια, τα ρούχα, οι ανακοινώσεις τους. Το τοπίο ήταν ξεσκισμένο γκρίζο. Γιατί οι αφίσες σκισμένες, τα όνειρά τους σουγιαδιασμένα, τα παγκάκια εξευτελισμένα, οι ράγες κουρασμένες, οι πλατφόρμες φθαρμένες, οι κάμερες ηλίθιες, οι ανακοινώσεις κουρελιασμένες.
Μόνο το φως μπροστά, στο τρένο που ξεπρόβαλε από το τούνελ, ήταν κίτρινο. Λυτρωτικό κίτρινο. Έδωσα μια και σάλταρα στις ράγες. Ακούστηκε μια στριγκλιά. Πάντως δεν ήταν η δική μου. Εγώ σκοτώθηκα με το στόμα σφραγισμένο. Ο πόνος που φανταζόμουν δεν ήρθε ποτέ. Ακαριαίος θάνατος. Σιωπηλός. Σχεδόν ακαριαία εξήλθε και η ψυχή του σώματος και υπερίπτατο σαν πεταλουδίτσα στο σοκαρισμένο, είναι αλήθεια, πλήθος. Το σώμα μου θα πρέπει να βρισκόταν κομματιασμένο κάτω από το ακινητοποιημένο και σοκαρισμένο, είναι αλήθεια, τρένο.
Είναι αλήθεια, είναι αλήθεια. Ο ξεσκισμένος γκρίζος κόσμος δεν είδε κανένα κίτρινο λυτρωτικό. Είδε το μπλε της σειρήνας των μπάτσων και το πορτοκαλί της σειρήνας του ασθενοφόρου. Αυτά ήταν τα τελευταία χρώματα που είδα κι εγώ από κοντά. Γιατί σύντομα (δε μπορούσα πια να μετρήσω πόσο σύντομα αλλά σύντομα) βρέθηκα με τους άλλους. Τους άλλους νεκρούς.
Σε ένα γκρίζο τοπίο. Πέρα για πέρα γκρίζο. Κι αληθινό γκρίζο. Ούτε σαν τις πόλεις, ούτε σαν τα πεζοδρόμια, ούτε σαν τα κουστούμια. Γκρίζο μόνο γκρίζο του ουρανού. Κανένα χρώμα. Σε ένα συννεφένιο βαρύ γκρίζο δίσκο οι ψυχές. Φιγούρες που αχνοφαίνονταν στην γκρίζα ομίχλη, σαν ομίχλη κι οι ψυχές. Κι ούτε άλλο τίποτα. Ούτε γέλιο, ούτε κλάμα, ούτε λόγος, ούτε σκέψη, ούτε μνήμη, ούτε προσδοκία, ούτε ελπίδα, ούτε φόβος. Μόνο ένας αγώνας να διατηρηθείς στη λήθη και στην αταραξία. Τίποτα. Τρεμόπαιζαν σαν κεριά, οι ψυχές. Παραταγμένες σε έναν κύκλο.
Στην εξωτερική τροχιά του κύκλου στέκονταν, ή μάλλον τρεμόπαιζαν, οι γαληνεμένες ψυχές.
Εκεί με υποδέχτηκε κάποιος παλιός γνώριμος. Με εθελούσια έξοδο κι εκείνος βρέθηκε πριν πολλά χρόνια στον συννεφένιο δίσκο. Αλλά φαίνεται πια μπορούσε να αντέξει να βρίσκεται στην περιφέρεια του δίσκου. «Ο παππούς πού είναι;» τον ρώτησα με τον τρόπο που ρωτούν οι πεθαμένοι: χωρίς λόγια. Μου έγνεψε πως ο παππούς ήταν πρόσφατα νεκρός και δεν άντεχε στην εξωτερική τροχιά. Ήταν κάπου κρυμμένος ανάμεσα σε αμέτρητες ψυχές στο εσωτερικό του κύκλου. Και τότε γύρισα την πλάτη μου και αντίκρισα αυτό που μόνο οι γαληνεμένες ψυχές μπορούσαν να αντικρίζουν ατάραχες και απαλλαγμένες απ’ τη μνήμη. Ή μάλλον σχεδόν άντεχαν. Γιατί κάποιες ανησύχαστες ψυχές αυτομολούσαν και βρίσκονταν πάλι στη ζωή, καταδιώκοντάς τη από φθόνο. Γιατί δεν άντεχαν να τη βλέπουν μόνο από κει ψηλά.
Από το δίσκο των ψυχών έβλεπες τον κόσμο. Ο κόσμος ήταν οι κόκκινες στέγες των σπιτιών, τα πράσινα πάρκα, τα άσπρα σύννεφα, το μούχρωμα του δειλινού, τα πράσινα ποτάμια, οι γαλάζιες θάλασσες, το κόκκινο ποδηλατάκι, το γελιο ενός παιδιού και ο πολύχρωμος ανεμόμυλός του, το τιτίβισμα των πουλιών, το άρωμα των ρόδων, όλα αγκαλιασμένα στο λευκόχρυσο φως του ήλιου. Αυτό είχα χάσει.
Κι αυτό δεν άντεχα να αντικρίζω, μια νέα στον κόσμο των ψυχών, των νεκρών σωμάτων, μία αυτόχειρας.
Η απελπισία, η απόγνωση, οι μαύρες σκέψεις δε φαίνονταν πουθενά. Αυτό που έβλεπα ως ψυχή, ως μη σώμα πια, είχα χάσει οριστικά και επιθυμούσα απελπισμένα όσο ποτέ δεν το επιθύμησα ζωντανή. Τώρα πια ήξερα τι σήμαινε θαύμα της ζωής. Αλλά ήταν πια αργά. Ή μπορεί και όχι. Αφού όνειρο ήταν. Ή μπορεί και όχι.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

με αγχώνεις με τέτοια ποστ :-s

Ανώνυμος είπε...

Με γάμησες. Και είμαι και σε φάση. Όχι πως δεν μου άρεσε. Με ακούμπησε βαθιά. Τόσο βαθιά που έξυσε πληγές. Πληγές που πίστευα πως στις πέταξα μια και καλή στις ράγες του τρένου. Και πίστεψα ότι αυτές αγαλίασαν εκεί πάνω. Αλλά επανήλθαν σαν ένα άλλο μη σώμα.

Το γράφεις υπέροχα είναι λίγο. Αλλά δεν έχω άλλο να σου δώσω.

VAD είπε...

Oνειρο βγαλμένο μέσα από ασπρόμαυρη ταινία του μεγάλου Θόδωρου Αγγελόπουλου,για αυτό σε συγχωρώ για τον τρόμο που πήρα!

kioy είπε...

Υπέροχο αγαπητή μου... Ακόμα και ο θάνατος δε μπορεί να αγαλιάσει... Γιατί ίσως είναι τότε που τα απομεινάρια της ζωής, όχι στα μάτια αυτών που δεν καταλαβαίνουν και βλέπουν μόνο πορτοκαλί και μπλέ χρώματα, στήνουν χωρό και εμείς μέσα στον κύκξλο της απώλειας...

υγ. Περιττό να υμνήσω την συγγραφική σου οικονομία!

Spy είπε...

"...κι εσύ ησυχάζεις
το δάχτυλο βάζεις
να δεις την πληγή..."

(σας ευχαριστώ πολύ
για την αφιέρωση)

Ανώνυμος είπε...

Ένας σκηνοθέτης.
Μία ταινία μικρού μήκους.
Και θα ήταν έτοιμη για το Φεστιβάλ Ταινιών μικρού μήκους της Δράμας.
Νομίζω...

Μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα.
Είμαι βέβαιη.
Και αυτό με τον παππού...
Θα είναι η πρώτη μου ερώτηση έτσι και αλλιώς όταν έρθει η ώρα.
Για αυτό κι αν είμαι βέβαιη...

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Και μετα λεω εγω πως παλευω καθε στιγμη μπας και βγω εξω απ τον κυκλο...
Τα σεβη μου.

NdN είπε...

Το κείμενο πάλι δεν ήταν γκρίζο. Ηταν μαύρο, κατάμαυρο...παραταύτα καλογραμμένο, όπως πάντα!

χ.ζ. είπε...

ωραία!

Βάσκες είπε...

Ο κύκλος της ζωής και ο δίσκος του θανάτου.

Δεν είναι παράξενο πως ο άδειος κύκλος είναι η ζωή και ο γεμάτος κύκλος - ο δίσκος - είναι ο θάνατος;

Δεν είναι παράξενο πως τα χρώματα φαίνονται μόνο από μακρυά;

Ή μήπως δεν είναι;

Τα σέβη μου.

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

συγκινητικο το κειμενο σου...

πολυ ομορφο

Niemandsrose είπε...

@xamogelo, εγώ να δεις που τό'βλεπα και στον ύπνο μου! :b

@island, απαντησάρα! Respect.

@VaD, μη φοβάσαι! Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει... :)

@kioy, εσύ που είσαι πιο ειδικός ακόμα δε βλέπεις τίποτα το κινηματογραφικό (όπως ο VaD και η Αύριο είναι μία καινούρια μέρα! ); Γιατί έχουν πάρει ήδη τα μυαλά μου αέρα. :)

@Spy, πάντα με τον στίχο σας που τα σπάει κύριε Σπάι. Μερσί!

@Αύριο είναι μία καινούρια μέρα!, Δράμα η κατάσταση λέτε; :)

@exoaptonkyklo, άμα βγεις έξω από τον κύκλο είσαι κακό πνεύμα! Από αυτά που πάνε και πειράζουν τους νοικοκυραίους και τους βάζουν σε μπελάδες. Ντροπη!!

@NdN, μαύρο αλλά στο τέλος ήθελα να βγαίνει λευκό. Άμα δε βγήκε απέτυχα. :(

@Χ.Ζ., είναι ωραία με τον θάνατο παρέα. :)

@Βάσκες, άμα δεν ήταν παράξενο πώς θα ήμαστε εδώ να μιλάμε; Τα σέβη σου, τα ερέβη μου, η Εύη του και η χλεύη του. ;)

@δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα, σ' ευχαριστώ αν αλήθεια σε συγκίνησε!

kioy είπε...

Κοπέλα μου δεν υπάρχει θέμα...
Και πρωτο βραβείο στις Κάννες θα πάρουμε, και στα oscar πρωτότυπου σεναρίου θα πάμε και θα τους κάνουμε να παραμιλάνε με την επανάσταση στην κινηματογραφική φόρμα που θα φέρεις....:)

Niemandsrose είπε...

@kioy, ουφ! Είπα κι εγώ πως πήγε στράφι τόσος κόπος! Μισή σελίδα σενάριο λέμε! :)